BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A noite fora longa e xa eran as once cando lle amaneceu a Mauro. Ergueu-se e o primeiro que fixo foi prender o xira-discos. Mick Jagger trouxo-lle un saúdo premonitório: Don't you know the crime rate is going up up up up? To live in this town you must be tough Tough, tough tough, tough, tough You're got rats on the west side And be bugs uptown      Dirixiu-se á ducha e estivo un bon anaco imóbel debaixo do xorro da auga morna. Despois comezou a se enxaboar e a se esfregar con forza. Vestiu unha camisa limpa, pantalón vaqueiro e a sua, case inseparábel, cazadora de coiro.      Logo ian dar as doce cando aparcaba a moto diante do bar de Eusébio. Normalmente non almorzaba ali, mais a aquelas horas, o que lle apetecia era unha ración de lulas, asi que aquel era o lugar indicado para tal almorzo.      Segundo entrou pola porta, Eusébio dixo-lle que Micha chamara duas veces perguntando por el e deixara a encarga de que chamase á axéncia. Mauro pediu-lle as lulas e a cervexa e dirixiu-se ao teléfono. Cando Eusébio lle deu liña, marcou o número da axéncia e saiu-lle Micha que dixo que era Nacho o que queria falar con el.      —Que queres? —perguntou o rapaz cando sentiu que o detective collia o auricular.      —Quedáramos en que lle habia que sacar á fulana quilo e meio para que ti te quedases con quince mil pesos, e polas miñas contas non Ile sacache máis que un millón trescentas.      —Pois tocará-che algo menos a ti, Nachiño. Ainda que, co ben que vas quedar con Electrónica Méndez pola rapidez con que fixen o traballo, de seguro que non vas perder nada.      —Asi non se fan as cousas, Mauro. Esta é unha axéncia séria.      —Non estou agora para escoitar piadas, Nacho. Todo canto querias de min era iso?      —Agarda. Como anda o outro asunto da tia dos Campóns? O home xa me chamou onte duas veces por teléfono, ten presa e está nervoso.      —Dixen-che que tardaria tres dias, ainda estamos no segundo.      —Pois non hai terceiro. Citei ao marido para esta tarde ás oito, asi que ás sete quero o informe na miña mesa —dixo o detective desnarigado, ao tempo que colgaba o teléfono encabreado.      Mauro foi-se situar diante das lulas e da cervexa. Comezou a encher o buraco que notaba no estómago.      Entrou o Lúrpio e puxo-se acarón de Mauro. Pediu unha cervexa e comezou a bebé-la en siléncio.      —Como estás, Lúrpio? —perguntou-lle Mauro.      —Agora ben, pero até o amañecer non puden meter nada e pasei unha noite como un can. Teño uns discos e apartei dous deses que che gostan a ti.      —De quen son?      —Non me lembro, mais has de gostar, xa verás. E máis non che van custar nada, que eu tamén sei ser rumboso no meu.      —Pois, nada home, moitas grazas. E tamén polo recado de onte.      —Non hai por que dá-las. Os discos xa chos deixarei aqui pola tarde.      Daquela mesmo entrou no bar outro rapaz e foi-se sentar ao pe dos dous amigos. Teria dezasete anos e vestia cunha elegáncia rebuscada, de todo imprópria do lugar. Rasurado con coidado e o pelo penteado cun certo acicalamento. Saudaron-no e el respondeu ao saúdo algo nervoso e mesmo alaxando lixeiramente.      —Que fas ti aqui a estas horas, Xílgaro? Seica non hai clientes? —perguntou-lle Eusebio ao recén-chegado.      —Calquer anda a estas horas polo porto, está aquilo invadido pola pasma que parece o desembarco de Normandia.      —E logo, que pasa? —perguntaba agora Mauro.      —Non o sei ben, porque cando vin o terceiro madeiro, xa me pareceu unha aglomeración e abrín-me o máis lixeiro que puden, mais coido que acharon un pito afogado —dixo o chapeiro dando-lle o primeiro grolo á coca-cola que lle acababan de servir.      —Tio ou tia? —perguntaba desta vez o Lúrpio.      —Nen idea —respondeu o Xílgaro—, eu non me acheguei tanto.      Mauro ergueu-se e pagou. Despediu-se dos amigos e saiu do bar.      Pensaba dirixir-se directamente á axéncia, mais a curiosidade fixo-lle dar un rodeo polo porto. Se o xílgaro vira que habia un afogado perto de onde el costumaba andar, seria en frente da alfándega, que era o lugar que frecuentaban os chapeiros. A sua situación permitia aos clientes dar voltas nos automóbeis pola rua que pasaba por diante da fachada exterior do edifício, mentres os rapaces permanecian sentados nos bancos que habia no paseo, ou paseando por el. O automóbel paraba e o rapaz que se encontraba máis perto, achegaba-se á xanela e acordaba co cliente prezo e condicións. Pola noite o comércio transladaba-se a outro lugar da cidade.      Parou e aparcou dentro do porto, pero lonxe do lugar aonde pensaba dirixir-se, non queria chamar a atención da policia. Asi pareceria un curioso máis.      De lonxe xa viu un grupo de xente que a policia mantiña afastada da beira da auga. Formaban un semicírculo e no meio, un home con roupas que o identificaban como empregado do porto, mantiña algo unido á terra por meio dun pau longo.      Quixo Mauro achegar-se máis para poder ver, mais un policia impediu-lle o paso. Deu volta e foi-se por un dos extremos do semicírculo que formaban os curiosos e desde ali divisou o corpo do afogado que o home mantiña suxeito mediante o garfo dun bicheiro que atravesaba as roupas do morto na parte alta das costas. Deste non se via máis que o cocoruto da cabeza, renegrida polo gasóleo depositado na auga. Os cabelos como penteados a partir dun remoíño, aparentaban pegañentos. Non era posíbel ver-lle o rosto, mais as roupas fixeron-se-lle coñecidas a Mauro.      —Por que non o sacan de aí? —perguntou-lle ao home do bicheiro.      —Hai que agardar que veña o xuiz —respondeu aquel dando volta á cabeza para que o pudese escoitar.      Daquela mesmo chegou unha ambuláncia. Dela baixaron dous homes que sacaron unhas angarellas e deixaron-nas no chan.      Mauro xa non era quen de se mover dali até ver o rosto do afogado. As costas e o cocoruto da cabeza eran como un imán para os seus ollos e non os afastaba máis que cando escoitaba algun son que lle facia pensar que era o xuiz que chegaba.      E chegou. Pasou polo meio dos curiosos, achegouse á beira, mirou e mandou que sacasen o corpo da auga. O home turrou polo bicheiro e deseguida un policia foi-lle axudar. O corpo, na auga, pareceu pór-se direito e foron-no achegando ao muro do peirao. Comezaron a subi-lo. Facia-o de costas a Mauro, mais as roupas, completamente suxas de gasóleo, xa lle resultaron familiares. Cando o corpo chegou arriba e foi depositado no chan, comprobou que era certo o que el pensaba. Aquel rosto, coa fronte afundida por un forte golpe, era o de Henrique. O rapaz que vendia panos de papel nos semáforos e, no resto do tempo, procuraba a sua irmá para lle dar o recado de onde se achaba a familia.      Os homes da ambuláncia puxeron o cadáver nas angarellas e taparon-no por completo cunha manta. Ataron o vulto cunhas correas e introduciron-no no veículo que saiu facendo bruar a serea, como se nel fose alguén que levaba a vida pendente de que lle abrisen paso á ambuláncia e que esta pudese chegar axiña ao hospital.      Os comentários foron-se apagando a medida que a xente, impresionada polo que acababa de contemplar voluntariamente, se alongaba. O xuiz montou novamente no automóbel que o trouxera e arrancou. Mauro quedou só en questión de segundos. A impresión da cena tiña-o como espetado no asfalto, ollando sen ver cara ao lugar por onde acababa de desaparecer a ambuláncia ouveando e co cadáver de Henrique no seu interior. Aquilo supuña para el a contemplación da cara máis fea da morte, a cara da inxustiza, da frustración e da inutilidade. Sempre pensara, a forza de escoitar-llo aos máis, que el era un duro, mais ali estaba, imóbel pola impresión de ver como sacaban da auga o corpo dun rapaz a quen apenas coñecia, do que só sabia que dicia chamar-se Henrique e que non tiña medo á ventura de topar unha agulla nun palleiro sen saber por onde comezar.      Pareceu-lle que seguramente se estaba a pór pálido, a xulgar pola maneira en que o miraban os que pasaban polo seu lado e porque se lle estaba a remexer o estómago. Comezou a andar cara a onde deixara a moto. A sensación continuaba e mesmo sentia certa frouxidade nas pernas. Quixo apurar o paso, mais non foi quen de facer tal cousa e foi-se sentar a un dos bancos de diante da alfándega. Encostou-se para atrás e estricou os brazos por riba do encosto do banco. Respiraba con forza mentres se convencia a si mesmo de que non podia perder o controle. Un automóbel parou diante do seu banco e fixo soar a bucina. Mauro abriu os ollos e viu un maricallo que lle facia acenos de que se achegase, berrou-lle un palabrón, o máis ofensivo que pudo lembrar, e o condutor fixo arrancar o coche con considerábel imprudéncia.      Este pequeno incidente foi suficiente para que o rapaz considerase que ainda non lle faltaba o preciso domínio de si mesmo e marchou na procura da motocicleta.      Entrou na axéncia e foi directamente a se sentar no asento de Micha, que se encontraba no despacho do vello. Ao ve-lo, a muller saiu disposta a protestar. Sempre estaba rifando con Mauro por se ir sentar no seu sítio, dicia que lle remexia os papeis e despois non achaba cousa nengunha e, ademais, que era unha inaceitábel invasión da sua intimidade, expresión que o rapaz aproveitou para batizar o lugar como o depósito das intimidades de Micha, cousa que enraibaba ainda máis á muller.      Cando Micha chegou diante de Mauro e ia comezar a ladaíña de protestas, observou o rosto sério do rapaz e ficou calada mirando para el.      —Que che pasou? —perguntou despois dun intre de siléncio—. Estás moi sério e pareces preocupado por algo.      Mauro ergueu-se do asento que ocupaba e deu volta á mesa até se encarar con Micha.      —Micha, este mundo é-che unha porcaria insoportábel. Hai-nos que se van del sen ter nada que lle agradecer á vida nen ter un momento no que podan dicer con verdade que vale a pena viver. Resisten como poden a base de algo que levan metido na cabeza: a esperanza, que é a virtude dos que non teñen.      Nunca antes de agora escoitara Micha falar de tal maneira ao seu compañeiro. Aquilo era unha novidade que a deixou desorientada e silenciosa.      —Acabo de ver por primeira vez un morto que me impresionou. Até agora todos cantos vira eran-me indiferentes, como indiferentes me foran de vivos —continuaba o rapaz, de pe frente a Micha—. Onte coñecin por casualidade un rapaciño que me caiu ben, tiña unha grande dose desa cualidade que empurra a procurar o que non tes e, seguramente, nunca terás. Para el era o combustíbel que o facia carburar. Ia pola vida como en siléncio, como pedindo permiso para usar os seu tempo de viver. Seguramente carecia de futuro mais a esperanza non lle permitia analisar tal circunstáncia. Pois ese rapaz, acaban-no de sacar da auga no porto, baleiro de calquer esperanza. Non me digas que non é para pensar que todo é unha merda e nada máis que unha merda.      Micha continuou calada. Nen se lle ocorria nada que dicer nen lle parecia que resultase adecuada nengunha cousa que pudese dicer. Mauro puxo as suas mans nos ombros da muller que tremeu lenemente mentres acariciaba con suavidade as meixelas do rapaz. Afastaron-se e Micha foi-se sentar diante da mesa.      —Meu Mauro querido, canta dor me causa o teu sofrimento —dixo en voz tan baixiña que resultou inaudíbel para ninguén que non fose ela mesma.      El dirixiu-se á outra mesa que habia no local e puxo-se a escreber no caderno en que, diariamente, facian constar as xestións que proxectaban realizar en cada caso, era unha maneira de que nunha ollada se soubese onde estaba cada un e en que se ocupaba.      Saiu á rua e pouco despois estaba parado diante do número dezasete de Vigal Diaz. Non tardou en aparecer a muller loira que Henrique seguira o dia anterior até aquel lugar. Non parecia adoptar nengunha das precaucións que, nestes casos, adoitan tomar as persoas que temen ser descobertas facendo algo que pretenden ocultar. Entrou a muller no portal e, despois dunha curta espera, meteu-se no camarin do ascensor. Mauro, que observou todo isto desde o paseo de en frente, ainda agardou algo máis de meia hora antes de entrar.      No cuarto andar habia duas portas, unha asinalada cunha letra D e outra cun E. Chamou na primeira e, ainda que repetiu outras duas veces a chamada, ninguén respondeu. Entón probou sorte na porta da esquerda, en que, ao premer o chamador, fixo soar dentro unha campaíña á que non tardaron en seguir uns pasos que se achegaban. Abriu a porta unha muller como duns sesenta e tantos anos, cabelo branco e recollido en moño na caluga. Vestia un sinxelo vestido gris sen máis adubios nen frivolidades que un peto a cada lado e por baixo do van.      —O Santo Corazón de Deus nos acolla na sua divina integridade como nós acollemos o irmán que nos visita —predicou a vella ao tempo que se arredaba un pouco á esquerda para franquear a porta que sostiña aberta cunha man.      —Que El vos acolla como estades a merecer pola acollida que lle dades aos irmáns —atinou a salmodiar Mauro imitando o ton da muller e introducindo-se na casa.      A muller fechou a porta tras de si e botou a andar por un longo corredor seguida polo rapaz. A camiñada rematou diante dunha porta vidreira que a muller correu para deixar ver unha ampla estanza de paredes despidas de todo cadro, cortinaxe ou outro adorno. Na frente que quedaba máis lonxe da porta, via-se á direita un alto facistol de madeira, desde o que se poderia dominar a sala inteira con facilidade, e á esquerda un enorme estandarte branco duns dous metros de altura por metro e meio de ancho, en que estaba debuxado un gran corazón de cor vermella fendido en incontábeis anacos.      O resto do local estaba ocupado por unhas trinta cadeiras distribuídas en dous grupos entre os que discorria un corredor coberto por unha alfombra en que se podian ver un A e un Ω entrelezados.      A unha indicación da vella, Mauro entrou. Habia tres mulleres nas cadeiras da direita e catro homes nas da esquerda. Mauro foi-se sentar detrás da muller loira que provocara a sua presenza en tan curioso lugar, mais a muller do cabelo branco, colleu-no con coidado pola manga da cazadora e empurrou-no para que se sentase no grupo do outro lado, ao pe dun dos homes que, como todos os presentes, non erguera en todo este tempo os ollos do chan. A continuación, a vella dirixiu-se ao fondo e, despois de facer unha ostensíbel inclinación de cabeza diante do pendón, ocupou o facistol. Tomou un libro de capas negras, abriu-no por un lugar previamente marcado por unha fita vermella e comezou a ler en alto.      O texto trataba da criación do mundo por Deus, pero non era o Xénesis da Bíblia, senón que, neste caso, a criación producia-se por unha sorte de segmentación de Deus, de quen se ian desprendendo anacos que daban orixe aos animais, ás plantas e a todas as cousas, sempre de acordo cuns critérios un tanto simplistas, mais moi enxeñosos, pois as partes de Deus que daban orixe a cada ser, gardaban relación de nobreza co ser criado. Finalmente Deus desprendia-se dun anaco do seu corazón e daba lugar á criación do home. Todo isto sucedia sen merma nen detrimento da integridade divina que permanecia sempre completa e única en Deus.      A última parte da leitura consistiu na manifestación da maldición de Deus para todos cantos intentasen, por calquer meio, alterar a integridade ou natureza do criado, na sua estrutura esencial, o que era interpretado pola divindade como pretensión de alterar a sua mesma eséncia. Asi, todo o criado haberia de volver, ao fin dos tempos, a formar parte de Deus, polo que deberia permanecer inalterado até a chegada da hora desa reintegración.      Fechou o libro a saterdocisa e todos se puxeron en pe coreando salmódias que resultaban irrepetíbeis para o visitante, que tamén estaba direito. Fixo-se un novo siléncio e os presentes comezaron a se adiantar cara a onde estaba a vella, recibian unha imposición de mans por parte desta, facian unha grande inclinación de cabeza diante do pendón e desfiaban cara á saída en siléncio e sempre coa cabeza gacha e a ollada espetada no chan. Cando saiu o último, a vella achegou-se a onde estaba Mauro, que permanecera imóbel no seu sítio, e puxo-lle unha man sobre a testa ao tempo que Ile dicía:      —Todo home é un anaco do Corazón de Deus e a El ten que regresar. Quen non conserva íntegro e inalterado o seu corpo peca contra o Santo Corazón e nunca haberá perdón para el. Mantén, pois, o teu corpo limpo de canto pode ferir o Corazón Divino.      Mauro escoitaba todo aquilo sen máis interese que o de ver cando remataba para sair dali pitando.      —A Igrexa do Santo Corazón de Deus recebe a todos os homes sen lles perguntar como se chaman ou de onde veñen —proseguiu a vella sen retirar a man da cabeza do rapaz—. Agora vai-te e volve sempre que quixeres, mais coida-te moito de non Ile indicar a ninguén que nos queira facer mal, o camiño para chegar até nós, porque entón estas portas quedarán fechadas para ti e a ira do Santo Corazón de Deus perseguirá-te vaias a onde fores e vivas o tempo que viveres.      A man da muller afrouxou a lixeira presión que facia sobre a testa de Mauro e este interpretou o xesto como sinal de que aquilo finalizara. Encamiñou-se á saída e non agardou o regreso do ascensor, botou-se escadas abaixo saltando-as de duas en duas. Cando chegou ao paseo xa non se via nengun dos que acababan de ser os seus compañeiros de oración.      Xantou no bar de Eusébio. Non tiña azos para ir a outro lado, asi que tamén aceitou a auga choca que o taberneiro daba por café, mais non tivo necesidade de tomá-lo, porque mentres remexia o azúcar, Eusébio fixo-lle un aceno de que o chamaban por teléfono.      Era Nacho que queria saber da situación do caso da muller roiba. Dixo-lle que estaba resolto e que pola meia tarde pasaria pola axéncia para facer o informe.      Pagou o xantar, o café era invitación da casa, e foi-se. Doia-lle lixeiramente a cabeza e pensou que debia dormir un pouco.      Na casa, prendeu o xira-discos, tumbou-se no sofá e Mick Jagger: Well we all need someone we can lean on. And if you want it well you can lean on me. Well we all need someone we can lean on. And if you want it well you can lean on me.      Despertou perto das seis. Meteu-se na ducha e deixou que a auga, á máxima temperatura que era quen de suportar, Ile esvara-se polo corpo. Aquilo acabou de relaxá-lo.      Pasaba ben das seis e meia cando entrou no despacho do vello que xa estaba impaciente pola tardanza. Asi que non lle dedicou máis que un aceno de interrogación ao recén-chegado.      —A fulana non ten nengun ligue extramatrimonial —comezou Mauro—, o único que vai facer á casa dos Campóns é rezar, por dicé-lo dalgunha maneira.      —Rezar? —perguntou Nacho extrañado.      —Rezar ou algo parecido. Naquel lugar está a Igrexa do Santo Corazón de Deus, que debe ser a relixión que ela profesa.      —Pero iso non é para Ile gardar ao seu home. Por que non llo dixo?      —Iso xa non o sei. Se queres vou-lle perguntar cando se converteu e por que non llo contou ao seu maridiño; tan desconfiado como el é seguramente merece que a xente lle abra o corazón e Ile confie os seus segredos.      —Non, está ben asi. Redacta o informe para as sete e meia. Tes fotos?      —Non teño fotos, mais se quer comproba-lo non ten máis que ir a Vigal Diaz, dezasete, cuarto andar, que deixan pasar a todos cantos cheguen. Mesmo penso que non lle fará mal un sermón da saterdocisa-mor da Igrexa do Santo Corazón de Deus.      —Deixa-te de lérias e vai facer o informe.      Estaba Mauro escrebendo á máquina coa velocidade dos piollos pola cinza, cando entrou Micha.      —Que tal, Mauro? —perguntou mentres penduraba do percheiro o chaquetón.      —Ben, ben. Que se che perde a ti pola tarde na oficina?      —Teño que preparar a factura que se corresponde co informe que ti estás a facer, asi que canto antes remates mellor.      —Cinco minutos máis e isto está listo —falou o rapaz mentres borraba con fúria no papel que tiña na máquina.      Micha foi-se sentar diante da sua mesa e comezou a remexer nuns papeis.      —Seria unha grave afronta ao teu machismo impenitente e totalmente desproporcionado para tan curta idade, se te convido a cear esta noite? —perguntou Micha sen erguer a vista dos papeis.      —O meu machismo é desproporcionadamente inferior ás miñas disponibilidades económicas, polo que non me impede aceitar todo tipo de convites e mesmo leves insinuacións a tomar algo. Onde ceamos?      —Na miña casa —respondeu a rapaza.      —Con túa nai? —interrogou Mauro erguendo a vista do teclado da máquina de escreber.      —Miña nai non está. Hai tres días que se foi para coidar de miña tia Anúncia e non creo que volva en toda a semana que ven.      Entregou-lle Mauro unha cópia do informe a Micha e foi-lle levar o orixinal a Nacho. Cando volveu achegou-se á mesa da muller, apoiou as duas mans no tabuleiro e dixo:      —Micha, ti tes un amigo que é xornalista, non sí?      —Teño. É Manolo Freire. Somos amigos desde pequenos. Por que?      —En que xornal traballa?      —Non está en xornal nengun, traballa na rádio.      —Por que non o convidas a cear a el tamén?      Micha ficou calada por un intre. Volveu a pór os ollos nos papeis e sen ollar para Mauro dixo:      —Que che pasa? Non queres cear comigo a soas? Seica tes medo a que che faga algo, ou que?      —Non sexas tonta. Claro que quero cear só contigo e mesmo che prometo que na semana que ven habemos cear os dous sós na miña casa, pero agora interesa-me moito falar con ese Manolo Freire, e mellor hoxe pola noite. Fai-me ese favor e convida-o a cear a el tamén.      —Está ben. Chamarei-no. Non queres que veña ninguén máis? Se che parece podemos convidar a outros catro ou cinco máis, sempre estarás máis seguro.      Non respondeu Mauro a esta última vincallada da rapaza que xa marcaba un número no dial do teléfono.      —Ás nove e meia? —perguntou Micha mentres agardaba que Ile respondesen á chamada.      —Ás nove e meia —respondeu Mauro.      Agardou a que quedase confirmada a presenza do xornalista e saiu da oficina.      —Por un pouco —dixo cando xa se botaba pola porta.      —Ás nove e meia —berrou-lle Micha ao ve-lo desaparecer da sua vista.      Botou a andar a bon paso polo paseo e en pouco tempo estivo na sua casa. Duchou-se e puxo unha camisa limpa. Despois tirou do fondo do armário unha caixa de ferramentas e meteu no maletin da moto unha potente lanterna á que lle comprobou o estado das pillas, un desparafusador grande e un desmontador de rodas de camión. Fechou o maletin con chave e baixou á garaxe. Saiu na moto e dirixiu-se directamente á casa de Micha.      Cando a rapaza abriu a porta xa eran as dez menos cuarto. Ao entrar no salón, un home que estaba nun sofá, puxo-se de pe ao ve-lo aparecer. Teria como uns trinta anos e era mirrado de corpo, pouco máis da metade da estatura de Mauro. Fumaba nun cachimbo que case lle tapaba a cara. Un bigode descoidado intentaba disimular o beizo fechado.      —Manolo Freire, Mauro —falou Micha facendo a apresentación de rigor.      Manifestaron-se ambos encantados de se coñecer e Manolo Freire volveu a se sentar no sofá, mentres Mauro achegou unha cadeira para se situar perto do xornalista.      —Eu que viña todo ilusionado porque Micha me convidaba a unha cea íntima que eu interpretaba como xusto resultado dos meus requerimentos de tantos anos e resulta que me di que eras ti quen tiña interese en falar comigo —dixo Freire cun falar nasal que acentuaba a sua escasez de encantos físicos.      —Certo, pero non é cousa de moita importáncia, xa falaremos mentres ceamos —dixo Mauro cun certo ar de desinterese polo asunto—. Falta moito? —perguntou virando-se cara a muller que permanecia de pé.      —Nas películas da televisión as visitas sempre perguntan se axudan en algo. Nas escolas deberian ensinar os guionistas da tele. Non falta nada xa, detrás de ti está a mesa posta, se lle dás a volta á cadeira xa che queda o fociño a rente da maseira e podes comezar cando quixeres.      Mauro fixo un aceno como indicando que non estaba o forno para bolos e ergueu-se. Colocou o seu asento xunta a mesa. Freire tamén se achegou e colleu a cadeira de Micha polo respaldo para lle axudar a se sentar. A continuación sentaron-se os dous homes e Micha serviu os pratos.      Micha e Freire falaron longo tempo dos recordos da infáncia que pasaron xuntos na mesma vila e Mauro comeu finxindo atención pero sen reparar no que dician.      —Non sei se non estaremos aborrecendo ao teu amigo coas nosas histórias, Micha —dixo Freire—. De que se trataba o asunto que querias falar comigo?      —Estás inteirado de que apareceu un cadáver hoxe pola mañá no porto, mesmo en frente da alfándega?      —Estou. Era un rapaz de dezaseis ou dezasete anos que estaba totalmente indocumentado. Por que mo perguntas, coñecia-lo?      —Non, non o coñecia —apresurou-se a mentir Mauro—. É que estaba eu ali cando o sacaron e apetecia-me saber se seria algun chapeiro dos que traballan por ali. Teño entendido que hai alguns matóns que os queren chulear e andan a ameaza-los.      —Iso está bon de saber, non hai máis que mirar o informe do forense que fixo a autópsia.      —E ti viche-o?      —Non o vin, mais estou seguro que algun compañeiro dos que fan o xulgado viu-no. Queres que lle pergunte?      —Se non che é moita moléstia?      —Moléstia nengunha —dixo Freire pondo-se de pe e dirixindo-se ao teléfono—. Agarda que cho digo agora.      Micha, que escoitara calada a conversación entre os seus convidados, mirou a Mauro interrogante.      —Xa cho explicarei mañá —dixo Mauro baixiño.      Regresou Freire ao seu sítio e sentou-se á mesa.      —Polo visto non é un chapeiro. A policia tamén pensaba niso, pero trata-se dun rapaz non homosexual do que non se teñen dados nenguns. O forense di que caiu á auga xa sen sentido a consecuéncia do golpe que tiña na testa, que fora moi forte. Seguramente caiu dun barco andan a perguntar se falta algun tripulante.      —Moitas grazas —dixo Mauro—. Iso era o que eu queria saber.      No resto da cea o xornalista dedicou-se a perguntar polo traballo que Micha e Mauro facian. Ainda que se mostraba máis interesado polas actividades do rapaz, case todas as perguntas foron respondidas pola muller, xa que Mauro non daba mostras de se achar moi falangueiro.      Polas doce da noite Freire manifestou desexos de se ir, alegando que tiña que madrugar moito. Mauro aproveitou para se ir el tamén. Baixaron xuntos no ascensor e despediron-se no portal. O xornalista entrou no seu automóbel e o rapaz montou na moto.      A praia da Pedreiriña fora en tempos unha das máis populares da cidade. Raro era o habitante da parte sul que non aprendera a nadar ali, baixo a atenta vixiláncia das nais que facian malla. Moitos sabian a maneira de furtar-se a estas miradas para iniciaren-se nas artes amatórias. A especulación, en conivéncia coa venalidade política, fixo dela uns varadeiros que, despois dun tempo para xustificar a consumición de subvencións, axudas oficiais e créditos con amparo estatal, unha oportuna suspensión de pagamentos, deu no encerramento e abandono no que agora se encontran. Agora xa non quedan máis que unhas instalacións en progresivo deterioro e un par de barcos varados no areal contíguo.      Mauro deixou a moto a uns setecentos ou oitocentos metros da cancela que fechaba a entrada ao estaleiro. Baixou a pe case até a entrada e desviou-se por un camiño que ia paralelo ao muro que arredaba as instalacións navais de terra firme. Cando estivo á altura do areal, gabeou pola muralla e saltou ao outro lado. A noite era escura, mais pudo divisar os barcos varados que recortaban a sua sombra contra o horizonte mariño.      Unha escada de man amarrada na proa dun dos barcos, permitiu-lle escoar-se dentro sen dificuldade. Prendeu a lanterna e comezou a andar pola coberta até topar un lugar por onde baixar para inspeccionar debidamente o interior do barco. A impresión de abandono era case total, habia trastos por onde queira que se andase e ferruxe en todo canto se tocase. Mauro non deixou lugar do barco sen mirar e cando lle pareceu que a sua inspección fora suficientemente profunda regresou á coberta.      Un tabuón permitiu-lle comunicar as duas cobertas e pasar ao segundo barco. Na ponte pudo ler o nome do barco: A POMBA. Botou-se escadas abaixo; o estado de abandono era semellante ao do compañeiro. Foi abrindo portas e comprobando que todos os compartimentos estaban en estado ruinoso, até que topou un no que alguém arredara os trastos para un curruncho deixando parte do chan libre. Axudando-se coa lanterna procurou por todas as partes até dar cun bidón cortado polo meio no que habia unha bulsa de plástico dos mesmos grandes armacéns nos que traballa Inés e máis unha manta vella. Sacou todo para fora e examinou o contido da bulsa. Nela habia unha lanterna pequena, unha muda de roupa interior sen estrear, tres pacotes de panos de papel, un sobre amarrado cunha goma elástica que contiña un documento de identificación, unhas fotografías e dous ou tres papeis con anotacións. Mauro meteu o sobre no peto e volveu a deixar a bulsa e a manta no bidón. Botou unha última ollada en volta e saiu de novo ao corredor.      Na porta seguinte tampouco habia nada que lle chamase a atención. A última porta do fondo estaba fechada cun candado que non foi suficientemente resistente como para non ceder á panca que o rapaz fixo co desmontador das rodas. Estaba praticamente baleiro, mais non apresentaba o estado de abandono no que se achaban os outros. Habia nel duas cadeiras e dous tallos pequenos, do teito penduraba unha lámpada de gas.      Regresou Mauro a coberta e dirixiu-se ao lugar onde colocara o tabuón para pasar dun barco a outro, mais o aquel desaparecera. Mirou arredor e non deu con el. Debruzou-se na baranda e, coa axuda da lanterna, viu-no tirado no chan. Non lle deu tempo a dar volta cando sentiu que alguém andaba detrás del, porque deseguida recebeu un forte golpe na parte baixa do pescozo. Unha fortísima dor percorreu-lle o espiñazo ao tempo que sentía unha punzada no interior da cabeza. Virou-se con dificuldade e contemplou o rosto do seu agresor. Ali estaba o home calvo que se achegara a Henrique a noite anterior, que xa se preparaba para lle asestar un novo golpe. O tempo de facer-se a un lado e o puño asobiou no ar. O xoello de Mauro freou o pulo do home que abriu a boca para berrar pero non foi capaz de nengun esforzo que lle restase forza para tomar o ar que o golpe lle fixo expulsar súbito. O rapaz aproveitou para sair do lugar que ocupaba contra a baranda da coberta e que non lle permitia a mobilidade que o caso requeria. O home, coas duas mans apoiadas na baranda e a cabeza agachada entre ambos os brazos, esforzaba-se por respirar fondo cando recebeu unha nova patada nun costado que agravou os seus problemas de fol, mais, ainda asi, virou-se rápido e na sua man direita apareceu unha navalla aberta. Mauro procurou coa mirada o desmontador e viu-no tirado aos pes do home, que xa segaba coa navalla a escasos milímetros do estómago de Mauro. Este saltou cara atrás e mandou-Ile unha nova patada que case dá con el no chan ao non encontrar freo no corpo do agresor, que novamente segaba o ar en dirección oposta facendo, desta vez, un buraco na cazadora do rapaz. Uns instantes nos que a navalla quedou parada pola cremalleira da prenda, foron suficientes para que Mauro metese dous dedos nos ollos do calvo que berrou como un tolo mentres limpaba, coa man esquerda, o sangue que lle brotaba. Mauro deu un salto cara ao agresor, pero foi parar ao chan, cando unha patada no estómago cortou de socate o seu voo. Ainda asi pudo botar man ao desmontador e virar-se xusto cando o calvo, co rosto ensangrentado, tamén voaba coa intención de lle aterrar en riba. Arredou-se meio metro e a aterraxe foi sobre a madeira da coberta. Amorteceu o agresor o golpe cos brazos e, á meia volta mandou-lle unha viaxe coa navalla que Mauro sentiu como rachaba a sua carne na coxa da perna esquerda, mais sen que lle doese.      A pelexa tivo daquela unha pausa na que só se escoitaban as duas respiracións disneicas. O home seguia coa cara coberta de sangue e a navalla na man. Mauro, co desmontador ben agarrado, notaba a perneira esquerda do pantalón húmida. Lanzou-se o calvo unha vez máis cara ao rapaz coa navalla por diante; Mauro deixou-na pasar ao tempo que levantaba a sua man armada e descarregou-lle un forte golpe no pulso e sentiu-se o son dos osos ao quebraren. Non agardou o rapaz nengunha reacción do seu contrincante, lanzou o desmontador cara arriba até bater coa queixada do calvo que saltou cara atrás e quedou tendido no chan, boca arriba e imóbel.      Non reparou Mauro en si até que tivo ao home ben amarrado coas cordas que topou na ponte do barco. Mirou a sua ferida que non era profunda nen parecia revestir gravidade a xulgar polo amodiño que sangraba agora.      Cando viu que o calvo comezaba a rebulir achegou-se a el e sentou-se-lle a cabalo sobre o peito, puxo-lle a navalla coa ponta metida no buraco esquerdo do nariz e deu-lle un par de boas bofetadas para que acabase de espertar. Abriu os ollos o calvo e Mauro acendeu-lle a lanterna diante da cara ensangrentada. Pestanexou o home.      —Moi ben, melón, agora vas-me contar algunhas cousas que teño curiosidade por saber —dixo Mauro sen lle quitar a ponta da navalla da fosa nasal.      O calvo farfallou unha série de procacidades que pararon cando Mauro fixo algo de presión coa navalla.      —Para comezar, que Ile querias ti ao rapaz que vendia panos de papel no semáforo?      —Non sei de que rapaz me falas —dixo o calvo remexendo-se debaixo do peso de Mauro.      —Pois esperta ben se non queres quedar desnarigado —falou Mauro encanto facia presión coa navalla—. Onte dirixias-te cara a el, mais cando me viche aparecer a min, deche meia volta. E non te fagas o parvo, que me vou encabrear deveras.      —Eu non sei nada diso —volveu a responder o home—. Podes matar-me e nada che direi de tal cousa, porque nada hai.      Mauro tirou pola navalla cara arriba e esta cortou limpamente a cartilaxe nasal que comezou a sangrar profusamente mentres o home pegaba un berro.      —Berra canto queiras, aqui ninguén te vai escoitar. Onte sorprendistes aqui un rapaz cando tíñades unha importante reunión de non sei que. Ti correche tras del, mais non pudeche alcanzá-lo. Por fin o localizache perto da igrexa de San Roque. Que lle querias?      —Só queria dar-lle un susto para que non volvese ao barco; foi o que me mandaron —falou agora o home asustado.      —Quen che mandou?      —A min mandou-me Severo, que foi quen correu tras el. Rexistamos unhas bulsas que deixou ao fuxir e estaban cheas de pacotes de panos de papel, por iso supuxemos que os vendia nos semáforos e dei con el á noite.      —E despois viñeche aqui para agardá-lo e cando chegou deche-lle un golpe e tirache-o ao mar. Non si?      —Eu non o volvin a ver, mamente puden matá-lo.      —Es un mentireiro e agora vou-che cortar unha orella, para que aprendas a dicer sempre a verdade —dixo Mauro ao tempo que lle collia unha orella coa man esquerda e puña a navalla en disposición de facer o que dicia.      —Ainda que me mates non che direi máis do que che estou a dicer, porque eu non puden tirar a ninguén do barco a noite pasada, pasei a noite na miña casa.      —Xa —falou Mauro con ironia—, onte estabas na tua casa e hoxe pasabas por aqui por casualidade. Non es ti o vixilante nocturno?      —Non o son. Aqui non hai vixilante, porque nada hai que vixiar. Vin porque Severo mandou-me pasar a botar un vistazo como fai moitas veces, nen me dá explicacións nen eu llas pido.      Mauro permaceu un intre en siléncio. Apartou a navalla da orella e ergueu-se.      —Quen estaba onte aqui reunido cando descubristes o rapaz?      —Tampouco sei quen son. Estás-me a facer perguntas que só Severo che pode responder. El é o que manda, a min di-me que deixe aberto e a lámpada con gas. Despois vou-me ao outro barco até que me ven dicer que feche outra vez —a cara sanguinolenta do calvo reflexou un sorriso irónico—. Por que non lle vas perguntar a el xa que es tan valente?      —Se me dis onde podo achá-lo descoida que llo perguntarei. E estou seguro que mo vas dicer, va que si?      —Vive pola Queimadela, mais non sei en que casa.      —Para quen traballades ti e o Severo? Quen vos paga?      —A min Severo, a el non o sei, supoño que o patrón. De todos cantos traballamos no estaleiro, só Severo e máis eu seguimos aqui. El encarrega-se de todo e eu fago o que el me manda.      —Cando falas do patrón, estás-te a referir a Celso Mendaña, o dono dos varadeiros?      —Ainda ven por aqui algunha vez con Severo, asi que supoño que segue sendo o dono.      Mauro achegou-se ao home e deu-lle a volta. Coa navalla cortou as ataduras das mans. O brazo direito estaba moi inflamado como consecuéncia da brutal fractura que o golpe co desmontador lle producira no pulso. O home incorporou-se e permaneceu sentado no chan da coberta.      —Supoño que agora irás a contar-lle a aventuriña desta noite a Severo, asi que non teño que procurá-lo. Xa se encarregará el de dar comigo. De todos os xeitos para cando chegar ese momento, di-lle que o rapaz era amigo meu e agora que xa sei quen o matou, quero saber por que.      Saltou o rapaz do barco á area e botou a andar na procura da motocicleta.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega