Visualizar obra

     Inés foi-se moi cedo, ás nove e meia da mañá tiña que fichar no traballo e ademais tiña que ter, a esa hora, o que o regulamento chamaba unha agradábel presenza para atender ao público, cousa nada doada despois dunha noite sen durmir.
     Mauro tamén tiña plans feitos para esa mañá, asi que foi-na levar na moto até a porta dos grandes armacéns.
     —Por favor, ten coidado —dixo a rapaza cando se apeaba.
     Non respondeu Mauro á adverténcia máis que cun xesto de despedida, deu volta na mesma rua e arrancou con dirección ao centro da cidade.
     O crecimento doutras zonas comerciais en diversos lugares da periféria restara-lle certo protagonismo ao centro, mais ainda conservaba no seu seo os elementos de dirección económica e burocrática da cidade. Isto facia-se ben patente a aquelas horas da mañá, nas que era considerábel a sensación de actividade e movimento que daban as numerosas persoas que acudian a bancos, despachos e oficinas de xestión administrativa, que tanto abondaban pola zona.
     A Praza do Campo agora case non era tal, senón a confluéncia de duas anchas ruas que cruzaban o centro da cidade case perpendicularmente. Mais un certo ar circular na disposición dos edifícios numerados correlativamente, unido a que a xente termou do seu antigo nome a base de non usar alguns dos que as autoridades pretenderon dar-lle ao longo dos tempos, preservou o seu carácter de praza.
     Mauro aparcou a moto entre dous coches e dirixiu-se directamente ao número doce de praza. Era un edifício de cinco alturas e construción antiga. Tiña a fachada totalmente renegrida e os caixillos das xanelas pintados de distintas cores, segundo ao andar a que correspondesen. Pegado no vidro da porta habia un anaco dunha folla dun caderno escolar no que alguén escrebera unhas liñas avisando aos conviciños que andaran con máis coidado coa porta, que xa era a quinta vez que se lle trocaba a fechadura.
     Mauro arrimou-se á parede e agardou a que alguén aparecese. Non tardou en se apresentar unha muller, saia cun carriño da compra co que se demorou algo na porta, intre que aproveitou o rapaz para se prestar a lle axudar e, a continuación, escoar-se no interior.
     Un elevador dos de cancela de ferro, deixou-no no terceiro andar. Á sua direita habia unha porta do que parecia ser unha vivenda e á esquerda abria-se un corredor. Entrou por el, na parede que quedaba á man esquerda habia duas portas. Na primeira un rótulo indicaba que dentro habia un despacho dun avogado e no segundo o letreiro puña reumatólogo. Un pouco máis adiante o corredor viraba á esquerda e ao fondo, unha terceira porta ostentaba un letreiro no que se podia ler:

Mário Pena Picos - Representacións.

     Achegou Mauro a orella á porta e non sentiu ruído nengun. Petou cos cotenos e agardou. Non tardou moito en se escoitar no interior algun lixeiro ruido ao que seguiu unha voz que perguntou:
     —Quen é?
     —Mensaxeiro —berrou Mauro de fora tomando o revólver na man direita que metiu debaixo da cazadora.
     Abriu-se a porta e asomou a cara barbada dun home duns trinta e tantos anos. Os cabelos revoltos e as roupas enrugadas, indicaban que acababa de se erguer de dormir.
     —Don Mário Pena Picos? —perguntou Mauro.
     —Son eu —respondeu o home pasando unha man polo rosto.
     —Pois arrea para diante —falou Mauro empurrando a porta co pe e pondo-lle o cano da sua arma apoiada na barriga.
     Recuou Mário cara adentro e o rapaz fechou a porta tras de si. Mirou arredor. O local era unha estanza duns vinte metros cuadrados ao fondo da que habia unha mesa non moi grande cunha cadeira; alguns papeis, un teléfono en riba da mesa e un arquivador metálico á direita da cadeira, eran o único que lle daban ao lugar aspecto de despacho. Duas cadeiras diante da mesa e un sofá arrimado á parede da direita, completaban a mobília do local.
     —Aí sentado —ordenou Mauro ao asustado e emudecido Mário Pena asinalando o sofá no que o home dormira, a xulgar pola manta enrugada que permanecia en riba del e que o rapaz retirou, botando-a no recanto máis lonxe do sofá.
     Deu volta por detrás da mesa e abriu as gavetas, non contiñan máis que alguns papeis vellos e suxos. O arquivador tamén estaba baleiro.
     —Pouco papeleo che deben dar a ti as representacións —dixo Mauro sentado na cadeira de detrás da mesa.
     —Quen es ti? Que queres?
     —Deixando a un lado quen sexa eu, quero que me contes que negócio tes ti con Celso Mendaña e con António Cendán.
     —Eu non sei quen son eses.
     —Mira, deixa-te de lérias. Onte pola noite o Severo cantou todo canto a min me deu a gana de que cantase. Comecemos, para que vexas que non che minto, por unha reunión no barco de Mendaña, nos varadeiros da Pedreiriña e se queres seguimos polo que me contou da morte de Cendán. El di que non foi quen o matou, seguramente porque pensa dicer que foche ti.
     —Como vai dicer que fun eu, se ese dia non estiven na cidade e el sabe que é asi.
     —Iso pergunta-llo a el. O caso é que el di que ti tes que ver nesa morte.
     —Xa vexo que te estás botando a adiviño por ver se eu pico. Non creo que Severo che dixese nada.
     —Claro home, que deste despacho souben eu polo Coléxio de Axentes Comerciais. Non sexas parvo, Severo non vai carregar co morto el só.
     —E ti quen es para me facer estas perguntas? Porque policia non es.
     —Eu só quero saber onde pode cobrar un amigo meu uns cartos que lle debia Cendán e que está moi encabreado porque o mataron e agora xa non paga —mentiu Mauro.
     —Eu sempre dixen que fora unha burrada desfacerse de Cendán, pero non me quixeron deixar que me encarregase eu de calmá-lo. Colleron tanto medo coma el e por culpa diso pasou o que pasou co Merexildo.
     Mauro non deu mostra nengunha de surpresa ao escoitar o nome do Merexildo, ainda que aquilo resultaba totalmente novo para el.
     —Que foi o que pasou co Merexildo?
     —Que habia pasar? Que o mataron tamén.
     —Cando? —perguntou Mauro.
     —Supoño que onte, eu acabo de sabé-lo polo xornal.
     —E por que o matarian, logo?
     —Merexildo comezou a dicer que queria mais participación no negócio, que agora que xa non estaba Cendán e el tiña alguns cartos, queria entrar como inversor e iso significaba que sabia máis do que lle cumpria como simple comisionista.
     Mauro non sabia como meter-lle o dente a toda aquela série de dados revoltos que estaba recebendo de Mário Pena. Non achaba como encaixaban uns cos outros, ainda que estaba convencido de que logo o conseguiria. Asi que decidiu arriscar algo:
     —Pero Merexildo tamén era sócio?
     O home ficou calado un anaco antes de dicer:
     —Merexildo e eu éramos sócios nas barras americanas, pero nada máis. Despois era con Cendán con quen se entendia. Eu puxen alguns cartos pero é todo canto sei.
     —E logo para que foi a reunión na Pomba?
     —Foran mal un par de cousas últimamente e Cendán pedia un forte investimento para que nos pudésemos resarcir. Eu xa non queria isto, sempre fun partidário de seguir co tabaco, pero Cendán estaba moi empufado e precisaba cartos...
     Calou Mário ao sentir que chamaban á porta. Ficou cos ollos espetados nos de Mauro, que se ergueu co vinteoito na man e fixo-lle un aceno de que se erguese tamén. Indicou-lle que se arrimase á porta e colocou-se detrás del. Despois asentiu coa cabeza e Mário perguntou:
     —Quen vai?
     —Son Severo, Mário. Abre
     O home mirou a Mauro que lle falou baixiño á orella:
     —Abre con coidado e di-lle que pase.
     Abriu un pouco a porta que, empurrada con forza desde fora, tirou a Mário contra o rapaz e os dous caíron ao chan. O revólver de Mauro saltou polo ar e foi cair debaixo da mesa. No meio e meio da habitación, Severo e o calvo da man escaiolada, cada un brandindo unha automática na man, barrian con ela a estanza completa na procura de máis xente.
     —Os dous quediños aí no chan —dixo Severo mentres o calvo se aniñaba para rexistá-los.
     —Limpos os dous, Severo —dixo.
     —Está ben, sentados os dous no chan e coas mans por diante dos xoellos —falou Severo indo a se pór no lugar que antes ocupaba Mauro na cadeira de detrás da mesa—. Agarda fora —dixo dirixindo-se ao calvo que saiu fechando a porta detrás de si.
     Cando estivo acomodado dirixiu-se a Mário dicendo:
     —Ti, vai-te sentar no sofá —e despois dirixíu a sua mirada a Mauro—. Ti deixa-te estar onde estás que te quero ver ben. Así, se noto que fas algo que non me gosta, meto-che un tiro nos fociños. Que viñeche facer aqui?
     —Viñen perguntar-lle a este todo canto ti me dixe-che onte que lle perguntase —respondeu Mauro sabendo que metia unha cuña entre os dous homes.
     —Que che dixo? —perguntou, agora dirixindo-se a Mário.
     —Di ti primeiro que é o que Ile dixeche a el, que xa sabe tanto coma min —respondeu o barbado.
     —Deixa-te de histórias e di que é o que lle contache.
     —Contar, contou-me até cousas que ti non sabes. Por exemplo, sabes que este tipo matou a Merexildo?
     —Eu non matei a ninguén —cortou rápido Mário ao tempo que recebia unha fulmitante ollada de Severo.
     —Que di este tio? —perguntou Severo—. Que está morto o Merexildo?
     —E ben morto, vi-no eu —respondeu Mauro—. Vimo-lo eu e máis este.
     —Eu vin a notícia hoxe no xornal.
     Severo miraba agora alternativamente a un e a outro, asistindo ao diálogo con asombro.
     —Nada di o xornal da morte do Merexildo, porque ás cinco da mañá ainda ninguén sabia que o Merexildo estaba morto máis que eu, as mulleres que vivian na vivenda onde o mataron e máis quen o matou, que foche ti.
     Foi negar novamente Mário, mais xa Severo dirixia cara a el a mirada que saía da fina raia azul que os ollos lle debuxaban no rosto.
     —Que dis ti? —perguntou o matón.
     —O morto que tiña que haber ali era eu —comezou a falar Pena coa cabeza baixa—. Merexildo chamou-me várias veces dicendo que era o momento de nos facer el e máis eu co negócio e citou-me naquela casa. Fun ali coa intención de saber que era o que el coñecia. Contou-me que estaba inteirado de que pensábamos adquirir unha cantidade grande e que agora, que xa morrera Cendán, el ocuparia o seu lugar. Eu tiña que te convencer a ti e a Mendaña de que el entrase ao negócio. Despois eu conseguiria que a entrega se fixese por outro sítio distinto e un dia antes, asi el cortaria antes a mercadoria. Coa parte que reteria, negociaríamos el e máis eu. Dixen-lle que non me interesaba. Entón sacou unha arma e ameazou-me con ela, dicendo que me mataria. Despois iria-vos dicer que o plan que me acababa de contar fora eu quen llo propuxera e por iso me matara. Fun máis listo e quen morreu foi el.
     —Pois hai un pouco este pretendia colocar-che a ti o fiambre do Merexildo —dixo Mauro dirixindo-se a Severo
     —Ti cala. Canto máis tempo estexas calado máis vas viver.
     Despois achegou-se ao lugar onde permanecia sentado Mário Pena e mirou-no fixamente.
     —Ti es un merdán que botache todo a perder, mesmo o teu próprio pelexo. Imbécil! Por que non me dixeche a min o que dis que Merexildo pretendia? Non, non me respondas —cortou-lle—. Seguramente porque todo canto acabas de dicer sucedeu ao revés e eras ti o que nos querias meter o pufo. O Merexildo sabia ben que comigo non se xoga e que o seu traballo era cortar e cobrar e, o teu adquirir a mercadoria, máis nada.
     Mário Pena estaba pálido como un morto, tremian-lle os beizos cando falou:
     —Severo, palabra que todo foi tal e como cho contei. Desfai-te deste mequetrefe e sigamos adiante co negócio. Vai ser o pacote máis grande que vai pasar polas nosas maus.
     O matón arreou-lle unha labazada que o mandou contra as costas do sofá. A continuación meteu as mans no peto da xaqueta e sacou un silenciador que enroscou no cano da sua automática. Mário, case deitado no sofá, meteu a man no espazo entre o espaldar e o asento e sacou-na armada cunha Astra do nove longo.
     O estoupido da arma de Pena foi como un cañonazo nunha garaxe e no costado esquerdo de Severo debuxou-se un círculo vermello que aumentaba o seu diámetro a cada centésima de segundo que pasaba. A arma do matón ceibou dous sons secos. O primeiro tiro atravesou-lle a gorxa a Mário e espetouno contra o sofá. O segundo, calquer diria que simultáneo co anterior, emborranchou-lle o bigode de sangue.
     Mauro saltou cara a mesa e recuperou o seu vinteoito cando xa Severo o procuraba polo cuarto. Localizou-no cando se metia detrás da mesa e disparou naquela dirección sen alcanzá-lo. A porta, fortemente empurrada desde fora, abriu-se totalmente e apresentou-se o calvo na estanza.
     Comezaron a se escoitar voces polo corredor que se achegaban ao despacho. Severo e o calvo miraron-se.
     —Imo-nos de aqui! —berrou Severo correndo cara ao oco da porta seguido polo calvo.
     As primeiras persoas que dobraban o ángulo que formaba o corredor, foron empurradas polas armas dos matóns e obrigadas a se meter no despacho do avogado. O calvo, antes de fechar a porta berrou-lles:
     —Ao primeiro que bote o fociño pola porta pego-lle un tiro.
     Correron escadas abaixo ameazando coas armas a todos cantos saian das vivendas do edifício e que xa enchian as escadas. Mauro, que pretendia non chamar a atención sobre si, non pudo correr tras deles como quixer, senón que tivo que ir baixando as escadas misturado cos máis audaces dos curiosos.
     Cando chegou fora, xa comezaba a se congregar xente diante do portal. Un homiño pequeno, case anano, traxeado e acicalado, asinalaba cun dedo e dicia:
     —Eran dous, correron cara aló. Un deles ia sangrando polo peito.
     Mauro botou a correr na dirección na que apontaba o dedo. Xa nada facia pensar que alguén acabase de ver dous homes armados correndo pola rua. A xente camiñaba como se nada. Mauro corria empurrando aos que ian na sua dirección e topando cos que viñan na contrária, cando os viu atravesando a rua. Severo apoiaba-se no calvo para camiñar, ninguén se fixaba neles mentres se dirixian ao aparcamento soterrán que, situado debaixo da Praza do Campo, tiña ali a sua entrada.
     Mauro deu volta a correr e dirixiu-se aonde deixara a moto. Montou e foi entrar no aparcamento polo lugar onde estaba situada a saída. Baixou pegado á parede da sua direita e comezou a percorré-lo na procura dos dous homes. Despois dunha volta inteira sen achar a ninguén, parou e apagou o motor. O siléncio era case total, só o ruído da circulación na superfície se escoitaba ali abaixo. Ficou no lugar no que se achaba, sen descabalgar da moto e disposto para se dirixir aonde escoitase algo.
     Sentiu o son do acendido dun automóbel seguido de dous ou tres fortes aceleróns. Puxo a moto en marcha e foi cara ao lugar de onde proviña o ruído. Non tardou en localizar un Mercedes que a toda velocidade se dirixia á rampa de entrada. Ao volante o calvo e á sua direita Severo, o coche enfiou de lonxe a rampa.
     O ruído foi enxordecedor. O Mercedes e o furgón formaban un só bloco. Mauro deu volta e dirixiu-se á saída do aparcamento, ali xa non tiña nada que facer e podia resultar embarazoso ter que lle dar explicacións á policia e moito máis cun vinteoito ao cinto.

     Celso Mendaña vivia nun chalé fora da cidade. O lugar xa pertencia a outro concello distinto e estaba, na sua maior parte, ocupado por residéncias de luxo, propiedade dos que manexaban todos os fios que gobernaban a vida da cidade. Non se sabe moi ben se o viver ali implicaba ser alguén na cidade, ou pertencer á clase dirixente levaba a viver naquel lugar.
     As construcións eran todas distintas, consecuéncia lóxica da própria competéncia que entre os habitantes se establecia por acadar a categoria de primun inter pares. Habia edificacións que imitaban ás que se ven nas séries norteamericanas da televisión, casas que pretendian parecer-se ás mansións inglesas do século pasado, algunhas distribuían os seus espazos en diversas alturas que se entrecruzaban, outras tiñan aguzados tellados alpinos preparados para deixar esvarar unha neve que nunca viron.
     A casa de Celso Mendaña semellaba un antigo pazo do século dezaoito. O terreo estaba rodeado dunha alta muralla de pedra sen máis interrupción que a entrada, cerrada cunha cancela de ferro que sobardaba a altura da muralla nun metro.
     Mauro deixou a moto á beira da muralla e achegou-se á cancela. Non tardou en aparecer do outro lado da rella, un home vello vestido cun mono azul. Traía un enciño na man.
     —Que queres, rapaz? —perguntou de lonxe o home.
     —Quero falar con Celso Mendaña.
     —Non está na casa —dixo o do mono dando volta para se ir.
     —Vaia adentro e diga-lle que me manda Severo cun recado urxente.
     —Mande quen te mande, se non está, non está. Volve dentro dun pouco a ver se veu.
     —Está ben —acedeu Mauro—, pero cardo veña diga-lle que Pena e Severo están mortos e quero falar con el. Volverei dentro dunha hora.
     O vello escoitou o que Mauro lle dicia sen dar mostras de especial interese.
     —Darei-lle o teu recado —falou xa de costas ao rapaz.

     Mauro regresou á cidade e pasou por diante do aparcamento da Praza do Campo. Gruas e ambuláncias retiraban os restos das máquinas e dos homes. Vários coches da policia estaban parados diante do número doce. Meteu-se nunha cabina telefónica e chamou á axéncia. Saiu Micha:
     —Mauro —exclamou berrando—, por onde andas? Levo toda a mañá querendo dar contigo e nun fun quen. Estás ben?
     —Estou, estou. Que hai de novo?
     —Nacho está que ferve. Di que non volverás a traballar para el encanto che quede vida e cousas asi.
     —Non te apures, xa estivo asi moitas veces e máis non pasou nada. Ainda que tampouco seria moita perda para min. Escoita Micha, sabes algo do que pasou no aparcamento da Praza do Campo?
     —Sei. Un par de animais que saían a toda velocidade pola rampa de entrada e espetaron-se contra un furgón de reparto que entraba. Total, todos mortos.
     —Seguro?
     —Seguro. Por que?
     —Por nada —dixo—. Deica logo.
     Cando estaba colocando o auricular na forquita, ainda escoitaba a voz de Micha que berraba:
     —Mauro, Mauro, agarda, non colgues...
     Matou o tempo que lle faltaba para que se cumprise o prazo dado a Mendaña, percorrendo a cidade na moto.

     Cando o home do mono o viu diante da rella da cancela, achegou-se e abriu.
     —O señor Mendaña falará con vostede agora —dixo arredando-se da entrada.
     Mauro penetrou coa moto polo camiño que o levaba até a fachada principal da casa. Era un camiño empedrado de lousas con herba que medraba por entre elas. Ia amodo e o vello corria a par del. Parou diante da porta e apeou-se. O do mono subiu os tres graus que afastaban a entrada do chan e chamou. Saiu unha muller e falaron entre eles baixiño, despois o home dirixiu-se a Mauro:
     —Vaia con Maria. Ela acompañara-o aonde don Celso.
     Mauro seguiu á doncela que andaba sen mirar atrás. Atravesaron un enorme salón e a rapaza parou diante dunha porta. Petou nela cos cotenos antes de abrir un pouco. Dixo algo cara adentro e, abrindo a porta totalmente, afastou-se a un lado.
     —Pode pasar —dixo.
     Entrou o rapaz nun amplo despacho luxosamente decorado, o chan estaba coberto por duas grandes alfombras. Á esquerda de Mauro, unha mesa ovalada con oito cadeiras de arredor; á direita un sofá e duas cadeiras de coiro afastados por unha mesa baixa co tabuleiro de mármore; en frente, no lugar máis lonxe da porta, unha mesa de madeira, diante da que estaba sentado un home de algo menos de cincuenta anos.
     O rapaz escoitou que Maria fechaba a porta e avanzou cara á mesa do fondo do cuarto. Levaba unha man ás costas, metida debaixo da cazadora. Cando estivo a uns dous ou tres metros de Mendaña, sacou o revólver.
     —Estou farto de pelexar cos teus homes e de levar surpresas —dixo—, asi que ponte de pe e ven aqui coas mans sempre onde eu as vexa ben.
     O home abriu os brazos, máis nun aceno de acollemento a un recén-chegado que en cumprimento da orde do rapaz. Rodeou a mesa e andou cara a el.
     —Por favor, non é precisa a violéncia —falou Mendaña—, xa houbo abondo violéncia para unha cidade tan pequena como esta. Estou seguro de que falando os dous, comprenderás todo e mesmo podemos chegar a nos entender entre ti a máis eu.
     —Pois mentres tanto senta aí —asinalou Mauro unha das cadeiras situadas diante da mesa de mármore e el foi-se sentar no sofá.
     —Mira rapaz, será mellor que falemos clariño desde o primeiro, aforraremos tempo e o meu vale moito. Ti estás aqui despois de andar amolando todos estes dias canto che deixaron. Saíron-che ben as cousas e estás vivo despois de que, ao redor de ti, caíran mortos vários homes, alguns deles aparentemente relacionados comigo. Até é posíbel que imaxinases algunhas explicacións para todo o sucedido que ninguén che vai crer. Ti estás convencido de que, por un pouco que pillache aqui e outro pouco que che dixeron acolá, xa tes a chave das noces, pero non hai tal, rapaz, non hai tal.
     —Para comezar sei que ti, xuntamente con Cendán e Pena estábades metendo cabalo, que Merexildo se encarregaba de lle dar un primeiro corte e despois, non sei quen nen como, colocaba-o no mercado. Estas son cousas que de seguro lle interesarán á policia.
     —Non che é a cousa tan doada como ti dis. Eu non teño nen tiven ningun negócio con Pena, coñecia-o como coñezo á maioria dos homes da cidade que se dedican a algun tipo de actividade comercial. Tamén coñezo, e moito, ao alcalde —que vive aqui ao lado— e non teño nada que ver co que el faga no concello. A Cendán emprestei-lle algun diñeiro e por aí gardo o documento de recoñecemento da débeda. Non sei, nen lle perguntei, en que meteu os cartos que me pediu, a min chegaba-me con que mos volvese. Agora seguramente os perdin, veremos, polo menos, se os podo deducir dos impostos.
     —Logo queres dicer que ti non sabias que os negócios de Cendán eran coa droga? Non me fagas rir.
     —Non é que eu non soubese que negócios tiña, é que non quixen nen quero sabé-lo. De Pena teño escoitado que andaba en contrabando de tabaco, tampouco é cousa miña.
     —Xa! —exclamou Mauro con retranca—. E no barco xuntastes-vos os tres para xogar ao billar.
     —Iso de que eu me xuntei con eses señores no barco, quen o di? Quen me viu?
     Mauro comezaba a ser dar conta de que estaba diante dun home a quen dificilmente poderia pillar nunha renúncia. Sabia cortar todos os canles de comunicación que o pudesen relacionar cos seus sócios. El non tiña necesidade de facer nada comprometedor, para iso tiña a Severo que o mantiña á marxe de todo.
     —Xa vexo que estabas ben protexido. Cendán, Pena e Merexildo están mortos, non hai coidado de que conten o pouco que sabian. Severo, o único que coñecia todo afeito, tamén está morto, ainda que a sua fidelidade estaba garantida polo seu próprio traballo suxo; o mesmo tiraba un neno ao mar que lle rabanaba o pescozo a un sócio asustado. Xa todo é legal, non tes nada que temer de ninguén, porque ninguén é quen de abrir as noces sen rompé-las e unha vez rompidas xa non se poden volver a fechar.
     Mendaña botou-se para atrás no asento antes de volver a falar:
     —Escoita rapaz, este xogo acabou-se. Chegache ao final e xa non da máis de si, se estás aqui é porque non podes ir á policia coas tuas suposicións. Botariante fora dunha patada no cu. E postos a supor, ainda que todo canto dis for certo, ninguén vai poder demostrá-lo nunca.
     —Se isto é un xogo de suposicións, tamén a policia pode supor que Cendán e Pena eran os teus corredores e ti o inversor. Que tal vou?
     —En todos os meus negócios con Pena e Cendán nunca souben en que se investian os cartos que Iles entreguei. Cendán aceitou e asinou empréstimos que garantian que non se perdese a inversión.
     —Pero ti —seguiu Mauro no xogo—, terias que dar a conformidade a cada negócio antes de investir nel?
     —Non me preocupa nada de nada mentres non haxa perdas fortes.
     —Xa entendo. Por iso houbo a reunión na Pomba. As cousas non ian ben e estabas encabreado. Apareceu o rapaz inesperadamente e Severo matou-no, habia que eliminar testemuñas. Cendán traía aquela noite a proposta dunha grande operación que te calmase. Claro que despois houbo que desfacer-se del, non sei se porque se asustou coa morte do rapaz ou porque a operación que vos prometia era unha trampa.
     —Ti segues xogando a supor, pero eu teño que coidar dos intereses de outros que están por riba de min, asi que aqui rematan as suposicións.
     —Queres dicer que ti non es o cume?
     —Iso nen supondo. Sempre hai alguén por riba de case todos.
     Mauro tardou un anaquiño en volver a falar:
     —Non sei como, pero ainda acho sorpresas en toda esta merda. Corrin noites e dias detrás duns pobres desgrazados pensando que ia dar coa saída do labirinto e agora ves ti a me dicer que só estou na entrada.
     —Rapaz, e a ti que che ia ou che viña en todo este asunto? Eu tamén sei algo de ti e non se pode dicer que te distingas, precisamente polo teu amor á lei. Os teus amigos son todos pendangas, delincuentes e drogaditos. Veñen cada dia no xornal roubos e atracos que cometen os teus amigos, ti sabes quen o fixo, mais non se coñece que os denunciases nunca.. Tes a casa chea de cousas que cheiran de lonxe a produto de roubo. Traballas cun desgrazado sen escrúpulos e agora pos-te a xogar a defensor da lei. Por que non deixas o mundo que corra?
     —Iso é xustamente o que eu quero, deixar que corra o mundo, mais fostes vós os que vos cruzastes no meu camiño matando a un pobre infeliz que nada vos podia facer, porque nada sabia. Sodes vós os que vos cruzades no camiño dos máis, deses delincuentes e drogotas que tanto desprezo lles tedes porque se comportan como agardades que se comporten, atracando, roubando e prostuíndo-se para mercar unha dose. E ao final, á hora do reparto, para vós serán os benefícios e para eles a merda e a miséria.
     —Sempre haberá alguén que o faga ainda que ti te poñas como te poñas.
     —Xa sei que só conseguin amolar-te un pouco. Logo terás outro Severo que te protexa e xente como Pena e Cendán hai nesta cidade de merda toda canta se queira.
     Mendaña ergueu-se, pasou á parte de atrás da cadeira e apoiou as mans no espaldar.
     —Esta conversa xa non da máis de si, amigo —dixo—. Deixei-te falar canto quixeche e, mesmo facer acusacións moi graves contra min que ninguén pode probar. Agora será mellor que salgas desta casa, o xogo das suposicións rematou e eu son un home honrado que ainda pode acudir á policia porque un rapaz cunha pistola entrou no seu domicílio para atracá-lo. A non ser que me vaias pegar un tiro?
     Mauro tamén se puxo de pe e, gardando o revólver ás costas, dixo:
     —Eu non che vou pegar un tiro, non teñas medo, mais sempre lle conto todo aos meus amigos e non digo eu que un dia non se apresente aqui un calquer cun mono que non pode suportar e faga calquer cousa.
     Mendaña non dixo nada e Mauro andou cara á porta do despacho. Antes de sair, virou-se cara ao home e dixo:
     —Non fracasei de todo, sabes? Hai moi pouco tempo eu entraria nunha casa como esta algo amedrontado, agora perdin-vos o respeito.

     A moto corria cara á cidade levando ao rapaz que ainda daria moitas voltas polas ruas antes de se apear.

A chave das noces
Páxina Anterior	Capítulo VII

A chave das noces