v2darioxohancabanacercodeferro002.html
Primeiro quixemos baixar pola beira
do río, pero milleiros de soldados erguían o seu ferro contra o
noso paso. As vellas nosas ouvearon o seu terror, abrazadas nos
meniños que aínda non entendían nada, e nós tampouco xa,
cansados: tanto ferro nos aloucara nos días de antes. Xa eramos
poucos nosoutros, os homes armados, poucos e vencidos de fatiga e
moitas feridas. Moitos ficaron pra sempre inmóbiles, moitos, con
honor na batalla, espidos contra tanto ferro: ferro deles nas
fortes lanzas, ferro nas curtas espadas, ferro nos duros
vestidos, ferro nos grandes escudos unidos en muralla
impenetrable. ¿Que é un guerreiro contra un valado de escudos?
O
consello dixo: Subamos á montaña. Altas xesteiras coutaban a
vista, ásperos toxos mancaban as nosas virillas espidas. Hai
pequenos bosques de teixos, impervios. Subimos, alasantes,
cargados coas nosas viandas, poucas, e as nosas minguadas
pertenzas. Chegamos á fonte que fai o río. Alí xa había máis
xente. Fixemos alboios de xestas pra consolarnos nosoutros tamén
coa imaxe da aldea, e comemos algo, e folgamos, e cantamos tamén
por escorrentar o desespero. Mais non danzamos: non danza o
guerreiro que foxe. Despois durmimos.
É
redonda a montaña, e grande, e moi deitada e fácil de subir. Os
inimigos están aló abaixo, acampados. Nosoutros acampamos en
redondo. Eles ordénanse en cousas cadradas que non hai, e forman
camiños dereitos que se cruzan con outros camiños: coma campo
labrado por tolos. Están aló abaixo, agardan. Nós agardamos.
Eles están por onde se deita o sol. O sol brilla no ferro seu,
afiado.
Chegan
outros de nós que non coñecemos. Os cabos de xente levan as
cabezas baixas, e pensan. As tribos rebidas de guerreiros
dispóñense en rolda. Pequenas aldeas de alboios cinguen o
curuto da montaña. Pouco temos de comer, e aforrámolo. Aló
abaixo están os inimigos coutando o camiño do sol. Non privan
de subir ós que veñen: descansan e esperan.
Xúntase o gran consello dos cabos
no cimbro. Están sentados en círculo, e cavilan:
—Chega xente. Chegan os de
xunta o río pequeno, e os outros que vivían cabo do mar, onde
se mete na terra. Chegan homes senlleiros que veñen de moi lonxe
e falan algo distinto. Moitos cabos de xente morreron, e moitos
guerreiros bos. Algúns chegan orfos de toda a súa xente.
—Faltaranos de comer. Convén
ir buscar pola banda do nacente. Se queda nalgures.
—Agardemos uns días. Estamos
moi cansos de tanto andar. Talvez veñan máis, e poderemos
baixar ouveando e ufando. Fuxiremos cara ó poente.
—Despois hai mar, e non
poderemos fuxir máis.
—Un meteuse no mar, outrora, e
deixouse abalar polas ondas e os ventos favorables. Navegou días
e noites sen número no seu barco de vimbio e coiro. Chegou a
unha illa onde é sempre verán. Hai ríos de mel e mazás todo o
ano.
—Non hai tal illa no mundo,
nin hai camiños no mar. Agardemos uns días, e despois vaiamos a
oriente.
—Agardemos que veñan máis
homes, e baixaremos contra os estraños. Apuxémolos deica o mar.
Loitaremos con eles e coas vagas do mar.
—Agardemos.
Van chegando riolas de xente
mancada. Algúns traen cervexa.
—Non bebamos aínda. Gardemos
a cervexa prá mañá da batalla, se a houber.
Facemos
lanzas de toxos vellos. Non hai ferro nin bronce: metemos a punta
das varas no lume e escocémolas pra endurecerlles o acume. Os
ferreiros forxan algunhas espadas con anacos de espadas. Xuntamos
coios redondos, bos de amandar.
Moita xente chega: nunca se vira
tanta xunta. Debemos estar case todos os que hai. Pero veñen
feridos e enfermos, e fortes guerreiros son poucos e mal armados.
Os cabos conversan entre si, mais non se acordan. Queda moi pouca
comida. Habería que ir catar máis, algúns de nosoutros, se
ficamos aquí.
Amence,
e os inimigos móvense. Moitísimos son, e abastados de ferro,
pequeniños: coma formigas aló lonxe; vémolos bulir porque o
sol escintila no ferro. Sae unha columna recta por cada lado da
montaña. Van a modo, pesados.
Anoitece, e a montaña está
rodeada. Non importa: se queremos, podemos atravesar o seu río
de ferro cos nosos peitos espidos. Non se atreven a subir contra
nós. Baixaremos cando queiramos. Agora non queremos aínda.
Parece que vai escurecer o tempo.
Hai moitas nubes, e lacíns de néboa aló abaixo.
O
sol levántase con preguiza. Non chove, pero está todo mouro.
Aló abaixo non se ven os inimigos. Quizais colleron medo e
marcharon. Nosoutros non sabemos que é medo: un guerreiro espido
vale máis ca un guerreiro de ferro.
—Pero cen guerreiros en coiro
non poden pasar a muralla de cen guerreiros de ferro.
Os vellos xefes son prudentes:
queren aprender dos inimigos outras artes de guerra. Pero son
artes sen gloria: astucias de raposo, non ousadías de xabaril.
Covardías de porco teixo ou de ourizo cacho.
A
néboa segue máis días. Acendemos grandes fogueiras e
quentámonos ó redor. Bebemos cervexa: os inimigos marcharon.
Colléronnos moito medo: non haberá batalla. Danzamos outra vez,
e cantamos alegremente. Iremos todos polo camiño do sol, e
atoparemos comida.
—Que vaian mirar antes. Talvez
non marchasen. Talvez estean agochados na brétema, axexando, e
nos maten as mulleres, os nenos, os vellos impedidos. Convén a
prudencia.
—Convén ser lobos e non
raposos: convén andar polo mundo calcando firme na terra.
Convén que nos teman.
—Talvez nos temen e queren
matarnos. Como nosoutros tememos o lobo e o matamos.
—Pero nosoutros matamos
espidos. Non nos escondemos no ferro, nosoutros. Co ferro
ferimos.
—Moitos anos temos vivido,
nós os anciáns, e temos xa neve nos curutos. Por eso sabemos.
Convén ir poucos e ver que hai abaixo. Convén saber por onde
podemos baixar todos xuntos. Hai enfermos e débiles.
Baixamos
dúas ducias, un por cada xinea. Camiñamos en silencio contra o
noso costume: por compracer ós anciáns. Chegamos ó pé da
montaña: había unha cava. Levantaran a terra facendo un valado
moi grande. No alto do valado, cara atrás, había inimigos
ferrados. Un de nosoutros ouveou e correu coma tolo, a espada na
man. Brincou ó fondo da cava e seguiu galgando, agabeando o
valado. Caeu atravesado por un espeto de ferro. Espido,
sangrando, co seu ouveo xeado entre os dentes.
Nós sosegamos e deixámolo alí: o
gran consello mandáranos saber, e soubemos. Percorremos a beira
da cava: era longa e toda igual. Os inimigos estaban na crista do
valtrón, armados, vixiantes, innumerables. Algúns ríronse de
nós, e ladraban na súa bárbara fala. Pero nós aturamos e
seguimos andando, por obediencia ó consello. Moito tempo
andamos. A cava rodeaba toda a montaña: chegamos de novo a onde
o noso irmán fora morto. Recollemos o seu corpo pra honralo, e
regresamos ó cume do monte.
Os cabos de xente baixaron as
frontes. Algúns nenos choraron, e algúns de nosoutros choramos
tamén, polas nosas mulleres e polos nosos fillos, e polos nosos
irmáns mortos con honor. Choramos tamén polas nosas aldeas, e
polos nosos horteiros, e polos nosos montes de caza. Nosoutros
eramos libres no mundo. Os ríos corrían ledos de troitas e de
oucas. Sentabámonos en rolda nas nosas pallozas de pedra e
colmo, quentiños no inverno. Cantabamos, diciamos historias,
bebiamos cervexa se a había. Eramos donos do mundo, nosoutros:
donos da terra e dos seus carballos cargados de landras, donos
dos cervos e dos xabarís, donos dos ríos e dos mares, donos do
verán e do inverno, donos da noite e mais do día. E agora
aquí, cercados na montaña. Conviría morrer. Cantar tamén, e
cantamos tristemente. A noite pasou.
Hai
pequenos bosques de teixos antigos, mestos. Están callados de
bagas.
O gran consello ponse en círculo e
pensa: vintecatro anciáns: nunca tantos se viran xuntos nos
días alegres. Nunca tantas persoas feridas e cansas se xuntaran
nunha montaña. Agora vemos quen somos: nada xa. Eramos moitos e
grandes, e estrados. Agora estamos xuntos os que fomos ficando,
cercados de ferro.
—Non hai saída pra todos:
algúns escollidos poden cruzar a liña de ferro, quizabes.
Así fala o ancián dos anciáns:
moitos invernos viron os seus ollos mancados, e moitos veráns
doutrora, ledos e farturentos.
—Ninguén vai saír. Un home
non é nada fóra do círculo dos seus. Un guerreiro non pode
fuxir e deixar os seus dentro dun círculo de ferro. Xa vivimos
bastante: non queremos fuxir.
Os
potes están ó lume: fermosos potes onde outrora se cocía a
comida nas nosas pallozas. Comemos o derradeiro pan, bebemos a
derradeira cervexa, doce ó padal. Cantamos e danzamos coa
derradeira alegría. A montaña treme baixo dos nosos pés, e o
ceo treme co noso aturular. Vai frío, pero espímonos todos: a
montaña é nosa por derradeira vez e pra sempre.
Ferven xordamente os potes que
outrora cocían a mantenza dadora de vida. Agora cocen as bagas e
as follas máis tenras do teixo. O caldo vaise facendo espeso,
visgoso, escuro. Estase acabando o día, e o sol déitase pra
nós. Mañá, os inimigos poderán subir á nosa montaña.
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas