BVG     Atrás    Índice de Páxinas

I. Es amo e señor da braña, da agra, da bouza. Nado para sementares o millo e os fillos derriba dos terróns que han ser esterco e tumba. Fillo escuro dun pesebre de chan de chamizo, dun berce de palla con sabas de estrume. Así che medrou no peito un tambor de buxo e na gorxa un cuspe seco de barro. Dominas un territorio de uralita e moscas, de pasteis de bosta no cemento das aceras. Tan só os domingos mudas a alma e a camisa, vas cara á igrexa con paso manso de tractor. Logo paras na taberna, berras contra a barra, cazas cos ollos femias de cadeiras poderosas. E brindas pola caste, pola estirpe de pedra. II. Esa é a muller cielito lindo que persigues. Morena de lunar que vén á fonte lavar a cara. Coa perna destapada e descalza pola area. De saia verde co lagarto pícaro pintado. Corpo ben feito e cadeiras anchas para os partos. Remélalle os ollos, regálalle panos de festa. Róndalle o baile, dille que es tan honrado como pobre. Un home de palabra disposto a saír adiante. E se nega, suplícalle que case contigo. III. A voda foi un intervalo de camisa branca. Agora derrotas a terra co suor da fronte, gañas en silencio o pan que ilumina a mesa. E os días malos cospes esgarros de carraxe, escribes regos de miseria con sal amarga. Axiña enxendrarás sete fillos a feito, a prole que prolongue a cadea do sangue. Deixas que a muller goberne as fatigas da casa, ti dominas os tratos nas feiras, o tractor, a taberna. Á noite penduras os calzóns na corda da cociña, e pola mañá ela ponche a muda sobre a cama. Ela, que che frega os pés co borde do mandil e despluma as perdices que traes no cinto. Tamén as fillas lavan a louza e a roupa, e preparan o corpo para o home que as ronde. E aprenden a interrogar os ollos dos mortos, a lavar con esponxas as vergoñas dos defuntos. Elas, co seu tobo de paciencia nas entrañas. IV. Oitenta e sete anos de cuspe e traballo. O que resta do corpo: un sudario de ósos. Un farrapo esfiañado no trato coa terra. É tempo de ceder, de pousares a boina. Abonda de penurias, de doas de dor. Ela permanece fiel ata a extenuación. Aféitache o rostro a diario, únxeche os pés. Procura que o roce da colcha non manque a carne. Vaite poñendo fermoso para o altar da tumba. Nada de hospital, nada de vermes de anestesia. Ti na casa, na cama, dentro do coro dos teus. V. Xa chega: chamade axiña polos fillos todos.

.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega