BVG     Atrás    Índice de Páxinas

NOSA SEÑORA DA GRELA Ergueuse o sol moi cediño e, por ser día de festa, destrenzou unha muiñeira na serra de Cabanelas. Vírono os bos mariñeiros mailas xentes de Tras-Deza, e puñéronse en camiño de cara á Virxe da Grela. Van de romaxe: e as mozas desfollan cántigas ledas, todas cheas de degaros e ateigadas de ternezas. Irtos, bariles, outivos, fillos herdeiros dos celtas, abrouxadores atruxos os mozos no ar peneiran. O gaiteiro repenica os dedos con xentileza, bordando armonías doces que os pesares escorrentan. Nas mans dunha nena en flor, vermelliña cal cereixa, toleirona e donairosa rebuldea a pandereta. Reloucando de alegría, camiñan de cara á Grela para cumprir santos votos e sagras promesas feitas á doce Nosa Señora, de Dios Nai; á Virxe meiga, avogada dos homildes, aliviadora de penas, sosego nos desacougos dos corpos e das concencias; dozura, nos amargores, nas acedumes, terneza, nas horas de dor, meiciña, ledicia, nas de tristeza; rosa antre espiñas nacida, miúda e branca azucena, casta antre tódalas virxes, reina antre tódalas reinas, refuxio dos pecadores, ¡hucha de gracias rechea!... Á Santa da Grela van para caír diante dela de xionllos, agradecidos, e rezarlle coas mans dreitas á que sosegou os mares, calmou os ventos, e á terra guiou os barcos que a roita na noite escura perderan, e arredou á praia as dornas, as probes dornas peixeiras, trocando bágoas e choros, mágoas, dores e tristezas en sorrisos e alegrías, bicos, caricias e apertas, levando a paz e o amor ós fogares e ás concencias... ¡Coitadiños mariñeiros!, ¡cantas dores, cantas penas, trai sóbor deles á feixes o mar cando se enrabecha, e se arremoíñan os ventos e as loucas olas se encrespan!... Mais saben que dende a ermida nosa Señora da Grela seu ollar protector tende, e olas e ventos se aquedan, sempre que a invocan e a chaman, sempre que acoden a Ela. ¡Por algo é porto seguro!, ¡por algo é do mar estrela!... Nosa Virxe dos homildes, nosa Santa mariñeira, que, cal lumioso faro, na túa errnida da Grela te ergues cara ó mar de Arousa, garimosa e satisfeita, coa sorrisa a fror de beizos e a miradiña serena deses teus olliños meigos, ollos de nai cariñenta que nos quer e aloumiña, que nos bica e arreconchega escontra do morno peito, nos arrola e adormenta... ¡Somos probes mariñeiros, nosa Santa, nosa Reina, que no escuro mar da vida á deriva imos, sin velas; azoutados polos ventos das tentaciós que nos cercan, polas olas enritadas, polo mar que se enrabecha: olas de falsas doctrinas que de Cristo nos arredan; mar, onde ferven as lavas infernales da indecencia, enritadas polas modas, polas lascivas novelas, polos teatros e cines e pola prensa blasfema; mar, onde se arremoíñan con furias de loba fera tódalas pasiós humanas e as desatadas tormentas dos infernales abismos e das infernales sectas; mar enlodado, onde o monstro dos sete pecados ceiba pesticenciales bafíos e arrotos con que envenena fogares, escolas, vilas, almas, vidas, e concencias!... Doce e adourada Naiciña, nosa Señora da Grela, guíanos a porto salvo, lévanos á praia, leva; sexa teu manto real das nosas dornas a vela, teus ollos e teu sorrir, faro que a roita alumea ás probes almas que dudan envolveitas pola néboa; móstranos, doce refuxio, nos teus braciños de Reina ó fillo das tuas entranas, ó Neno Dios; fai que vexan seu sorriso loumiñante nosas almas mariñeiras; roga por nós, nosa Santa, ora e na hora derradeira. ¡Por algo es porto seguro!, ¡por algo es do mar estrela!...

Nota do editor.      Vagalumes, 269-278. O poema foi impreso por primeira vez, no prelo do Seminario de Santiago, co gallo da Festa (6 e 7 de setembro de 1930) da Nosa Señora da Grela (parroquia de Codeseda) nunha folla, que ten por diante a imaxe da nosa Señora de Guadalupe (na súa capela da Grela) e por detrás o poema. Verbo deste poema anota en Vagalumes o poeta de Codeseda: "Poesía recitada por a nena Celia Iglesias Teira, diante a imaxe de Nosa Señora da Grela, o día 8 de setembro -data da súa festa- do 1930" (Vagalumes, 269). Xa tres anos antes fora publicado un extenso programa, "Grandes e solenes Festas adicadas á Nosa Sra. de Guadalupe", todo el en galego e "imprentado no Seminario de Santiago", para as festas da Virxe da Grela dos días 6, 7 e 8 de setembro de 1927. Sen dúbida Cabada Vázquez tivo parte activa na redacción deste programa, que el mesmo enviou á revista A Nosa Terra (esta faise eco do envío do "bon amigo noso, o notabre poeta Xosé Cabada Vázquez", louvando explicitamente o programa, que considera exemplar por estar redactado en lingua galega: ver A Nosa Terra, 1 setembro 1927, pp. 9-10). Na cabeceira deste programa figura un breve poema, que podería ser tamén da autoría do poeta de Codeseda. Ei-lo texto do mesmo: Nosa Señora da Grela ten un vestido de corte. -¿Quen llo dou, quen llo daría? -Os mariñeiros do Grove. Nosa Señora da Greta ten un vestido de seda. -¿Quen llo dou, quen llo daría? -Os romeiros de Tras-Deza. Nosa Señora da Greta ten un meniño no colo a quen de cotío prega por tódolos seus devotos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega