BVG     Atrás    Índice de Páxinas

                              DE MAÑÁ QUE MEDO
                         (Tristura e paixón en Compostela)
                                        (1993)

                                                                           A Xosé Manuel Beiras,
                                                                                   indiscutibelmente.


                                         “Teño ben claro na mente un grupo que saíra
                                           da Praza do Toural e enfiara pola Rúa Nova.
                                             Xunto a min un rapaz moi novo, que axiña
                                                deixaría Santiago para rematar morrendo
                                            en Hoyo de Manzanares, a un paso do lugar
                                                                 onde escribo estes recordos,
                                                         diante dun pelotón de fusilamento.”
                                                       VICENTE ARAGUAS, Voces Ceibes.



TRISTE
soñando na taberna a contraluz
eu (corazón de araña)
bebía viño gris
e a sopa cun cabelo de serpente no centro

triste
o domingo con todas as billas abertas
o peixe de tres días o viño para gatos
e non pensar en ti razón de incerto amor
soidade terra amara proxecto de non ser

comíamos arroz bolas de arroz masa de arroz viño de lama

e dentro dunha cunca de viño turbo suxo
ollei os dentes negros
e tiven que fuxir
entre fungos de pan fermento flor

a besta
vivía alí no pan
na flora do fume de té
no brillo das estampas quincenais do venres




POLA noite baixábamos socalcos
e case non collíamos detrás das paredes
e mirábamos os ollos que ardían con temperatura aberta
e o medo era un desexo era un amor era un procedimento
para alcanzar poder contra animais de esterco

e así collemos forza
para soñar os campos repartidos
e forza contra follas de sangue
e forza contra a besta
que estaba en todas partes
e vivía nas caixas
e había que matala




E de mañá que medo
ese instante en que poden rachar todos os cabos
e ficarmos ao pairo contra sulago frío
e dunha hora pende certa extensión azul
ou vivir nunha alcoba fechada
que cheira a maletas de cal

culpa de viño negro
nas botellas abertas
e beber e beber
e cada instante noite
era lama era manta era pel de cartílago
era molusco húmido que cegaba golpeando




O tempo era chuvia aplicada en teimosas coberturas
e papeis dun home ardendo con luz que non se entende
que non se entende a numeración decimal da memoria
facturas de peixe seco e fórmulas de lepra
e cheiro a todo podre
e o poema mortal con nomes e nomes que non se tocan
e corpos derrubados pola néboa
e pesadelos mornos que despertan un home
debaixo dunha luz queimando verbos
chuvia en fervenza quente derretendo a pedra
celebración de murcho amor e chuvia sen parar durante vinte anos




DEBAIXO da chuvia encontrei os teatros
cheguei tocando escuma
era noite central das bombillas queimadas

buscaban eles algo querían a persoa

a persoa: un destino
unha disposición
a nomear os ferros
saber que o ferro é xente

abriche aquel portón
eras a voz fantástica
significabas rei
arquitecto das torres de nacre




PEDICHE que eu camiñase espido entre os actores
para considerar se a vergoña era quen de aniquilarme
e de ollos tapados tiven que percorrer o círculo de xiz
e procurar o corpo máis fermoso

cego toquei amando
a quen non coñecía senón pola confusa
proporción dos xeonllos
pola dobre fondura do sexo e pola voz confidencial
que cantaba palabras de muller e de home

e saímos á praza cubertos só de túnicas
sementamos o lume
alumeamos praias

eran cabalos mortos
un campo de tricornios esmagados




E de mañá que medo miña nai escribo esta carta para pedir que me manteñas perto da vosa alcoba
que me permitas escoitar os sucesos con que adormentas a papá tan cativo fillo teu e noso
que non dispoñas para min o dormitorio lonxe en lugares onde non coñezo ninguén e estralan vimbios músculos que baten
e hai unha luz acesa pendurada no centro de altísimas campás un foco de quirófano

ai miña nai que medo
escribir esta carta que non podes ouvir



QUE non podes ouvir o fillo triste
cando entra descalzo cor de leite
e o cabelo infectado de carbón
a procurar nos pozos de cemento
o zapato perdido
                         calan grúas
o seu labor de liña contra a forma
que de noite perdín e xa non lembro
como cheguei aquí con que licores
en que engulo das vísceras ardentes
por que cámara andei abrindo portas
debaixo dos altares da trastenda
do comercio de deus

subín descalzo as pontes
de madeira mollada
                              aquela noite
no meu leito durmía unha cabeza
fuxida do terror
                              levaba número
e por número obtivo unha chave que era miña
porque vagase libre en inocencia
descuidado das sombras de cabalo
por unha noite só

pois de mañá que medo
os recados que soben boca en boca polos tubos
numerando os sinais do perseguido
os lentes de carey o suéter verde
a vida secular nome de guerra
a maleta de libros fundadores
que está fechada en lacre para sempre




E vosa filla      nai
baixando feita neve por un río de oucas
metida nun caixón onde se arranxan
diminutas industrias
falaba con gramática dun cristal amazónico
sabia das outras beiras pero conciliadora
cos idiomas de noso para non dar tristura
sobre tristura

unha noite o seu corpo fora deitando peso
e camiñaba leve como folla de outono
con pasos que eran danza

eu durmía escoitando
a translación secreta culpábel do seu tránsito

e de mañá que branco
sol deitado na herba
como un ferro de xelo
a miña irmá que nunca!




EU andara eses días en procura de límites
abandonamos todo
marchamos desta misa de viño turbo suxo
da beberaxe negra que se entrega nun cálice
da tortura nos xeonllos sobre po de cristal
mentres bebemos sangue verquido en redención
do peixe de tres días do hospital que marchamos
queimadas as axendas

levamos o teatro
somos a caravana
popular
desde os altos ollamos
o esterco da cidade:
alí o calexón que baixa verdecendo cun aviso de amebas
detrás a praza onde ninguén reside pero quen chega sabe
que o poden apreixar con brazos aserrados
e no alto dos teitos
as torres de vixía da fronteira
onde penduran focos de quirófano lámpadas de revelado rápido
para ler os segredos que logo son sentenza xudicial




FORAN días para negar a casa do nacimento e da tépeda despensa
o comedor con pastillas de laranxa
papel de prata en ar de chocolate branco
a casa onde falache con rendida gramática
de idioma inaugural

e de mañá que raíz de lóstrego no vento
cando tiveche que calar e o peso do teu corpo
xa non facía ruído
e regresei a casa que eran días
para aprender unha respiración conforme
serenamente túa




ASÍ vai triste a morte nos labores da memoria
e así collemos forza
para soñar os campos repartidos
e forza contra follas de sangue
e forza contra a besta
que estaba en todas partes
e vivía nas caixas
e había que matala

pero Franco era un rumor de gas
invadía as despensas
deitaba ollos nas tazas de infusión
era veleno e sal

bebías esa morte
bebías augas podres da vontade de Franco





E de mañá que ira
contra os dentes das serras oxidadas
contra as augas de ferro e o descenso
polo patio interior (morte casual)
e a morte no equilibrio dos tellados
e a morte bendicida por escuro deus azul

ira
en memoria dos que foron roubados do leito en alba escura
e camiñaron por rueiros do monte distinguindo as frases das arañas e o cristal da fábrica do frío
e percorreron os últimos anos e os primeiros da casa que definitivamente abandonaban
porque após eles a morte de alzada man e de fouciño azul xa non deixaba tempo
máis que para ouvir as serpentes da pólvora e o sulco
dunha bala negra atravesando a vida



CAL entre os días foi día
luz decisiva que afoga as penumbras do triste
triste sonámbulo enviso bebendo
viño de gatos arroz cousa amara desterro

día dun home que foi revelado diante do espello
soubo quen era entre todas as sombras vividas
dentro da alcoba que cheira a maletas de cal
fala con versos e nomes e números
corpos que deus non auxilia debaixo da chuvia

noite central das bombillas queimadas
danza dos ollos tapados na esfera de tiza
tacto dos corpos confusos que cantan
voz de muller e de home
praia das pedras e campo dos guardas vencidos

hora do medo nos falsos illós de cemento
triste en procura dos tristes
ollos golpeados daquel que durmía inocente
mentres procuran escuros o nome de guerra
mentres rexistran os seus documentos lacrados
mentres escoito a serpente final dunha bala
anos despois meu amigo no muro final

alba das novas de ferro e de xelo no sol
cando soubemos de ti miña irmá que marchabas
neve no río das oucas
sabia das beiras de alén
morta e calada e xa nunca

tarde no cimo do monte mirando a cidade que baixa
canle dos ríos de sangue e de esterco
pólvora e gas e cristal e saliva
noite feliz dos tellados abertos

día da ira!





E de mañá que medo
saber que nunca máis
voltarei a vivir
aqueles días tristes
soñando na taberna a contraluz
o corazón de araña
bebendo viño gris
e a sopa cun cabelo de serpente no centro

               Os cadernos da ira, 1999.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega