Poderíase
dicir que era a noite de máis vento e auga do que ía de inverno. A
auga viña deitada e petaba nos vidros das fiestras coma se alguén
estivese tirando ervellas contra elas.
Na casa de Exidia estaban todos vendo a
televisión agás o pai que estaba na casa dun veciño que facía unha
reforma e fora alí por se podía axudar en algo.
Cando comezaron a po-la mesa para cear, a nai
mandoulle a Exidia, que era a máis pequena da familia, que se achegase
á casa dos veciños para ver se o pai viría cear logo.
—Pó-lo abrigo e pillas un paraugas. Vaite á
casa da Tesalia, e preguntaslle a teu pai se vai tardar moito aínda.
Abrigouse ben a rapaza e botou fóra da casa.
Tiña que baixar ata a rúa e ir a unha casa
que estaba uns portais máis adiante. Cando
levaba uns metros percorridos pola beirarrúa, pareceulle que, ó abrigo
da porta pechada dunha casa, había alguén, pero non mirou para atrás
para comprobalo, senón que botou a andar con máis présa e ós poucos
segundos entraba no portal onde estaba a vivenda da Tesalia.
—Boas noites —dixo a nena cando lle abriron a porta.
—Boas noites, Exidia —contestoulle a
Tesalia—. Pasa que teu pai está na cociña.
Alí o pai estaba axudándolle ó seu
amigo a facer uns traballos, así que dixo que agora non iría cear,
pero que non tardaría moito. Despediuse a nena e foise para a súa casa.
Non fai falla dicir que agora tiña que face-lo mesmo
camiño pero en
sentido contrario. Uns metros antes de chegar ó portal da súa casa
volveu a percibi-la presencia dun vulto arrimado contra unha porta
pechada. Era unha muller vella que se apretaba contra a madeira da
porta, como para se abrigar do frío e da auga. Estaba toda ela vestida
de negro e un manto tapáballe desde a cabeza ata a metade da súa
altura. Exidia ó se ver diante dela pillou unha miguiña de medo, pero
de tódolos xeitos atreveuse a falarlle.
—Señora, vostede está aí mollándose moito e pasando frío, ¿por
que non sobe ata a miña casa e se quenta un pouco mentres se lle enxuga
a roupa?
—Eu non che adoito entrar nas casas, neniña, a máis o que sexa obra da
Natureza a min no me fai mal —repuxo a velliña.
Exidia non entendeu o que aquela muller quería dicir coas palabras que lle acababa de escoitar, así que
insistiulle en que subise con ela á súa casa.
—Vostede, polo que podo ver, xa é moi
velliña, e non lle vai facer ningún ben estar aquí mollándose desta
maneria. De seguro que se acatarra e despois vai ter que botar tres ou
catro días na cama. Aínda que agora xa me parece coma se non estivese
moi mollada....
—Mira Exidia —volveu a fala-la vella—,
eu teño que andar por fóra tanto que chova coma que faga sol. De
tódolos xeitos agradézoche moito que sexas unha nena boa comigo e que
me invites á túa casa para me quentar e enxugar.
—E logo, ¿quen é vostede que sabe como
me chamo? —preguntou a nena moi extrañada—. ¿Seica coñece os meus
pais?
—Isto non penses que é bo de explicar.
Eu coñézote a ti, coñezo os teus pais e coñezo a todo o mundo, porque eu son a última
fada que queda por aquí e teño que andar e camiñar ata que dea atopado
a quen lle deixa-la miña variña máxica e mailos meus poderes, que xa
non son tantos como foron algún día, pero aínda valen para facer
algún ben polo mundo a quen está precisado deles.
Exidia ó escoitar isto quedou abraiada. Tiña a boca aberta e mesmo lle caeu a capucha do abrigo para atrás e
non se decatou que aínda seguía a chover con moita forza. Ela tíñalle
escoitado ó avó falar de fadas e de trasnos, pero sempre pensara que
iso era cousa que sucedía noutros tempos e noutros lugares, aló cando
o seu avó era un neno, e non nos tempos actuais e nas cidades, onde a
xente xa hai que non cre nin en fadas nin en trasnos.
—E cando atope a quen lle deixa-la súa
variña ¿que pasará? —preguntou unha vez máis a nena.
—Pois eu xa poderei deixar de andar polo
mundo, e terei quen o faga por min. Entón xa poderei descansar.
—E logo ¿xa non hai máis fadas coma
vostede? —seguía interrogando Exidia
—Si muller, algunha máis aínda queda, aínda que non creas que son tantas como nalgún
tempo. Pero o caso é que a todas nos
chega un día no que debemos atopar quen nos sustitúa. Cando nos imos
facendo vellas, temos que procurar outra para o noso sitio, porque
senón logo nos acabariamos.
—Pero, despois vostede vai quedar sen
ningún poder...
—Algún aínda nos queda, pero só os
imprescindibles para que nos acostumemos ben á vida sen facer de fadas.
Pero xa abonda de preguntas que agora quero pedirche un favor.
—Pois vostede mandará —dixo a nena—.
¿Quere
que lle traia algo de comer?
—Non, non é iso. O que quero é que
tódolos días destas horas veñas aquí para que eu che vai ensinando
algo do meu oficio, porque me está a parecer que xa non ando lonxe de
atopar quen ocupe o meu lugar.
—E viría, si señora, o caso é que os
meus pais me dean permiso. ¿E non será algo raro ver a unha nena coma
min falando aquí na rúa con vostede a estas horas da noite?
—Ti polo permiso dos teus pais non te
apures que diso encárgome eu. E moito menos te preocupes da xente que
parece que nos pode ver, porque, aínda que se che faga raro, ningún dos que por aquí pasan nos poden ver,
que eu aínda podo algo....
Despediuse a nena da
vella fada e foise camiño da súa casa. A súa nai cando a viu entrar pola porta no
primeiro que se fixou foi en que viña totalmente enxoita aínda que
traía a capucha caída, e preguntou se parara de chover. Exidia dixo
que non sabía... Ela estaba pensando na resposta que daría agora ós
que lle preguntasen: ¿Que vai ser Exidia cando sexa grande? |
BVG
Atrás
Índice de Páxinas
Páxina Seguinte
Ir ao índice de Páxinas