BVG     Atrás    Índice de Páxinas

V PÁTRIA DE TODOS OS VENTOS

"Dins la meva ànima en pau soc el nàufrag que en l'illa profunda on reneix de la mar súbitament reconeix una pàtria d'antany".

Carles Riba

i

Sobre esta terra
inhumana eternamente aberta
como unha cicatriz que nace en asas
fémia para xerminar e devorarnos
maniña aceda afiada nai que tenta e perde
eternamente marés e travesias

Sobre esta terra alerta
que conta lunacións polos teus dedos
e amasou para ti o pan da raiba acumulada
que se desdi en palabras
cando vén a noite e arde e entrega
o seu sopor de espera e de formento

Sobre esta terra chaga
abismo desmedido escada figa
porque asi conxuramos o solstício
e timidamente nomeamos o sagrado
e profanamos a dentadas o imposíbel

Sobre esta terra a penas
aferrado
a canto remanece e non é poeira
a canto tacto número humidade
tamén devastación memória tempo
sobre esta terra

ii

Levantarás a tua casa e o teu siléncio
con vértigo e lava e rastros
de antigos camiñantes que tamén extraviaron a nostálxia
con cuspe tamén se for preciso
con retallos da tua carne lenta
cando algunha vez tan só o teu corpo fique

Levantarás un templo para a vida
onde adorar manso canto merece idolatria
a maravilla
da luz que acende rostros cotidiana
cotidianamente viva
impenitentemente terca insubornábel
para a vida
que persiste e reclama a sua franquícia

Será a tua voz o teu resto un desafio
na cerna de todos os mistérios
a un deus ausente que te fixo enigma

iii

E serás canto ames
canto devoren
os teus pasos en léguas e paisaxes
todo o mar que cabe na cunca das tuas mans estreitas
só aquel que cómpre
para fabricar icária e alagar tantos continentes

Serás a tua culpa e o teu desexo
porque só ti es quen para medir
os ferrados de tristeza que agocha a pel dun home
para escribir coas mesmas letras do amor a amargura
e pór a encrucillada onde morren os camiños

iv

Crecerás árbore intacta
sobre a tua sombra e o teu nome
para alén de fronteiras e desígnios
máis alá do horizonte
que cegos os teus dedos parcelaron

Porque es o teu tempo e a tua espera
e non habia roteiro antes dos teus pasos

(De As palabras no espello)

VI LISBON REVISITED (NOVAMENTE)

novamente o tempo a perfurarnos
                                    vella amiga
fragmentos dun espello falseado
                                    outras
sombras de sombra outros
rostros mans fragáncias desencontros vários
o camiño é o contraponto da morada
o horizonte é o reverso da distáncia
e ti acendes
a retina de aglaio e luz cativa
                                    novamente
recluídos os dous nun corazón que nace a coiteladas

todo é regreso
            todo centro
converxendo sempre adentro de si mesmo
                                    esta a viaxe
                                    esta a artéria
esta a crisálida onde o soño vén transfigurarse

todo ten para nacer o seu segundo
para ser
            ricto absorto
esperanza aterradora
                   e inutilmente
buscarei de novo o umbral que un dia eras
e a larga estáncia onde o amor espiu as suas máscaras

invoca a primavera e as glicínias
retarda no teu ventre unha constelación de rios diáfanos
esta é a conxura das noites sempre témeras
e raís eternamente para o norte
cando a vida renega pertinaz do seu fracaso
e esquecemos sinalar con xiz os labirintos
ruas tuas
            desaugando vella amiga en mares desgastados

deixa todo camiñar pero ti fica
rastro de canto ás apalpadas invocamos
nome
            rotundo coma cen mortes adiadas
crecerás serás eterna madurarás froitos amargos
para quen coma min encontre un dia
un fio de memória perdido entre os teus dedos

(De As palabras no espello)

VII PERDIDA CARCASONA A CIDADE OS DIAS OS ROSTROS QUE TIVECHES

nunca máis volverás a carcasona
di adeus á cidade encaramada nos outeiros
e á que repta e se adelgaza na planície até o horizonte
e á que pendura do precipício como agoiro

crerás que foi por desangrares as palabras
porque é bon inventar o mundo e rostros que o fecunden
necesário coma un viño tépedo e sal para a viaxe
aínda que en cada pulsación sexa a morte a que palpite
cando esixe o seu tributo en cicatrices

todo regresa con vagar para ser cerna
endurecido talvez no adubo da nortada
onde o tacto é insensíbel e hai agullas
afiada nas mesma mola que a caricia
todo regresa ao seu centro e no seu límite

nunca máis procures carcasona
hai un bosque entre ti e o que xa fuches
milenário en humus terra estéril
e anoitece con vagar entre os teus ollos

(De As palabras no espello)

VIII

EU FUN PROMETEO
Coñecin o ocaso dos deuses
cando os deuses eran fortes
coñecin o rancor e a raiba
e o sabor acedo da vinganza

dádeme un chan lamacento para construír un home
porei da miña man a voz e o nervo
e a ánsia de ascender e encenderme
até ser un facho inmenso unha constelación sen bridas
a luz enteira segando a cerna do universo

dádeme a dolor perenne
que non ten aroma nen florece
ou un páramo estéril o tártaro a gehenna
dádeme voitres que amostren sen máscaras o rostro
eu saberei alimentalos con paciéncia
e cando for mester
abrirei para eles o meu ventre

eu fun prometeo
a palabra que ficou para sempre na caverna
a escada firme para escalar o ceo
eu fun prometeo
e a miña história aínda está por definirse

agora teño ceibas as mans
o meu peito segue preso

(En Para saír do século. Nova proposta poética)

IX FALA LOU ANDREAS SALOME

ABRIN OS SEUS OLLOS E HABIA UN TERRITÓRIO DEVASTADO
que cubrira o sangue e lavara a choiva
dez cen mil novembros
dez mil batallas sen posíbel armistício
a tempo de floreceren as roseiras
abrin os seus ollos e abriuse entón un pozo estreito
convulso coa dor dunha cachoeira
e tal vez non fose a vida a que batia
con rancor dun aprazado cataclismo
talvez non fose a vida
porque nada vin xerminar desde o siléncio
e a vida non recoñece cristais tan frios

e souben que nada volveria ao ser de antes
sóubeno aqui onde se amontoan as certezas
porque acababa de se esperguizar a esfinxe
cansa de devorar o seu enigma
e alzaba as poutas en sinal desafiante

quen será forte tamén para asomarse
á fin do rito quen traerá ofrendas propícias
ao gran deus desarborado
quen vén disposto
a cabalgar sobre o torso da balea
porque ali vin que se erguia unha montaña
alimentada co tesón dun alarido
e un anano disfrazarse de tormenta
e osários inzados coa flor do outono
e a caída
libre a once mil metros de altura
e o vágado da infámia ao asomarse

pola conca dos seus ollos vin avanzar o anxo terríbel
e tendinme ao seu carón confiada e nua
e acaricieime como secando un manantio
e aínda agora ás veces me pregunto
se alguén conserva as forzas para erguer a esqueira

(En Para saír do século. Nova proposta poética)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega