BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O que lle ocurrira a Ramuín en París tivo resonancia internacional e non digamos no país, onde moitos quixeron aproveitarse da súa sona para o seu medre particular, mesmo os partidos políticos solicitárano para propaganda durante as eleccións. Outros reclamaron a súa presencia para anuncios, non faltando os que lle ofreceron interesantes ofertas de traballo. En fin, unha chea de cousas que mantiveron o afiador durante certo tempo de actualidade. E naturalmente entre os gabadores atopábase a súa muller, que cambiou totalmente aquela actitude xardesca cara o seu home ó ver a sona que adquerira.
     Pero xa se sabe, pasados aqueles momentos de loufa, o que lle prometeran pasou ó esquecemento, mesmo o cambio que semellaba a súa muller. Non había dúbidas, todo fóra como fume de xestas verdes.
     Así o Ramuín continuou coa vida de sempre a carón da roda e, como xa estaba afeito a vivir na cidade despois da súa estadía en París, quedouse na capital, onde daba polo demais cortos paseos, pois as pernas xa non podían termar moito do corpo. Así, nun dos paseos que facía a cotío viu como do asilo sacaban un cadaleito; de súpeto algo presentiu e preguntou:
     -¿De quen se trata?
     -Trouxerono -di un dos vellos- dunha freguesía hai pouco, non obstante, como pode ver non durou moito, xa que desde a chegada viviu nunha continua tristeza que rematou por acabar coa súa vida.
     -¿Sabe como se chamaba?
     -Pois non, xa que apenas se relacionaba con nós, tan só algunha veces lembrábase de que era cazador de coellos e perdices polo monte por medio de trapaelas que el mesmo facía.
     -¡Gaiolas! ¡ Gaiolas !
     Berrou Ramuín ante o abraio dos que alí se encontraban,l ogo arredouse do lugar moi amerceado, pois os agoiros tan temidos do Gaiolas de acabar os seus días nun asilo viñan de cumplirse e pensou que agora si que en verdade era libre.
     O afiador continuou percorrendo rúas e calellas, algunha veces acercábase ós arrabaldos da cidade, pero eran as menos, e así, cada vez máis enquerquenado por mor dunha reuma, chegou o día que se quedou sen azos para empuxar a tarazana, pero sempre co recordo da rapaza de París, e deu nun de tantos vagabundos que mal viven devalando dun lado a outro polas cidades a procura de pillar o que poden. Como el diría na súa lenguaxe particular, un auténtico panarra e vaqueta.
     Sen embargo endexamais deixou de levar o asubiu no seu peto, de xeito que podería responder a pregunta do poeta:

                         -Afiador , peleriño
                         de corredoiras e vilas
                         cando non tes que afiar
                         ¿Que fas?

                         -Afío cantigas.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega