BVG     Atrás    Índice de Páxinas

     9 de xuño.- Aquí vivimos sen memoria, pero ás veces necesítoa. Escribila é vida.
     Os carcereiros pásannos revista varias veces o día, dúas onde estamos aloxados. Procuran que as paredes estean inmaculadas. A máis mínima inscrición é castigada.
     15 de xuño.- Leo pequerrechiños recortes de prensa estranxeira que me pasa B.V. A el dállos un parente que traballa no Ministerio de Exteriores.
     19 de xuño.-Saíume un teto na ingua.
     20 de xuño.- Aínda cabe máis tristura nas nosas olladas. Onte quitouse a vida A. R. Tocabanlle labores de limpeza. Lizón anda a dicir por aí que me puxo na planta de inci-neración por se atopo a alma sobre a que tanto escribín...por iso, comenta ríndose, que me esmero no traballo encomendado.
     Sen data. A miña detención e outras máis ocuparon paxinas no xornal e comentarios na radio dentro dunha estratexia de limpeza. Un gran despregue informativo sobre os intelectuais sospeitosos que atentan contra os cimentos da Patria. Fomos levados ante os tribunais de Xustiza. O periódico acusabame dun insidioso e destructivo espírito crítico.
     A Obiols nomeárono decano e foi daquela, máis ou menos, cando Olga me abandonou. Colaborou con Obiols.
     25 de xuño.- Algúns xefes fan a vista gorda con determinados in-ternos. Cando entra no crematorio o cadáver dun vello prodúcese por parte dalgúns certa expectación. Míranlle a boca por se leva pezas de ouro para sacarllas antes de metelo no forno. Logo iso pasa ó un mercado negro. Tolerase e hai reparto de ganancias. Escasos vellos chegan enteiros. Os que morren na casa veñen todos desdentados. As familias son remisas a ingresalos nos establecementos asistenciais; consideranse os lexítimos herdeiros desas pezas coas que poden sacar uns cartos no mercado negro.
     Quen leva o negocio aquí é un individuo que goza de certas prebendas cos xefes. Diante del non se fala nada. Soprón.
     3 de xullo.- O médico miroume o teto e díxome que non era nada.
     Sen data. Sentada, baixo a sombra da pérgola. Doce co sol bailando no vestido mentres os nosos xogos escachaban a tarde polos labirintos do xardín. Desapareceu como viviu. Lémbrome da casa chea de xente e un murmurio de voces como un río de lonxe. Era verán e estaban as contras das fiestras botadas e o verde das plantas puña frescor á sombría dos cuartos cancelados. Os ollos negros de mamai que me chegaban tan dentro como un calorciño que me quentaba suave. Cando se foi, sentín que o xardín xa non era meu e nunca tiven xa uns ollos que me mirasen daquela maneira. É a única imaxe que me queda dela, unha imaxe silente, case irreal vagando polas habitacións entre ruídos de potas e voces das criadas.
     14 de xullo.- Desde o fondo da soidade, alguén me sostén.
     19 de xullo.- Unha orde manda reduci-los grados de ignición para aforrar gas en cada servicio. Esto retarda a consunción.
     21 de xullo.- O servicio de limpeza recolleu dunha das salas do velatorio un libro abandonado nunha silla. Ninguén o reclamou. L.M. doumo. É pequeniño. Un papel de periódico cobre as tapas bastante deterioradas. É un devocionario.
     26 de xullo.- X.S. transporta os cadáveres desde a porta do corredor ó depósito. X.S. non fala con ninguén. É moi dilixente e bondadoso. Acubillado nun recuncho parece que nos está pedindo algo desde a súa ollada. Alguén dixo que fora estudiante de arquitectura.
     Agosto.- Chove a cachón. P.F. contoume que esta noite berrei mentres dormía e pronunciaba palabras soltas, inintelixibles, cheas de anguria.
     8 de agosto.- Neste inferno que habitamos aínda hai olladas e palabras que nos fan hombres. Aos meus compañeiros gústalles que lles fale de cidades lonxanas. Son un xeógrafo imaxinario. Aquí as palabras son unha xanela polas que podemos fuxir. Escoitar ó outro é xa sentirse vivo.
     Cando falo, a X.S. ilumínanselle os ollos e mírame desde a dozura.
     16 de agosto.- Un remata por afacerse a esta vida, metido nunha toupeira, camiñando por un labirinto de lúgubres corredores que van morrer ó almacén de furnas, e un pouco máis ó crematorio. Non hai ningunha posibilidade real de modificar a rutina dos días. Polas noites oénse as carreiras dos ratos por medio dos nosos petates.
     Setembro.- O ceo está baixo e gris. Chove mansa e suavemente. A terra arrecende. O mundo desapareceu baixo a néboa. A auga cae doce tan só para nós. De lonxe, escoitase un repinique que ven dos caneiros.
     O amor é tamén líquido.
     5 de setembro.- O noso cheiro recórdannos que seguimos vivos. Houbo un tempo... en que o corpo arrecedía a colonia e a agora fede. A podremia habita a pel que antes foi para o bico...
     Olga foi parte da miña vida, compartimos días felices que quedaron enterrados no corazón e ás veces aínda brillan.
     Dentro da miseria humana e da dor resplandece algo que levamos dentro e nos irmanda ós outros.
     12 de setembro.- Cada cadáver é alguén que viviu, amou, e sufriu. Para el teño un pensamento cheo de piedade antes de que entre no forno e quede convertido en cinza, en sagrada cinza humana.
     19 de setembro.- Olga traballaba nas dependencias universitarias. Era compañeira de curso de Obiols. Pasou desapercibida ata que se revelou como unha actriz magnífica no grupo de teatro da facultade. Foi a partires daquela cando eu a comencei a tratar. Era alta, soberana, de pómulos saíntes. As máns, as súas mans...
     25 de setembro.- Endurecéronse as condicións. Control rigoroso. Non nos deixan case mover. Lizón entrou cun sorriso retranqueiro, estamos formados no corredor. Dixo que non mereciamos estar con vida, que eramos despreciables, asquerosos vermes para ser pisoteados... Cuspiu no chan un gargallo espeso e verdecente. Quedou ollándonnos con desprecio. Despois dun prolongado silencio pronunciou o meu nome como representante peticionario e sacoume da fila, tivome diante del, zoscoume unha labazada que deu conmigo no chan e, colléndome pola caluga, refregoume a miña cara contra o chan visguento para que aprehendese a falar no seu momento. Os compañeiros suxos, firmes, envoltos nas tebras dos corredores, ollaban ó fronte.
     29 de setembro.- Chégase desde os corredores húmidos e escuros á cripta de incineración onde a luz dos neóns inunda e rebota nas paredes recubertas de azulexos brancos. É o único espacio no que un se esquece da toupeira na que está metido. As instalacións da superficie estanos vedadas. Vivimos nun inferno clausurado. O patio queda tamén enriba.
     O cadáver chega do exterior por un corredor duns trinta me-tros. Un compañeiro transpórtao ata a cámara. Unha vez depositado no panel de incineración, deslizase ata a prancha e péchanse as comportas hermética e automaticamente. O rosmar das chamas é como un vento que ven de lonxe.
     2 de outubro.- Fago o meu traballo co respecto, coa amorosa me-ticulosidade dun artesán. Penso en cada morto, en cada un, nu e sen nomes, nese intre anónimo que entran na cripta cara a súa definiti-va destrucción. Estou facendo algo que ninguén desexa facer, quei-mar mortos. Redimo a mina condena, exercendo este traballo que to-dos desprecian. Condenado, isto deixou de ser para min un castigo. Procuro ter amor nesta cámara onde a morte volvese resplandor fuxidío.
     Contra ti, Señor, aínda me podo rebelar. Contra eles todo é inútil. Nada temo, Señor, cando xa non hai camiño.
     Sen data. Na comida leron que polos servicios de intelixencia, fora descu-berto unha conxura de militares e civís para atentar contra o presidente. Desartellado o complot, foron pasados polas armas os traidores. Entre as autoridades civís figuraba Obiols, adxunto o ministro de Educación. Pensei en Olga. A execución foi en Xoiacant.
     8 de outubro.- O encargado da trituradora está enfermo. Ao queimar o cadáver sen ataúde aforrase a extracción dos cravos e doutros materiais. Hai tempo que non funciona a máquina que chucha os cor-pos estraños, deixando só a cinza. Despois da incineración, pasanse os restos pola trituradora que reduce as cinzas a un po moi fino e suave. As cinzas, un montonciño brancuxado de po, poñémolo nun car-tucho de papel de estraza que leva pegada unha etiqueta co nome do defunto e dáselles ós parentes.
     10 de outubro. Do leste, ás veces chega o rumor da cidade tra-la néboa. O meu mundo remata na cámara de incineración. Estou vivo dándome ós mortos e tamén porque temos as palabras dos meus compañeiros.
     14 de outubro. Cambio de horarios. O purificador de fume da cheminea estropeuse. Recibimos ordes de intensificar o traballo pola noite.
     20 de outubro. Estou enfermo. Descanso mal. Esperto bañado en suor e anguriado. O pesadelo das torturas perségueme en soños. É algo do que non me podo desfacer.
     Sen data. Estou nun inferno, acompañado de homes que sofren.
     26 de outubro. Agora o ruído da combustión faise enxordecedor. Entre servicio e servicio podo escoitar a chuvia. Gústame contempla-la noite polos ventanos a rentes do chan. É fermosa.Case teño que imaxinala.
     Sen data. Síntome libre.
     29 de outubro. Os mortos teñen unha beleza serena que a mesma vida lle negou.
     7 de novembro. Intensos dores na espalda. Camiño con dificultade. Teño os pes deformes e inchados. Desde esta soidade, mergullome ata o fondo sen fondo de min.
     18 de novembro. B.M. comentoume que crece o descontento entre a xente. Hai medo á que se recrudeza a represión.
     20 de novembro. X.S. enferma e trasládano á enfermería. Morreu chamando pola súa nai. Era o máis novo de todos. Non chegaba ós trinta anos. A el gustaballe moito que lle falase da miña estancia en Paris.
     22 de novembro. Onte incineramolo e as súas cinzas foron aventadas no patio para que o aire as leve fóra, cara a vida.
     29 de novembro. Ábrese a noite chea de tesouros, mentres linguas azuis devoran ígneas os corpos abandonados na negrura metálica do forno. O calor lambe o cristal do mirador e un incendio de roxos e amarelos enche a retícula do campo de visión para logo, entre un solpor de chamas, atopar un remol de silenciosas cinzas. As agullas dos manómetros baixan a cero e, sobre as pranchas aínda candentes, a vida é incinerada.
     Sen data. Vivo para os mortos que tamén me necesitan. A filosofía axudoume a entender un pouco a vida, pero Aquel encontreino neste inferno... Atopei o amor no lugar máis inhóspito e cruel.
     Decembro. Levo anos e ségueme sobrecollendo, como o primeiro día, o silencio que devén cando se apagan os queimadores de gas.
     4 de decembro. Vixiados polos temibles GPR, son os nosos anxos custodios. Espalla-dos estratexicamente por toda a planta controlan os nosos movemen-tos polos escuros corredores do soto.
     6 de decembro. Cacheo de petates e macutos. Corremos arredor do patio durante unha hora. Que eu estea aquí é unha gracia persoal do presidente. Móvome con dificultade. O médico di que non teño nada. Cada día síntome peor. O médico está para certificar. Para Lizón nunca tería que haber saído de Xoiacant.
     14 de decembro. A cheminea tira mal. Os extractores teñen serias deficiencias. Pro-blemas co fume e co cheiro porque, cando chove, o fume erguese cabeceante cara o ceo quedando no aire diminutos corpúsculos de poeira en suspensión.
     Sen data. Onte queimei a quen tanto amor un día me deu...
     Olga entrou baleira de palabras. A serena fermosura da súa cara iluminou a planta de incineración. Que estraño destino o meu... Ninguén soubo que aquela muller fora a compañeira de tantos días felices... A piedade invadíume o corazón.
     O rostro de Deus tamén resplandecía en Olga, agora que toda ela era lume.
     Vivo na beira mesma da nada.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega