Oraciós Campesiñas

Páxina Anterior

Escolma: "Alma da raza"

 

m2eladiorodriguezoracioscampesinhas004.html


ALMA DA RAZA (1)


               Choriqueira nai Morriña,
            nai mimosa dos que penan,
            compañeira dos que sofren,
            agarimo dos que esperan,
            filla dos grandes quereres,
            alma da raza galega...
ti agrándal-as fondas feridas do espirto,
i-auméntal-as mouras saudades da ausencia,
            i-énchel-os ollos de bágoas,
            i-os corazós de tristezas,
            e fòndel-os pensamentos
todos n'un santo e doce amor â terra...
               Morriña, nai Morriña,
               sagrada deidá celta...
               cóllenos no teu colo,
que é donde as nosas ansias se adormentan,
e déixanos soñar cos mil feitizos
               d'esta terriña meiga
que se mete alá dentro... moi adentro...
moi adentro das almas galegas...
                  Lonxe dos natales eidos
tès pra nòs xostregazos i-aloumiños,
porque âs veces na ausencia magóasnos
                        i-âs veces bícasnos;
e si hoxe fás da emigración inferno,
               mañán fás paraíso.
               Carne das nosas carnes,
               sempre vès calandiño
á revolvel-as cinzas das lembranzas
i-á despertal-os célticos cariños
               que noite e día gardamos
               no corazón escondidos.
Cando nas horas longas do desterro
                  nos chegan os teus bicos,
                  cheos de fe pensamos
                        que vas unxirnos
                        cos santos olios
                        do patriotismo,
pra fundar como cousas milagreiras
               os nosos Centros magníficos
que son alá na América unha escola
                  de enxebre galeguismo,
                  de firme amor â terra,
de santa adouración ô chau nativo.

                    * * *

                     Garimosa Morriña...
                  Ela é alma da raza...
                  Ela é nai criadora
de canto aquí en Galicia nos engada,
               i-é nudo apretado e forte
que ôs lares paternos de cote nos ata,
i-é fonte agurgullante de salaios
                           e de bágoas
i-é sombra muda que nos persigue,
               i-é alegría que nos mata,
               pena que nos dá consolos,
               mal que nos roi as estranas,
imán que nos atrai sin darnos conta,
               musa que nos fai compaña,
               un non sei qué de sorrisas,
               un non sei cánto de mágoas...
   Ela sabe gardar pr'os galegos
que lonxe da terra querida traballan,
               a groria dos recordos
               i-o ceo das nembranzas...
   ¡pra que pensen nos campos nativos
que nunca se esquecen porque sempre se aman!

                    * * *

                  Morna raiola de sol...
               craro refrexo de lúa...
               Ela as nosas almas guía
               i-os nosos pasos aluma,
e troca os desalentos en esforzos,
e cura gasalleira as nosas murrias,
               e calma as nosas coitas,
e pòn nos pensamentos a quentura
               dos nosos amoriños...
                           Ela busca
nos corazós ausentes da terriña
                     esa sana lentura
que as viñas i-as leiras precisan na esfarna
                     pra ser más fecundas;
                  i-os corazós galegos
   que co nome da patria se arrulan,
sempre teñen alcesa a labarada
do santo patriotismo, pra honra súa;
               i-onde queira que se atopan
                        e se axuntan,
                     fan labor tan grande,
               sin fachendas nin fanfurrias,
que por eso loitan, e por eso sangran,
e por eso queren, e por eso trunfan.

                    * * *

                  Trunfan porque cando emigran
               non van soilo de riandola:
               van por pan; van por traballo;
               van por non pidir esmola;
van arrempuxados pol-as nobres ansias
   de sair da miseria que os afoga;
                     van os malpocados
                     por ver si algo aforran,
                     pra volver â aldea
               tan axiña como poidan;
   que anque levan o corpo consigo
               deixan aquí a i-alma toda.
               E co pensamento posto
                     nos seus campos, forman
   esas Instituciós, honra da raza,
que teñen sempre abértal-as suas portas,
pra que n'elas entren as iniciativas
                        máis xenerosas,
e pra que, xa dentro, seian realidades
               gorenteiras e patrióticas,
               que se espallen por Galicia
               como chuvia proteutora:
¡como ofrendas de irmaus que nos redimen
de inxustos aldraxes e vellas vengonzas!

                    * * *

                     Eles, os escolleitos,
                  os fillos da Morriña,
son os que alá lonxe, nas terras alleas,
   representan a raza sofrida;
esta raza nosa, dura pr'os traballos,
                     forte pr'as fatigas,
tenra nos quereres, firme nas virtudes,
sana i-escorreita, valente e tranquila,
                     sempre resinada,
e por resinada sempre tangariña,
               que non conoce os remorsos,
               nin en xamáis sinte tirrias,
nin xiquera se engruña coas propias
                        malenconías...
raza trunfadora que onde quer que estea
   soilo pensa na patria nativa,
               porque fai os seus viaxes
               como os fan as anduriñas;
   e dende lonxe, cos seus aforros,
   funda escolas, ergue ermidas,
               levanta novos asilos,
   dona hespitales, paga as avinzas,
               merca si pode us tarreos,
   redime rendas e serventías
   e tèn pr'a terra dos seus amores
cantos gabamentos a terra precisa.

                    * * *

                  Raza baril, raza enxebre,
               raza dos fidalgos peitos,
   que en todas partes conquire laudes
   e donde pousa gana respetos...
                  Ningunha coma ela
   fai relixión do traballo en silencio;
ningunha coma ela conserva o recordo
                  dos natales eidos,
                  porque os tèn de cote
               diante do seu pensamento.
               Nas agoireiras soedades
                        do desterro
                  sinte as agunías
                  e os acoramentos
               d'ese mal inespricabre
               que sofrímol-os galegos:
                  enfermedá sin nome
que nos deixa co espírito encolleito...
doenza sin doores que nos calla o sangue
e nos quita os folgos e nos tolle os nervos...
                  proído de cóxegas
que nos escoce o corpo sin querelo...
               padecemento da raza
que hastra nos abafa nos días acedos...

                    * * *

                  Choriqueira nai Morriña,
               nai mimosa dos que sofren,
               tormento dos que se van,
               agarimo dos que volven...
   ¡Cántas almas che deben a vida!...
   ¡Cántas almas che deben a morte!...
                  Deusa íntima dos celtas,
que as nosas carnes no desterro mordes,
               e nos espirtos rabuñas,
   e alá dentro dos peitos te escondes,
               e nos corazós te cravas
               como unha afiada fouce,
e tan logo aumentas as nosas saudades
   como curas os nosos delores...
                  Morriña, nai Morriña,
                  goce dos nosos goces,
                  mágoa das nosas mágoas,
compañeira dos débeles i-os fortes...
   ¡tí eres alma da raza galega
   i-eres sangue dos patrios amores!...

—————
(1)   Primeiro premio na Festa Galega que se celebrou en Lugo o ano 1918.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega