Escolma poética

Páxina Anterior

Terceira parte

 

v2millanoteroescolmapoetica003.html
X


                                                  Como heraldo do antigo deus do viño
                                                  que andou escuras terras e asi chega
                                                  a furto sobre os ombros da galerna
                                                  á práia onde unha vez foi o principio.

                                                  Como un heraldo escuro en terra plena
                                                  sobre os ombros dun vello malefício
                                                  que bebe a furto os ventos do camiño
                                                  e fai da práia abeiro da sua vela.

                                                  Como un escuro deus en terra antiga
                                                  botado a un mar de tempo e tempestade
                                                  para trazar a lenda do perdido.

                                                  Como un escuro deus que anúncia o dia
                                                  a furto na tormenta e xa non sabe
                                                  se queda area onde encontrar abrigo.

(De Ritual da vixia, inédito)






XI
"Et brûlé par l'amour du beau,
Je n'aurai pas l'honneur sublime
De donner mon nome à l'abîme
Qui me servira de tombeau".

Charles Baudelaire


                                                  Eu son ícaro,

                                                  Carne sacrificial para un deus louco.

                                                  De meu pai herdei tan só a tristeza,
                                                  ambos presos da luz que alarma os cegos.
                                                  Meu pai dicia: "ícaro, non soñes;
                                                  non alimentes máis o malefício".
                                                  Meu pai dicia: "Non imites nunca
                                                  o sorriso dos deuses, porque un dia
                                                  verás ver a sua ira a reclamarte".
                                                  Meu pai dicia: "Mide a túa altura
                                                  e o abismo que cabe entre os teus brazos".

                                                  Mentres meu pai falaba eu percutia
                                                  as sombras contra o cal do labirinto.

                                                  Estendo as miñas mans. Son duas asas
                                                  e ningun deus será quen de alcanzarme.

(De Ritual da vixia, inédito)






XII


                                                  Escoitei as voces que ian no sangue,
                                                  poldros que golpean de noite a chaira,
                                                  mares rebordando a sima do tempo
                                                  e un balbordo de sombras encendidas.

                                                  ¿Con que pó faremos a pel dun home,
                                                  que sal dará o furor da sua retina,
                                                  que seda o tacto mol dunha man plena?
                                                  ¿Con que matéria armar perfecto un soño?

                                                  Escoitei as voces que ian no sangue,
                                                  fun buguina e cantil exposto ao vento
                                                  e augur que le no rastro das distáncias.

                                                  Contemplo agora a tarde que esmorece
                                                  e masco a planta amarga do siléncio.
                                                  Nalgun lugar da tarde a vida vibra.

(De Ritual da vixia, inédito)






XIII


                                                  Asombrarate o láio da sibila
                                                  pondo na tua man puñais xa gastos
                                                  e nomes que os teus lábios non feriron.

                                                  Deita leite mazado na sua cunca,
                                                  purifica con óleos as suas chagas
                                                  e bica humilde os seus ollos vacios.

                                                  Mais non deixes que marquen a tua ruta
                                                  roncos ecos dun deus enmudecido.
                                                  Persiste quen renace de si mesmo,
                                                  carga á espalda o cadáver do seu rostro
                                                  e partilla con el a dor e a mesa.

                                                  Nada sabe a sibila dos camiños
                                                  que conducen na tarde pé das furnas.
                                                  ¿Que resposta vai dar ao teu enigma?

(De Ritual da vixia, inédito)






XIV
Na memoria de Néstor Cerpa.


                                                  A consigna é chegar á fin do soño
                                                  gardando a flor do sal viva entre os lábios,
                                                  avanzada de amor nun tempo amargo
                                                  que transpira a mañá por cada poro.

                                                  A consigna é aprender a rebelarnos
                                                  miúdos e infinitos como somos,
                                                  seixos só nun camiño estreito e longo
                                                  que vén desde o siléncio e nos fai canto.

                                                  A consigna é aprender a camuflarse
                                                  até sermos soamente a transparéncia
                                                  dun horizonte atrás da treboada.

                                                  Embóscate en tenrura até encontrarte,
                                                  braña no verde e luz do que se entrega
                                                  para estoupar un dia na palabra.

(De Ritual da vixia, inédito)






XV


                                                  Recoñezo por miñas estas sombras,
                                                  as estrias dos muros, cada fenda
                                                  que penetra na tarde e faise estáncia
                                                  ou beco para un tempo acurralado.

                                                  Aprendin a mirar sobre estas augas
                                                  con pupilas nas xemas e o pavor
                                                  escuro de explorar terra abrasada
                                                  ou a pel de quen ha transfigurarnos.

                                                  Fun aqui antes xa de ser enteiro
                                                  testemuña dun rito solitário
                                                  cando todo nacia para un verso.

                                                  Recoñezo os instantes, as palabras,
                                                  os aromas, os sons, o brillo exacto...
                                                  É a min mesmo a quen non recoñezo.

(De Ritual da vixia, inédito)






XVI


                                                  ¿Onde foron as mans que tanto amaron
                                                  para vestir de azul a terra muda,
                                                  que amasaron o tempo e deron forma
                                                  a unha hora fugaz gravada en chúvia?

                                                  Este é o templo que alzou a eternidade,
                                                  arquitectura de ar contra a galerna,
                                                  e a pedra abriu en vento eternamente,
                                                  vento que vai na luz, ventre da altura.

                                                  Escribamos a história sobre barro
                                                  na boca dalgun río farturento
                                                  e agardemos en calma a gran crecida
                                                  que ha de engulirnos pasos e navios.

                                                  Porque asi pasa todo e nada espera,
                                                  escribamos a história sobre barro.

                                                  (O ceo sobre Villa Adriani)
(De Ritual da vixia, inédito)






XVII


                                                  Que me bañe algún día o teu siléncio
                                                  pleno de area e sal e uvas amargas.

                                                  Quero soñar que irei para perderme
                                                  alá onde ancoran todos os navios
                                                  e ser pedra de lava, laranxeiro
                                                  que chanta sobre ti raíces firmes,
                                                  ou aquel neno remoto que regresa
                                                  para a matriz da luz, a un tempo inmenso.

                                                  Quero soñar que estás porque te fixen
                                                  trazo a trazo a retallos de desexo
                                                  na forma dun calado malefício.

                                                  Proclamo o meu dereito ao paraíso,
                                                  á pátria prometida a cada home
                                                  só por ser e lanzarse contra o medo.

                                                  (Illa de Santa Maria)
(De Ritual da vixia, inédito)






XVIII


                                                  Abracei un ofício acerbo e ingrato:
                                                  modelar a brancura, pórlle estremas
                                                  a un ferrado de terra calcinada
                                                  e asucar sobre a cinsa a flor do verso.

                                                  Tráio a gra dunha planta solitária,
                                                  abrígoa do inverno e da friaxe
                                                  e busco abril cos ollos no poente
                                                  por onde sei que han vir as augas vivas.

                                                  Aprendin un oficio acerbo e ingrato:
                                                  fundador de florestas e vixia
                                                  de augaceiros que queren demorarse.

                                                  Achando a terra erma e mentres tanto
                                                  averíguo o perímetro da espera
                                                  e ando a tentas no fio do siléncio.

(De Ritual da vixia, inédito)






XIX


                                                  Celébrote no pálpito da terra,
                                                  ritmo do que vai sendo e nos eleva
                                                  a pancadas de raiba e teimosia.

                                                  Celébrote no ciclo das idades,
                                                  maré que se desangra e nos suscita,
                                                  seminal como a voz dun deus remoto.

                                                  Celébrote matéria, molde e soplo,
                                                  azar feito palabra e o seu princípio
                                                  nas artérias dun tempo desbocado
                                                  que bate a borbollóns e afirma a vida.

                                                  Coma o máis cego e fiel dos teus profetas,
                                                  negro heraldo avanzando entre ruínas,
                                                  gasto o son de amansar as tempestades,
                                                  celébrote raíz, impulso, altura.

(De Ritual da vixia, inédito)






XX


                                                  Toma o froito da man e da palabra,
                                                  canto crece dos lábios como espora
                                                  e naufraga e regresa eternamente
                                                  en rito de formento e ardentia.

                                                  Da man o berce, a fonte, a cova fonda
                                                  e o golpe imprescindíbel de mornura
                                                  e un tacto de matéria redimida.

                                                  Da palabra o nacente, a donosiña,
                                                  os gaveiros, a poalla, a luz de outubro,
                                                  o alustre, a tarde en flor, toda memória...

                                                  A man partiu o pan e repartiuno;
                                                  a palabra preñou, fixo seara,
                                                  pechouse en man e renaceu espiga.

                                                  Toma o froito da man e da palabra.

(De Ritual da vixia, inédito)






XXI


                                                  Iraste e levarás en ti a tenrura
                                                  como un fardo de amor, como un sudário
                                                  tinxido na poeira dos camiños,
                                                  esfarrapado en todas as tormentas.

                                                  Iraste e virá marzo torpemente
                                                  labrando con buril de lazo a relva;
                                                  con torrentes de azul nas veas rotas
                                                  deixará unha flor certa en cada porta.

                                                  E abriranse de novo os mediodias
                                                  con adoas de vidro e dedos lentos
                                                  para afagar os rostros doutras noivas

                                                  torpemente infelices na brancura.
                                                  Iraste a furto, escuro, mentres nace
                                                  detrás da noite mesta un sol intenso.

(De Ritual da vixia, inédito)

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega