BVG     Atrás    Índice de Páxinas

I. O inverno sopra nas candeas negras do mundo. A noite calceta no colo fíos de chuvia. O reloxo de parede cose horas pendulares. Ronca no banco da cociña o tempo adurmiñado. II. Doce soles líquidos de ovos da casa iluminan o mármore branco da cociña. Lévedo e auga e fariña de trigo mesturadas por mans limpas que santifican o que tocan. E da masa abstracta medra no molde a materia e do tacto dos dedos a roda branca do pan. Era cando os alimentos da casa tiñan alma e nas artesas nacían os ollos de Deus. III. Pingaba a chuvia no tamboril das uralitas. Compás exacto das horas nos seráns de inverno. Cando o tempo se entretén no tréquele da Singer. IV. ...de rapariga tornabas do muíño coa cara enlarafuzada en fariña facías noite na casoupa do outeiro entre leiras de millo tres gatos e un feixe de galiñas ceibas e qué berros cando esbouraban as tronadas co bochorno dos seráns e o lóstrego abría fendas brancas na negrume da xanela qué medo tremendísimo a que os refachos de luz deixasen albiscar a faciana do home da gadaña ou o lombo do lobo que atacaba no gando e de súpeto a man do papai de entre as sombras que te agarra polo brazo e manda calar os ollos fofos das vacas como os do papai coa camisa mollada recén chegado da corte e ti a tremer como vara verde e o papai que senta e saca a voz do fondo da gorxa como un saco de farelo e diche non collas nunca medo vimos a este mundo pra morrermos a vida dáse pra que un se vaia afacendo á friaxe da morte e a batuxada da chuvieira a escorregare polas moufas do papai non non paga a pena amedoñarse só atende e arregala os ollos cando te chame a terra e se zumban chispas que zumben ti achanta ponte tesa e os pelos do brazo de papai irtos e mollados como os gatos aí fóra e o bruído da tronada as zocas as zocas do ceo e tes que te afacer a mirar en fite ós defuntos da casa foi daquela cando odiaches a voz de serrucho dos homes non non quero estar morta non quero que baixe o home da gadaña a me buscar atende seica hai que lles deixar sitio ós que veñan logo os vivos ocupan demasiada terra e a terra garda máis forza ca eles non me molles co teu pelo papai cando teñas unha recua de fillos has entender tarde ou cedo eu tamén me volverei esterco pra que os teus fillos poidan ocuparen o lugar que lles tocou derriba desta miga de terra éche o que hai rapaza a vida non ten volta berces e tumbas berces e tumbas e polo medio angueiras a eito vaite afacendo e non chores ves mira xa onde vai a tronada lonxe lonxe xa non ouvean os cans xa vai escampando... V. Empurras a modiño a cancela da memoria, remexes a ferruxe dos anos sobre os gonzos. Volves ó berce onde che sementan sete fillos, ó combate que converte o útero en artesa. E rebentas de novo baixo as pautas da lúa, do sangue que abrasa o sagrario das éngoas. Anta dunha estirpe sangrada desde o ventre. VI. Un cento de veces fregas con bágoas as baldosas. Mais nunca xamais diante dos fillos que alimentas. VII. Con oitenta anos trenzas o cabelo e os recordos, as reviravoltas dos contos retortos de antes. Atas e desatas os nobelos das palabras, pasas polo ollo da agulla o fío dos falares. Varres coa voz as arañeiras do silencio, teces romances para un auditorio de sombras. Combates os ocos tralo banco da cociña, convidas os mortos a unha cunca de leite quente. Pero se calas, só se escoita o vento, a chuvia. VIII. Es o esteo, a trabe de lume, o alicerce. A alma que alimenta as torgueiras da casa. IX. Levas sempre o mesmo mandilón estampado en flores. Sempre señora, a pesar do azul das varices, a pesar dos dentes no vaso da mesilla. Pesa o corpo, saco e casa e arca e agra traballada. Pero agachas na alacena os sales da amargura, feridas e fatigas da entrega desmedida. Agora sentas onda o lume e calcetas silencio, e se vén a morte, daraslle un chisco de Sansón. Porque as visitas merecen a antiga elegancia. X. Regresa o silencio, trasno branco, pés de lá. Trae da man sombras, vento, ecos de faiado. Por fóra da porta, nos eirados da intemperie. XI. Invernía no lento fluír dos almanaques. Horas pendulares conxeladas nos reloxos. Un sudario de sombras amortalla a cociña. De lonxe virán os ollos de lobo da noite. XII. O silencio axexa trala sombra da xanela. O reloxo pespunta horas de pedra. Estiña a fonte do sangue. Nevan gadañas. Invernía. XIII. Só nos deixan o frío calado dunha esquela.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega