BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A FONTE DAS MEIGAS Hai unha fonte na miña terra que a xente chama fonte das meigas, e o que, con sede chegando a ela, das súas ágoas beber se estreva, disque, endiante, dores e penas sinte decote soio e tristezas. Hai unha fonte na miña terra que a xente chama fonte das meigas. Eu, que fun sempre rebelde ás crenzas que ten o pobo tocante a meigas, trasgos e bruxas e cousas desas; moi arrufado, con moita aquela, sin facer creto de tal creenza, alá me fun —¡ben se me lembra!— de cara á fonte, que din das meigas. Do mes de maio unha tarde era. Ó ver suas ágoas, craras e frescas agurgullando por antre as penas, sentín degaros e sede delas*. Axoenlleime sóbor das herbas, e, abaixándome encol da presa, bebín..., bebín... e sentín pena non ter máis sede, porque de tela bebendo un ano seica estivera. Tal de sabrosas e frescas eran da fonte as ágoas que din das meigas. ¡Nunca alí fora! ¡Nunca eu bebera! Dende aquel día, decote penas sinto e pesares, dores, tristezas; vexo visións, soño quimeras e ando sempre pensa que pensa e cavilando cousas segredas, que nunca logro realidá velas. ¡Ai! Dende estonces, ¿quen o dixera?, creo na fonte que din das meigas. Hai unha fonte na miña terra, que a xente chama fonte das meigas, e o que con sede chegando a ela, das súas ágoas beber se estreva, terá a cotío moi fondas penas, que eu ¡ai! bebinas, e agora... ¡téñoas!... Vida Gallega, 25 xaneiro 1925. El Compostelano, 23 maio 1932 (Vagalumes, 281-286).

* Nota do editor: En Vida Gallega dise "xa de bebelas" (en vez de "e sede delas":Vagalumes). Por outra banda, antes da estrofa seguinte (que comeza con "Axeonlleime"), hai en Vida Gallega outra estrofa que non aparece en Vagalumes. É esta: "Eu tiña sede, /inda sin tela / aquela tarde / tamén bebera / auga da fonte / que din das meigas".

© 2006 Biblioteca Virtual Galega