BVG     Atrás    Índice de Páxinas

¡FÓRA OS POETAS!      Si, leutor, tés edade y-esperencia, y-as cousas ves reales, en concencia haste mostrar d'acordo c'o qu'eu digo; e sendo así, dend'hoxe és meu amigo. Pro, si tu és d'os que soñan en vixilia; si lle portés, cecáis, ésa familia d'homes que trán a tésta pol-o ár, non sigas lëndo; vaste desgustar.                     __      N-iste mundo de farsas e de tretas, son os móres farsantes os poetas, e nin chavo perdí'a Humanidade se a limparan de tal calamidade.      É o poeta o ser mais mintireiro que vive d'o Xaneiro hastr'o Xaneiro. Si lle cant'á virtude, é un vicioso e si loub'á xusticia é un tramposo; cuase sempre resulta en desacordo o que padrica c'o que lev'a bordo. Ademáis, pint'as cousas de tal xeito, e dí tales burradas, cuase a féito, que si o qu'esquirbe fose cérto, real, tiñan os homes que pasalo mal. Porque dime, leutor, ¿tí que farías se casado, por fada, un día te vías c'unha muller de beizos de coral, pelras por dentes, ollos de cristal que botan raios, queiman, y-unhas más d'alabastro, e meixelas de mazás; frebas d'ouro, n-o canto d'os cabelos, seos de marbr'e frésa, e pra sostelos un corpo que cal bímbio se bambea ó andar sobr'unhos pés que bic'a area...? Eu penso que ó casar y-así topala, un camiño só queda: o d'empeñala. ¿Pra qué serve o qu'en curtos ringuilós nos conta o tenro amor d'os mixilós, y-o que nos canta en verso alexandrino a fermosura verde d'o pepino? ¿Que ben nos vén d'o qu'espremendo os miolos descobre hastr'o lenguaxe d'os pardaus y-os estorniños, y-o d'as pedras qu'enlousan os camiños? ¿Que ll'importa a ninguén se ha rula chora, ou rí, cando n-outono vai pra fora? ¿Qu'é eso d'ir o vento sospirando, y-as nubes pol-o céo esbagoando, y-oubir como se queixan os piñeiros, y-acuparse d'o sono d'os outeiros, e chamarll'a regata, saltarina, y-hastar falar d'aparición divina n-a selva virxe e prefumada, cando cheg'a porca muller que gard'o gando? ¿Hai ou non hai motivo suficiente pra ter en Leganés tod'esa xente? E, por fada, de cote han de falar de tristuras, de bágoas, pr'amolar d'ise xeito inda mais co'as tolerías que lle veñen á testa os mais d'os días.                     __      ¡Ei, carafio, poetas!: N-hai direito d'arripiarlle á Humanidade o peito con finxidas disgráceas. Si só penas sodes capaces d'inventar, pequenas son as áas d'a vosa fantesía, y-enton hai que calar, porqu'hox'en día, de saláios e bágoas imos fartos; eiquí o que fai falla, sonvos cartos y-unha miga d'himor pra derretelos; vos tiradel-o himor, cartos... nin velos, y-entón, meus amiguiños, pra certala, hai que collel-a pruma y-esgallala.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega