BVG     Atrás    Índice de Páxinas

I

     Mauro revólvese no leito. Dá unha volta e outra. De súpeto, guinda no chao o cobertor e máis a saba que o cobren. Alenta forte, xeme. Despois inmovilízase de costas, na mesma postura na que outrora comezaba a abri-Ios ollos ao se despertar. Pero agora é noite sempre, e non sabe se dorme ou se soña, ou se sae das tebras da inconsciencia para entrar nas da vida consciente. Escoita un trono, e de seguido o borboriño da chuvia. Lembra entón, o carniño que o levara a Pumardeón unha tardiña de primavera. A terra á que o conducira o carniño, seméllalle que é arestora súa, porque a sente fondarnente apegada a el, pese a non poder dexergala cos ollos físicos. Parécelle que durmiu unha chea de tempo. A treboada encetárase ao se deitar...
     Na vixilia, Mauro cruza as maos por baixo da cabeza, e fólgase escoitando a chuvia repenicar por riba das follas. Imaxina os lóstregos azuis que deben silueta-las fiestras do seu cuarto. Vai sentindo menos quentura. Segue alí, deitado de costas. De o desexar, ten toda a noite ao seu dispor para recapitular unha vez máis. O trono soa nestes momentos máis xordamente. Sen dúbida, todo o mundo está a durmir. A través da fiestra chégalle un aire lixeiramente fresco. Mauro atópase fronte a si mesmo, como pasa de cando en vez no corazón da noite. Bocexa, vólvese de lado. Desque anda a matinar nas mesmas cousas, dispón de lempo para contrasta-la historia do seu pasado coa realidade na que agora se atopa mergullado.
     Criárase na cidade, lera libros, pasara exames, coñecera moito do que se estimaba trascendente baixo os tellados das bibliotecas. Soubo dos perfís das altas casas de pedra recortadas contra o ceo. Enxergara os ollos de lurne dos autos circulando por riba do asfalto, e o pestanexo dos sinais eléctricos. Tiña chegado a se persuadir de que tódalas cousas aquelas eran espléndidas, engaiolantes, porque así o lera ou llo dixeran. Pero nada lle importaba arestora do que puidera pensar a xente dese mundo afastado, onde cada palabra, cada encontro, era unha mentira. Onde os corpos amosaban febleza. Onde o inxenio, o falar galistreiro tíñanse máis en conta que a saúde e a bondade. Adeprendera, dolorosamente, que o outro mundo non viña ser para el máis que engano. Só o que agora estaba a sentir era realmente seu, e significaba algo para el.
     Desacougado, reméxese outravolta no leito. Os tronos vanse facendo máis espaciados, máis moles. O vento érguese, e abanea algo acarón da fiestra... Algo que chirrisca e bate contra as paredes. As bimbinelas están, quizais, mal presas. Mauro rise das bimbinelas. Volve a se mergullar nas lembranzas do pasado, cando, de rapaz, viña pasar breves tempadas neste mesmo lugar de Pumardedón. Soñaba daquela, sempre, na vida da cidade. No campo sentíase apreixado por unha carraxe impotente, e o sangue avermelláballe as sens. Pero resultaba inútil toda loita. Por veces sentaba á beira do prado, xogaba cun talo de herba, acariñaba mainamente unha margarida amarela ou un estraloque. Outras, observaba ao mozo da finca no seu traballo, e trocaba palabras gasalleiras con el. Nembargante, aínda sentindo a saudade do vivir da cidade, se non podía furtar á beleza dos días dourados do verán: A aquelas noites esbrancuzadas que pasaban fuxidías. Ao mesmo canto dos paxaros que aboiaban sobre a colleita ricaz...
     Ao diaño esa bimbinela. Mauro determina erguerse do leito, e ponse a camiñar fóra do cuarto. Cando pasa por diante da chimenea bate co reloxo, abre a tampa de cristal e apalpa suavemente as agullas.As doce e cinco. lncríbel. Tiña a impresión de que a noite estaba de remate. En realidade, durmira apenas dúas horas. Deberá rexeitar tódalas parvadas que aboian no seu espírito como un enxame de po. Segue a andar ás toas cara á fiestra. O vento ceibara as bimbinelas, unha das cales está a bater. A chuvia repenica nas pedras, na terra, nas follas. Mauro debrúzase un algo, e as pingas caen na súa faciana. Alenta o recendo do xardín mollado. Entretense, porque ese xardín baixo a treboada é, de certo xeito, como unha imaxe de si mesmo.
     Alónxase da fiestra. Segue a percorre-la encosta das súas matinacións. Xa que o considerou todo e todo o sopesou, ¿de que ten medo? Durante un tempo vivira unha especie de pesadelo. Pode recoñecelo sen vergoña. Ese mundo de apariencias desfeitas, que fallaban todas xuntas como unha solaina podre que se derruba traidoramente baixo o seu peso... Outro que non fora el, quizais non auturase esta proba. Sabe que o pesadelo non rematou nin rematará, porque un cego que non se afai á reeducación, que tenta vivir como antes entre os obxectos que se volveron rebeldes, está condenado a estraños trabucamentos.
     Volta a coller o leito. De súpeto, sente unha certa friaxe. Cóbrese coa colcha enrugada. Non, a cuestión non é esa. O problema parécelle que radica en senti-la alma da terra á que se reintegrou despois da cegueira. Resúltalle imposible dexergala cos ollos, naturalmente. Pero, cos da lembranza, segue os contornos da paisaxe e albisca o ceo con señardade. Soña daquela unha andadura pola campía de Pumardedón: De cando en cando, detense para alentar. Apóiase nun dos castiñeiros, e, secretamente, acariña o seu toro. Toca unha peneda na beira do prado. O seu corazón latexa silandeiro no peito, ao sauda-la terra que sente pero que non olla. Por entre o chuviscar e a néboa do outono, adiviña un día marabilloso. Os paxaros abandonaron xa o seu niño. As teipas, atarefadas no furar, van deixando moreíñas de terra á beira do carreiro. Un estraño pescador anda a remar nunha lancha sen quilla ao longo do río. Pero Mauro adiviña máis ca isto: As raiolas do sol caletran a terra eterna, as flores vólvense fruto, e os animais procuran a escuridade sombriza da fraga lonxana. Os regueiros limpan o chao coas súas augas. As infatigabeis formigas carrexan graos de alimento cara ao seu formigueiro.
     A xente da casa dorme. O caldelo agabea polos membros de Mauro, quen suspende o tecido de pensamentos coherentes. Pero segue a escoita-la chuvisca e a bimbinela que renxe. Disténdese. Unha das súas mans esvara ata o chao. Un trono máis veciño, máis rexo, fai abanea-los vidros. O rumor alónxase abalante por derriba dalgún enorme arrampadoiro de nubes. Está a pasar o tempo consonante co ritmo paseniño do reloxo. A alongada inmovilidade atrae, de a pouco, ao sono aos membros de Mauro. Non obstante, o sono non tarda en volver de novo a se alonxar.
     Mauro séntese farto xa do vagacento decorrer das horas. Érguese novamente. Procura a cadeira onde deixou as súas roupas. A chave da porta atópase no peto da súa chaqueta, debaixo do pano. Tíraa... Abre... No corredor non se escoita ningún bruído. Pecha a porta, dálle volta á chave. Cunha man apegada á parede, desce pola escadeira. Non é máis impresionante atravesar a casa ás dúas do amencer, que ás tres da tarde. Cando menos para el, a sensación é idéntica. Cruza a soleira como unha sombra, seo atrancos. A porta do xardín está aferrollada. Mauro descorre o ferrollo, baixa o degrao. Xa non chove. O vento amainou. Os grilos cantan.
     Agora atópase -noite ou día, o mesmo lle ten- ulindo e apalpando a terra que o acolleu despois da catástrofe. Naquel primeiro día, e nos outros moitos que lle seguiron, pechárase nun apretado circo de tristura e anguria. Abraiado pola grave doenza da cegueira, xa non podía dexergar, coma outrora, o que o arrodeaba. Mais arestora, ao xurdir un novo amencer na paisaxe e na súa propia intimidade, Mauro decátase de que o mundo natural de Pumardedón halle servir de menciña ao seu espírito doente. No medio do campo vai espertando a vida dos seres que o poboan. Mauro sente que o sol faise máis aquecedor. Imaxina que o tinte rosado do ceo vólvese azul, e de que no lugar onde se atopa comeza a se erguer unha feble neboíña. Antóllaselle que a herba lostreguea con chamiñas amarelas nas marxes do regueiro, e que a vella terra, coberta polas sombras das nubes, acugúlase de sol e de brisa.
     O primeiro visitante que sorprende a Mauro na súa vixilia, é o vedraño caseiro. Trae consigo o luxado almanaque no que consulta as fases da lúa, e deduce del as o momento máis axeitado para a sementeira. De primeiras, Mauro sorrí ouvindo as prediccións do vello caseiro. Neses momentos xa chegara á conclusión de que as cidades, as fábricas, os libros, a ciencia, a radio, os autos que pasaban veloces polas estradas principais, eran algo irreal e efímero en comparanza coa Natureza.
     O labrego edoso, saúdao con respeto e sorpresa, cando apenas comezaba a rompe-lo día. A Mauro parécelle que está cheo de atobada sabencia, este campesiño curtido, co cotroso almanaque nas mans. Coñecía, sen dúbida, o misterioso arte da terra, da lúa, do sol, diante do que todo sorriso despectivo debía de se esvaír. ¿Que determinaba o curso das augas agachadas no seo da terra? ¿Que era o que lle daba vida ao gran madurecido? Mauro descoñecíao, pero o vello semellaba ser dono do segredo. Estaba moito máis preto da terra ca el.
     O vello púxose a limpar unha canle para o rego que se atuíra, e as súas costas subían e abaixábanse ao compás do traballo. Naqueles movementos xogorais e rexos do seu corpo, pechábase todo o ritmo da terra, a vagacenta cadencia do ciclo infindo dos días e das estacións. Mauro, aínda seo o poder desergar cos seus ollos cegos, presentíao na súa enteira verdade.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega