BVG     Atrás    Índice de Páxinas

 

[p. 119]              GALICIA.       A Don Alfredo Vicenti.    ¡A raza d' o celta indómito vay de nós desparecendo; que pouco nos vay quedando d' a grandeza d' outros tempos, e como esmaya e vacila o espiritu d' os gallegos!    D' as revoltas d' a nobreza a matanza y-os incendios, non demolen burguesias, nin deixan os campos ermos, pero tampouco d' a indústrea [p. 120] o xenerador alento, novos tesouros descobre que impulsen o noso medro, nin d' as entranas d' a terra o xérmes arremovendo, a agricultura recolle produciós de mais proveito, que s' as armas se deixaron, tamen-o arado está quedo.    PoI-as congostras natales, camiñando van os vellos c' o frio n-o curazon e co-a neve n-os cavelos, desesperanzados, tristes, cuasi espidos e famentos.    PoI-o seu loitar xigante, poI-o seu trabaIlo inmenso, tal galardon alcontraron n-o pais onde naceron.    A xuventú pr' as Amérecas emigra c' o pensamento d' o que lle negan n-o própeo recoller n-o chan alleo, [p. 121] e lonxe n-aquelas terras que produtivas fixeron c' os suores d' o seu rostro, fértil, abondoso rego e co-a forza d' o seu brazo ô rudo traballo afeito, feridos poI-as mais fondas saudades, van morrendo, ou ben morren de miseria en duro, emprestado leito.    Pol-os montes d' a terriña espidos vagan os nenos, os coidados d' a facenda por úneca escola tendo; ninguen precura que caya n-aqueles virxes cerebros a semente d' unha idea nin á luz d' un pensamento; q' a nova xeneracion que ha de vir á socedernos vay criada n-a iñorancia, sin pan n-o esquecemento.    ¿E como podrá Galicia con tan probes elementos [p. 122] camiñar con pranta firme pol-a via d' o progreso?    ¡Cando n-os pobos e montes han de resoar os ecos d' a voz amiga que chame a Redencion ôs gallegos!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega