mb1diazcastro.html
Xosé
María Díaz Castro naceu nos Vilares de Parga-Guitiriz no ano
1914. De orixe labrega, ingresou no Seminario de Mondoñedo aos
dezasete anos, mais abandonou a formación eclesiástica en 1936
para se dedicar ao ensino privado en Vilagarcía de Arousa.
Cursou a carreira de Filosofía e Letras na especialidade de
linguas modernas e en 1948, unha vez licenciado, marchou a
Madrid, onde residiu a maior parte da súa vida, para traballar
como tradutor en diferentes institucións oficiais e editoras
(coñecía case todas as linguas europeas).
En 1961, quince anos despois de lle
ser premiada a composición Nascida dun sono nun certame
en Betanzos, viu a luz o seu único libro, Nimbos, que o
convertiu nunha das voces poéticas máis destacadas das letras
galegas do século XX; porén, os seus primeiros poemas xa
apareceran na Escolma de poesía galega, IV. Os
Contemporáneos, editada por Galaxia en 1955. A
singularidade do seu posicionamento estético e ideolóxico e a
forza expresiva dos seus versos concédenlle un lugar destacado
no panorama da poesía de posguerra.
O universo lírico de Díaz Castro
xira á volta do ser humano, o amor, a vida, a morte e o tempo.
Tamén encontran espazo na súa escrita a relixiosidade (enfocada
desde o ascetismo e desde a necesidade de aprofundar na esencia
das cousas) e a preocupación por Galiza; por veces, recorre á
paisaxe dunha maneira simbólica para introducir a súa visión
sobre a realidade do país.
Díaz Castro revelouse como un
grande mestre da técnica versificadora e dos recursos
estilísticos. Un dos principais trazos característicos da súa
obra, fortemente influída pola lectura dos clásicos antigos e
modernos, é a cuidada selección do léxico (a pesar de tender
para o emprego de ruralismos e dialectalismos) e o evidente
interese pola lingua, que se manifesta nunha poesía elegante e
sinxela.
Tras unha vida entregada á
investigación, ao ensino e á tradución, o poeta lugués
faleceu en Lugo en 1989.
|