BVG     Atrás    Índice de Páxinas

CAPITULO III A VIDA METÓDICA INTERROMPIDA

     Xa sentado de novo como antes, dixo Zhivago que non se acordaba de que estabamos falando.
     Mais era evidente que si se lembraba de que estaba falando de algo para el moi interesante. En efecto, puxo xesto de esforzo para concentrarse, fruncindo o entrecello, expresando de maneira indubidable o seu desexo de aclarar a súa memoria: eu aínda tardei algúns segundos en sacalo da incertidume. Dicía que leva unha vida metódica, indiqueille por fin.
     -¡Ah, sí!
     A súa cara transformouse de escura en radiante.
     Perfectamente metódica. Coma un reloxio. Pola mañá, erguíase ás nove en punto. Sen necesidade de despertadores -nin mecánicos, nin humanos. E tanto tiña que a noite anterior se deitase ás tres e pico da mañá como máis cedo ca nunca ; ás nove en punto despertaba. De almorzo, un vaso de leite de vaca. Leite de vaca ¿eh?, repetiu.
     -De vaca conocida, de vaca casi, casi familiar.
     Nada, pois, de leite empaquetado por centrais leiteiras.
     Todo canto el comía era natural. Comía pouco, pero natural.
     Nada de neveiras e demais inventos como esa... ¿como se chamaba?
     -No sé qué-exprés.
     Ola-exprés, en efecto, admitiu Zhivago despois de recibir unha vez máis a miña axuda.
     Logo, ata a unha e media, no seu despacho no Axuntamento. E ás dúas menos cinco en punto, a comida. E non admitía retrasos; nin sequera dun segundo.
     ¡Ben o sabía a súa muller!
     Xantaba el só. A muller xantaba despois, ao seu xeito, puntualizou Zhivago con desprezo. E, na comida, nunca podía faltarlle un prato de caldo ben quente -mesmo no verán.
     -Un caldo como es debido.
     Coas súas fabas, a súa verdura do tempo, algo de unto.
     Eu non tiña a menor dúbida, pero, de todas maneiras, pregunteille:
     -¿Caldo gallego?
     -Sí, claro -dixo Zhivago, un tanto desconcertado.
     Evidentemente, el non comprendía que se lle pedise aquela aclaración. Daba por descontado que, na dieta alimenticia dun cidadán do mundo, dun enemigo de fronteiras e localismos, debía entrar necesariamente un prato de caldo galego.
     Despois un bistec de tenreira con patacas fritidas.
     De postre, queixo do país cando era tempo, é dicir, no inverno. Cando non, algo de froita, preferentemente unha mazá; nunca laranxa. Este era o seu menú invariable. Despois de xantar, un café sólo no Ateneo.
     ¿Nada de viño?, pregunteille.
     -¡Ah!, sí..
     Dous vasiños de tinto. Frouxo.
     -Un buen "Ribero" a poder ser.
     Pero nada de probar viño nas tascas. E nada de xantar en restaurantes. E nada de cear.
     -¿Nada de cenar?
     -¡Nada!
     Soamente, a media tarde, unha cunca de café con leite, antes de saír de novo para o Ateneo. Do que se desprendía, pensei, que ía ao Ateneo despois de xantar, para tomar o café sólo; despois, voltaba para a casa, onde bebía café con leite; logo, encamiñábase outra vez para o Ateneo, agora seguramente para non consumir máis nada. Pensei tamén que eu, a miña visita a aquelas horas, estaba destragándolle o programa.
     En fin, así se mantiña en plena forma.
     -Ágil y delgado.
     Efectivamente, o seu peso conservábase constante desde había unha chea de anos.
     Claro que, a todo o anterior, había que agregar que lle gustaba moito andar. O outro día, contoume, algúns propuxeran no Ateneo ir a pé deica o Apeadeiro.
     El aceptara de inmediato.
     -¡Pues vamos!.
     Para todo canto fose andar, apuntábase o primeiro. Dez quilómetros ida e outros tantos de volta, e el rematara aquel paseo novo, moito máis que acompañantes con quince ou vinte anos menos nas costas. Andar, todo canto lle botasen. Era "marathoniano", ¿non se dicía así? E, naturalmente, non lle gustaba nada o uso do coche. Ás veces, pola mañá, cando ía de camiño para a Casa do Concello, tiña que "desfacerse" de amigos que se paraban para ofrecerlle un sitio nos seus coches. Así que el era todo o contrario, dixo Zhivago todo entusiasmado pola súa propia orixinalidade, de eses que facían... ¿Como se chamaba iso que estaba tan de moda?
     -Esa palabra inglesa.
     Pronunciou "inglesa" con expresión de noxo.
     -¿Auto-stop? -preguntei.
     Ben, en inglés non se chama precisamente así, agreguei.
     -¡Sí, eso! -dixo el, sen facer caso da segunda e pedante parte da miña intervención.
     El era todo o contrario: os practicantes do auto-stop trataban de que lles parasen coches e, de ordinario, non lles paraban. Mentres que el trataba de que non lle parasen, e mais parábanlle.
     Así que, co seu método de vida, atopábase en perfecto estado de saúde. ¡Cantos anos había que non tiña que gardar cama! Nin unha gripe, nin un simple catarro. A pesar dos durísimos invernos que caían por aló.
     -Y conste que, en mi casa, no admito calefacción.
     Nin calefacción, nin braseiros, nin estufas de butano
     Cando, no inverno, quería quentar unha habitación, tiña un procedemento que non o cambiaba por nada: queimar un pouco de alcohol nun prato.
     Naturalmente sempre ía abrigado como Deus manda.
     -Sobre todo, los piés.
     Sacou un pé por enriba da mesa, para que eu vise que levaba calcetíns de lá.
     Vexo que tamén leva jersey, díxenlle eu.
     Tamén. Levábao sempre.
     Mais o fundamental eran os pés.
     E, con relación aos pés, dúas normas básicas: Primeira, telos sempre quentes. Segundo, que non collesen auga os zapatos.
     Esta última era a máis importante.
     -¡No tener nunca, nunca, nunca, los pies mojados!
     El estaba convencido de que o noventa por cen das doenzas se derivaban de ter os pés mollados. Empezando por toda clase de reumas e catarros. Un só minuto cos pés mollados podía ser fatal.
     Fixo unha pausa, seguro, evidentemente, de que aquela disertación sobre os pés mollados ben a merecía. Pola miña parte, eu calculaba que, ou a aproveitaba para "entrar en materia", ou non entraba nunca.
     De maneira que, sen pensalo máis, espeteille a pregunta. ¿Estaba el na Vila no ano 36, cando mataron ao Perito de Guitián?
     -¿El año 36? -repetiu Zhivago.
     Pareceume que manifestaba un asombro finxido, esaxerado, superposto ao asombro auténtico que lle causara a miña pregunta.
     -Es que yo quería...
     Facer un estudio sobre aquel crime, recoller datos de persoas autorizadas...
     Parecía sinxelo, e mais non sabía como explicarllo.
     -Quería... -repetín indeciso.
     ¿O ano 36?, interrompeume. ¡Era como falarlle dos tempos de Matusalén! ¡Como se lle falase da Era Cuaternaria!
     E, acto seguido, erguéndose de novo, preguntoume, con súpeto aire de naturalidade, que hora era xa.
     -No sé si voy bien -consultou o seu reloxio (era un antigo reloxio de peto, con cadea quizais de prata).
     Eu díxenlle a hora do meu reloxio.
     -Hombre, mira, te voy a enseñar...
     Invitoume mudamente a que fose tras del. Erguinme tamén. Entramos nun cuarto veciño. Sen dúbida, era o comedor, pois no centro tiña unha mesa espida, sen un floreiro, sen nada que disimulase a súa fealdade de moble industrial de formica. Mais era outra a mesa que lle interesaba a Zhivago.
     -¿Qué te parece?
     Era unha mesa que estaba diante da ventá. Un atranco, sen dúbida, para quen quixese abrir ou cerrar a ventá.
     Mesas como aquela xa non se facían, aseguroume Zhivago.
     Era unha mesa de mármore con pesada estructura de fundición de ferro, con patas barrocamente decoradas con motivos quizais de inspiración vexetal. Mesa histórica, de vello café hispano, para golpear contra o seu mármore con toda a rabia do mundo as fichas do dominó.
     -Muévela, muévela -dicíame Zhivago.
     Agarrándoa pola estructura superior, movina moi lixeiramente.
     -Pesa, ¿no? -dicía Zhivago todo orgulloso.
     Vinte ou trinta quilos. Ou máis.
     Ou máis, repetín.
     -¿Sabes dónde estaba?
     Estaba na aldea, na súa casa natal. Trouxéranlla había poucos días. Pero ¿para que a quería alí, no seu piso? En suma, que decidira desfacerse dela, vendela.
     Preguntoume se coñecía o River Club.
     Chocoume agora a facilidade con que se acordara do nome "River Club", pese a ser inglés. Sen dúbida, de tanto oílo, e quizais de tanto repetilo el mesmo, fixérase para el un nome natural, sen ningunha relación coa estrambótica e noxenta lingua inglesa.
     Contesteille que non.
     Estaba moi ben, afirmou Zhivago. Á beira do río.
     -Es bonito -insistiu.
     Pregunteille se era un club privado. A súa resposta foi:
     -El dueño del River Club me la compra.
     Non me dixo, pois, se era privado ou público; pero eu supuxen, con razón, que, se tiña dono, é que se trataba dun negocio e non dun club privado.
     ¿Mércache a mesa?, pregunteille.
     -Por cierto, tendré que telefonearle -dixo Zhivago sen contestar a miña pregunta.
     Pediume que agardara un momento.
     Zhivago estaba nervioso. Saíu disparado. Eu quedei só, paseando os ollos polas brancas e nada acolledoras paredes do cuarto. O teléfono estaba no corredor. Aínda que non quixera, algo entedía do que Zhivago dicía: sobre todo, a palabra "Cabude".
     -¿A Cabude? -preguntaba unha e outra vez.
     Falaba con voz demasiado alta, co nerviosismo que dá o temor a non entender ou a non ser comprendido, propio, pareceume, das persoas pouco amigas do uso do teléfono.
     Cando colgou, animoume desde a porta a saír con el.
     -¿Nos vamos?
     Debía de estar a chegar o coche de liña. E el tiña que ver a Cabude.
     -Es el chofer -reveloume.
     Consultou outra vez o seu reloxio. Seguía estando desasosegado e apurado.
     Eu acompañeino, sen pedirlle explicacións de ningunha clase. Cerrou dun golpe a porta do piso. Non fai falta dicir que non se despediu de Anuncia.
     E así foi como discorreu a miña visita á casa do Dr. Zhivago.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega