BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Como un réptil arteiro, a Noite agatuñaba dende o Cais da Ribeira.
Uns ollos atopaban outros ollos silentes e, no espello dos ollos,
nacían convulsións que os ollos devolvían a outros ollos, e estes
retomaban a orixe, o comezo dos tempos, en rotación perenne,
como un xirar etéreo de planetas nacendo. Á espreita estaba o Ciume
afiando a gadaña, mascarada en rumores do río que morría
o mesmo que os amantes, que esmorecían vidas polo Cais da Ribeira.
Dende a ponte, un coitelo de gume taciturno pairou sobre das augas.
Ninguén na escuridade enxergou o coitelo, mais dentro da súa prata
xa contiña a mensaxe de morte irreversíbel. As cores da Ribeira
coñeceron o tráxico designio do coitelo e acenaron nerviosas
unha triste chamada, un consello intanxíbel, unha nota de música
inaudíbel. E, xordos, os amantes ficaban alleos ao perigo
da prata relucente. E o coitelo xa era un aguillón mortífero,
bifurcado en dúas setas de obxectivo preciso: as arterias de dous
amantes tresleados, azuis e silandeiros. E, en canto, unha boca
deseñaba en obscenas actitudes o bordo dunha copa de úbedos
licores. O coitelo xa marchaba infalíbel aos corazóns calados.
Logo, un esgazamento, as mortes insondábeis, o arrefecer dos corpos,
o labor do coveiro, o silencio gabeando sobre o Cais da Ribeira.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega