BVG     Atrás    Índice de Páxinas

OS BANQUEIROS DO DEMO Facilius est enim camelum per foramen acus transire, quam divitem intrare in regnum Dei              (San Luc., XVIII, 25).                       I —¡Quen che me dera ser rico, que xa lle eu diría ó crego se caben ou non os ricos polas entradas do Ceo!... Isto barballoaba un mozo ascontra de outros do xeito, ó voltar da misa un día, en que espricando o Evanxeo dixera o crego que ós ricos lles é moi custoso o Ceo, "que —asegún dixo Xesús— máis fácil é que un camelo caber poida dunha agulla polo apretado buxeiro que un rico traspasar os limiares do gran reino". Como fixo non me costa o tal mozo para selo, pro cóstame que foi rico, sendo logo un usureiro. Se alguén precisaba cartos el llos emprestaba a rédetos, cobrando un trinta e un corenta e hastra un cincoenta por cento, hipotecándolle a casa e as leiras. Deste xeito cos probes labregos fixo o que saleulle de drento hastra que os máis emigraron e os outros, o seu perdendo, convertéronse do rico en misérrimos caseiros; quedando hastra o mesmo abade só con sotana e manteo... En morrendo —pois parentes non tiña seus nin herdeiros— todos coidaban deixase pra eles aquel milleiro. Pro, coitados, enganáronse, que aconteceu de outro xeito. Foi pondo todo en billetes, casas e veigas vendendo, e ó ter xa todo en papeis dentro dun saco meteunos, e con el ás costas marchouse. ¿A onde? Non o sabemos...                    II Era unha sera de abril, e nos limiares do Ceo —as chaves do Paradiso apreixadas nas mans tendo— sentado tomaba o sol, moi caviloso, San Pedro; cando, sin el decatarse, se lle presenta o usureiro, dos cartos co saco ó lombo, engoumado e feito un vello. —¡Boas tardes! —Boas tardes!, repuxo o Santo, volvendo en si medio estremecido. —¿Conque vós sodes San Pedro, o porteiro tan famoso? ¡Fólgome de conocervos! —¿E vós quen sós? —dixo o Santo—. —Déixame sentar, que veño moi derrengado. Pois son o... ¡Vaia que che é ben estreito ese camiño que tedes para chegar hastra o Ceo!...  E, dimpois..., ¡todo barrancos,  estripos..., toxos!... Eu penso  que, un bon reparo lle dando,  inda en automovis mesmo  poidera a xente subir;  porque como está..., ¡meu vello!...  Olla, se non, cal eu chego:  ¡todo esgazado e maltreito!... —Mais ¿que é o que queredes? —dixo, xa coñecéndoo, San Pedro?. —¡Disque que quero! Que abrades as portas pra entrar ¡que deño!... —¡Iso non! ...Se sabés lere, lede o que di ese letreiro... —¡Tontiño que es! —dixo o outro, xa tuteando ó Porteiro—. ¡Iso son paparruchadas e pamplina de outros tempos!... ¡Hoxe o diñeiro éche o todo! Se algún ti precisas... Drento do saco todo é billetes... e pra ti... ¡hastra sen rédetos  —¡Aquí cartos!... ¡As boas obras!, dixo, anoxado, San Pedro. —¡Se che se maxinan poucas as que eu fixen!... ¡Bah! Abre presto, que inda che prometo dare... pra pitillos e... ribeiro... —Que non se abren, dixen xa, estas portas a usureiros. E non fagás desquererme, porque, se non ...¡Se sós terco! —dixo, amostrándolle as chaves ó tal, e póndose dreito—. —¡Non vos propasés, meu santo, que a cousa non é pra eso! —o atallou sin tutealo, pois cobráralle respeto—. Perdón, se vos ofendín. ¡Non vos coidei de tal xenio!... E ¡adiós!, que —pois non me abrís— xúrovos que aló no Inferno heivos de ter quen me abra. ¡N'ha ser tan aspro o Porteiro!... E, botando o saco ás rens, —de reollo e con recelo mirando ó Santo— ás carreiras pillou camiño do Averno.                    III —¿A onde vas con tanta présa? —¡Ó Inferno! —¡Se, pois, ben vido! —¿Pro, xa o Infemo está aquí? —Si, señor. ¿Ou vas pra o limbo dos rapaces? —¡Arrenégote! ¡Con nenos quen nunca os quixo! ¡Mais, chegueiche ben axiña!... ¡Iste si que é bon camiño!... ¡Nin as millores estradas! Así dá gusto. Maxino que xa todo estará cheo de marqueses e ministros... —Moitos hai. Pero ti inda colles, ¡porque é o Infemo infinito! —¿Non poidería falar con Lucifer? —Son eu. Listo. —¡Ola!... ¡Fólgome!... ¡Cal queima isa túa man...! ¡Re...cristo! Escóitame: Eu nesta alforxa ou saco traio metido moito diñeiro. Se queres entre os dous o repartimos, con tal de que me desiñes drento pra min un bon sitio. —¡Trato feito! Pousa o saco aí, e vente comigo. —¿Pero?.. —¡Anda! ¡N'hai ladrós! e, ademais, drento non fío... Pois, como todo é papel, unha muxica... —¡Entendido!... Ningún lugar lle axeitaba. Mais, ó fallo, por máis dino tendo de forneiro o posto, forneiro quedou de fixo xa nomeado. Desde estonces alí o temos, de contino atizando leña ó forno. E coido que n' é preciso declarar que a leña aquela arde millor que o gas mismo; que ¡coma o gas dos pecados nin o habrá nin ten habido!...                    IV O Demo, que moi arteiro sempre foi e moi lagarto, en vendo que o home aquel traía un milleiro de cartos, dixo escontra o seu chaleque. —"¡Agora, si eu dou o salto!..." E douno, pois, ó entregarlle as gallas, pillou o saco e dun brinco —pouco menos— rubeu á Terra. Axuntando uns cantos homes daqueles que el coñecía máis aptos, foilles todo repartindo o diñeiro, deica o saco baleiro quedou de todo. Mais antes firmano un pacto, cada cal coa súa sangue pra así facelo máis válido, do que sacáronse copias sellás co cruño satánico, polo que todos ó Demo a entregarlles se obrigaron suas almas n'hora da morte —¡que é o seu logro cobizado!—. Ademais, mentras vivisen que facer tiñan que os cartos inzando fosen decote, o que lograrían, dándoos a render e tendo tino que o tanto por cen fose alto. E ir fundando sucursás, por mor de abondo ter pactos que fagan chegar ó Averno de almas un rego a diario. ¡Tanto é do Demo o egoísmo, que non se dá delas farto!...                  EPÍLOGO            Tal foi —non outro— o orixen dos infernaes banqueiros: eses que xente valura tamén lles chamar soemos; e ás veces se ón berregar: ¡os cartos... hastra no Inferno!...  Vida Gallega, 5 outubro 1925.

 

© 2006 Biblioteca Virtual Galega