BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Conheço o mundo dos mortos. É frio, com terra por cima, restos de tábuas, ossos desfeitos pelos invernos. Os mortos vêem-nos: de onde estao, eles chamam pelos nomes familiares, nun murmúrio, e o vento dispersa-lhes os sopros - música de ciprestes. Por isso, há quem ande entres as campas, ao fim da tarde, com os ouvidos tapados; quem reze, entre lábios, datas estéreis como as antigas pedras; quem persiga a própria sombra, temendo que ela desapareça sob a erva fresca. Memórias vagas e finais, atormentando-me num secreto espelho - no canto de mim, absorto e pálido, quem me diz o nome, em silêncio, sem olhos, sem lábios, sem os cabelos que outrora toquei? NUNO JÚDICE

I. Contra o dictado da cinza, a luz da randeeira. Exorcismos de memoria, branco e negro, cine. A exacta transparencia de Sean Aloysius O'Fearna. Luz que fende sombras, cámara corazón da tribo. Cántico de Encarnación, María, Xosefina. Avoas de pés fríos, desgastada ausencia. Carne cadáver, horizontal desequilibrio. Por elas ilumínanse o patín e a solaina. A horta abandonada das primeiras historias. A voz soterrada en herba, calma de mulime. Pura sombra de castiñeiro ou millo, estrume. Mandil de ceo, ollos inzados de horizontes. Por elas sempre regresa a terra, paz sen ira. II. Retumba o corazón sobre a carriza dos adros. Pródiga memoria, torga da terra en regreso. Herba e cinza, camposantos, salmodias do vento. Clamor invisible dun silencio con paxaros. Incendio de lirios polos limiares do alén. Palabras en dialecto de tumba, luz de rezos. Para elas, mulime amolecido, tribo donda. Almas luídas, signos esvaídos en borra. Carne de nube, raíz desolada da fosa. Tan mudas: semente amarga de vizoso olvido. III. Irradiación da randeeira, tacto do canto. Torgueiras do lume, avoas anta, raizames. Ocos no banco das cociñas, toupas baixo o sangue. Unha estirpe fecha, caste de borralla e fillos. Un eco nos faiados, cicatriz con rastro, dor. Préndense por elas candeas contra o olvido. Fachos que iluminan os eirados da lembranza. Fulgor de sombras, aura invencible dos recantos. Mentres resucitan, arrola o corazón a randeeira. IV. Cabelo en trenza, mandil en flor, alma lavanda. Blusas inmaculadas, luz de fariña albeira. Mulleres que das miserias sachaban menceres. V. Cánto apalparon o medo os dedos das avoas. O terror a rondar como un lobo polas casas. O medrar da morte polos ollos dos vencidos. A angustia pendurada da arañeira do teito. A devoración da sombra, flor de mantos negros. VI. Noite xeada, invernía, luz de estraperlo. Candís balorecidos, chiscadelas da sombra. Viúvas de manto negro, tabernas sepulcro. Entra súpeta a Parella, capotes, esporas. Lobos de presa a ventar o arroallo dos roxos. Gorxas, cuspe, esgarros, ruxeruxe de cuncas. Máscaras medoñentas, silencio engrumiñado. Hai unha lesma acubillada nesta casa, señora. Negan os beizos, cala a taberna, a Parella axexa. Non hai testemuñas: ollos mudos, bocas cegas. Non, nunca. Aquí non entran traidores á patria. A toupa, dous anos soterrada no faio sen luz. Só un home, mestre ilustrado, mozo galeguista. A fuxir da fervenza do sangue nas congostras. Lagartos, tebras, terror azul, aire encovado. A ese home súbeselle o alimento coa marralla. A altas horas, noite mesta, báixase o penico. As mudas lixadas do xergón de palla milla. Lonxe as bestas, embaixo a Parella, curuxas. Tremelican as velas, barállanse cartas de medo. Alguén prende a radio, clarín sepulcral do imperio. Ecoa a ladaíña monocorde do parte. A taberna adopta perfil detido de estatuas. Eternamente mármore outra noite de pedra. VII. Quen atopara daquela unha terra de promisión, o descanso derradeiro, acougo do corpo. Unha casa en paz, con viño bravo e pan de broa e un asento de pedra baixo a sombra da parra. Alí onde se pendura o almanaque da cociña e se botan raíces ou un rego de patacas. Unha terra sen lobos nin disparos na caluga, cun chover mansiño polos eirados do vento. A terra onde cada semente encerra un sentido. VIII. Xa cantou máis de catro veces o cuco. Agarda na cancela o denso bronce da sombra. Vaise buscando unha cadeira para o acougo, pousar no chan o fardo pesado da memoria. E que se acheguen veciñas a sentar no banco, a latricar do tempo, do longo que se fai o inverno. Rumor de rezos para afogar o estrondo dos mortos, o laído dos cadáveres que piden contas. E qué fondo o seu ruxido, clamor de calcio, incendio de dor, tenso eco de tumbas. Sodes facho, lumeira das toupas da derrota: o sinal do silencio nas lápidas sen nome. Agardando, a manta sobre a alma, a chamada da torga, metálico mulime, negra terra. IX. Apodrece o tempo, auga estanca, chaguazosa. De noite, no banco baleiro da cociña, coa carapola do silencio sobre as bocas. X. Un aire sen voces, un oco sen corpos. O eco da randeeira, pantasma do canto. Cadeira co peso detido, poza de sombra. Silencio, berro en branco, ouveo da nada. XI. Alto rumor de sangue sobre o imperio da couza. Onde foron a voz e o paso, hoxe peso de pó. Desde as reixas do aire, penetración de sombras. Cesuras de oración que rodaron polos séculos. Canta o eco a carón de lareiras apagadas. Tacto de dedos sobre a poeira da lembranza. Arde o verso, randeeira, música de cinza. Que non se repita esquecemento: torga, casa. Silencios insurrectos, dialectos de tumba. Move o vento a cerna da madeira, corazóns. E a pantalla deposita un horizonte: nubes. XII. De epitafio eran as nubes, nubes, só nubes.

 

I.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega