|
e agora, meu berlín de mel,
que xogamos ata o último verso
sabes a verdade da nosa historia imaxinada;
que nos coñecemos por acaso
o catorce de abril do ano
da morte do poeta ruso.
durante a miña única visita a cidade.
que foron tempos moi felices.
e que o noso amor medrou grande
en cada compostela que me amosabas.
pero que a estación rematou os seus días
e os amantes tiveron que separarse.
e comecei a escribir en secreto
as palabras que eu inventei para amar,
e inventei que enviabas cartas de améndoa,
nas que relatabas con paixón
as cousas máis pequenas.
|
|
|
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas