Despertou-no a campaíña da porta que soaba con insisténcia. Ergueu-se
e, ao pór a perna esquerda no chan, sentiu unha dor na coxa que lle
fixo lembrar-se da ferida. O timbre soaba novamente. Baixou o pantalón
do pixama e viu a ferida inflamada, tentou-na coa man e notou o Iene
calor da infección. Andou cara a porta a coxear e abriu. A xenerosa
figura dunha Fernanda de pe a aquelas horas —as doce da mañá— era un
seguro contra toda concupiscéncia e mesmo unha invitación á pureza de
por vida. Cando quitou as gafas escuras que traía, un círculo cárdeno
que se debuxaba ao redor dos seus ollos, daba-lle o aspecto dun boxeador
despois dun combate no que levara a pior parte. Os pálidos beizos
semellaban os dunha morta.
—Mauriño, meu fillo, debes ter o sono tan
atrasado coma min, porque levo tempo e tempo chamando —saudou a
muller—.
Non me fun porque escoitaba a música e sabia que estabas.
—Levo duas noites deitando-me moi tarde
—desculpou-se Mauro.
—Podo pasar, ou non estás só?
—perguntou Fernanda axexando cara ao
interior da vivenda.
—Pasa, pasa
—arredou-se da porta para franquear-lle o
paso e a muller
andou direita cara ao sofá no que se deixou cair de golpe ao tempo que
mandaba os zapatos lonxe de si—. Fai café para dous que
polo que teño escoitado, é o que cumpre tomar tan cedo.
Puxo-se Mauro a trafegar cos tarecos da cociña
para preparar o pedido.
Non era precisamente a culinária a arte que mellor dominaba o rapaz,
pero un café era quen de facé-lo mellor que o do bar Eusébio. Mentres
puña auga ao lume perguntou:
—Que é o que te trai por aqui a estas horas do dia? Grave ten que ser
cando ti, que vives como as coruxas, voas tan lonxe en pleno dia.
—Fas-me unha encarga e agora resulta que se che fai
extraño que veña á
tua casa.
—Sabes algo logo?
—perguntou sen virar-se para non aparentar un interese
excesivo.
—Se Fernanda lle di ao seu fillo putativo que lle vai facer un favor, xa
se pode dar por feito.
Mauro coñecera a Fernanda recén chegado á cidade cando non
tiña máis
que quince anos. Achegouse a ela como precoce cliente cando a muller
facía a carreira no bairro chino, e acabou vivendo na casa dela perto
de seis meses arreo. Desde entón ainda pasara várias temporadas máis
ou menos longas cada vez que non tiña aonde ir. Nalgunha gaveta do
actual domicílio do rapaz, ainda estaba a chave da casa de Fernanda.
—Conta logo. Topache a
rapaciña que eu andaba a procurar?
—Apontache ben, mais fallache o tiro. O Merexildo ten unha nova
adquisición a ponto de rebuzado, pero polo de agora non a situou en
nengun dos seus locais. Está fechadiña con sete chaves como as
princesas dos contos dos nenos. Agachou-na nun piso que ten el para as
rapazas de paso. Parece ser que se chama Maria do Céu "nonseiquemáis".
—Agarda
—cortou Mauro dirixindo-se a correr ao dormitório. Colleu o
pantalón e, do peto traseiro, tirou o sobre que topara no barco.
Remexeu nel até achar o documento de identificación. Volveu con el na
man—. Será Maria do Céu Ramalho Silva?
—perguntou.
—Será, non me lembro dos apelidos, só do nome, que me chocou polo
bonito.
Mauro botou o café na auga fervendo e,
por máis que andou con todos os mandos da cociña non pudo evitar que se
lle bufase. Pasou-no por un coador de tea directamente sobre as xícaras.
Levou-no á mesiña de diante do sofá. Trouxo un par de pacotiños de
azúcar "especial para esta casa" e sentou-se acarón da
muller
—E ten un fillo de poucos meses?
—perguntou.
—Non ten neno nengun.
—Entón non é a que procuro eu
—decepcionou-se Mauro.
—Agarda, agarda, non corras tanto.
É a que dis ti, porque todas as datas
que me deche coinciden e non ten neno, porque malpariu cando estaba de
seis meses a consecuéncia dunha queda que tivo. Por mor da fame que
pasou nos primeiros dias que estivo na cidade, unha tarde desmaiou-se na
rua e caiu non sei por onde. Levaron-na ao hospital e perdeu a criatura.
Non sei como foi parar ás gazoupas do Merexildo e até aqui chegan os
meus informes.
—Non sabes canto che agradezo o favor que me acabas de facer,
Fernandiña.
—E pode-se saber por que tes ti tanto interese pola
pombiña?
—É un favor que me pediu un amigo e eu fago-llo de moi boa vontade.
Anda, toma o café que che esfria.
—Surprende-me escoitar-che dicer que tes amigos, mais dá-me gosto
—falou
Fernanda dando-lle un grolo ao café—. E tamén me dá gosto que vaias
aprendendo a facer café, porque está moi bon, certamente bon.
—En pouco tempo aprendin moitas cousas. Asi que o Merexildo a ten a
agardar que sexa o momento de po-la a traballar nun dos seus locais —falou
Mauro como para si.
—Ou para pasar-lla a outro coma el. Por un
gromiño asi pode sacar unha
boa presa de cartos.
—E onde a ten?
—volveu Mauro a interrogar.
—Iso non mo quixeron dicer. Seguramente se insisto un pouco tamén o
poderia averiguar, mais non me convén que se me note moito interese nos
asuntos que o Merexildo leva en segredo. O que sei é que nesa mesma casa vive a Carballesa, que é quen
manda ali cando non está o patrón.
Mauro non manifestou nengun tipo de sorpresa ao escoitar esta última
revelación de Fernanda. Ergueu-se e foi levar o servizo do café a en
riba da cociña. Regresou ao sofá e sentou-se de novo. A muller
incorporou-se lixeiramente e, pondo a sua man gordiña e quente no brazo
do rapaz, falou-lle amodiño:
—Non fai falla que che diga que se o Merexildo se inteira que che contei
isto, dá-me unha patada no cu e pon-me na rua. Eu xa non che estou para
a rua. Cada ano que pasa xa se me nota máis do que cumpre para este
traballo. Ven-me ben ir deixando pasar o tempo onde non hai moita luz,
asi ainda podo ir facendo un peso. Con dicer-che que até hai un ano que
me puxen a aforrar...
—Descoida, Fernanda, por min nada se vai saber. Ainda que a estas
alturas, xa o Merexildo debe saber pola Carballesa do meu interese pola
tal Maria do Céu.
Puxo-se de pe a muller para se ir.
—É certo que tes moza? Creas-me
ou non me creas, de verdade que me
gostaria moito que tal fose certo.
—Pois xa non che hai nada
diso. Eu sempre andei só. Custa-lle á xente
acomodar-se ao meu paso. Deseguida o encontran longo ou curto de máis.
Até pode ser que eu teña un paso irregular, non sei...
Despediron-se na porta do ascensor e Mauro regresou ao interior da
vivenda.
Baixou até o bar do Eusébio que se encontraba moi concorrido. Pediu
unha cervexa e o taberneiro dixo-lle que Micha deixara a encarga de que
a chama-se o antes posíbel. Chamou á axéncia e ninguén contestou.
Volveu a se situar diante da cervexa cando entrou pola porta o Lúrpio.
Ben se via que viña recén picado. Comezou a saudar a todos os coñecidos
dando-lles fortes golpes nas costas ao tempo que dicia en voz alta o
nome de cada un como se estivese a pasar lista. Cando lle tocou o turno do saúdo a Mauro,
sentou-se ao seu lado.
—Leche o xornal de hoxe?
—perguntou en ton confidencial.
—E logo, ti sabes ler?
—riu Mauro.
—Deixa-te de caralladas
—cortou o Lúrpio—. Para o que eu presiso sei
abondo, e por iso vin que no xornal de hoxe ven unha foto do colega teu
ao que onte me mandache que lle dese un recado. Por certo que non saiu
moi belo que digamos.
Mauro dirixiu-se ao mostrador e tomou o xornal. Regresou á mesa que
ocupaba e comezou a folleá-lo até que achou o que procuraba. Ali
estaba o rosto meio destrozado de Henrique. Debaixo dicia do achado nas
augas do porto dos restos dun rapaz non identificado e solicitaba-se a
colaboración de quen pudese facilitar dados para saber quen era. Mauro
virou cara ao Lúrpio e ollou-no con xesto sério.
—Como estás, Lúrpio?
—perguntou.
—Agora mesmo como as mesmas rosas.
—Pois escoita ben o que che vou dicer. Nen unha palabra a ninguén de
que ti ou eu coñecíamos a este tio. Esquece para sempre que o viche
algunha vez ou que eu o coñecia.
—Tránqui, colega, tránqui. Eu son legal.
—Máis che valerá, porque se escoito por aí algo disto que non o
dixese eu, o pior mono que pasaras non vai ser nada comparado con como
te vou deixar. Non quero que a pasma meta os fociños nun asunto no que
ando e se teño que dicer-lles que o coñecia vai-se todo facer puñetas.
Asi que xa sabes, chitón e ao teu.
—Nada, tio, que xa non sei de que me estás a falar. Deu-che Eusébio os
discos que lle deixei para ti? —perguntou para cambiar de tema.
—Por eles vin
—mentiu Mauro que xa se puña de pe para pagar a cervexa e
reclamar-lle ao taberneiro os discos. Eran dous e en ambos estaba a
ollada triste de Leonard Cohen atravesada por unha grande asinatura que
dicia: "Mª Elisa Pereira Domínguez". Intento de preservar a propriedade que se
revelara totalmente inútil no caso presente.
Antes de regresar á casa, meteu-se nunha cabina teléfonica e marcou
novamente o número da oficina. Tampouco desta vez respondeu ninguén.
Chamou á casa de Micha e respondeu-lle ela mesma.
—Son Mauro. Que querias?
—Nacho quer ver-te urxentemente. Ten un asunto para ti, pero é urxente.
Pola tarde vai estar na oficina até as cinco ou cinco e meia. Que pases
por ali.
—Vale,
grazas. Se podo xa pasarei. E se non mañá.
—O traballo hai que
facé-lo hoxe.
—De
acordo, de acordo. Xa veremos. Deica logo.
Saiu da cabina e foi xantar un prato combinado nunha cafetaria do sei
bairro.
Xa na casa, colocou os dous novos discos acarón dos outros. Prendeu o
xira-discos e, tumbado no sofá, escoitou que Mick Jagger lle falaba
antes de quedar dormido:
I've been walking Central
Park.
Singing after drack.
People think I'm crazy.
Stumbling on my feet.
Shuffling through the street.
Asking people "What's the matter with you, boy".
Sometimes I want to say to myself.
Sometimes I say.
Hoooohoooo hoooohoooo hoooohoooo. |
Cando chegou á axéncia, Nacho xa se estaba preparando para se ir, mais
ao ve-lo entrar volveu a se sentar detrás da sua mesa.
—Xa pensei que non viñas. Se me chegas a deixar colgado desta vez podes
ter por seguro que comigo acababas
—dixo en ton de ameaza que a Mauro
non lle fixo efeito nengun.
—Está
ben. De que se trata?
—Simplesmente de facer unhas fotos a un tio cando saia dunha casa
—falou
o detective con certa prevención—.
Nen eu fixen perguntas nen ti mas fagas a min.
—Iso cheira que confunde a traballo
suxo. Quen cho encarregou?
Nacho permaneceu un intre en siléncio antes de
dicer:
—Se che digo que é un traballo confidencial,
supoño que te darás conta
de que se fas o traballo e non queres saber máis do que debes, toda a
responsabilidade é miña.
—Escoita-me
ben. Eu non son nengun estreito que me vaia pór sentimental
porque a calquer o pillen onde non quer que se saiba que anda, pero
facer-lle unhas fotos sen saber máis, cheira de lonxe a chantaxe, e iso
é algo en que eu non colaboro. Cada un que ande por onde lle pete
mentres non faga mal a ninguén.
—Debo entender, logo, que te negas a facer o traballo?
—Debes entender que se non sei
máis do asunto eu non fago as fotos,
máis nada.
Nacho dirixiu-se ao armário onde gardaban o material fotográfico e
colleu unha cámara e un teleobxectivo.
—Está ben, farei-no eu, non se fale
máis.
—Pois non se fale
máis
—respondeu Mauro saindo diante do detective
desnarigado.
—Por certo, hoxe chamaron duas veces perguntando por ti.
—Quen?
—perguntou Mauro.
—Ao lle dicer que non estabas colgaban sen máis. Era unha voz de home.
Mauro foi-se sen máis conversa e comezou a dar voltas pola cidade na
moto até que escureceu. Ceou na barra dunha cafetaria e marchou á
casa a dormir.
Ás duas da
mañá tocou o relóxio de
pulso e ergueu-se da cama. Duchou-se e saiu fora. Andou até unha parada
de táxis, tomou un e nel dirixiu-se ás aforas da cidade.
Eran xa as tres da mañá cando mandou ao taxista que dese a volta por
detrás do Memphis e que apagase motor e luces. O taxista perguntou-lle
se haberia moito que esperar.
—Pouco
—respondeu Mauro.
—Pois imos logo botar-lle un pito
—dixo o taxista sacando o pacote do
peto da camisa.
—Preferiria que non fumases. Non quero que ninguén se fixe en nós. Un
táxi parado e coas luces apagadas, parece un coche baleiro, agora que,
encanto se ve dentro unha brasa, deseguida se decatan de que non é un
vaga-lume. Se queres botar unha cabezadiña, podes, xa te despertarei eu
cando haxa que arrancar.
O taxista gardou de má gana o pacote de tabaco no peto. Deixou-se
esvarar polo asento, cruzou os brazos diante do peito e fixo por dormir.
A porta do Memphis abria-se cada pouco e deixaba sair un cliente que,
dando bandazos, collia o seu automóbel e ia-se. Non tardou en chegar un
táxi que parou diante da porta e deu dous débeis toques de bucina.
Apagaron-se as luces exteriores do local e saíron as tres mulleres.
Duas dirixiron-se directamente ao táxi, a terceira demorou un anaco en
fechar a porta, e foi-se sentar acarón do condutor.
Mauro tocou-lle lixeiramente no ombro ao taxista, que se espreguizou con
lentitude.
—Atento. Cando arranque ese táxi deixa-lo ir un pouco diante e despois
segue-lo con coidado, mais sen perdé-lo.
—Xa mesmo me parece que estou na televisión. Quen vai no táxi ese? A
tua moza?
—Ti procura segui-lo como se fose a tua
muller e non fagas máis
perguntas.
Arrancou o táxi das mulleres pola pista que unia o lugar onde estaba
situado o Memphis coa estrada que levaba á cidade. O segundo táxi
agardou a que o que
o precedia non pudese decatar-se da sua presenza, para prender o motor e
as luces. Cando arrancou xa non se via o auto que transportaba a
Carballesa e as suas compañeiras.
Pola cidade deserta a perseguición resultaba máis complicada. O coche
que levaba as mulleres deixou a primeira na esquina dunha rua e o que
levaba a Mauro non lle quedou máis remédio que rebasá-lo para que non
fose advertida a sua presenza. Por uns minutos estiveron a ponto de
perdé-lo, mais deron con el cando se apeaba a segunda pasaxeira.
—Agora non o perdas por nada do mundo
—falou-lle Mauro ao taxista.
—Tranquilo rapaz, tranquilo, que xa lle estou collendo o intríngulis a
isto.
O táxi tirou cara aos Campóns e parou en dobre fila diante dun portal.
Baixou-se a Carballesa e entrou nel. Mauro mandou-lle ao taxista que se
colocase no mesmo lugar onde parara o coche que seguiran até ali.
Baixou e estivo un bocado ollando para as xanelas. Nengunha se iluminou.
Non pudo saber a que andar subira a muller. Só que non era unha das
vivendas que daban á rua. Montou otra vez no táxi e deu-lle o seu
enderezo.
Cando entrou de novo no seu apartamento, era duas mil oitocentas pesetas
máis pobre que cando saíra.
Quitou o pantalón e observou a ferida da navallada que
lle dera o calvo
durante a loita no barco. Non tiña má cara, a inflamación baixaba e xa
non se notaba tan quente como pola mañá. Case non lle molestara en todo
o dia. Deitou-se a dormir, mais o sono non lle viña, asi que repasou
mentalmente a situación.
Era case seguro que fora o Severo quen matara a Henrique.
Non seria
difícil localizá-lo, nunha cidade como esta pode-se achar a quen se
quixer nun espazo de tres ou catro horas. Tamén estaba localizado o
piso onde Merexildo tiña a Maria do Céu, sempre que, avisado pola Carballesa, non decidise
transladá-la a un lugar máis seguro, mais non era probábel que o
fixese se cria que a Carballesa non contara nada.
Estaban despois os homes que se xuntaran en segredo no barco a noite en
que os viu Henrique. Para que seria a reunión? Que clase de negócio
requer unha reunión nun lugar escondido e pola noite? Desde logo que
non era polo que tratasen nela polo que a facian ás agachadas, senón
por non seren vistos xuntos. Seguramente un deles era Celso Mendaña, e
el sabia de que se trataba, mais non era cousa de apresentar-se para o
outro dia pola mañá na casa de Mendaña e dicer-lle: "Bon dia, viña
para saber por que se reuniu vostede con outros tres indivíduos na
Pomba hai tres noites".
O sono non acudia e os pensamentos foron dar
en Inés. Que seria dela? Non podia negar que se lembrara moitas veces
no dia de Inés, pero non queria chamá-la nen ir ve-la. Pensaba que era
ela a que tiña que volver, porque fora a que se marchara. A máis iso
fora o acordado, porque el non podia apresentar-se
diante dela e dicer-lle que era doutra maneira distinta da que era,
nen que tivese a máis mínima intención de mudar a sua maneira de ser,
porque nen sabia como facé-lo nen tiña intención de facé-lo. Era
verdade que sempre parecia amosar un certo desapego cara a aquilo que
máis queria, mais non podia evitá-lo. A forza de perder cousas amadas,
aprendera a andar pola vida sen manifestar nengun tipo de sentimento que
pude-se facer pensar que algo ou alguén lle resultaba imprescindíbel.
Desta maneira non só mantiña un certo ar de invulnerabilidade, senón
que tiña a sensación de que quedaban tamén protexidas as cousas e as
persoas amadas. "Nada che quitan se pensan que non te amolan"
era a sua máxima.
Un ruidiño apenas perceptíbel na porta puxo a Mauro
en situación de
alerta. Non tardou en se repetir, mais agora xa foi claramente advertido
polo rapaz que se incorporou no leito e andou cara a porta con coidado
de non facer ruído nengun.
Un carné de identidade entraba e saía
sucesivamente á altura da fechadura da porta do piso. O costume de
Mauro de colocar as chaves na fechadura pola parte interior da vivenda,
para poder encontrá-las sempre ao outro dia pola mañá, derivara en
lles dar volta todas as noites. Isto era o que impedia que o carné,
hábilmente utilizado, non fose efectivo de abondo, xa que podia co
fecho automático, pero non era suficiente para a porta fechada con
chave. Ainda houbo novos intentos fallidos, agora os de fora xa deberon
pensar que non habia ningúen dentro, e non se esforzaban en facer
ruído. Non tardaron en abandonar e Mauro pudo escoitar as suas voces
facendo comentários que non pudo entender, só un que dixo "imos".
Uns segundos despois o rapaz sentiu que se afastaban da porta. Agardou a
escoitar o ascensor antes de volver á cama.
Non habia dúbida de quen eran os que trataron de entrar na sua casa
para surprendé-lo. Novamente pensou en Inés; ela fora a que comezara a
lle dar volta á chave cando pasaba a noite ali.
Extrañamente agora foi cando lle entrou sono e non tardou en dormir
profundamente.
Cando despertou, o primeiro que fixo foi procurar algo no peto do
pantalón, ali estaba o sobre que topara no barco. Comezou a tirar del
os papeis un por un e a examiná-los. A maior parte deles eran contas.
Habia dous ou tres que estaban cheos de nomes de cafetarias da cidade
cos seus enderezos. A maioria deles estaban atravesados por unha raia
que os tachaba. Mauro interpretou que Henrique procurara á sua irmá
por locais dese tipo. Outro tiña un enderezo dunha cidade que distaba ao
redor de oitenta ou cen quilómetros. Por último habia un papel dobrado
que contiña, no seu interior, duas fotos: unha do próprio Henrique e
outra dunha rapaza, de non máis de doce ou trece anos, que Mauro supuxo
que seria Maria do Céu.
A Queimadela estaba situada á entrada da cidade. Unha série de
edifícios de entre oito e dez plantas, distribuídos á maneira en que
un neno coloca as fichas do dominó nun xogo solitário, aos que foran
transladados, de grado ou pola forza, os habitantes dos bairros que
ocupaban a beira-mar nordestina, deslocados pola construción dun paseo
marítimo polo que non paseaba ninguén por mor do forte nordés que
sopraba a maior parte do ano, pero ben aproveitado polo alto prezo que
acadaran as vivendas construídas ao longo del.
Os habitantes da Queimadela perderan as suas casas todos xuntos cando se
proxectou o paseo marítimo, e un por un ian perdendo os seus traballos
segundo se sucedian suspensións, quebras, restruturacións,
reconversións, etc.. Foran gañando en número de bares,
establecimentos de máquinas tragaperras, nas que un biombo afastaba os
xogadores que agardaban ver sair unha fervenza de moedas, das suas crias
que se preparaban ao lado con pantallas nas que derrubaban avións
"inimigos" ou corrian en bólidos de fórmula un por estradas
cheas de curvas e obstáculos. A calquer hora do dia ou da noite as
tabernas e cafetarias estaban cheas de desocupados que mataban o seu
tempo de mil maneiras distintas. Calquer cousa era mellor que estar na
casa reñindo coa parenta, co pai, coa nai, cos irmáns,... Non estaban
no bar ou xogando nas máquinas por seren vítimas dos vícios da bebida
ou do xogo, era por preservar a paz do lar polo que pasaban a maior
parte do seu tempo nestes lugares.
Mauro dirixiu-se ao Amando Café-Bar. Era un local dos máis grandes da
Queimadela. Tiña un certo ar anticuado ainda que non levaba aberto máis
que cinco anos, mais o chan de terrazo, as paredes empapeladas con
debuxos de grandes medallóns ocres, o alto mostrador con corrimán de
madeira, as enormes xanelas sen cortinas e Amando, en mangas de camisa,
como único camareiro, situaban o local moi lonxe da sofisticación de
espellos e porcelanas das modernas cafetarias que se abriran
recentemente.
Amando achegou-se ao lugar que o rapaz ocupaba na barra e pasou un pano
húmido pola mesa do
mostrador.
—Que hai, Mauro? Que te trai por aqui?
—Polo momento tomar un café, despois xa veremos.
—Menos mal
—dixo o taberneiro debruzando-se no mostrador co pano ainda
na man—, porque ainda teño aí detrás trinta vasoiras das trinta e
cinco que me vendeche. Pensei que me traías outro produto dos que se
venden como pan fresco, como ti dicias. As vasoiras xa están anexas e
menos mal que lle coloquei cinco á família, porque se non é asi,
ainda hoxe as teria todas.
—Pois non, hoxe non
veño vender-che nada. Anda fai-me un café ben feito.
Achegou-se o home a cafeteira e comezou a manipular nela. Mauro apoiou
os cóbados no corrimán do mostrador e mirou un por un os parroquianos
que xogaban á baralla ou ao dominó nas mesas. Cando sentiu que Amando
se achegaba co café virou-se cara a el para lle perguntar:
—Coñeces a un tal Severo que traballa nos varadeiros de
Mendaña?
Amando volveu a pasar o trapo polo mostrador.
—E logo que tes ti con el?
—falou sen erguer a vista do labor de limpeza.
—Coñece-lo ou non o
coñeces?
—insitiu o rapaz.
—Claro que o
coñezo. Na Queimadela coñecemo-nos todos.
—E por onde para?
—seguiu a perguntar Mauro mentres remexia o azúcar.
—Por aqui non ven e non é nengunha perda non te-lo de cliente.
—Parece que non lle queres
moi ben. Onde podo achá-lo que teño que
falar con el.
Amando volveu a quedar calado, pasou outra vez o trapo polo mesmo lugar
como se non lle parecese ainda ben limpo.
—Non sei fixo en que bloco vive, mais debe ser
no 18-B ou no 18-C. Agora que para achá-lo
seguro, no Cadelo ha estar a unha hora ou a outra.
Mauro seguiu a tomar no café e o taberneiro botou-se fora do mostrador
para recoller unha mesa que acababa de quedar desocupada. O rapaz deixou
as
moedas que lle pareceu que cobrian o custo do café e dirixiu-se cara a
porta. Ao pasar ao lado de Amando este ergueu a vista do pano que agora
pasaba por riba da mesa, e mirando ao rapaz dixo:
—Vai-te amodo, Mauro, que ese badulaque non é unha boa persoa.
—Grazas polo aviso, Amando
—respondeu cando xa saía pola porta.
O Cadelo era un tugúrio pequeno de forma alongada. Segundo se entraba
pola porta, á direita habia unha mesa de formica e a seguir, pola mesma
banda, estaba o mostrador. En frente deste, outras tres mesas colocadas
de tal maneira que, cando alguén as ocupase, o paro para os retretes,
situados ao fondo do bar, quedaba totalmente vetado para quen non
quixese molestar a todos os parroquianos que fose topando polo camiño.
Cando Mauro entrou no Cadelo habia tres homes sentados ao redor da mesa
situada máis lonxe da entrada e un cliente falaba co dono do bar, ambos
debruzados sobre o mostrador cun vaso baleiro entre meias. Colocou-se o
rapaz diante da barra no lugar que quedaba máis perto da porta. Ollou
un por un os clientes até topar os seus ollos con un dos que falaban
sentados á mesa do fondo. Non lle coubo dúbida algunha que aquel tiña
que ser Severo. Estaba sentado contra a parede do fondo, un lugar que
Ile permitia dominar coa vista o local inteiro. Naquel momento falaba en
baixo co home que tiña diante. Mauro, en princípio, observou a este
con certa atención. Era un home non moi alto, mais indiscutibelmente
forte, teria ao redor dos cuarenta anos; o cabelo, non moi abondoso, era rizo e entrecano. Vestia un
impecábel traxe gris. Ainda que trataba de aparentar encontrar-se
naquel lugar con naturalidade, non podia disimular que
lle desagradaba que alguén o vise ali.
Cando o home do mostrador se achegaba a Mauro para atendé-lo, Severo
ergueu os ollos e topou-se coa mirada do rapaz, que pudo comprobar que
os ollos do home era dun azul vivo que lle daba un aspecto inofensivo e
mesmo atractivo. Ergueu-se o home moi amodo e arrimou-se á barra.
Quedou en frente de Mauro, que naquel intre botaba no vaso a cervexa que
lle acababan de servir.
—De modo que ti es o que andas a meter os
fociños en cousas de homes
nas que ninguén te chamou
—falou Severo desde o lugar que ocupaba e
mirando fixamente ao rapaz aos ollos.
—Se o que queres dicer é que ando a te procurar, estás no certo
—replicou
Mauro sen arredar a vista dos ollos do home.
—Pois mira por onde eu tamén te procuraba a ti. Asi que xa nos
encontramos. Se che parece imos fora, que poderemos falar mellor.
Falaban os dous en alto, suficientemente alto como para que escoitasen
todos cantos estaban no bar.
—Será mellor
—falou Mauro— que prosigamos aqui. Todos estes xa te
coñecen e ven-se moi interesados na nosa conversa, seguramente lles
interesará tamén escoitar algunhas outras cousas que che teño que
dicer.
—Como queiras
—aceptou Severo ainda que contrariado pola atención que
estaban suscitando nos clientes do bar—. Se che
teño que partir a boca,
tanto me ten en público como en privado.
O home que estaba a falar con Severo cando o rapaz entrou no bar, foi-se
erguer do asento ao tempo que en voz moi baixiña dicia algo asi como
"eu vou-me", ou cousa polo estilo. Severo puxo-lle unha man no
ombro e obrigou-no a se sentar dicendo-lle:
—Ti non te movas de aí até que eu remate con este asunto, que ainda
non acabamos ti e máis eu.
Até entón Severo adoptara un certo ar
de sarcasmo e domínio de si mesmo, mais agora o seu xesto edureceu-se.
—Está ben, acabemos dunha vez. Se me volvo a inteirar que andas polos
barcos metendo o fuciño onde non che importa, podes dar por seguro que
non te vas esquecer de min nunha temporada.
—Comprendo que
estexas algo molesto porque onte che deixei un amigo
algo avariado, mais non me quedou outro remédio que arrear-lle como é
debido, porque os teus amigos teñen a cabeza moi dura e non comprenden
que é mellor falar antes de levá-las que non despois, é o que se pode
sair gañando.
—Os que se deixan zurrar por cativos
teñen-nas ben merecidas e ti ten
coidado que non te vexa eu polos varadeiros, porque che parto a cabeza.
—Xa non seria a primeira cabeza que partes, mais descoida que eu non me
deixo surprender tan doadamente como aquel pobre rapaz.
—De que rapaz me estás a falar ti, merdán?
—berrou Severo avanzando un
par de pasadas cara a Mauro.
—Estou-che a falar dun rapaz que dormia na Pomba e que apareceu
onte no
porto coa cabeza partida.
Severo fixo un aceno de avanzar cara ao rapaz, pero o dono do bar pillou-no
por unha manga da xaqueta e retivo-o.
—Severo, aqui non quero lios, se queredes pelexar ide fora.
—Non te apures Marcial, que non vai pasar nada
—falou sen lle quitar a
vista a Mauro—. Pois se o que queres dicer é que o matei eu, non tes
máis que ir á pasma e que me veñan deter.
—Non Severo, non, iso non o que a min me interesa. O que eu quero é-che
outra cousa que ten que ver contigo e con Celso Mendaña, pero esa xa
cha contarei outro dia.
O home do traxe gris puxo-se de pe súbito ao escoitar o nome de Celso
Mendaña. Achegou-se moi perto de Severo que o volveu a empurrar para
atrás, facendo-o cair de novo na cadeira.
—Rapaz eu
teño moi pouca paciéncia, asi que che vou dar un aviso, que
é máis do que mereces que faga contigo
—agora falaba visibelmente
irritado, os seus ollos azuis xa non eran máis que unha raia no alto do
rosto—. Xa falache máis do que a ninguén lle permitiria, de modo que o
mellor que podes facer é liscar de aqui agora e largar-te da cidade
para sempre, porque a próxima vez que te topar diante, vou-che facer
tragar esa língua tan longa que tes.
Mauro botou man ao peto para pagar a cervexa.
—Non te
entreteñas, estás convidado
—dixo Severo sen se mover do lugar
que ocupaba.
O rapaz sacou unha moeda de cen pesetas e deixou-na en riba do mostrador
dicendo:
—Xa me convidarás outro dia, que ainda nos volveremos ver.
Deu volta e saiu do local.
Andou a bon paso até chegar a un quiosque de xornais. Colocou-se a par
del. Desde ali podia ver perfeitamente a entrada do bar Cadelo. Non
tardou en sair o home do traxe gris. Detrás del saiu Severo; estaban a
discutir. Por fin o home botou a andar e Severo permaneceu un momento na
porta mirando para el e, dando volta, meteu-se novamente na taberna.
Mauro regresou aonde deixara a motocicleta, montou nela e regresou ao
quiosque dos xornais no momento en que o home do traxe gris viraba na
esquina a bordo dun BMW metalizado. Colocou-se detrás del disposto a
segui-lo, non era doado que o recoñecese co casco.
Por primeira vez acababa de facer unha xogada de ataque, restaba agardar
que dese o resultado que se procuraba. Non seria doado, porque Severo
non parecia a clase de home que se pon nervoso con facilidade, e desde
logo que non iria a correr onde Celso Mendaña para lle contar o
ocorrido. Era questión de agardar a ver como se sucedian os
acontecimentos; resultara realmente prodixioso que a conversa entre
Severo e el fose escoitada polo home de gris, ese si que se puxera
nervoso. Era de agardar que pudera dar xogo.
Despois de dar várias voltas polo centro
da cidade, o BMW aparcou á beira do paseo dunha rua. Baixou o home, que
ainda se via intranquilo e pouco seguro, andou uns metros polo paseo e
meteu-se no portal dun alto edifício. Mauro, que observara todo sen se
apear da moto que tiña aparcada entre dous coches un pouco máis adiante,
agardou a que o home desaparecese no portal antes de se dirixir ao
interior. Entrou cando o indivíduo, este fechaba a porta do elevador,
parou-se diante e quedou observando as luces que indicaban o paso do
ascensor polas plantas. Detivo-se no segundo. Mauro achegou-se aos
buzóns e comezou a mirá-los cando se lle achegou o porteiro, que
estivera observando desde o seu garigolo o ir e vir do rapaz.
—Procura algo?
—perguntou.
Era un home de algo máis de cincuenta anos e cunha evidente dificuldade
para a pronúncia correcta do erre.
—Ese home de traxe gris que acaba de entrar, traballa aqui?
—Por que o pergunta?
—volveu a inquirir con desconfianza o porteiro.
—E que deixou o auto aparcado detrás do meu e quedou-lle unha porta
aberta. Ia-o avisar, agora que a min tanto me ten
—falou Mauro dando as
costas ao home como se fose sair.
—Agarde, agarde
—atallou o porteiro—. É don António Cendán, director
de PROCASA que está no segundo C.
—Pois vaia ali e diga-llo que eu
teño presa
—dixo Mauro dirixindo-se á
porta.
Uns minutos despois estaba dentro dunha cabina telefónica agardando que
lle respondesen desde o teléfono ao que correspondia o número que
acababa de marcar.
—Micha, necesito que me fagas unhas xestións urxentes. Inteira-te de
todo canto podas sobre unha empresa chamada PROCASA que está dirixida
por António Cendán
—continuou dando-lle á secretária de Detectives
Nacho o enderezo do edifício que acababa de abandonar, sen facer caso
ás protestas da muller,
que queria saber se era un asunto da axéncia ou se el andaba metido en
lios particulares.
—Prometo contar-che todo polo miúdo
mañá ou pasado-mañá, mais agora
fai-me este favor. Chamareite pola noite á tua casa
—e colgou.
O buzón cheo de propaganda até ameazar con rebentá-lo, era o que
tiña máis posibilidades de corresponder á vivenda da Carballesa e as outras
mulleres. De seguro que a proibición de Merexildo de dicer a niguén
onde vivian, incluía a de receber nengunha clase de correspondéncia.
Subiu pola escada até se situar diante da porta que sospeitaba a
correcta. Espreitou un anaquiño coa orella pegada na porta e chamou a
campaíña. Ninguén respondeu á primeira chamada nen á segunda. Cando
tocou por terceira vez sentiu que alguén tiraba polo fecho e a porta
afrouxaba a círcia posición. Deu un forte empurrón con todo o corpo e
topou-se nun corredor que se estendia a direita e esquerda. Mesmo diante
dos seus pes, unha muller en camisón ollaba para el sentada no chan,
coa boca aberta e expresión de absoluta imbecilidade.
Botou a andar polo corredor sen lle facer caso e non tardou en
topar á
Carballesa que, tamén en camisón, saía apurada por unha das várias
portas que habia ao longo da parede que quedaba á man esquerda do
rapaz.
—Que pasa aqui?
—dicia a pendanga ainda sen ver ao rapaz que avanzaba
cara a ela. Cando foi reaccionar, xa Mauro lle botara unha man ao
pescozo e, empurrando-a contra a parede, fixo-a pór-se nas pontas dos
pes ao tempo que lle falaba co seu rosto case pegado no dela.
—Maldita fúrcia mentireira, vou-che facer unha cara nova para que me
digas a verdade cada vez que che faga unha pergunta.
A Carballesa non podia falar pola presión que a man de Mauro facia na
gorxa. Deu-lle duas bofetadas coa man aberta que venceron a cara da
muller sucesivamente a ambos os lados e deixou-na que volvese a pousar a
planta dos pes no chan. Despois empurrou-na polo corredor adiante cara
á porta, diante da que continuaba sentada a muller que abrira, sen
mudar de expresión en todo este tempo.
—Vamos
—falou Mauro—. Desperta a todas e que saian.
Xa non era necesário este aviso, porque todas as portas se foran
abrindo e por cada unha saía un ou dous rostos asustados.
—Todas fora
—berrou Mauro—. E ti anda para diante que che vou arrear
unha patada no cu que vas ir polo ar.
Andou a Carballesa polo corredor dirixindo-se a unha sala que habia ao
fondo. O rapaz acurrou a todas as mulleres sen máis traballo que facer-lles
unha indicación coa cabeza. Foi-nas vendo pasar e nengunha podia ser
Maria do Céu, todas eran máis vellas.
Foron sentando-se, co medo reflexado no seu rosto e sen se atrever a
dicer nen unha palabra. A Carballesa estaba sentada nun sofá que habia
por baixo dunha xanela que debia dar a un pátio de luces a xulgar pola
pouca luz que por ela entraba. As suas meixelas vermellas por efeito das
bofetadas, contrastaban coa brancura cadavérica dos beizos firmemente
apertados.
—De modo que non sabias nada de nengunha rapaza nova
—falou Mauro
plantado diante da Carballesa—. Onde está Maria do Céu?
A muller ficou en siléncio. O rapaz mirou novamente ás outras
mulleres. Eran catro e permanecian moi xuntas e sen dar palabra. Mauro
agarrou a Carballesa polos cabelos e obrigou-na a se pór de pe. A
muller ceibou un débil xemido.
—Veña, tira diante, o primeiro que fai unha muller ben educada é
mostrar-lle a casa ás visitas
—falou Mauro empurrando a pendanga cara
á porta da sala, ao tempo que se viraba cara as catro mulleres
asustadas, que non ousaban a se mover—. E vós aí
quediñas e caladiñas.
Percorreron a casa inteira mirando en todos os cuartos sen que visen a ninguén
máis.
Volveron á sala e Mauro empurrou novamente á muller contra o sofá.
—Carballesa, xa ves que estou moi encabreado contigo, será ben que
comeces a falar se non queres levar máis, porque hoxe non me vou ir sen
que me digas onde está a rapaza que ando procurando.
—Aqui non hai ninguén
máis que as que ves
—falou a muller—. A rapaza
da que ti me falas non sei nada dela. Iso che dixen e iso é todo canto
eu sei.
Mauro virou-se cara as outras mulleres e mirounas unha por unha. Nos
seus ollos só habia medo, case terror. Xulgou que estaban en boa
situación para comezar a cantar como canários de concurso.
—Escoitade, á primeira que eu lle arrime unha nos
fociños, vai quedar
fora de circulación unha boa temporada, asi que será mellor que me
respondades decontado e coa verdade, ao que vos vou perguntar. Quero
saber onde está unha rapaza que se chama Maria do Céu e que vivia aqui
con todas vós.
Miraron-se entre si as mulleres e nengunha respondeu.
—A ver, fala ti
—dixo Mauro
asinalando a unha pequeniña, vestida cun curtiño camisón transparente que deixaba ver os seus escasos encantos e
que roía as uñas insistentemente, tremendo como unha vara verde.
A muller mirou á Carballesa e esta volveu-lle unha ollada furiosa que
era unha auténtica cominación ao siléncio. Baixou os ollos e espetou
a mirada nos próprios xoellos.
—Aqui non hai máis ninguén
—dixo baixiño.
—Escoita, imbécil
—berrou Mauro moi perto da cara da pequeniña—, non me
encabrees porque che parto o lombo. Responde dunha vez ao que che
pergunto, onde está Maria do Céu?
Un ruído na porta fixo virar-se a Mauro. A Carballesa pegou un salto e
plantou-se na porta que daba ao corredor, desde onde berrou:
—Foxe, foxe. É a policia!
Mauro apartou a Carballesa tirando con ela no chan e correu cara á
porta. Cando botou man ao fecho,
alguén daba a volta á chave por fora. Ia regresar á sala, mais a sua
vista topou cunha chave pendurada dun gancho no caixillo da porta.
Colleu-na e abriu. Botou-se polas escadas abaixo escoitando outros pasos
que xa petaban no portal. Chegou á porta, ollou para ambos os lados da
rua e localizou unha figura feminina que corria pola esquerda. Correu
tras dela, tropezando coa xente que viña en dirección contrária. A
muller virou na primeira esquina. Mauro apertou a carreira, mais cando
chegou ali, xa non foi quen de localizar a rapaza no meio da xente que
ia e viña polo paseo. Seguiu a correr, mais xa non foi quen de achá-la.
Mirou nos portais e nos comércios, pero nengunha das persoas que via
podia ser Maria do Céu, unhas eran mulleres máis vellas ou máis
novas, outras ben se via que non acababan de dar unha carreira como a
que acababa de dar a rapaza. Desandou o andado coa intención de
regresar á vivenda da Carballesa, mais logo desistiu. Era seguro que
agora mesmo terian a porta ben fechada e xa estaría a Carballesa
chamando por teléfono ao Merexildo e pondo-o ao corrente do sucedido.
Deu volta e botou a andar cara a onde deixara a moto, perto do edifício
onde estaba PROCASA.
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas