BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A Queimadela, a partir de certas horas da noite, é un deserto de negrura. A auséncia de alumiado na maior parte da sua extensión, acompaña-se do deterioro producido pola nula atención que se Ile presta ao bairro no tocante aos equipamentos que fan habitábel un lugar. Como consecuéncia disto, son incontábeis as histórias que circulan sobre sucesos violentos acontecidos polas noites na Queimadela, moitos deles exaxerados, cando non son totalmente imaxinários, mais que lle deron a esta parte da cidade unha aureola de cidade sen lei pola que ninguén se aventura a transitar despois do sol-pór. Reviravolta de todo isto, o lugar rematou en refúxio de toda casta de personaxes que se ven favorecidas polas condicións de solidade e discreción en que veu dar o lugar.      Mauro deixou a moto nun dos espazos diáfanos que permitian o paso por baixo dos blocos de vivendas, sen necesidade de percorrer unha rua inteira para poder pasar á paralela. Puxo-lle a cadea de seguranza co fin de evitar surpresas desagradábeis ao regresar a procurá-la. Percorreu a pe a distáncia que o afastaba do eadelo. Parou na porta un intre e, desde ali comprobou que estaba totalmente baleiro de clientes. Só Marcial, por fora do mostrador, miraba o televisor sentado a cabalo dunha cadeira. Mauro parou-se detrás del e pediu unha cervexa. O home virou-se de socate, asustado pola voz que non agardaba e, de imediato, o seu rosto evidenciou que recoñecia no recén-chegado ao que na tarde anterior estivera ali mesmo falando con Severo. Mauro finxiu ignorar tal recoñecimento e dirixiu-se ao retrete.      Unha vez dentro, estivo un bocadiño espreitando por se Marcial falaba polo teléfono, que estaba situado moi perto da porta que el acababa de fechar por dentro. Sen deixar de atender aos ruídos que viñan do bar, sacou de debaixo da cazadora o embrullo que Lúrpio lle entregara. Sacou del o revólver. Era un vinteoito en aparente bon estado. Abriu-no e xirou o cilindro, volveu-no a fechar, ergueu o percutor e, apertando o gatillo, comprobou o seu correcto funcionamento. Sacou do peto da cazadora o outro embrulliño que Lúrpio lle metera no peto e abriu-no sobre a tapa do retrete. Encheu o cilindro do revólver e volveu a gardar as balas restantes no peto. Sopesou outra vez a arma coa man e colocou-na ás costas, entre a camisa e o pantalón.      Cando regresou ao interior do bar, Marcial volvia a cabalgar sobre a cadeira sen emprestar atención a nada que non fose o televisor. Mauro comezou a beber a cervexa directamente da botella. Colocara-se estratexicamente entre o home e o mostrador, aparentando mirar o televisor, cando, como dirixindo-se á locutora que daba as notícias do último telediário, perguntou:      —Non ven Severo hoxe por aqui?      Marcial mirou-no, mais, de camiño, volveu a pór a vista no televisor sen responder.      —A primeira pergunta dá-se por fallada por non responder. Imos coa segunda. Va que gañas un prémio seguro se non me respondes decontado e con verdade. Onde vive Severo, Marcial?      O taberneiro ergueu-se da cadeira e encarou-se co rapaz.      —Eu que sei onde vive Severo —falou case berrando e dando, a continuación a volta para se meter detrás do mostrador. Mauro pillou-no pola parte traseira do pescozo e turrou por el cara a si.      —Onde vive Severo, Marcial —falou-lle baixiño—. Fala axiña se non queres que che parta a xugada.      —No segundo andar do bloco dezaoito B. E agora deixa-me      —Agarda un pouco que ainda che teño que dicer outra cousa. Eu non lle vou dicer a Severo quen me dixo o seu enderezo, mais tampouco quero que estexa agardando por min cando o vaia visitar, asi que esquezamos os dous que nos vimos hoxe. Estamos?      —Estamos —asentiu Marcial.      Empurrou-no Mauro con forza e foi dar coa porta do retrete onde se virou e ficou moi quedo mirando para o rapaz que, despois de deixar sobre o mostrador unha moeda de cen pesetas, andaba cara á saida do local.      Subiu con toda clase de precaucións as escadas do bloco que Marcial lle indicara. Para non desentoar con todo o bairro, as escadas estaban na máis absoluta escuridade. Isto non representaba para Mauro nengun inconveniente, antes ben favorecia-o, pois non habia perigo de que, naquel momento, lle dese por entrar ou sair a algun outro viciño e prender a luz.      Non se escoitaba ruído nengun en todo o edifício, mais cando lle faltaban meia dúcia de degraus para chegar á porta do segundo andar, detivo-se e escoitou con especial atención. O siléncio fixo-lle pensar que ou Severo dormia ou non estaba na casa. Rematou de subir as escadas e parou-se diante da porta. Apalpou con coidado até localizar para que lado abria e colocou-se moi pegado á parede que quedaba do lado da fechadura. Sacou o revólver e, coa ponta do cano, tocou a campaíña. Foi o único son que se escoitou no interior da vivenda. Chamou por segunda vez e volveu a agardar. Tampouco desta vez respondeu ninguén á chamada nen se escoitou nada que pudese facer pensar en que habia alguén dentro.      Baixou as escadas coas mesmas, ou máis, precaucións coas que subira, consciente de que agora a surpresa podia ser o mesmísimo Severo en persoa quen lla proporcionase, mais a ninguén topou. Atravesou a rua e foi-se instalar no portal de en frente. Comprobou que tampouco ali se lle acenderia unha luz de súbito e dispuxo-se a agardar a chegada do seu home.      Cada vez que Mauro acendia a luciña que alumiaba a esfera do relóxio, parecia como se o portal se enchese de luz e, a medida que pasaba o tempo, estas consultas eran máis frecuentes. Non habia moito que comprobara que eran as duas e vinte, cando escoitou voces que procedian do fondo da rua. Mauro apertou-se máis contra a parede. Os que falaban viñan naquela dirección e xa estaban perto. Tamén seria casualidade que fose alguén que viña para aquel portal! Mais parecia que non, porque agora estaba vendo que dous homes atravesaban a rua e eran os que falaban. Pararon diante do portal de Severo, pero como non eran máis que duas sombras irrecoñecíbeis, non podia asegurar que un deles fose o home polo que Mauro agardaba; habia que comprobar se entraba no portal. Probabelmente o era. Agora escoitaba o que dician e estaban a se despedir. Un deles seguiu o camiño pola rua, o outro entrou no edifício onde vivia Severo. Mauro foi sair, mais ainda o segundo home estaba moi perto e non era cousa de que o pudese descobrir atravesando a rua. Agardou a que estivese un pouco máis alonxado e correu cara á entrada.      Cando puxo os pes no primeiro degrau das escadas escoitou que Severo dobraba no primeiro descanso. Alancou escadas acima sen facer ruído e deu-lle alcance no mesmo intre en que introducia a chave na fechadura.      Severo non fixo máis que virar a cabeza á sua esquerda ao notar unha presenza extraña, cando xa notou o cano do revólver apoiado no costado.      —Deixa a chave posta e arreda as mans do corpo —falou Mauro na escuridade.      Parou-lle a arma ás costas e empurrou-no contra a porta na que quedou apoiado. Comezou a rexistá-lo e sacou-lle a pistola que levaba á cintura. No peto traseiro do pantalón topou-lle unha navalla que gardou no peto da sua cazadora.      —Xa está desplumado o galo —dixo Mauro—. Agora abre a porta amodiño.      Fixo Severo o que lle mandaban e, cando a porta estivo aberta, ficou quedo diante dela.      —Dá un paso adiante e tira-te no chan.      Novamente obedeceu o home e Mauro comezou a apalpar a parede até que topou o interruptor da luz. Iluminou-se un suxo corredor que Mauro inspeccionou sen deixar de vixiar ao home, que permanecia tirado no chan, boca abaixo e cos brazos estricados por riba da cabeza. Abriu co pe a primeira porta que habia a man direita e que daba paso á cociña. Afastou-se da entrada e, sen deixar de apontar-lle co revólver, dixo:      —Veña, de pe e entra aqui que temos que falar ti e máis eu.      Ergueu-se Severo e, cos brazos en alto, dirixiu-se á cociña. O seu rosto, xa reposto da sorpresa do primeiro momento, non manifestaba nengun tipo de preocupación, case parecia sorrir. Parou-se no meio da cociña como agardando novas ordes.      —Senta aí —dixo Mauro indicando unha das duas cadeiras que habia diante dunha mesa de formica— e pon as mans por detrás da cadeira.      —Que é o que queres, rapaz? —falou por fin Severo nun ton case conciliador—. Se é polo de onte, ben se ve que non foi tanto.      Mauro arrancou o cordel da persiana da xanela e comezou a atar as mans do home nas costas da cadeira.      —Do de onte tamén imos falar, que hai moita noite por diante ainda. Para comezar quero saber quen matou a António Cendán e por que.      —Mira, rapaz, estás a meter os fociños onde non che importa e isto pode ser moi mau para ti, cando menos saibas mellor che vai ir. Deixa-te de perguntas, vai-te e esquezamos os dous isto para sempre.      —Severo, Severo, que quero respostas ás miñas perguntas e non consellos —dixo Mauro pondo o cano da arma na cara do home—. Fixeche un bon traballo co Cendán, mais un sirleiro vulgar non é quen de levar-lle a gorxa a un home dun tallo tan axustado. Ademais o lugar onde deixastes o automóbel non é un sítio aonde teña nada que ir pintar quen rouba un coche para dar unha volta. Ali non hai nada que lle poda interesar, mais ti si que sabes que desde ali se pode baixar aos varadeiros polo travesio en meia hora e sen topar a ninguén. Se ves que non vou ben non tes máis que me corrixir.      O xesto de Severo xa non tiña a mesma seguranza do princípio e os seus ollos azuis volvian a formar unha fina raia no rosto, da mesma maneira que ocorrera no Cadelo cando o rapaz citou o nome de Celso Mendaña.      —Ben —falou Mauro afastando-se do home e tomando unha cadeira en que apoiou un pe—. Xa dou por respondida a primeira parte da pergunta sobre a morte de Cendán. Agora falta saber por que, mais a todo se chegará.      —Nada che vou dicer, Mauro —falou Severo recobrando a serenidade—, ben sei que matar non me vas matar; ti non tes o que hai que ter para matar un home.      —Ti fai a proba —retou Mauro—. Na Pomba estábades Cendán, Mendaña, ti e outro a noite en que descobriche a Henrique dormindo no barco. Quen era o outro?      Severo permaneceu en siléncio. Mauro ergueu o revólver no ar e deixou-llo cair con forza na boca. Severo deu un pequeno berro e comezou a cuspir sangue. Novamente se debuxou a raia azul no seu rosto.      —Rapaz, ti xa es home morto —farfallou o home.      —Escoita, eu estou metido nisto sen comé-lo nen bebé-lo e seguramente tes razón en que non sexa quen de matar-te, mais podes dar por seguro que son quen de mallar en ti como en millo verde, até que me digas quen é o outro que estaba no barco —falaba Mauro mentres tiña ao home collido polos cabelos—. Quen era?      Severo seguia en siléncio e sostiña a mirada do rapaz. Un novo golpe co cano da arma que sostiña Mauro, abriu unha fonte de sangue na sobrancella esquerda de Severo.      —Estou pensando nunha cousa que non che vai facer graza nengunha —dixo Mauro pondo-se diante de Severo e apontando-lle co revólver á entreperna—. O que si son moi capaz de facer, se non respondes ás miñas perguntas, é pegar-che un tiro nos collóns que te vai deixar desgrazado para sempre, que che parece?      Severo alzou a mirada aos ollos do rapaz como para comprobar a resolución de facer o que dicia que achaba neles. Debeu-lle parecer que ia en sério, porque dixo:      —Se cho digo dás-me a tua palabra de que esqueces a Mendaña?      —Non che prometo nada —respondeu Mauro tomando a arma coas duas maus para non errar o tiro—. Quen é?      —Chama-se Mário Pena.      —Onde mora?      —Non o sei —respondeu Severo, que ao ver o novo aceno ameazante do rapaz, proseguiu—. Ten un despacho na Praza do Campo, no número doce, terceiro.      —Agora si que imos por bon camiño. De que se tratou na reunión do barco?      —Negócios.      —Negócios, negócios —remedou Mauro—. Que clase de negócios?      —Iso non é cousa miña, eu agardei fora.      —Está ben, polo de agora vou-te crer. Quen che mandou que matases a Cendán?      —Quen che dixo a ti que o matei eu? Eu non fun nen sei quen foi.      —Foi ese Mário Pena, logo?      —Iso vas ter que llo perguntar a el.      —Perguntarei, perguntarei. Podes estar ben seguro que llo hei de perguntar ben axiña.      Sacou Mauro a automática que lle quitara a Severo e retirou-Ile o cargador, baleirou-no en riba da mesa e gardou a munición no peto. Despois lanzou a pistola contra a xanela que, rompendo os vidros ao seu paso, foi cair no pátio interior do edifício. A seguir fixo o mesmo co cargador e a navalla.      —Non te desato porque en algo tes que pasar o resto da noite. E non te queixes que quedas mellor do que me deixastes onte a min.      —Xa nos veremos —dixo o home entre dentes.      —De seguro —replicou Mauro botando a andar polo corredor. Tirou pola porta que daba ás escadas e fechou coa chave por fora. Cando chegou á rua, botou a chave no meio dunhas bulsas do lixo. Eran as tres e meia da mañá.      Detivo a moto a uns trinta metros da casa onde vivia a Carballesa que non tardou en aparecer. Andou en dirección ao portal que a muller estaba a abrir. Pouco antes de chegar cruzou-se co táxi que a trouxera e que arrancou encanto a muller se apeou.      Alcanzou á pendanga no momento en que, de costas á entrada, deixaba a porta para que se fechase soa. Dunha alancada agarrou-na por un brazo e, cando a muller se viraba ao notar a presión, topou-se co revólver á altura dos ollos.      —Imos arriba, que temos ti e máis eu unha conversa sen rematar.      A muller, cos ollos desmesuradamente abertos, comezou a subir polas escadas seguida polo rapaz. Chegaron á porta da vivenda e a Carballesa foi chamar na campaíña, mais Mauro detivo-a indicando-lle que abrise coa chave. Obedeceu ao que lle mandaban e abriu. Simultaneamente comezaron a se escoitar carreiras e voces polo corredor. Eran as compañeiras da Carballesa que viñan correndo e berrando cara á porta.      —Toña, Toña —dicia a que viña diante que, ao ver a Mauro detrás da recén-chegada, interrompeu o seu parlamento de socate.      —Andando todas para diante, que imos rematar o que deixamos a meias —falou alto Mauro amosando a arma que levaba na man.      A Carballesa, direita como unha vara, avanzou polo corredor en dirección ao cuarto do fondo, aquel no que as metera Mauro na anterior visita. As outras mulleres recuaban sen deixar de mirar a cena, co medo reflexado nos ollos avermellados polo alcool que o traballo lles obrigara a ir metendo nos seus corpos. Mauro localizou axiña entre elas a Maria do Céu. Era pouco máis dunha nena de grandes e formosos ollos negros, eses ollos que se lles poñen aos que o teñen pasado mal e nunca son quen de quitar do seu rosto os sinais da desnutrición.      —Adentro, adentro —apurou-nas Mauro ao ver que se detiñan na porta sen se decidir a entrar—. Todas para dentro —repetiu sen conseguir máis que se arredasen en dous grupos, un a cada lado da porta do cuarto, mais sen entrar.      Por entre os dous grupos de mulleres, Mauro pudo ver as pernas dun home tendido no chan. Empurrou á Carballesa cara adentro e entrou el detrás. Sobre a alfombra do salón xacia o corpo dun home tumbado boca abaixo. Tiña os brazos debaixo do corpo e a cara virada cara á parede de en frente. Pasou o rapaz por riba do corpo e aniñou-se diante del. Tiña o rosto totalmente ensangrentado e desfeito na sua metade esquerda. A Carballesa, que tamén parara ao outro lado, detivo un berro pondo as mans sobre a boca.      —É o Merexildo, non si? —perguntou Mauro mirando á pendanga que permanecia coas mans diante da boca.      Fixo a Muller un aceno afirmativo coa cabeza e perguntou:      —Está morto?      —E ben morto.      —Cando nós chegamos atopamo-lo aí tal e como está —falou a muller pequeniña dirixindo-se á Carballesa—. Estábamos agardando a que chegases ti para ver que facíamos.      Mauro ergueu un pouco máis o cadáver. Tiña unha pistola na man, mais polo que se via, non lle deran tempo a facer uso dela. Procurou coa mirada a Maria do Céu e perguntou:      —Ti tampouco estabas na casa cando pasou isto?      —Ela estaba con Helena e con Carme no local onde elas traballan. Mandei-na ir eu porque xa sabia que ti volverias.      —Ou sexa, que non sabedes quen pudo despachar a este desgrazado?      Ninguén respondeu á pergunta do rapaz.      —Viña moito por aqui? —volveu a perguntar dirixindo-se, nesta ocasión, á Carballesa.      —Case nunca —respondeu cos ollos postos no cadáver—. Despois que estiveche ti, eu chamei-no para llo contar e quedou en que pasaria polo Memphis para falar de levá-la a outro lugar máis seguro, mais non foi por ali.      Ficou calada un pedazo e mirou para Mauro. Os seus ollos reflexaban carraxe e desconfianza.      —E por que che teño que contar a ti cousa nengunha? —espetou-lle—. Como sei eu que non foche ti quen o matache?      —Porque non o matei. Non tiña por que. Eu non quero máis que falar unhas palabriñas con Maria do Céu, que por certo vou-nas falar agora. Ven comigo —dixo dirixindo-se á rapaciña que permanecia contemplando a cena en siléncio apoiada no caixillo da porta.      Colleu-na polo brazo e empurrou-na lixeiramente cara a fora. Abriu a primeira porta que topou e entraron. Era un dormitório en que, por todo mobiliário, habia duas camas e un barrote, que atravesaba de parede a parede, en que estaban penduradas en perchas e bulsas, as pertenzas das habitantes do cuarto.      —Senta —dixo Mauro asinalando a cama que estaba máis perto da porta pola que acababan de entrar.      —Ti xa sabes para que te teñen aqui, non si?      Afirmou coa cabeza a rapaza e Mauro seguiu falando:      —Tampouco es tan nena para non entender o que significa traballar nos locais do Merexildo ou de calquer outro, que agora teredes todas que procurar novo acomodo. Todo iso non é cousa miña, porque eu non me dedico a predicar os perigos desa clase de vida. Alá cada quen se sabe o que fai e ti dis que o sabes.      Maria do Céu escoitaba o que lle dicia Mauro sen mirar para el.      —Eu andaba a te procurar porque era algo amigo, por chamar-lle dalgunha maneira, de teu irmán Henrique —ergueu a vista ao escoitar o nome do irmán—. El queria achar-te para che dicer onde estaba agora o que queda da tua família.      —E onde está Henrique agora?      Mauro, en siléncio, tivo un pulo de afastar a vista dos grandes ollos de Maria do Céu, mais pensou que iso non era o máis conveniente daquela.      —Anda pola cidade. Fai traballiños que lle permiten ir vivendo.      Mauro meteu a man no peto interior da cazadora e sacou o sobre que topara entre as cousas de Henrique, buscou nel e colleu un papeliño.      —Aqui tes, escrito por el mesmo, o lugar onde está tua nai e máis os teus irmáns a salvo de teu pai, que non sabe onde están, nen volveria ainda que o soubese.      —Estám todos bem? —volveu a perguntar.      —Cando Henrique saiu de onde eles, todos quedaban ben de saúde, non creo que se poda dicer o mesmo de como lles ian as cousas. Agora mesmo non sei nada, mais a ti corresponde inteirar-te se che interesa e non a min.      —Eu poderei ajudá-los melhor ficando aqui com Tonha. Indo-me embora com eles outra vez pouco os ajudaria, não lhe parece?      —A min nen me parece nen me deixa de parecer. Fai o que quixeres.      —Obrigado, senhor. Dê-lhe as minhas lembranças a Henrique, mas que não me procure aqui.      —Como queiras —dixo Mauro saindo pola porta.      Regresou aonde estaban as mulleres velando o cadáver do Merexildo. Falaban entre elas baixiño. Mauro achegou-se á Carballesa e falou en alto:      —Cando eu me for, chama á policia. Dis-lles que cando chegastes á casa topastes o Merexildo morto. Nada vos vai pasar, fora das perguntas que vos fagan. Sobran-vos testemuñas a todas de onde estábades cando o despacharon —todas escoitaban con atención o que lles estaba a dicer—. Facede como queirades, mais nada ides gañar con nomear-me a min neste asunto e todo é máis doado sen que eu teña que explicar que vin aqui porque tendes unha menor metida no negócio.      Despois de se mirar unhas ás outras, falou a Carballesa:      —Está ben, vai-te que non te misturaremos en nada.      —Hai outra cousa, se non queres follón é mellor que Maria do Céu se vaia a outro lugar mentres ande por aqui a pasma. Tes aonde mandá-la?      —Teño, si. Teño unha vivenda de meu, pode ir ali.      —É un bon lugar. Ali teredes que ir todas despois, porque o primeiro que vai facer o xuiz é precintar esta casa, que era propriedade do Merexildo, non si?      Asentiu a muller. Mauro fixo un aceno de despedida coa man e botou a andar polo corredor, camiño da saída.      Mentres subia no elevador que o levaba desde a garaxe até o andar en que estaba a sua vivenda, notaba-se moi canso, mais non tiña sono. Mirou o relóxio, eran as cinco e meia. Saiu do ascensor e antes de apertar o interruptor da luz, sentiu o son dunha respiración. Botou a man atrás e, empurrando o revólver, colocou-se dun salto no primeiro degrau da escada. Agora, entre quen respiraba e el quedaba o ascensor. Desde aquel lugar, apalpando procurou o botón que acendía a luz, apertou-no e alumiou-se o lugar. Mauro apontou cara o vulto do que proviña o son da respiración e descobriu a Inés que, aniñada no chan, dormia coa cabeza apoiada na parede.      Gardou a arma Mauro e achegou-se á rapaza. Tocou-lle no ombro e ela abriu os ollos.      —Mauro —dixo Inés ainda sonolenta—. Que hora é? Quedei dormida. Levo aqui desde a unha.      —Son as cinco e meia —respondeu axudando-lle a se pór de pe—. Que fas ti aqui?      Abriu a porta da vivenda e entraron os dous.      —Vin para falar contigo —dixo xa desperta case de todo—. Cando vin que non estabas fun entrar, mais trocache a fechadura.      —E por que te puxeche a dormir na escada?      —Pensei que logo virias e quedei adormecida aí sentada.      —Pois moi importante debe ser o que me tes que dicer. Queres un café?      —Quero —respondeu Inés que permanecia de pe no meio da estanza.      Comezou a cazolear Mauro e non tardou en se lle achegar Inés.      —Que era iso tan importante do que me tiñas que falar? —perguntou sen arredar a vista da cafeteira.      —Agora xa non o sei. A ti non che ten pasado que pensas en lle dicer algo a alguén e despois de dormir xa non o ves tan claro?      Mauro mirou á rapaza rindo.      —Ou sexa, que botache a noite sentada nas escadas para nada.      —Non te alegra ver-me, logo?      —Non hai moito que tanto che tiña se me alegraba ou non. Imos sentar-nos ali que xa está o café.      —Pero é que hoxe, cando te vin no Ollomol, ainda que estabas moi desagradábel, dei-me conta de que non me afago ben sen ti —falaba ao tempo que botaba o café nas xícaras—. Pouco tempo pasara, mais xa me dei conta de que ia volver. Parecia estúpido seguir asi.      Xa estaban sentados no sofá e bebian o café. Mauro colocaba no xira-discos un dos que Ile dera o Lúrpio, mais seguia en siléncio para provocar que Inés seguise a falar.      —Ademais estaba preocupada porque te vin naquel estado. Non facia máis que pensar en que che podia pasar algo grave. Asi que decidín vir a ver-te. Andas metido en algo gordo, Mauro?      Mauro botou-se atrás no sofá e notou o vulto do revólver. Sacou-no e depositou-no no chan, ao lado do sofá.      —Agora levas pistola?      —Non sei en que ando metido —falou Mauro recostado no asento—. Só sei que cada vez estou máis metido en algo que non sei o que é, nen aonde me pode levar.      Inés escoitaba ao rapaz, que tiña os ollos fechados, mirando para el en siléncio.      —A outra noite, cando ti estiveche aqui, coñecin un rapaz que me caiu ben. Pasei o máis da noite con el e ao outro dia pola mañá apareceu morto no porto. Non sei por que, pero entrou-me unha carraxe como nunca antes sentira. Era como se me arrebatasen a posibilidade de falar con el máis veces. Sei quen o matou e quero facer-lle pagar iso como é debido.      —Pois denuncia-o á policia.      —Si, e todos cantos están detrás del, todos cantos provocan estoutras cousas, como sempre, tan tranquilos. Non, isto non vai ser tan sinxelo.      —Pero os que mataron a ese rapaz tamén te poden matar a ti, Mauro.      —Poden e farán o posíbel por facé-lo.      Mauro abriu os ollos e botou-se adiante no sofá. Pasou-lle a Inés unha man por detrás da cabeza e mirou fixamente os ollos verdes da rapaza.      —Por todo iso é polo que me alegro de que viñeses hoxe, para que nos podamos dicer todo cando se nos ocorra, para que non nos quede nada por nos dicer cada dia que estexamos xuntos.      Inés colocou as suas mans abranxendo a cara de Mauro.      —Mauro agora sei que te quero tal e como es, que non desexo que mudes en nada e ir achando cada dia o que hai en ti que me fai amar-te.      —Inés, comigo nunca vas poder viver nengunha clase de seguranza. Hoxe poden-me matar eses e mañá, podo partir a cabeza coa moto ou desaperecer de súbito ou que sei eu que pode ser de min.      —Mauro eu quero viver agora contigo a miña capacidade de amar-te infinitamente, ainda sabendo que calquer cousa nos pode separar e producir-me unha dor imensa. Todo é mellor que viver sen amar-te.      Abrazaron-se con forza mentres a unión das duas bocas obrigaba ao siléncio que precisaban naquel intre en que ambos pensaban que, contodo, o mellor era o amor.      Só se escoitaba a Leonard Cohen que dicia: True love leaves no traces If you and I are one It's lost in our embraces Like stars against the sun As a falling leaf may rest A moment on the air So your head upon mv breast So my hand upon your hair And a many nights endure Without a moon without star So will we endure When one is gone and far

© 2006 Biblioteca Virtual Galega