Non sei moi ben que hora é pero é de día.
Nas mans e nos pés levo a cor vermella da "atha" que marca as mans
de quen baila. Nos ollos aínda algo de kajal. Pero a
representación que sinto máis próxima é a da despedida. Unha xa
coñecida de hai tempo. Unha familiar e pesada, lenta. Hoxe Manimekalai
marcha a Chennai a un congreso falar de xestión da auga. Desde o
pequeno balcón da entrada dígolle adeus coa man. Logo veño á terraza
e sento no frescor da mañá, o único do día, a mirar para a roupa que
colga e a pensar para adiante e para atrás, xa entrando no limbo
estraño que non marcan os paralelos.
A rebeldía págase
"Adeus, bailarina", díxome a irmá de
Bobby despois da función. Onte, despois de 25 días, tiven que bailar
en público. E iso coa ira de Sangeetha sobre a miña cabeza. Sangeetha
foi a miña profesora de danza. Ela creu que eu era parva e o xadrez
saíulle un pouco mal ao final.
Sangueeta pretendía sacarme cartos ata por
esbirrar. No momento en que unha admite que é estranxeira
acéndesenlles os ollos aos indesexables. Ambal e Manimekalai
interviron. Ambal preocupado: "Esta xente é a que lle dá mala fama
ao país". Comigo sabe que non ten que preocuparse: "A xente que é
avariciosa éo con todo o mundo", dígolle.
Sangeetha é unha brahmá, como case todas as
mulleres que practican Baratanatiam. A arte adoptada como marca de
clase. Claro que antes foi a danza das prostitutas, as devadasis. A
Bobby rexéitalle as pulseiras que con afecto me comprou para bailar.
Véxoo co rabo do ollo. Sei que a vinganza está en pé. Todo porque me
neguei a comprarlle o sari de 1.000 rupias que ela pretendía obter con
mentiras ("Tesme que traer un sari de seda para a ofrenda a Shiva").
E logo cámbiame a música, ponme a peza máis difícil a dobre
velocidade e por riba de primeira. Non vou dicir que foi marabilloso,
pero sobrevivín. Sentinme coma o coello que sae do sombreiro. E o
mellor de asomar a cabeza foi ver as caras sorrintes da xente que me
quere, daquelas persoas a quen sinto amigas.
En dous mundos
Kavin, a filla de Ambal, pasa a tarde chorando
porque a mamá vai en Chennai a un congreso e Ambal está nunha longa
xuntanza de ONGs. Nós pasamos a mañá noutra das escolas para nenas e
nenos traballadores. Blanca torce o bico: "Á idade de Kavin as nenas
andan facendo as tarefas da casa cos irmáns pendurados do lombo". E
todo iso sen chorar.
A tristeza comeza a pousarse en min. O traballo
continúa á volta, coas mesmas dificultades de sempre. Pero a unión
permanece. Sen embargo, a distancia fai o seu efecto. Síntome
afortunada pola convivencia. Aquí en Tiruchi. Con Ambal e a súa
sensibilidade, o seu humor, as súas citas de poesía. Con Manimekalai,
a súa muller, que loita día a día, facéndo méritos inxentes cos
mínimos recursos, sempre próxima e coa conversa interesante nos
labios. Con Bobby, a segunda de abordo de PDI, independente e rebelde,
amable e sensible. Coas traballadoras do proxecto. Coa comunidade da que
me sinto parte. Síntome inmensamente afortunada.
Estou cansa pero con enerxías. Disposta a
todo. Lista novamente para a loita diaria, para a loita contra tanta
indiferencia, tanta comodidade, tanta fartura. Aló, do outro lado.
Nunca sei moi ben se é o meu. Resúltame difícil a volta, xa agora.
Pensar en todo o que queda para poder seguir sendo parte disto. Para
crecer, para chegar a máis xente. Coñezo ben as dificultades. Os nosos
inxentes esforzos en IND para mobilizar os fondos necesarios e sobre
todo para mobilizar as persoas, que son o que marca o significado de
todo isto. As persoas que contribúen cos seus cartos e co seu tempo a
este cambio inmenso, a esta revolución enorme e que ten que pasar por
forza polo noso esforzo.
Recordo as actividades de baixa asistencia, as
escusas para non involucrarse, a falta de coherencia, a indiferencia. A
miña tristeza aumenta. Pero o desánimo non é posible con tantas
persoas no fondo da retina. Porque elas son o meu motor e a miña
enerxía. Por iso sempre teño gana de máis.
Mañá marcho de Tiruchi para Chennai. De
Chennai a Francfurt. De Francfurt a Madrid. De Madrid a Santiago. De
Santiago a Vigo. Unha viaxe longa. Con tempo suficiente para desfacer os
nós na gorxa. Con ganas de máis. En Tiruchi, tamén o fogar.
|