BVG     Atrás    Índice de Páxinas

 

[p. 71]      O FALAR D'AS FADAS.    Fálame n-esa fala melosiña que celestiales armunias ten; fálame n-o lengoaxe d' a terriña         s' é que me queres ben.    Se desexas provar d' o teu cariño as tenruras, o fogo y-a pasion, probas con me chamares «amantiño»         que me tes moito amor.    Se ch' eu digo que fôra meu encanto, vivir sempre ond' a ti, xuntos morrer, terás dito que sintes outro tanto         con escramar «¡canté!» [p. 72]    Chámame «mintireiro» s' enganada d' o que che diga chegas á dudar; «toliño» si ô falar, pol-a calada         che roubo un bico ou mais.    Fálame n-esa fala qu' espresando tristuras, fai sentir ô curazon non sei que morno acabamento brando,         nin que vaga emocion.    Fálame n-esa fala pracenteira que cando goces espresarnos quer, é mais leda qu' os tonos d' a muiñeira,         é mais dolce que a mel.    N-unha sola palabra dinos tanto este noso falar feitizador, q' unha pulla, un poema, a risa o pranto,         condensa n-unha voz.    Arrólame c' os ecos d' esa fala que tan ben fai sourrir como chorar; [p. 73] múseca que os oubidos non regala         d' as xentes d' outro chan.    Fálame n-o lenguaxe d' os gallegos se me queres facer moito sentir; n-a fala que hastra en lábeos de labregos         non sei que ten pra min.    Arrólame c' o ritmo regalado, co-a sonora infinita vibracion d' o falar poI-as fadas inventado         pra meigar curazós.    Xa de neno, esa fala melosiña, o meu feitizo, a miña groria foi; fálame n-o lenguaxe d' a terriña         s' é que me tes amor.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega