De bágoas e de frores e cantares,
rica coroa tecench' os amigos,
y-a nosa nai a pátrea qu' adourabas
co-a tenra idolatría d' un bó fillo,
trocou pra te chorar sobre d' a coba
por un manto de loito o seu
vestido.
Dendes d' o ceo azul, dendes d' a pátrea
que fixo Dios de
groria pr' os espritos,
podes ver esta nai que é tan hermosa,
en
brétema envolveitos os feitizos
sin frondas e sin frores n-os seus campos,
avóltol-os regatos
cristalinos,
de follas muschas o seu chan cuberto
e promo en vez de
prata n-os seus rios.
¿Non escoitas, Placer, como te chora?
¿Non ôis o
vento qu' en revoltos xiros
[p. 50]
antr' os piñeiros e n-os soutos xeme
pol-a ausencia
d' o xenio pelegrino...?
A probe nai, esta Galicia amante,
que tanto t'
admirou, tanto te quixo,
ha de chorar de cote sobr' a coba
onde tan
docemente estás durmindo.
Durm' amigo Pracer, mentras chorando
t'
arrola a nai amante con sospiros:
e pois durmes n-o colo de Galicia
tes
d' a tua grandeza leito dino.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas