BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O BATIEIRO      - Parés que vimos contentes, tio Bértolo.                 - Boeno: ¿e qué? - ¡Home!, penso qu'a pergunta n-'e pr'aldraxar a ninguén... - Nó, porqu'a min n-hai qu'andarme con retrónecas. Si vés por te bulrar, conta ¡rábia! qu'inda queda por nacer o fillo d'unha gran... loba qu'a min mas día... ¡Ou qui é? - Pró, tio Bértolo, seréese; ninguén-o quix'ofender... - Boeno; entón es'é outra cousa. Eu pol-as boas, son mél, pro, si me tiran d'o xénio... - E lógo, ¿de donde vén? - Pois veño d'o batieiro d'a Delores de Manoel de Santa Baya, que tivo un neno.               - ¿De cérto?                                 - ¡Afé! - ¡Chacho!; dispois de déz anos de se casar...                         - Velei tés; ela ser foi d'as saródias, pro, en cabo cumpriu tamén. - E, ¿qué tal d'esmorga?                                     - Mira; n-a vid'outra tal pillei. Elí andab'o chiculate y-as torradas a barrer, touciño d'o entrefrebado, vitéla, chourizos, e sardiñas d'as cabezudas con cachelos a ferver, pantrigo mouro de Cea, viño de Souto de Rei, milindros de Ribadavia y-unh'augardente que tén en gárd'a Delores, pasa de cinc'aniños ou seis, pra faguer calquér remédeo ou remedear a calquér. - ¡Caráfio!, entón foi soada... - E nada d'estrano é, toparse c'un fillo cando xa se non contaba ter... - Habería móita xénte - Estaba medio Gustei, y-apañárons'unhas monas de moito mimo. O Xoxé d'as Escorregas pillóuna mortal; y-o compadre Andrés non rebulía co'a léngoa, pro, pavero estiv'o qué socedeu c'o Capagrilos y-a filla d'o Carabél. Verás. Estabamos todos n-o corredor, cando veu o Sancristán e nos dixo: «vinde, vind'acá, correi» fúmos, e xunt'á parida, n-o mesmo sobrado, o pé d'o leito dond'ela estaba, o Capagrilos, a arder, pelexaba co'a rapaza empeñado en non sei que cousa, qu'il co'a borracheira lle pertendía faguer. Ela berraba, il xemía, y-estaban n-iste belén, cando chég'o pai d'a moza y-asegún chegou, ó ver d'aquil xeito á rapariga, comenz'a berrar tamén chamándolle perrerías ó Capagrilos. Ardeu Cea entón, pois ambos tiñan máis viño d'o qu'han beber n-o résto d'o ano, y-a cousa xa non s'iba pondo ben y-entón terciamos n-o allo, figuéronse paces e afogóuse con mais viño a entrequenencia.                         - ¿E vosté viu á parida?                    - E pois lógo eu non-había de ver? A parida tamén tiña unha pinga, e si non é pol-o péreto d'a Veiga... - Pro, tamén ela bebera? - ¡Beber ela!..., y-o recién. - ¡Asús! ¿E quén foi padriño? - ¡Home!; ¡quén había de ser!... O péreto.                - Pois, non vexo porqué había de ser él... pol-o que dín, xa d'abondo n-esa custión parte tén. - Y-a tí y-a mín, ¿vainos algo? - A mín, nin esto...                             - O Manoél de nada se doi, qu'eu sábia, y-entón déix'ó lum'arder e quentat'él si tés frío com'agora eu me quentei. N-iste mundo non ch'hai cousa que non teñ'ó seu por qué, e n-esa custión d'hijuelas... com'ón péreto, ninguén. - No... vostede tén boa sáia... - ¡Ind'á tivo millor él!...

© 2006 Biblioteca Virtual Galega