Nunha
casa da aldeíña de Cabado, metida no medio e medio do val polo que
pasa un río do mesmo nome do lugar, tiñan un gato que ten unha
historia ben curiosa e interesante.
O tal gato era branco e amarelo, gordo e de bo
ver, mal cazador de ratos, cousa nada rara nos gatos lambóns, e a este
a lambón poucos lle pasaban diante. Por outra parte non parece raro que
un gato que aprendera a comer nas potas e nas tixolas, non parase no
labor de andar detrás dos ratos, ¿por que había tomar tanto traballo
habendo, como había, abundante comida na casa sen máis problemas có
de collela?
Claro que este costume, ou vicio, segundo se
mire, custáballe ó gato máis dun disgusto, pero el debía ter para si
que, aínda así e todo, pagaba a pena. Con tal xeito de pensar sempre
andaba metendo o fuciño nas potas e tixolas que atopaba pola cociña, e
mesmo tiña unha arte especial para lles aparta-lo testo a aquelas que
atopaba tapadas. Subía onda elas e, pondo as dúas patas dianteiras na
asa da pota ou no rabo da tixola, co fuciño ía arredando o testo ata
que podía mete-la cabeza nelas. Así
el pouco a pouco, foi afacendo o seu padal ós bocados da xente, que ás
veces probaba antes de que o fixese ningún humano. Claro que, cando o
pillaban facendo tal cousa, non era raro que lle andara no lombo o rabo
da vasoira ou o ferro da cociña. Era igual, de alí a un pouco xa
volvía a estar na mesma.
Outras veces non era preciso que ninguén Ile
probase o coiro cun pau ou con calquera outra cousa, porque non poucas
veces foi metelo fuciño nunha tixola co degoiro de proba-Ias viandas
que se fritían e que enchían a casa dun arrecendo moi apetitoso, e
ve-lo gato saír coma un lóstrego, miando e fregando o fuciño entre as
patas dianteiras, porque se atopara con que o aceite da fritura estaba a
ferver e o bo do gato xa levaba unha peladura que lle daría que
resolver para tres ou catro días. Pero en canto melloraba, volta a
pasa-la lingua por potas e cuncas coma se nada.
Así foi como o gato, un día en que despois de
cea-la xente da casa, homes, mulleres e nenos entretían o tempo uns
xogando á baralla e outros mirando para os que xogaban, púxose de pé
na mesa e comezou a lambetar canto prato e vaso había, na procura de
algo que lle soubese. Desta maneira foi dar cunha chocolateira de barro
que alí quedara. Achegouse a ela e comezou a lambela unha miguiña polo
rabo, pero como nel non había moito que comer, aplicouse ó
chocolate que quedara polas beiras da boca do cacharro. Non era esta a
primeira vez que o gato probaba o chocolate, de maneira ningunha, xa
outras veces tivera ocasión de catalo e lembraba o ben que lle sabía;
así que, despreocupouse de cuncas e pratos, e púxose a repasa-la
chocolateira con minuciosidade.
Acadou a deita-lo recipiente e xa lambía pola
parte interior da boca estricando canto podía o pescozo e botando fóra
canta lingua podía, cando o rapaz máis pequeno da casa virou a cabeza
e viuno. O cativo pegou un berro:
—Miña nai, mire o gato lambendo na chocolateira...
Xa sabía o gato que estaba descuberto,
non había outro remedio que apretar a correr se non quería levar uns
xesteirazos; por sabedor que estivese o chocolate había que deixalo e
liscar a présa... Pero as présas son malas conselleiras, porque o
gato, no canto de bota-la cabeza para atrás, pegou un pulo cara adiante,
con tan mala fortuna que meteu a cabeza enteira dentro da chocolateira.
Quixo dar para atrás e xa sentiu no lombo o quentor dun golpe que lle
acababan de arrear cun tizón do lume... Non lle quedou máis camiño que
dar un salto e liscar rapidamente con chocolateira e todo. O gato, coa
cabeza metida dentro da chocolateira non vía nada, así que ía topando
con portas e paredes. Cando lle pareceu que xa estaba no corredor,
pensou en facer algo
que xa fixera noutras moitas fuxidas: dar un brinco e botarse polo
poxigo para fóra, pero como non vía nada non se decatou do que sucedia
e... ¡pum!... o poxigo estaba pechado e nel arreou o gato con toda
canta forza mandara para pega-lo salto, que non fora pouca. Deu volta
coma un raio e botouse para fóra por outra porta que sabía que había
por atrás. Ata que deu atinado cun lugar que a el lle parecía seguro,
aínda deu unha ducia ou ducia e media de testarazos máis con outros
tantos obstáculos que se puxeron no camiño, pero ó fin deuse metido
na palleira. Alí, no medio da herba seca, deu atopado o gato un anaquiño de certo acougo; mentres, o corazón petáballe no peito coma
un pandeiro.
Cando se sereou un pouco, deuse conta que
estaba nun grave problema, aquelo era máis negro ca noite, porque alí
non se vía nada e na noite din que os gatos se defenden ben.
Non tardaron en se presentar tódolos da
casa na palleira, viñan a rir coma condanados e traían a sa intención
de lle quita-la chocolateira, pero el, dorido polos golpes e burlado
polos risos, non soubo interpreta-las intencións da xente, así que,
aínda ben non comezou a sentilos, xa tentou de se largar de alí, pero
volta a comeza-los testarazos contra as portas pechadas e as paredes que
nunca se poderán abrir. O gato xa andaba coma tolo, aquilo non era coma
noite, aquilo era o mesmo inferno, golpes por todas partes e sen
necesidade de que llos dese ninguén.
Con isto os da casa déronse de conta de
que o gato non permitiría que ninguén se lle achegase dabondo como
para lle quita-la chocolateira da cabeza e el non sería quen de
quita-la cabeza da chocolateira. A única maneira era rachala, cousa que
non parecía difícil porque era de barro. Efectivamente, principiaron
todos a lle tirar pedras e outras cousas duras, co anceio de lle atinar
á chocolateira e rompela. Moitos golpes levou o gato como consecuencia
da mala puntería dos tiradores do "tiro á chocolateira", ata
que nunha das carreiras emprendidas a cegas para fuxir das pedradas, foi
bater na roda dun carro que alí se gardaba e no golpe partiulle un
anaco de cu ó cacharro. Por aquela especie de anteollo xa deu visto
pola porta da palleira, o que chamariamos, a luz da noite e botouse a
correr cara a fóra para se ir acobillar no medio dunha silveira, onde
pasou a noite na agarda de que o novo día Ile proporcionase unha
solución ó problema que a chocolateira ó redor da cabeza lle tiña
prantexado.
Para o outro día pola mañá o primeiro
que fixo cando despertou, foi tentar de dar uns golpiños co cacharro
contra unha pedra para ver de rompelo de todo, pero cada vez que petaba,
aquelo resoaba de tal maneira que lle facía doe-la cabeza moito máis
do que lle doía como consecuencia das trompadas do día anterior.
A xente da casa quixo achegarse a el pero
non houbo maneira de que tal cousa permitise. En vista de que sempre
fuxía, deixáronlle un pouco leite nun prato e fóronse. Cando o bo do
gato quixo ir bebe-lo leite atopouse con novo problema: a chocolateira
non lle permitía chegar co fuciño ó leite, non podía comer... Aquel
día non probou bocado e para o outro tampouco. Pero chegou o día no
que tivo que facer de tripas corazón e, xa que seguía disposto a
impedir que ningún humano se lle achegase, deu un golpe nunha pedra e
acadou a lle restar outro anaco ó cacharro. Con algúns esforzos puido
chegar co fuciño ó leite, que papou de contado.
Moitos días lle levou ó gato desface-la
maior parte da chocolateira ata que non lle quedou máis có anaco da
boca arrodeándolle o pescozo, coma un colar de barro. Agora xa permite
novamente que se lle achegue a xente, iso si, sempre e cando non
intenten quitarlle o resto de chocolateira que lle serve de recordo de
que, a el o chocolate gústalle no prato, pero non na chocolateira. |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Ir ao índice de Páxinas