BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A ILLA

     Empezaban a ser grandes os días, e nós xa tiñamos o barco coas as costelas cubertas de coiro ben emboutado, agardando á beira do mar, na choza da praia. Cargamos a carne salpresa e as outras mantenzas, e foles con auga. Entre eles disimulamos a cervexa roubada na casa comunal, quizabes non a escuso de quen debía gardala, senón coa súa cumplicidade secreta. Metemos as mercancías, lixeiras e valiosas, e as armas prá nosa defensa. Eramos doce os mariñeiros, netos do mesmo avó, netos do rei noso de brancas barbas e aguda vista.
     Ó caer da noite xuntámonos todos no alto da praia. O mar lambía suavemente a proa do noso fermoso navío, e os rapaces máis novos envexaban a nosa fortuna. Prendéronse lumes e espetáronse veados, orgulloso botín. O olor da comida e as laparadas acendían as caras. Chegou noso avó rodeado do consello de anciáns, e comemos, e bebemos cervexa.
     O bardo cantou as corenta cuartetas do mar. Os anciáns do consello fóronse prás súas cabanas, mais noso avó ficou canda nós toda a noite, rodeado por nós. Os seus ollos brillaron coas últimas lapas. Nosoutros eramos agora o seu consello, e el ría. Bailou ó redor da fogueira, e cantou outra vez unha historia. Había unha torre na historia, e un día moi claro, e unha illa no lonxe. Despois adormeceu, rodeado de nós, sobre a area. Xa todos marcharan.
     Os pícaros baixaron ó amencer. Nosoutros subimos na nau, e apuxaron. O avó apuxaba e choraba un pouco. Levantamos as velas, e o vento levounos deica a liña do mar. Na praia, o avó parecía pequeno, xa lonxe. Dobramos a punta que nos defende das tempestades.

* * *

     O mar é moi grande, á esquerda nosa. Pola dereita vemos terra, e acóuganos o corazón. O sol érguese por onde marca a nosa proa. Hai árbores e pequenos vilares. Algúns invítannos a desembarcar, con almenaras contra a noitiña. Pero nosoutros queremos chegar máis lonxe. A primavera convida, pero nós temos présa. Algunhas veces o mar tínguese co po das flores, nas bocas dos ríos, e o vento arremuíñanos bolboretas ó redor do mastro.
     Moi grande é o mar, e cansa. Desembarcamos pra coller auga nun lugar senlleiro. Decidimos pasar unha noite na terra, por asegurar os nosos pés. Caía a noite cando chegaron cazadores armados con arcos. Corremos cara ó barco, pero eles chamáronnos con palabras descoñecidas, pousando os arcos no chan. Acenderon lume e espetaron un xabaril. Nós fomos ó barco catar un fol de cervexa, e fixemos festa. Cando nos separamos, déronnos a carne sobra, que aínda era moita. Nosoutros agasallámolos con tres puntas de frecha das nosas forxas. Moito nolas estimaron con risas e acenos, e con algunhas palabras que de nós aprenderan. Nosoutros contestamos con algunhas das súas.

* * *

     As costas verdegan e cambian as flores. O sol sáenos pola banda de arca. A primavera medra á dereita, e o mar é aberto pola esquerda, sen fin. Vemos pasar peixes enormes que nadan pola tona da auga, semellantes a illas. Hai algúns que son illas, con fontes de auga a pradelas no lombo. Son máis grandes aínda, e os máis grandes entre eles teñen cidades no seu interior, poboadas de xente. Pero nós non os vimos.
     O mar está sempre en calma. As gaivotas e as andoriñas do mar véñense pousar no barco, sen medo, e piden a tripallada dos peixes que pillamos. A cervexa estase acabando. Se cadra a noso avó non lle gustou moito que lle roubasemos a cervexa: el sempre ten sede, e auga non quere. Ás veces baixamos á terra por auga. Ás veces encontramos con xente, pero mírannos de lonxe e ninguén se mete con nós. Nosoutros cantamos, falamos e rimos. Ás veces lembramos a nosa praia, e as cabanas na rocha sobre do mar, e a torre de noso avó. Entón calamos.

* * *

     Levamos varios días co sol arraiándonos pola popa. Axiña chegaremos á estrema do mundo. Pola banda de arca hai terra que nosos pais camiñaron. Pola banda de couso hai mar que nosos pais navegaron. Pero a estrema do mundo está cerca, e de alí non pasaron os nosos pais. Máis aló ten que haber unha illa.

* * *

     Estamos soíños no meo do mar. O vento e o remo apúxannos no camiño do sol. Desde a torre noso avó viu a illa, pero nós non a vemos.
     Hai outras illas no mar, pero non todos os navegantes as ven. Hai illas que escollen os seus visitantes, pra ben e pra mal. Nós temos medo. Temos medo das illas que se erguen de súpeto dos profundos. Temos medo das illas que se moven e son animais. Temos medo do mar. Levamos moitos días no medio do mar. Pode haber un sitio onde o mar acabe e as augas se vertan no baleiro do firmamento. Fomos ficando sós, o mar, o barco e mais nós.
     Pola banda de arca vese unha terra, entre brétemas. Pero non é aínda a illa de noso avó. A illa de noso avó ten un verde distinto, dixo el, como non hai outra cousa no mundo. E non hai néboa ó redor dela: hai cabalos de escuma que galgan nas ondas e se envorcan nas praias, brincando.
     Acórdasenos a seitura, e quedamos calados. Moi fermosas están as rapazas polo tempo da colleita, nas chousas que temos aló, cerca das nosas cabanas na beira do mar.

* * *

     Vimos a illa ó lonxe, coma unha mazá que empeza a madurecer. Achegámonos tímidos, as velas baixadas, a golpe de remo. Xunta a praia había un neno cunha frauta, alindando unha porca con bacoriños. Falámoslle, pero el non nos entendeu. Levounos canda el a un vilar moi grande, onde había mulleres preñadas, e nenos, e moitos vellos. Déronnos de comer, en silencio, de visto que as nosas palabras eran distintas. Pero faláronnos coma irmáns, e nós coñecemos que eran amigos. Volvemos ó barco e descargamos as nosas cousas de comerciar. As armas quedaron a bordo, agás os pequenos coitelos. Deitámonos a durmir un pouco na praia, sen garda sequera. É a illa de noso avó: nada nos pode pasar.
     Espertounos boureo de voces novas. Mulleres e homes, e fermosas rapazas, remexían nas nosas mercadorías, mais ninguén collía nada. Rodeáronnos parolando sen xeito, incomprensibles. Algúns sinalaban cousas nosas co dedo, preguntando con palabras estrañas e con olladas. Nosoutros non sabiamos a que atender.
     Sentiuse unha voz máis grave e pausada, e todos calaron e recuaron. Adiantouse un vello vestido de branco, cunha vara na man. Era grande e robusto, con longas barbas brancas, coma noso avó. Quedamos nós e mais el no meo dunha rolda de xente.
     O ancián sinalounos a nós cunha man maxestosa, e logo a si mesmo. Dixo unha palabra. Nosoutros calamos, e el repetiu a palabra e sinalou a súa boca, e despois a boca dun de nós. Entón nosoutros dixemos a súa palabra, e el sorriu. Sinalou o barco e dixo outra palabra. Nosoutros repetímola tamén.

* * *

     Estamos axudando ós traballos. Tamén tomamos parte nas festas, e oímos as cancións, e cantamos tamén. Xa sabemos o nome da fouce, do centeo, do carballo, do cervo, do porco, do sol, da casa, do home e da muller. Sabemos tamén como se di comer, e bailar, e ser amigos, e outras cousas máis secretas. Demos moitas cousas que traïamos no barco, pero o barco segue a ser noso, e eles déronnos cousas novas. Tamén temos lugares onde durmir, e nomes que se parecen ós nosos vellos nomes.
     Contamos a nosa historia, con palabras novas e xestos. O bardo fixo unha canción da nosa viaxe, pero case non a recoñecemos. O bardo aquí chámase doutra maneira, pero mente tan ben coma o noso, ou mellor. Parecemos heroes no seu canto. Algunhas rapazas mírannos con ollos brillantes. Hai moitas rapazas. Houbo guerras, parece, e morreron bastantes guerreiros.

* * *

     Empeza a marelear a folla das árbores. Xa é tarde pra volver. Virán tempestades, e o mar será un monstro carnívoro, famento de homes. Os silos de aquí están ben cheos de gra. Tampouco non falta a cervexa. Os nosos amigos axúdannos a facer alboios pró inverno.
     Tamén sería ben facer unha torre coma a do avó. Prá primavera que vén, ó mellor el sobe á súa torre, aló na súa banda do mar, un día moi claro, e ve a nosa torre brillar no lonxe, da outra banda do mar. Desta banda do mar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega