BVG     Atrás    Índice de Páxinas

                                                                      Deus é un incendio. (Nikos Hazantzaki)

     7 de marzal, 1948.- Cheguei a esta sección por orde do Presidente. Estamos considerados como perigosos. Cumpro condena imposta polo comité de vixilancia ideolóxica. Acusado de traición por activi-dades antipatrióticas.
     10 de marzal.- Hoxe tocou asamblea mensual. O xefe da planta informa da productividade e destaca o meu rendemento no labor encomendado. O comisario, despois dunha afervoada arenga, anunciou que a Patria requiría novos sacrificios. Leu o cadro de honor no que figuran os traballadores e coreáronse as consignas.
     15 de marzal.- B.V. pasoume anacos dun xornal vello. Fala comigo. Leva toda a vida aquí. Cando nacionalizaron o servicio, nomeárono xefe de mantenemento.
     Sen data.- Un rexistro bastou para que me incoaran expediente disciplinario. Arramplaron cos meus papeis como probas delictivas. Apartado da docencia como traidor. Malleiras e torturas na GXP. Estiven sete anos no Reformatorio antes de que me conmutasen a cadea perpetua por este servicio. Unha distinción, -así mo dixo o director-, un recoñecemento a miña persoa.
     18 de marzal.- Algo sucede fora. Nerviosismo nos mandos.
     19 de marzal.- Os voluntarios pola redención de traballos pola Pa-tria -así nos chaman- desempeñamos os labores máis duros. Son un voluntario exemplar. Conseguín cagar unha vez por semana.
     21 de marzal.- Os sindicalistas traballan na planificación do servicio nos pisos superiores do edificio. Non se relacionan cos traidores. Nós estamos no soto, baixo terra. Nas horas de asueto saímos á superficie, un patio murado onde resoan os pasos das centinelas. Nunca subiremos ó primeiro piso. Algúns deles aínda poden baixar onde estamos nós...
     26 de marzal.- B.V. comentoume que non hai comida. O racionamento imposto obriga a severas restriccións alimentarias na poboación. Un enfervorizado entusiasmo na revolución brota no corazón de cada ci-dadán.
     Sen data. Os anos fixeron máis esquelética a fame.
     27 de marzal.- O fillo de B.V. entrou na academia de suboficiais do exército. Alí teñen asegurado o rancho, díxome seu pai.
     28 de marzal.- Cando saín do reformatorio de Seixos Brancos, fun destinado ó servicios fúnebres. O país está sumido nunha permanente penuria económica. Os reclusos -mellor dito, o voluntariado patriótico-, estamos fóra dos menús familiares e da planificación dietética do Ministerio de Benestar Social. O noso menú non é apto para gourmets nin palares exquisitos.
     T.S. castigado por absentismo laboral. Metérono no caixón. Está sempre rosmando cantidades que suma e multiplica. Algúns para poñelo a proba fanlle que resolva complicadas operacións. Cando comproban a súa exactitude matemática, levanta o polgar da man dereita en sinal de trunfo.
     2 de abril.- Distribuíronnos uns buzos de cor branco para usar hoxe en lugar das nosas roupas podres. Visita dunha delegación estran-xeira. Moi cedo tivemos inspección. Uns perruqueiros da G.X.P.V. viñeron a afeitarnos deixándonos listos para revista. Baldeamos as instalacións e unha frenética actividade apoderouse do servicio. Hoxe morreu pouca xente. Os mandos berran entolecidos. Non hai am-bientador. O Comisario ordenou baixo arresto de todo o persoal ci-vil que había que conseguilo como fora e botalo uns momentos antes que chegasen as autoridades e os ilustres visitantes.
     4 de abril.- Tralas reixas comecei unha nova maneira de vivir en liberdade que os meus enimigos non poderon impedir.
     7 de abril.- O comisario xeral dos servicios fúnebres para a cidade, sector sur, chámase Lizón. Era mestre de escola. Ten sona de home revirado e vingativo. Militou nas mocidades do antigo réxime. Prestou servicios no sindicato denunciando compañeiros. Formou parte dos tribunais populares encargados das purgas.
     Ten unha mirada fría e falsaria. Un nariz grande. Apreta os labios cun xesto de displicencia e asco.
     8 de abril.- Na prisión de Xoiacant botei tres anos. Situada no noroeste. Habilitaron unhas fortificacións abandonadas. Terras ermas. O mar era o único camiño aberto para fuxir. As veces, ao amencer encontrabamos o corpo dalgún aforcado. As latrinas era o lugar escollido para suicidarse. A madrugada co seu silencio espeso e vougo era a hora para traspasar a parede invisible. Desde que me condenaron, ninguén se preocupou xa de min. Entrei na grea dos innombrables, dos esquecidos e desaparecidos. A familia non quixo contaminarse, un parente, coma min podese, volver incómodo e comprometido. As únicas voces que se oen nas chairas de Xoicant é o bruar do vento envolto nunha nubarada de po. Os nosos gardiáns eran todos voluntarios pola dureza do presidio. A estancia en Xoicant contaba moito no escalafón de ascensos no Corpo de Vixilancia Policial. Algúns ían alí a limpar as súas follas de servicio. A Cruz Bermella Internacional ocupouse da situación dos encarcerados. Traslado a Seixos Brancos. A vida cambiou.
     9 de abril.- Polo paso por Xoiacant e Seixos Brancos aprendín algo: "Coñece ós teus vixiantes coma a ti mesmo". Escribo nas latrinas.
     10 de abril.- ¿Son ou non son eu? Creo que o esqueleto aínda é meu. Perdín quilos e moas da boca. Caeume o pelo. Desde aqueles días a miña viaxe foi cara o interior. Os mortos son a razón da miña existencia.
     11 de abril.- Estou na planta de incineración. A Lizón repórtalle unha íntima satisfacción que estea queimando cadáveres. Traballo no tanatorio do grande cemiterio capitolino, hoxe columbario, sometido a unha remodelación estructural por problemas de espacio. Vivimos nunhas dependencias adxuntas que non están á vista, fortemente vi-xiados e a rentes do chan. Son unha toupeiras que serviron para a defensa antiaérea. A cidade crece pantasmal baixo brétema.
     14 de abril. - Hai tempo que se acabaron tamén os os cadaleitos. No país vai acabándose todo. Tamén os ataúdes. Os mortos veñen envoltos nunha saba que pon a familia anque morra no hospital. Logo do servicio devólveselle coas cinzas a saba ben dobrada e cun anaquiño de papel onde figura o nome e apelidos co seu número de entrada.
     16 de abril.- Enfervorizada acollida ó discurso do Presidente na Praza do Amencer. O pobo escoitou entre silencio e aplausos as palabras do guía. O encargado dos traballadores encomendoume a min que lera a reportaxe a toda páxina do xornal recollendo a celebración do acto de onte. Aplausos tamén entre a poboación reclusa. Imos camiño da reeducación.
     19 de abril.- Chove desde hai dez días. Ceo escuro. O soto cheira a podremia e humidade. Nas paredes de cemento comezan a aflorar manchas. Parece que o mal tempo rebaixou a mortandade. Dedicados a traballos de reparación e mellora dos nosos cubículos.
     Abril.- Ninguén escapa ó lume purificador.
     As nosas racións cada vez son maís pequechas, pronto pasaramos a ser beneficiarios do noso propio servicio. Fame, e máis fame.
     Sen data. O camiño que sobe e o que baixa son un e idéntico.
     Sen data. Aquí, como fóra, hai rutinas, costumes e tamén odios.
     Ninguén pode suprimir o que levamos por dentro.
     28 de abril.- ¿Quen vixía ó vixiante?
     Quedan na memoria días que me fixeron felices. Lémbrome moitas veces do chocolate que nos facía miña nai para a merenda. Aquel arrecendo espeso que nos congregaba a todos arre-dor da mesa, cos ollos larpeiros extasiados nas cuncas baixo o cen-tileo da lámpada do comedor.
     29 de abril.- Estou entre mortos, ¿pero hai algún vivo fóra?
     Sen data.- Metidos nun vagón-correo, fortemente vixiado e precintado viaxamos unha "saca" de condenados durante días ata o noso destino de Xoiacant. Pola noite paraban o comvoi a entrada de calquera estacionciña para que poideramos baleirar os cubos. Pasamos a non existir, deixamos de ser. Eramos os ignorados. Un número bastaba. Máis alá de finsterra, no confín do sufrimento estabamos nós.
     Para sobrivir tiñamonos que apoiar entre todos. Alí comencei a entender Aquel que tamén na máis fonda soedade foi abandonado por Deus.
     3 de xuño.- Un furgón deixa a diario nunhas inmensas potas o rancho que temos que distribuír para o xantar e a cea. Semanalmente esta-blecemos turnos para quentalo nunha lareira improvisada.
     Sen data. De cando en vez entran homes de paisano a recoller dos mandos información dos internos. Fan un seguimento minucioso de cada un de nos.
     Fóronme buscar á facultade. Estaba na clase cos alumnos. Os homes da secreta agardaron a que rematase. Preguntaron por min e mandeionos pasa-lo seminario. Despois sen mediar palabra espetáronme a miña orde de arresto. Nese momento entrou Olga, e deume un bico. Viña acompañada de Obiols, un dos meus axudantes. Os homes de paisano remexeron nos caixóns da mesa. Repúxenme e chamei ó decano por teléfono. No despacho non contestou ninguén. Olga e Obiols foron requeridos para sinar coma testigos de que se executara a orde de arresto. Saímos pola porta traseira do edificio.
     6 de xuño.- O día é templado. O aire virá cargado de olores. Boto de menos o arrecendo do campo cubrindo a cidade como unha saba, no silencio amortiguado do abrente e baixo o peso do sono.
     ..... metéronme nun utilitario de cristais escuros. Na dirección Xeral de Seguridade cachearonme e despoxado de todo canto obxecto levaba, como pluma, reloxo, cinto e cordóns dos zapatos, fun conducido a nunha cela. Enriba da mesa estaban os meus papeis como probas contundentes de espionaxe. Aleguei que desde mozo tiña por costume levar un diario e que todos estaban a súa disposición para demostrar a miña inocencia contra os cargos de que se me acusaba. Fixen valer a miña colaboración na clandestinidade en apoio da revolución e roguei que pediran referencias en moitos dos altos mandos do goberno da miña traxectoria intelectual e política. De nada serviron as miñas palabras. Informes confidenciais en contra miña dicían o contrario. Todos os que estaban ó meu derredor convertéronseme en sospeitosos. Estaba sendo vixiado desde cerca.
     Sen data.- ... Desde aquela noite que a policía rexistrou o meu piso, deixei de ser home libre e comecei a vivir baixo sospeita. Sometido a vixilancia constante polos comités estudiantís, polos compañeiros de facultade e polo xefe de escaleira, sentín naqueles días como un vento que dentro de min me arrincase algo deixándome unha fonda dor e unha irrenunciable forza a ser eu mesmo. Na facultade fun quedando illado, o silencio crecía ó meu redor e tivenme que habituar a ver compañeiros uniformados corear entusiasmados as consignas do goberno.
     ...Ventosela, foi enviado por razóns de servicio a unha escola superior perdida nunha das illas máis orientais. Obiols entrou nunha etapa de optimismo desde a mesma mañá que vestiu o uniforme e asumiu a xefatura de propaganda da Facultade cun entusiasmo contaxioso. Despois de pasar pola Dirección Xeral, confinaronme nun arresto domiciliario. Co tempo Olga foi a mellor centinela que tiven. O medo pode aniquilarnos no centro mesmo do amor. Olga loitaba pola súa supervivencia, ó lado dun traidor, dun sospeitosos disidente. Olga amistou en exceso con Obiols, compañeiros de facultade e compañeiros na marcha revolucionaria, mentres eu figuraba xa nas listas de desafectos. Os traballos meus foron sistematicamente censurados. Obiols mandou reeditar algún ensaio na revista da Universidade. Unha trampa urdida para logo utilizala como unha proba máis contra min. Deposto como profesor por razóns de profilaxe social, fun acusado de traidor e trasladado ó presidio de máxima seguridade.
     

© 2006 Biblioteca Virtual Galega