Os nenos da cidade procuran cando soñan
o rosto das imaxes dormidas entre a pedra
mais é grande a tristeza
e multiplas as formas do desexo que invocan.
É por iso que choran cando calan as fontes
e deitan sobre eles outros corpos preséncias;
água clara na hora da mañá descoberta,
tristeza entre a follaxe do seu turvo futuro.
Os nenos, na cidade, suspeitan da beleza
dun poente cinzento no mar das carruaxes,
coñecen cando chegan os anxos da loucura:
é por eles que agardan.
Os nenos, cando a tarde demora o seu final
escreben cousas tristes sobre as húmidas páxinas
e deixan tras de si unha auséncia de núbens
en que tamén eu soño: da luz para a palabra. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas