BVG     Atrás    Índice de Páxinas

VII    Cansos d'o longo camiño, Pra dar ás forzas reparo C'un par de pingas de viño,    Xa a espedicion terminada, O primeiro que fixemos Foi precurarnos pousada.    Traballo custóu, por certo, Topar sitio aquela noite Onde nos pór á cuberto;    Pois a lexión penitente Querendo ganar a groria Todo o máis cómodamente,    Colléranos a dianteira E non deixóu pr'on romedio Pousada... nin pousadeira.    —Deo gratias—Añon dicía Batendo ás portas, y-en todas Repóñenlle:—¡Andate vía!    —¿Seique non hai hospedaxe Pra nós, Mestre?—interroguéille, Disimulando o coraxe.    —¡Seique non!—¡Outra com'éla!... —Roma non quer pelegrinos Sin alforxa e caravela.    S'en vez d'o brazo valdeiro Trouxéramos d'él colgado Un cabas cheo de diñeiro,    Outro galo nos cantara... ¿Qué muro un cañon non deita Se bala d'ouro dispara?    Hache servir de goberno: Pra irmos ó ceo oxe en día Cómpre permiso d'o inferno.    —Se sei que non collo casa, Non veño.—A igrexa e a langostra Alí onde cai, todo o arrasa.                     —    Así falando o grorioso, Íbamos por unha rua Que ó Tibre sai cenagoso,    Cando un mesón vendo á xeito Entramos, e o dôno púxonos Forte mesa e limpo leito.    Non puden dormir: sufrira Tanto por todo o viaxe, Tan cativas cousas vira,    Que mil impresiós estrañas Tivéronme toda a noite Pensando n'as musarañas.    Pol-a mañá o pousadeiro Déunol-a conta—dez liras; Pero non tendo diñeiro    Añon, con papel e pruma Púxose á esquirbir estrofas, Hastra compretar a suma.    —Ahí tés, non ben íl termina Dille—e pois que nos tratache Cal reis, colle esa prepina.    Y-a lira dourada espindo Que trai pendurada ó lombo, Garda-fronteiro d'o Pindo,    Déulla e foise d'a hostería, Deixando ó patron atóneto, Parvo de tanta ousadía.    Con qué lle tiña pagado Añon, non-o soupen nunca. Cecais c'un himno... ó papado.    O sacrosanto nagocio Con que Leon XIII festexa Sua entrada n'o sazardocio    Chegara xa, y-era un día De xaneiro condanado Pol-o cerzo que corría.    A rouca voz d'as campanas Enchía os aires d'estrondos Chamando ás xentes cristianas,    E víanse en ringuileiras Xurdir por todal-as ruas Os romeiros... y-as rameiras.    Todos van pr'o Vaticano; Alí ten que misar oxe O Pontífece romano    Y-o santo ritual ordea Que quen queira ser ausolto É menester que alí estea.    Seguindo á pós d'a romaxe Añon y-eu repostos, xuntos Y-en boa camaradaxe    D'a mútua fe pr'a desmedro Entramos baixo d'as bóvedas D'a catredal de S. Pedro.    Aquelo era un grande río D'ouro, de pelras, de rasos... ¡Cánta luz! ¡cánto xentío!    N'os vidros d'os lumïares Os santos, en mirrha envoltos, C'os seus nimbos estrelares,    Pasmados de tal grandeza Chóscanse o ollo, dicindo: "¡Cómo ha de ser!..." c'o a cabeza.    De pronto, por toda a nave Oise un marmullo d'asombro E sigue un silencio grave.    O Papa trepa n'o estrado, Bota a bendición ó povo Que o contempra entusiasmado,    E mentras os peitos ferven, Todal-as testas se baixan, Todal-as nádegas s'erguen.    Homillación tan compreta Vendo, quedéi sonroxado; Mais pr'a calmarme, o poeta:    —É n'esa autitú cristiana, Dixo—en que os biólogos fundan Nosa orixen cuadrumana.    Perdida a garra y-o rabo Desque a selva primitiva Deixóu, pra ser home ó cabo,    Soyo cando á pór se presta De bruzes, mostra o católico Que antes de sel-o foi besta.    Non botes en saco roto Esta adevertencia, fillo,  Pois sei de máis d'un devoto    Pra quen toda cencia é vana, Que sempre que ora confirma A teoría darwiniana.                     —    O Papa, n'esto, vestido D'albos tisúes e brocados, D'ouro e de pedras cinguido,    Alzóu con pulso seguro A hostia, que á min de lonxe Somellóume un peso-duro.    Voces enton arxentinas Encheron a inmensa cúpula D'unhas notas tan divinas,    D'unha música tan grata, Que parez que a tocan ánxeles Soprando en trompas de prata.    E logo outras voces inda Máis doces e máis soaves D'unha cadencia máis linda    Sentin, d'armonía tanta, Que de perguntar ó vate Non puden menos:—¿Quén canta?    —¡Quén ha de ser! ¡malpocados! Quitóulles a igrexa o xénero; Non tén nome; son... castrados.    N'a loita d'a santidade Aquí a muller perde... a honra, Y-o home... a virilidade.    Tal dixo Añon, e calóuse, A tempo que d'o Tu es Petrus O himno xigante escoitóuse.    —¡Non! berrei, fervendo en ira, Encarándome c'o Papa— ¡O que che din é mentira!    Quen d'o vilipendio humano Vive, non é Pedro, é Xudas; Non é Cristo, é Diocleciano!                     —    Por sorte, canto eu dicía Nadi'o entendéu entr'aquela Formidabre sinfonía.    Acabada a misa, o Papa Rubíu n'unhas andas d'ouro Que levan cardeás con capa    Y-o pasar pol-o meu lado, Díxome:—Agárdote ás doce: Hemos comer un bocado.    Cáxeque morto d'asombro Quedéi; consultéi ó vello Y-o vello, encollendo o hombro,    Repricóume:—Acode á cita. —Non vou soyo.—Eu t'acompaño. E proparéime á visita.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega