ESTA AFOGANTE ARGOLA
Ninguén chega a rachar o pulo que nos sitia.
Esta argola de ferro. Esta abafante pouta,
do veludo da noite. Desa nebra que enfría.
Da tristeza sen bágoas. Ise cíngulo denso.
Ninguén acude xa ós xardíns engadantes
afiando o callado estambre das lembranzas.
Están as hedras mestas. As cimas calcinadas
do páxaro cantor pola árbore sen ramas.
Ninguén estala ise "ai" de queixa polo vento
navegante de nubes. De luces apagadas.
E o loureiro e o sándalo do soño se perfilan
asallando entre as follas e as cinsas, as pegadas. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas