BVG     Atrás    Índice de Páxinas

ESCEA IV

DITA e o FIDALGO que entra pol'o foro. Vestirá pantalón e chaqueta de pano e sombreiro branco. Terá barbas. Detense n'a porta d'o sobrado mirando con curiosta.

FIDALGO.

Bos días che dea Dios.

PASCOALA.

(Deixando de pineirar)

Chegue osté moi ledo a velos.

FIDALGO.

(Pousando a escopeta n'a hucha).

En apertal'os farelos,                     Ansea vou vendo que pós.

PASCOALA.

Traballo danme d'abondo,                     Qu'ê moi toupida a pineira.

FIDALGO.

¿O teu home?

PASCOALA.

Vay n'a feira.

FIDALGO.

¿E teu sogro?

PASCOALA.

Aló n'o fondo

.	D'as chouzas de Rebordelos                     Rouzar un pouco d'estrume;                     Un para corte, algún pro lume.                     ¿Vostede quixera velos?

FIDALGO.

Quixera; mais a ucaseón                     D'estares soila aporveito,                     Pois quero contarche a eito                     Un mal que m'afrixe.

PASCOALA.

¿Entón?

FIDALGO.

Pascoala, escoitarme vas                     Canto che vou a decer,                     Como non t'hei d'oufender                     Coido non t'anoxarás.                     O que che vou porpoñer                     N'ê cousa de laretar,                     E palabra m'has de dar                     De que contigo ha morrer.

PASCOALA.

Nunca lareteira fun.

FIDALGO.

Por moller sérea che teño                     Pol'o mesmo contarche veño,                     Xa o ves, sen medo nengún                     O que n'este peito sinto;                     Porque, saberás, Pascoala,                     S'ê que non desbata, estala                     O meu corazón... non minto.                     (Pausa).                     Fai anos, (dez ha facer,                     Era eu d'aquela estodeante)                     A sorte me puxo diante                     Unha nena, unha moller.                     Branca, garrida, fermosa,                     O mesmo qu'e unha pombiña.                     Xaneta entra pol'a porta d'a cuciña e agáchase tras d'a lacea).                     Como Nosa Señoriña,                     Tiña os seus beizos de rosa,                     Os dentes de branca neve,                     Y-a sua fresca peituga,                     Dáball'envexa a leituga,                     Ond'o paxariño reve...                     Era ponla de prixel                     O seu corpo. Cando andaba,                     Parescía qu'espallaba                     Garabulladas de mel.                     D'azabeche o seu cabelo                     Entrenzado, parescía                     Fina pasamanería                     De lustroso terciopelo.                     Por ollos, tiña luceiros                     Qu'os luceiros daban celos...                     ¡Qué ollos tan xirifeiros!...                     Xa ninguén podía velos                     Sen que o ferisen... Pascoala,                     Cada ves qu'en min pousaban                     Xúroche que me votaban                     Unha fada, pero mala...                     Canto poiden agoantei                     Un amor que me queimaba                     E que de cote medraba:                     ¡Mais, algo me descoidei!                     Pois cando falar quería                     A aquela moller, un día,                     Que n'a vida esquecerei,                     Soupen ¡ay! que se casaba                     Y-eu que tanto a adouraba                     Sen ela triste quedei...                     (Finxindo congoxa).                     Dend'entoncias moito fixen                     Por desleigar tal paseón,                     Pro dentro d'o curazón                     Eu non sei que leises rixen,                     Que canta mais vountá                     En afogala eu poñía                     Mais fera se remexía;                     ¡Y-a condanada aquí está                     (Siñalando o peito).                     Aínda de cote oupando!...                     (Calma).                     Por eso n'estrañarás                     O que m'escoitando estás,                     Pois manciña ando buscando                     O meu mal

PASCOALA.

(Indiferente).                                         O que me dí                     Non-o chego a comprender.

FIDALGO.

Curazón non debes ter                     Para falares así.                     Non tes curazón ahí.                     (Sinalándolle o peito).                     Porque s'é que o tiveras,                     Axiña xa comprenderas                     Que falando estou de ti.

PASCOALA.

(Oufendida).                     ¡Moller do meu home son!

FIDALGO.

(Con solermería).                     Xa-o sei: pro, olla, Pascoala...

PASCOALA.

(Anoxada)                     ¡Non fale mais!

FIDALGO.

¡Cala! ¡Cala!                     Escoitam'unha razón.                     ¿Non ves pol'o mundo andar                     Molleres de comenencia                     Que deprenderon a cencia                     De vivir sen traballar?

PASCOALA.

(Con altivés).                     Non me faga comparanzas                     E cale.

FIDALGO.

¡Non, falarei                     E ainda a ti me chegarei!                     (Achegándose).

PASCOALA.

(Recuando).                     ¡Tiven moi boas crianzas!                     Non son moller que se vende;                     ¿Tomoume por un sarillo?...                     ¡Non desgolleto o xustillo                     Senón cando debo! ¿Entende?

FIDALGO.

Mira, Pascoala, ¡son rico!

PASCOALA.

¡Eu probe; pro muy honrada!                     De contra, muller casada.

FIDALGO.

(Impoñéndose).                     ¡Son fidalgo! cal'o pico...                     Mira; ¿non sabes moi ben,                     Que sangue nobre heredei                     E que non me domeei                     Nunca n'a vida a ninguén?                     ¿Qué falta a moller primeira                     Qu'este meu peito abrandase?                     ¿Qué cantas eu desexase,                     Miñas foron a carreira                     Sen qu'eu siquer'as buscase?                     Pois, cand'hoxe maino veño,                     Hastra tí, con iluseón,                     A oufrecerche o curazón,                     A yalma, os bens, canto teño,                     E por quererche, Pascoala;                     Y-outra que non foras tí,                     Felis chamárase, sí,                     De chegar a porse á fala                     C'un Fidalgo. Eu che direi:                     Se m'atendes, serás miña,                     Serás a miña Santiña                     Mildoso t'adourarei.                     D'outro xeito, non terei                     Miaxa de temperanza,                     Qu'ô perderte por ser mala                     Non perdoarei venganza...                     ¡Y-haste arrepenter, Pascoala!

PASCOALA.

(Anoxada).                     Se por ser amo d'os bés                     M'ameaza, ¡Xuro a Dios!...

FIDALGO.

Pascoala, moi mal te pós                     Y-ô meu rego que vir tés...

© 2006 Biblioteca Virtual Galega