BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Ao alumnado do IES do Poleiro Celanova, Celanova, Celanova, pedra e tempo, levan os teus perpiaños mil anos de asentamento, e hoxe está a acontecer algo que ten traza de esperpento. Aínda parece mentira que este tipo de sucesos, que agora vou relatar, acontezan neste século. Na vila de Celanova hai unha praza no centro e mirando ao poñente un maxestoso mosteiro. No mosteiro hai unha igrexa, a carón dela o convento, e no convento dous claustros: o primeiro o do Concello, o segundo un instituto, o do claustro do Poleiro, que non hai cousa mellor que poida estar aló dentro. E na escola, rapazada que alí estuda con aprecio, inda que a dicir verdade uns con xeito e outros menos. E na rapazada, ai, hai fantasía e vida a eito, que eles son o gran tesouro que en calquera lugar temos. Celanova, Celanova, pedra e tempo aos catro ventos, a choiva tráeche saudades o sol regálache espellos. Na fachada, sobre o pórtico, acolá está o don Rosendo: ten unha pedra na man que sei eu con que pretexto. A carón del uns veciños, xente de ben pouco acerto, con ideas peregrinas que non teñen ningún senso, pois o que pretenden eles é cousa de fariseos. Celanova, Celanova, Celanova, pedra e tempo, que queren facer contigo os que lles deches goberno? Pretenden cambiar as aulas por un negocio hostaleiro, queren converter a escola nun gran hotel, malia o demo! En que estabas a pensar, Celanova de Rosendo, en que estabas matinando cando escolliches concello? En que mans, ai, Celanova, en que mans tes o goberno!! Non permitas, lles non deixes, non permitas, don Rosendo, que se retire a sabenza dos muros do teu mosteiro, non permitas que se troque o saber polo diñeiro. Celanova, onde as pedras teñen mellor sentimento que os que andan a embarullar aló dentro do Concello. A pedra! Ai, esa pedra...! Albízaras! Xa comprendo para que é, Rosendo, o croio que tes no puño sereno. O que antes ninguén sabía agora todos sabemos, sabemos p'ra que gardaches no teu puño xusticeiro, sabemos p'ra que empuñaches esa pedra tantos séculos. É p'ra lles dar na cabeza a quen gobernan sen xeito. Haslla lanzar a quen vende o que non é do seu eido, a quen fan negocios tristes co que pertence ao Concello. Haslla tirar con certeza haslla tirar ben certeiro a quen só lle dan valor ao comercio e ao diñeiro. Non lles deixes, meigas fóra, non permitas, don Rosendo, que se prive a rapazada de estudar no teu mosteiro. Cando pasen diante túa os que non pensan con xeito ergue a pedra que empuñada gardaches durante séculos e pon orde en Celanova, lanza o croio con acerto que lles atine alí onde deberían ter cerebro. Celanova, Celanova, onde a pedra marca o tempo, a choiva tráeche fartura, o sol tráeche crecemento. Na praza maior da vila as pedras din en silencio: Aquí han de seguir moi vivos o Celso Emilio Ferreiro, don Rosendo e tamén Curros, máis a escola do Poleiro!   Autoría: Antón Cortizas En Ferrol, a 5 de abril do 2010, día de Chamorro

© 2006 Biblioteca Virtual Galega