para ti, meu neno berlín, por
abrigarche
busquei entre todos os prodixios
os nomes que daban aos lugares
encantados
-máis fermosos que o máis doce dos poemas-
e mandeinos tatuar
na seda do teu corpo
e que aprendas a pronuncialos todos, pois
cando
eu marche
no seu murmurio poderemos
aínda abrazarnos.
nas estancias
onde a brisa escapa da cidade.
eu, para maior entraña, desexarei
ser
de entre todos, oliveira
o
lugar secreto de pati,
a máis cálida parada.
onde os que se
aprecian
habitan as tardes de esponxa
das
madalenas.
|
|
|
|
|
|