Orballo da media noite

 

Escolma. Postulación da ética

Páxina Seguinte

m1rblancotorresorballo005.html

I

                                                                 Cultivo, germe vivo
                                                            frol e froito
                                                            na alma;
                                                            jardín subrime,
                                                            con triple amor coidado:
                                                            conscencia,
                                                            dignidade,
                                                            arela de perfeución.


II

                                                                 Só pol-a cultura o home asume,
                                                            en âas por diviño alento inzadas,
                                                            a persoalidade jurdia,
                                                            única, soberana,
                                                            o señoreamento do mundo,
                                                            das forzas cegas, mecánicas,
                                                            das turbulencias istintivas
                                                            e os fracasos ónticos das almas.
                                                                 Época que só degoa
                                                            a satisfauzón do corpo,
                                                            âs furias do istinto encadeada,
                                                            así medra o indecor e a injustiza
                                                            así se impón a vileza e a iñoranza,
                                                            así nasce o déspota nos pobos
                                                            -culmiñazón das coleutivas fallas-
                                                            i-érguese ovante sobre a inerme turba
                                                            como un César grotesco sobre un cimenterio de almas.


III

                                                                 Novas generazóns,
                                                            (de narcisismo enfermas)
                                                            espranza da seneutude
                                                            ja da impotencia presa,
                                                            único fulgor na tenebrosa
                                                            conjura que â patria deita
                                                            n-unha ergástula de exhomes,
                                                            amade a beleza,
                                                            apreixade a verdade
                                                            con pulo de renacenza.
                                                                 Ispire as vosas mentes
                                                            o arte, fonte eterna,
                                                            a estrofa antológica,
                                                            a página perfeuta.
                                                                 Mais compre, generazón abrente
                                                            pôr encol d-un andacio de estética
                                                            un ideal de justiza e libertade,
                                                            un acento moral, jurdia roseira
                                                            onde froleceron de consuno
                                                            as loitas e as ilusións antergas,
                                                            onde ha frolecer eternamente
                                                            do home e a vida o inmortal poema.


 

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega