BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Acto Primeiro: A Carapuchiña e o Lobo A Raquel      Nese intre non tiña gañas. Pero teríaas. Millor era espabilar e acadar algo de guita se hoxe quería poñerme algo. Cada vez precisaba máis desa merda, pensei. Non, iso non. Millor non pensar.      Xa no parque de Santa Margarida, mirei a quen pedirlle. Millor unha pava. Non me fose pasar o de Gelucho unha vez, que lle foi a un fulano, oes, colega, dame algo que te vou de ben, a un tío pijo, cachas, que ía coa moza, e vai o mamón do pijo e agárralle dun brazo ó Gelucho e dunha chave tira con el no chan, vaia fazaña, se o Gelucho está tan colgao que non ten media hostia. Montouse alí un bo cristo, chegou a madera e o pijo "Este, que me quería atracar pero lo tengo ya inmovilizao. Es que le sé aikido", e a madera, claro, a quen ía crer, e o Gelucho ó cabozo. Vaia marrón. Pero xa abonda de falar de Gelucho, que vou perde-lo fío.      Vamos, que millor unha pava. Esa, a do impermeable vermello de carapucha.      —Oes moza, ¿podes darme algo?      —¿Para qué ?      Ostiás, iso non cadraba. Decote dicían "Non","Non levo nel", negaban cun aceno, ou en raros casos buscaban no peto e dábanme unha moeda.      —Para pillar un bus —espetei sen pensar. Que parvo, iso dicíao cando andaba pola estación de buses, mais aí, no parque, como que non tiña puto sentido. Comecei poñerme nervoso.      —¿E onde queres ir?      Ollaba para min tranquila, seria. Era morena, cabelo negro, ollos negros de ollar sereo. Lembrábame á miña irmá, aló na aldea. Hai mil anos. Rubiñán, concello de Palas de Rei, Lugo. Facíaa de menos.      —Oes, tía, para ir ver á miña irmá. Vamos, tía, pórtate, que me quedan dúas libras para o billete.      —Acompáñame e xa veremos —tería uns quince anos, e levaba un bolsiño na man. Anda, carallo. Non era un bolso senon unha cestiña. Comezou chover e ela puxo a carapucha— Oes, ¿sabes que tes ollos de lobo? —díxome, sen mirar para min.      ¿De que carallo se iría esta pava? ¿Daríame algo? A ver se querería ligar, ou facer colegas. ¿Cun drogata? Rara si que era.      O dos ollos xa mo tiñan dito, eran case marelos, coa meniña moi grande. Disque me alumean cando vou colocado, ou co mono, coma nese intre. ¿De que me soaba a tipa esta? Sen decatarme, íalle facendo compaña, co meu camiñar pantasmal.      —Mira tía, sen lerias, dáme algo, que vou moi mal —e era certo.      —¿Ti conduces?      —Teño o carné —respostei. ¿ De que me soaba?      —Tes un tractor diante e vai moi a modo. ¿Que fas?      —Adiantarlle, que carallo.      —¿E para iso, que fas antes?      —Ollar polo retrovisor —dixen, cada vez máis alucinado.      Ela miroume ós ollos.      —¿Decátaste que ás veces para avanzar hai que ollar cara atrás?      Agora si, agora si que estaba flipando. Ata me pasaran as gañas do chute. Seguín con ela, fascinado, ata a saída do parque, onda a fonte. Parou antes dun valado de publicidade. Ollou para min:      —¿Aínda non me recoñeces, Lobo?      E alí, á beira da fonte, recoñecína. Lembreina dun soño, que tiña a miúdo. Non de cando durmía, que aí nunca soñaba, senon dos últimos chutes. Aí a vira. A Carapuchiña Vermella. De crío encantábame ese conto.      —Si, e teño os collóns por garavata —admitín, inquedo.      —Toma, ¿non querías algo ? —e púxome uns papeis na man.      —Mira tía, pasa miña —opuxen, medoñento. Estaba cagado, mais non ceibei os papeis. Tiña as mans agarrotadas—. ¿Pero ti quen carallo es?      —A Carapuchiña do conto, parvo.      Abaixei a vista e ollei para os papeis. Non eran billetes, como pensara. Tickets de bus. A rota completa: un "Castromil" Coruña—Lugo, outro Lugo—Palas de Rei e un "Celta" Palas—Rubiñán. Incrible. Imposible. Pensei na irmá. Miña irmanciña.      —Adeus, Lobo.      Erguín a vista. Xa non estaba.      Con moitas preguntas na cabeza, mais cunha estraña sensación de seguridade e ledicia, dirixín os seus pasos cara a Estación de Buses. Némese, Acto Segundo : A Cita A Cris      Ía para o garaxe. A moza estaba agardando na outra puta punta da cidade e eu xa tiña que estar aló, e nin sequera pillara o coche. Estaba moi boa, era só a nosa segunda cita pero tiña que se-la CITA, a ver se esa noite botábamos xa o primeiro polvo xuntos. E chegar tarde causaría mala impresión.      Indo para alí, mirei se estaba ben peiteado nun escaparate. O resultado foi satisfactorio. Saquei as chaves e, xogando con elas entre os dedos, funme achegando á porta do garaxe.      Había cartóns de viño e litronas rotas de cervexa ciscados por toda a beirarrúa. Mira, aí unha xeringuiña, qué puto noxo. Sempre se acochaban no portal os ionquis do barrio, como se non tivesen outro sitio onde meterse. Que noxo, e cada día máis, e a Policía que non fai nada. Que vaian para outro lado, se chove que se fodan. Porque a ver, quen lles mandou meterse na droga, coa de información que hai.      Ó pensar isto parei e comprobei se levaba o perico no peto da camisa. Si, estaba aí. Esta si que é boa merda, non é o mesmo, onde vai parar. Só me meto coca de cando en vez cando saio e iso non lle fai mal a ninguén. E non ando tirado polas portas dos garaxes.      Matinei se ofrecerlle unha raia á rapaza logo na casa, se acadaba levala alí, claro. Ponas máis agarimosas, disque, pero se ela non é das que toman vaimo tomar a mal e igual pírase e déixame aí só e empalmado. Xa o pensaría.      Cheguei á porta dos peóns do garaxe, que estaba case a oscuras. Non, a que está ben iluminada é a grande, por onde saen os coches, que dá á rúa principal, esa é a que dis ti. A que digo eu é unha porta pequena que está polo outro lado, que é por onde entran os peóns, e logo saes co coche polo outro lado. Está nun rueiro bastante escuro e suxo, tes que andar ás apalpadas para mete-la chave na fechadura.      Sigo. Pois vou por ese rueiro, chego alí e vexo un vulto apoiado na porta. Pillei algo de medo, sabes, porque fixo que era un drogata deses, e nunca sabes por onde te van saír. Pero tampouco me acolloei, se se pón farruco eu sei aikido, e estes tíos están tan acabaos que non dan unha hostia. Senón lembra aquel que me tentou amolarme en Santa Margarida, pregúntalle a el.      Así que lle digo de guai, nada borde, bo rollo, aparta neno que quero entrar, porque o tío estaba atrancando e non me deixaba pasar pola porta.      O tío nin se moveu. Repetínllo. Non me fixo nin caso. Toqueille no ombreiro para espertalo, así como con medo de pillar algo raro, non o puiden evitar. Pero nada.      Saquei o meu Zippo e acendino para alumear, doume por aí. E qué susto, colega.      Estaba o tío sentado contra a porta, todo escangallado, cos brazos caídos. Tiña a testa ladeada, a boca aberta e os ollos ollando cara riba, case en branco. Tiña un brillo estraño nos ollos, fixeime, coma de cristal, coma os bonecos de antes, ¿sabes?. Baixei a lapa do chisqueiro e mireille o resto: barba de tres días, unha camiseta suxa e vella, estaba moi fraco e moi porco, cheiraba mal. E estaba morto.      Estaba morto, colega. Non me preguntes como o sei, nunca vira morto ningún. Os mortos non son como nas pelis, non parecen durmidos cos olliños pechados. Non, tampouco semellaba estar chutado. Semellaba morto, e estaba morto, sen vida, e xa está. Tiña menos vida ca unha pedra, parecía de cera. E eu estaba cagado.      Así que pensei que facer. O normal era chamar á Policía, e en circunstancias normais faríao. Pero non o fixen. ¿Que por qué? Pareceráche egoísta, pero estábanme a agardar e a tía molábame a ostia. E outra é que estaba acolloado para pensar, estaba moi escuro e entrárame medo, é un susto de carallo, comprenderás, estaba nun rueiro escuro cun morto e quen sabe quen podería aparecer.      Apoieime na parede oposta ó cadáver e acendín un cigarro, para acougar un chisco e pensar qué demo facer. Logo dun minuto pensei: o tío estaba morto, e se chamaba a Policía íase montar un cristo para nada e íanme liar con declaracións e todo iso, e prefería ir onda a rapaza. E mira, se hoxe me volve pasar, faría o mesmo. Non era asunto meu. Non tiña nada que ver con aquel fulano, pegouse un mal chute e palmáraa, pois síntoo, pero eu non lle tiña culpa.      Así que achegueime e puxen a chave na pechadura da porta. Ábrese cara fóra, así que abrín e empurrei a modo ó ionqui coa porta, con coidado. O ionqui caeu para o outro lado coma un saco de patacas.      Aparteino co pé, arrastrándoo, co mesmo coidado, ata que tiven espacio para abri-la porta. Abrina e metínme no garaxe. Xa dentro, ollei por última vez ó coitado, que quedara alí fóra tirado. Quedáralle a testa nunha poza, e escomezara a choverlle por riba. Mágoa de pavo. En fin. Pechei a porta.      Busquei o meu coche e montei. Qué tarde era, a outra íase cabrear. Arrinquei e saín polo outro lado á rúa principal.      Qué tarde era. Némese, Acto Terceiro: Señor Xuíz A Juaniyo Gameiro (Copia mecanografiada e correxida da carta dirixida ó Xuíz instructor do caso de presunto suicidio do recluso Ángel Carracedo Casal, asinada por este mesmo e da súa autoría, comprobada polo Departamento de Grafoloxía da Policía Nacional, e que foi atopada xunto ó seu cadáver e arquivada como proba Nº 3) Señor Xuíz :      Oín que os que se ían suicidar escribían cartas deste tipo ó xuíz para desculpar ós máis achegados, no plan: mira xuíz, que non me matou a muller, que fun eu, ho, non foi asasinato, foi un suicidio e punto. Non o fago para desculpar a ninguén, o meu compañeiro está de permiso de fin de semana e eu estou só na cela. Así que cando atopen o meu cadáver mañá pola mañá van saber que ninguén me matou. Cando me vexan a xeringa na vea van pensar que morrín dun mal chute, unha sobredose. Logo, se o comproban, saberán que me chutei ar e que me matei.      Ou sexa, que non teño que escribir esta puta carta, só teño que pilla-la chuta, cravala e xa está, para o outro barrio. Pero quero aclarar algunhas cousiñas, pensei que lle interesaría, xa que no meu xuízo non dixen ren. Se vostede non é o xuíz que me meteu na gaiola daquela, fágallo saber a aquel. Tanto me ten, son todos iguais: unha banda de cabróns. Agora podo dicilo, xa todo me importa un carallo. O meu nome é Ángel Carracedo Casal, pero de toda a vida me chamaron Gelucho. Non son outra cousa que un ionqui, ou un toxicómano como a vostedes os pichafrías lles gusta chamarnos. Así de claro. Non son millor nin peor ca aqueles que andaban comigo. Roubaba, trapicheaba, facía o que podía para acadar cabalo, tal coma os demáis. A culpa é da sociedade, disque, qué gracia. Iso sempre o din vostedes, manda carallo, como se non fosen vostedes parte da puta sociedade.      Dá igual. Eu era coma os outros: ladrón, camello, atracador e chapeiro, segundo o intre. Pero non un asasino. Matei un home, si, e abofé que o faría outra vez. Mais non foi, como se dixo no xuízo, que o matei por vinganza persoal. Esa non foi a causa, non, ese non foi... como se di..., o móbil, iso. Ese non foi o móbil.      O móbil foi o Lobo.      Antes, cando estaba fóra paraba cun fato de chutaos coma min, todos iguais. Éramos como alimañas, xuntabámonos en manadas porque en grupo se traballa millor, non por amizade nin por simpatía. Esas mariconadas non valen para o mundo de aí fóra, e menos para eiquí dentro. Éramos todos iguais, e andábamos todos na procura do mesmo: o pico noso de tódolos días (tódolos días que se podía, claro). E tamén de onde durmir, algo de comer, etcétera. Nunha verba soamente: Sobrevivir.      Todos éramos iguais, agás o Lobo. Chamábamoslle así polos seus ollos. Eran pequenos, soterrados, afundidos na faciana, coa meniña moi pequena e o iris amarelo, eran a ostia, xuro que daba medo mirarlle ós ollos. Ninguén de nós saíra da súa puta vida da cidade, e menos aínda ver un lobo de verdade, mais todos coidaban que os ollos dun lobo tiñan que ser dese xeito, así que lle quedou o alcume. Non lle molestaba.      O Lobo era diferente. Era o único de nós que non era do barrio. Viñera un día de fóra, chegara á cidade en auto-stop, sen un can. Viña dunha aldea da parte de Lugo, o quinto carallo, vamos, agarrara un mosqueo co seu vello, pillara o seu fato e marchara. Chegou ó barrio perdido e nós, que xa andabamos podres de meternos tanta merda, démoslle onde durmir, a cambio dos poucos cartos que trouxera. Ninguén dá nada por nada.      Non tiña a ninguén na cidade, así que se nos acoplou e seguíanos a todas partes. Mesmo nos axudaba a mangar cartos, o tío non se cortaba nada. Caeunos ben. Era lido, notábaselle que tiña máis estudios ca nós (isto é, que pasou da básica), listo e arteiro. Coma un lobo.      Así, á forza de parar connosco empezou a chutarse el tamén. As malas compañas, ha ha ha. Ninguén lle avisou nin lle aconsellou: primeiro, porque na rúa non hai axudas, segundo, porque el sabía no que se metía. E ninguén o lamentou. Xa era un dos nosos. O máis listo. O puto líder. Relampábanlle eses ollos de lobo que tiña con cada chute, semellaba insaciable. Contoume en segredo que nesas vía a Carapuchiña Vermella fronte a el, falándolle. Rinme del.      E así andabamos: mangando bolsos, atracando nenas pijas, indo por metadona, vendendo chocolate e o cú se facía falla. De día sobre todo pedíamos cartos os que paseaban polo parque de Santa Margarida. Pedíamos de ben, do xeito, "Oes, neno, ¿tes vinte pavos? ¿E cinco? Pois nada, graciñas". E se non te daban nada, a calar e irlle a outro. Había moita policía no parque e non era cuestión montar un follón. Aí foi cando vin aquel fillo de puta por vez primeira.      Era un pijo ben peiteado, vestidiño de marca de riba abaixo, alto e forte, con moitas horas de ximnasio. Ía collido da man coa moza, unha loira cachonda con cara de parva, feitiña, destas que non sabes se ollan para ti con noxo, medo, odio ou desprezo. A meirande parte das veces nin sequera ollan.      Non había ninguén máis, así que fun onda eles. Dirixínme ó pavo "Oes, podes darme vinte pavos". O normal sería ou darmos ou facerse o sueco e dicirme que non tiña nada, ou calar e pasar de longo.      Pero non. Como ía coa moza o moi mamón icha o peito e díme que non me vai dar nada, que déixame en paz piolloso e ponte a currar coma todos, non te fode, como se o tío currase nunha obra carretando cemento. Eu aí mosqueeime, mais tentei acougar porque non era sitio nin hora de montar un cristo alí, que se non xa o cosía a navallazos. Decidín marchar dalí, así que como despedida agarreille un brazo e lle dixen que eu lle fora de ben, todo amable, e que se non quería que non me dese nada, pero que non precisaba ser tan borde nin tan capullo. Menudas parvadas que se me ocorren.      Pois ía pola metade do descurso cando o tipo agárrame polo brazo e tira comigo dunha chave. Case me eslomba contra o chan, o moi animal. A puta da loira berrando, a xente que empeza a chegar e facer corro arredor, e eu tirado coma un estúpido coa boca aberta do abraio e dous maderos correndo cara o follón. Cagámola.      Prendéronme. Puxéronme as esposas sen preguntar, metéronme de cabeza no coche patrulla e leváronme á comisaría. Conteilles alí no parque o que pasara, e tamén no coche e na comisaría. Mais o fillo de puta do outro dixo que "o ionqui este tentou atracarnos, pero xa o teño inmobilizao. É que lle sei aikido, sabe, axente." E a quen ían crer. A un colgao coma min ou a un neno ben coma el. Xa estou afeito. Son as reglas do xogo.      Co meu marabilloso historial delictivo estiven un mes de prisión preventiva (alteración da orde pública, tentativa de roubo con intimidación) e logo ceibáronme. Todo un mes pensando como vengarme daquel bastardo, cismando no intre que lle raxaría as tripas.      Logo de ceibárenme fun ó barrio, e alí atopei ó Lobo. Estaba moi cambiado, non por fóra (a mesma pinta de arrastrado que sempre), senón por dentro, no seu ollar, non sei cómo espricalo. Contoume que vira a Carapuchiña Vermella no parque, e que deixaba a cidade, que se despedía. Dixo que ía para a Estación de Buses e que alí ía pillar un bus de liña ata a súa aldea, a ve-la súa irmá. Díxenlle que alucinaba, de que vas, estas a quedarte comigo, se non tes cartos nin para o billete. E vai e saca do peto uns tickets de bus, amósamos e vexo que, en efecto, eran para ir á aldea de onde saíra, Rubiñán coido que se chamaba. Por aló perdida por Lugo ou Ourense, coido.      O Lobo contoume que llo dera a Carapuchiña Vermella no parque, minutos antes. Falaba extasiado, alucinado, eu pensei que ía posto, pero os billetes eran de verdade. Sen comprender demasiado, despedínme del e desexeille sorte.      Vino marchar, tan feliz. Envexeino, por que non me pasarían esas cousas a min. Alegreime tamén, o Lobo era especial, non era coma nós, merecía o millor.      Quedei quedo ollándoo. El fixo un aceno coa man para despedirse de min e baixou o bordiño da beirarrúa e cruzou a rúa, cando o semáforo estivo en verde para os peóns. E despois... foi todo tan rápido...      Sentín unha forte freada, apareceu un Golf GTI e levou o Lobo por diante. Debía ir a máis de cen quilómetros hora. Freou, pero non a tempo. Impactou co Lobo e guindouno a tres metros polo ar, como un saco de patacas. Non había ninguén máis cruzando.      A xente comezou arremuiñarse arredor do cruce e de Lobo, que estaba aí tirado na estrada, luxándoa coa sangue da súa testa. Estaba morto, o coche matárao.      A Policía e a ambulancia non tardaron en chegar. Eu nisto estaba de pé no borde da beirarrúa coma un pasmón sen saber que facer. Toda a xente comentando arredor: e de quen sería a culpa, do coche ou do rapaz, seguro que do rapaz, que o coñecía eu de vista de andar polo barrio, seguro que andaba drogado e non mirou antes de cruzar, mira, polo menos rematou dunha vez, millor para el. Ninguén reparara en que eu estaba a chorar. Polo Lobo, a piques de cambiar de vida, de deixar esta merda, e chega un cabrón de merda e mátao co seu coche. Sabía xa que a vida era inxusta. Mais aí souben que a vida era unha filla de puta.      Cando chegou a madeira baixou o do Golf. E aí o vin, freguei os ollos, volvín mirar para el. Non podía ser. Era o pijo do parque de Santa Margarida, o que me metera un mes no caldeiro. Saíu do coche e falou cun policía, dixo que o semáforo estaba aberto para os coches e que o rapaz cruzara en vermello e se lle botara diante, e que el freou pero non puido facer nada. Qué puto mentireiro. Outro policía andaba a preguntar á xente se vira algo, en procura dalgunha testemuña. Ninguén lle respostou, todo o mundo fíxose o sueco. Ninguén quere meterse en líos. Eu tampouco dixen nada.      Eu, imperceptiblemente, nin eu me decatara, fórame achegando á conversa entre o pijo do Golf e o madeiro. Díxolle que se estaba todo aclarado que marchaba, que tiña unha cita e a súa moza o agardaba; mais o policía respostou que non, que quedaban dilixencias por abrir e que se facía o favor de acompañalo á comisaría.      Foi nese intre cando sentín eses fortes latexos na miña testa, dentro do cráneo. Ese mamón, o mesmo que me metera un mes no trullo, matara ó Lobo, cargárase ó millor tío que coñecía e tentaba irse así como así, a ve-la súa mociña, seguramente aquela putiña loira do parque. Só pensaba nesa puta e non en que lle acababa de curtar a vida a un home. Non, NON PODÍA IRSE ASÍ.      Non o pensei moito. Saquei a navalla do peto e afinqueilla tres ou catro veces nas costas. Logo, todo foi moi rápido. Tódolos miróns berrando, tres policías facendome ceiba-la faca, esposándome e meténdome no coche patrulla. O tío desangrándose tirado na rúa. Morreu alí. A ambulancia xa marchara co corpo sen vida do Lobo, logo veu outra pero chegou tarde.      Non dixen palabra nin na comisaría nin no xuízo. Alí sóubose que existía unha denuncia anterior do tipo que matara (a víctima) contra min (o acusado). Xa había móbil: a vinganza. Eu vengárame do fulano por meterme un mes no trullo. Ai, se fose iso... Polos meus antecedentes, trinta anos de cárcere.      Moito matinei en por qué o fixera, por qué me condeara dese xeito. ¿Por min? ¿Polo Lobo? Logo comprendín. ¿Sabedes por qué o comprendín? Non o averigüei eu, non teño tantas luces, son bastante parvo. Díxomo a Carapuchiña Vermella, da que me falara o Lobo antes de morrer. Aparecéuseme nos chutes seguintes, xa na cárcere, e contoumo todo.      Fun toda a vida un merdas, sen saber nunca cara onde ir e qué facer. Preguntándome para que existía unha merda humana coma min, con que obxectivo. E agora xa o sei. Vin a este puto mundo para naquel intre determinado matar a aquel fulano e vingar ó Lobo. El si que pagaba a pena, e aquel neno rico matárao. Facía falla unha reparación, aquilo non podía quedar así.      Había unha peli da Ágatha Christie que deran pola tele unha vez, hai anos. Chamábase coma a deusa romana (ou grega, nin puta idea) da vinganza: Némese, quedeime co nome. Gusto de imaxinar que fun un instrumento desa deusa, faime sentir importante por vez primeira. Pero iso xa son fantasías.      Nunha revisión médica hai pouco, eiquí na cárcere, din positivo para os antisoros eses do virus. Teño a puta Sida, tarde ou cedo tiña que tocarme. Non sei se foi polos chutes de aí fóra, os de aquí dentro ou porque me romperon o cú nada máis chegar a este inferno. O caso é que antes de morrer sidoso e dorido eiquí fechado coma unha besta, prefiro tomar eu a decisión e matarme. Xa toca a fin, xa me volve latexar por dentro a cachola.      Xa cumprín a miña misión, Némese, Carapuchiña. Xa marcho. Vou onda ti. (Asina: Gelucho.) [2º Premio no II Certame " Roberto Blanco Torres " - 1º Premio no IV Certame " Concello de Burela "]

© 2006 Biblioteca Virtual Galega