BVG     Atrás    Índice de Páxinas

I

e que cando menos sobrevivan as palabras

          para que un verso naza ten que morrer un rio
          un home un mundo ou cristais de metralla
          no máis húmido de todas as derrotas compartidas
          e en cada palabra ameaza un cataclismo
          un terror de brancura incrustado entre os dedos
          levantando milenios de espadas necesárias
          de rostros negados de nais que atravesaban
          eternamente a noite cun pan de amor ás costas
          greas interminábeis de sombra e mares abatidos

e que cando menos sobrevivan as palabras

          como un animal voraz lanzado atrás dos dias
          por turbos manantios de sangue e de memória
          como un animal solar que trae entre as suas poutas
          farrapos doutro abril ar salobre vento norte
          porque en cada verso hai que enterrar un paraíso
          para que entre o húmus inicial agrome o dia nídio

e que cando menos sobrevivan as palabras

          alegato                     estación irta
                    matriz sen fondo
                    túnel estreito
          clamor antigo            garganta esparexida
          en séculos de aloumiñar veleño e cinsa
          panos de amor e ronseis sen navio
          porque en cada verso cómpre matar un rio
          e un neno que errou o paso en toda encrucillada
          e unha muller que aplacou ante o rubor tanta amargura
          e un deus caído que chantou en carne os seus altares.

(De Este é o tempo do sal)

II GOETHE IN OCHSEN, II

"... non penses e esquece que fuches un ser humano".

Heinrich Böll

   Ute Spölgen, nacida en Tréveris,
lémbrome de ti que non saberás nunca
canto sangue de meu coallou na tua cidade
e como cada inverno se fonde a neve en cinsa
e atravesa a xanela un ar que xa non nos pertence.
Mais seguirá a haber follaxe, perde o medo, coa nova primavera,
como de seguro volverán os froitos e outra ceifa;
ti fitarás de lonxe as miñans mans por vacías domesticadas
e sentirei que o tempo esta vez pasou en balde.

   Entre tanto esqueceremos
cada poema transcrito a golpes de siléncio
e tantas voces malditas
         "sete anos e vinte despois (...) sementa de minas a soleira da casa,
         endurece o teu corazón, pecha as tuas mans,
         derríbame dun tiro se regreso e non sei a consigna".
Entre tanto esqueceremos St. Paulin ou San Martiño de Fóra,
tanta pedra antiga comunicando estrañas línguas,
tanta história reducida
a penas a verdello, hedra e sombra
sen poder dicir canto amor, canta raiba, canto ódio
afixo o noso corpo ás despedidas;
entre tanto esqueceremos que na Algália,
na Bruckenstrasse, as rúas conducen a unha mesma soidade
e cada mañá
é máis difícil encontrar un rostro novo para entrar no dia,
é máis difícil afirmar a choiva ou esixir palabras,
ou a penas
dar con sabas brancas e mudar o leito.

   Esqueceremos, Ute Spölgen, filla de Tréveris
por non dicir do sangue,
todas as prohibicións que abrigaban o teu corpo da saraiva,
todos os espazos mundos pé de cada frase,
aquel home novo que veu do Sur
só por despertar en ti fame e sede de infinito
e non había
cuspe, esperma, pranto, amor nen paxaros mouros,
todo era luz no Sur pese ao Reichstag e á penúltima gerra,
a pesar das consignas
que chegaban de noite co peixe e o pan sempre debidos,
a pesar daquel poeta que sementaba de minas templos e palácios
         "só para dar nome aos que non o teñen,
         só para que moitos fosen Un único uso de fama e glória,
         só para dar nome a quen non nomeamos",
a pesar de non teren madurecido sete anos e vinte despois
cóxegas nos teus xeonllos, mazos de amor no teu embigo
e nos teus peitos a invernia.

   Esqueceremos que ti viñas doutros siléncios
e nós camiñabamos para lonxe,
cando non era posíbel todo e sempre
e cumpría andar apresa para non perder o xornal, o café,
o último autobus da tarde,
cando urxia adiviñar a última raza de luz en cada sombra
para cerciorarnos de que algo bulia
e era doado aínda alentar.
Esqueceremos que en Tréveris
os teus mortos e os meus mortos pelexaban
a dentadas, con amor, a coitelazos, e construían
este anaco de futuro en que a penas habitamos
máis que restos farrapos
dunha história sen Sigfrid, nen Lancelot, nen Graal,
e tiñan se cadra nomes puros e mans óseas e enrugadas,
e eran capaces de bicar e lembrar lendas escuras,
de afagar e introducirse na matéria
até seren pais e fillos de si mesmos nesta contínua loita calada
que deu carne aos teus membros e puxo nos nosos ollos o vacio.

   Esqueceremos, podes estar segura, esqueceremos
cando o olvido sexa a derradeira resisténcia
o sinal de cada hedra, a ferida da auga en cada ángulo
da noite na cidade vella repleta de presáxios
e íntimas fantasmas que perdian o pudor entre as arcadas resesas,
pedra e máis pedra, en San Fiz, nas Barbarathermen, en Belvís,
e no final recanto da memória
duas lagoas azuis con nome de muller nova
que ollaban sen atreverse a atravesar tanta tebra,
Decembro ameazando no umbral de cada porta
e non habia
furnas, abrigo, saregos, un ventre onde enterrarmos
tantos corpos fuxindo da friaxe, tantos lábios feridos de xeada,
tantos poemas, tantas homes vellos e vencidos,
tantas meniñas coma ti louras e inmensas,
tantos ollos axexando acarón de cada noite
a nosa morte pechada.

Agora si, agora xa, Ute Spölgen, dá a alarma.

(De Este é o tempo do sal)

III ESCONXURO PARA ENTRETER O AMOR Á TUA PORTA

"Si tu t'en vas la porte s'ouvre sur le jour, si tu t'en vas la porte s'ouvre sur moi-même".

Paul Eluard

   porque habitamos o po cotián e o sal de cada dia
e hai rastros nos teus ollos de cidades claras
unha revolución monótona un sur intenso
porque anúncias o mundo e o seu fusco
e algo en ti recende a terra aberta tras a choiva

   porque cada atardecer o teu ventre é unha alxibeira
onde adoita ir morrer un ser antigo
entre naos e búsolas meridiáns e almanaques
porque de repente conxugas a amargura
como unha explosión de amor e verbos apremiados

   porque en ti zuguei o plancton e a palabra
até reducir a lagoas os siléncios
e á tua porta estagnaron as augas e a memória
para abolir rios estacións nocturnas despedidas
e o reiterado ocaso que asombra cada nome

   porque te espero igual hora tras hora
contra todos os outonos presentidos
ataláia e furna seara comunal e pátria íntima
amiga que convocas a ardentia e os arroases
propiciando en avalancha a melodia

IV

Para Edelmiro Costas, irmán que non coñeceu a dozura.

   compañeiro,
a morte era unha rua estreita
e andabamos
collidos do brazo de todos os vendavais e todas as palabras;
a morte era aquela poza e aquela auga,
aquel naufráxio cotián ao que arriscarnos
cada vez que inventabamos a mañá e os cantos,
cada vez que instaurabamos o sorriso,
sempre amando.

   compañeiro,
seguirá en celanova a andar o vento
e en rodeira insensato o noso abrazo
traerá de novo no borrón das ondas
rostros de meniñas novas,
beizos que non coñecian o beixo
e a amizade detida no umbral de cada hora
cando era doado agrilloar o futuro con cadeas,
apertalo con tenaces,
denizalo dente a dente,
sempre amando.

   compañeiro,
a elexia até prescinde da palabra
cando a dor é un costume antigo
e atrás de nós todas as ruínas se esborrallan
e non quedan xa illas nen ceo limpo
nas tuas pupilas abertas a todos as rias e todos os devalos;
a elexia é un rezo impuro
cando as tuas mans se apartaron dos camiños
sen denunciar o medo e a ira,
sen coñecer o tacto quente e a humidade,
sen atentar o abeiro tépedo dos corpos,
sen matriz para medirmos a nostálxia.

   compañeiro,
sempre amando a tua morte é unha buguina
en que o tempo regresa a algun princípio
por parolar outra vez co que ignoramos,
para renacer outra vez nenos felices que non fomos
ou fomos afagando tanto triste:
e por ruas estreitas seguimos camiñando
máis lastrados cada dia de canseira e de cadáveres

sempre sempre sempre na tua morte sempre todo amando.

(De Este é o tempo do sal)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega