BVG     Atrás    Índice de Páxinas

1           A NOSA BANDEIRA AZUL            Os pinos, foguetes verdes;         das suas ponlas pendurado,         chora o ceo estremecido,         do gris inverno amayado.                 BRANCO                    Os ledos regueiros,         mozos e algareiros,         van á romaría         tocando os pandeiros.         Pandeiros de prata,         de breixas, de neve,         vasos cristaiños,         onde o día bebe.                 ESCUDO                    O cáliz do sol reverte         roxo sangue do serán.         Sete estrelas, como pombas         que tornan ao seu pombal,         crucifican o silenzo         arredor do Sant-Graal.          O  MADRIGAL           A MARUCHA    Cando o día anda a morrer encol do mar amarelo e furan os seus salayos a verde seda do vento...    Asomareime aos teus ollos para ollar o craro ceo.    Os teus ollos namorantes que gardan a Lua dentro na lágoa da miña alma espallarán un luar tépedo.    O meu corazón a festa repinicara algareiro.    Aos teus beizos frorecidos, pombal de verbas amantes, fan romaxe os meus amores silandeiros e arelantes.    Na fonte da tua boca bebín as miñas saudades.    No abrente da tua alma o paxaro milagreiro da miña ilusión vagante aniñara no teu peito.    No limiar da tua alma durmirase un bico tenro.    Recendentes caraveles no serán da tua faciana incensan as soedades qu'en min deixara a lembranza.    Na cor das tuas meixelas queimouse a miña añoranza.    Nas tuas mans pensativas —santa almohada dos meus soños.— o meu espíritu neno acóchase con arrolo.    Os nardos das tuas mans tecen meu lírico ensono.    O teu sonrimento neva docemente no meu peito, orballando craridades con maino e levian concento.    Do fondo da miña vida benzoache o meu silenzo.    A tua voz ateigada de dourados agarimos, pendura nas miñas mágoas un resprandor cristaiño.    No salgueiro da voz tua, frorece o meu dor amigo.           SAUDADE    Meniña, pecha a fiestra, non deixes á noite entrar; para tebras ben abondan estas que comigo van.    O vento anda espenuxado oubeando como un can, e na zanfona do bosque salouca un tolo cantar.    Que arelas tan fondas sinto de deixal-a alma vagar, de perdel-o corazón como unha dorna no mar.    Este fondo mal qu'eu teño ninguien m'o pode sandar; a miña alma no ensono por vieiro iñorado vai.    É o herdo da nosa raza esta mágoa de ideal; sentir remotos degoiros, chorar sin saber o mal.    Meniña... pecha a fiestra, non deixes á noite entrar; para tebras ben abondan estas que comigo van.           NA OUTA NOITE    O chío alongado do silenzo, pérdese ao longo das ruas molladas; o seu fío dourado, fura as tebras e tende un cabo morno ás añoranzas.    É a hora do valeiro, a hora dos soños, en que na alma as verbas acochadas dúrmense no pombal do pensamento, recollendo o seu bico baixo as azas.    Unha emoción de mar nestes instantes, meu corazón anoitecido orballa, e relembro o agarimo dondo e amargo da tua cabeleira com' unha alga.    No ronsel do hourizonte, brila o forno onde tempran seu fío as alboradas, y-engurruñase a noite nun salayo domente vai erguéndose a luzada.              VERSOS       DO MEU SILENZO    Ollos na noite pensantes os das estrelas lonxanas, que ennovelados nas tebras tráenme a tua lembranza.    Antr' o agarimo da lua salouca o meu corazón que añora a surrisa tua.    Por camiños de luceiros enfondados na distancia, a tua voz sinfoniza os ecos da miña alma.    Estou a pensar en tí e nas miñas mans saudosas ate o mesmo delor rí.    Baixo a pregaria oxival do zarco mar dos teus ollos, afóganse as miñas verbas que van pousar no teu colo.    Tan outo cal un luceiro, porei o meu corazón pra que alume o teu vieiro.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega