v2millanoteroescolmapoetica003.html
Como
heraldo do antigo deus do viño
que
andou escuras terras e asi chega
a
furto sobre os ombros da galerna
á
práia onde unha vez foi o principio.
Como
un heraldo escuro en terra plena
sobre
os ombros dun vello malefício
que
bebe a furto os ventos do camiño
e
fai da práia abeiro da sua vela.
Como
un escuro deus en terra antiga
botado
a un mar de tempo e tempestade
para
trazar a lenda do perdido.
Como
un escuro deus que anúncia o dia
a
furto na tormenta e xa non sabe
se
queda area onde encontrar abrigo.
(De Ritual da vixia, inédito) |
"Et
brûlé par l'amour du beau,
Je n'aurai pas l'honneur sublime
De donner mon nome à l'abîme
Qui me servira de tombeau".
|
Eu
son ícaro,
Carne
sacrificial para un deus louco.
De
meu pai herdei tan só a tristeza,
ambos
presos da luz que alarma os cegos.
Meu
pai dicia: "ícaro, non soñes;
non
alimentes máis o malefício".
Meu
pai dicia: "Non imites nunca
o
sorriso dos deuses, porque un dia
verás
ver a sua ira a reclamarte".
Meu
pai dicia: "Mide a túa altura
e
o abismo que cabe entre os teus brazos".
Mentres
meu pai falaba eu percutia
as
sombras contra o cal do labirinto.
Estendo
as miñas mans. Son duas asas
e
ningun deus será quen de alcanzarme.
(De Ritual da vixia, inédito) |
Escoitei
as voces que ian no sangue,
poldros
que golpean de noite a chaira,
mares
rebordando a sima do tempo
e
un balbordo de sombras encendidas.
¿Con
que pó faremos a pel dun home,
que
sal dará o furor da sua retina,
que
seda o tacto mol dunha man plena?
¿Con
que matéria armar perfecto un soño?
Escoitei
as voces que ian no sangue,
fun
buguina e cantil exposto ao vento
e
augur que le no rastro das distáncias.
Contemplo
agora a tarde que esmorece
e
masco a planta amarga do siléncio.
Nalgun
lugar da tarde a vida vibra.
(De Ritual da vixia, inédito) |
Asombrarate
o láio da sibila
pondo
na tua man puñais xa gastos
e
nomes que os teus lábios non feriron.
Deita
leite mazado na sua cunca,
purifica
con óleos as suas chagas
e
bica humilde os seus ollos vacios.
Mais
non deixes que marquen a tua ruta
roncos
ecos dun deus enmudecido.
Persiste
quen renace de si mesmo,
carga
á espalda o cadáver do seu rostro
e
partilla con el a dor e a mesa.
Nada
sabe a sibila dos camiños
que
conducen na tarde pé das furnas.
¿Que
resposta vai dar ao teu enigma?
(De Ritual da vixia, inédito) |
Na
memoria de Néstor Cerpa. |
A
consigna é chegar á fin do soño
gardando
a flor do sal viva entre os lábios,
avanzada
de amor nun tempo amargo
que
transpira a mañá por cada poro.
A
consigna é aprender a rebelarnos
miúdos
e infinitos como somos,
seixos
só nun camiño estreito e longo
que
vén desde o siléncio e nos fai canto.
A
consigna é aprender a camuflarse
até
sermos soamente a transparéncia
dun
horizonte atrás da treboada.
Embóscate
en tenrura até encontrarte,
braña
no verde e luz do que se entrega
para
estoupar un dia na palabra.
(De Ritual da vixia, inédito) |
Recoñezo
por miñas estas sombras,
as
estrias dos muros, cada fenda
que
penetra na tarde e faise estáncia
ou
beco para un tempo acurralado.
Aprendin
a mirar sobre estas augas
con
pupilas nas xemas e o pavor
escuro
de explorar terra abrasada
ou
a pel de quen ha transfigurarnos.
Fun
aqui antes xa de ser enteiro
testemuña
dun rito solitário
cando
todo nacia para un verso.
Recoñezo
os instantes, as palabras,
os
aromas, os sons, o brillo exacto...
É
a min mesmo a quen non recoñezo.
(De Ritual da vixia, inédito) |
¿Onde
foron as mans que tanto amaron
para
vestir de azul a terra muda,
que
amasaron o tempo e deron forma
a
unha hora fugaz gravada en chúvia?
Este
é o templo que alzou a eternidade,
arquitectura
de ar contra a galerna,
e
a pedra abriu en vento eternamente,
vento
que vai na luz, ventre da altura.
Escribamos
a história sobre barro
na
boca dalgun río farturento
e
agardemos en calma a gran crecida
que
ha de engulirnos pasos e navios.
Porque
asi pasa todo e nada espera,
escribamos
a história sobre barro.
(O
ceo sobre Villa Adriani)
|
(De Ritual da vixia, inédito) |
Que
me bañe algún día o teu siléncio
pleno
de area e sal e uvas amargas.
Quero
soñar que irei para perderme
alá
onde ancoran todos os navios
e
ser pedra de lava, laranxeiro
que
chanta sobre ti raíces firmes,
ou
aquel neno remoto que regresa
para
a matriz da luz, a un tempo inmenso.
Quero
soñar que estás porque te fixen
trazo
a trazo a retallos de desexo
na
forma dun calado malefício.
Proclamo
o meu dereito ao paraíso,
á
pátria prometida a cada home
só
por ser e lanzarse contra o medo.
(De Ritual da vixia, inédito) |
Abracei
un ofício acerbo e ingrato:
modelar
a brancura, pórlle estremas
a
un ferrado de terra calcinada
e
asucar sobre a cinsa a flor do verso.
Tráio
a gra dunha planta solitária,
abrígoa
do inverno e da friaxe
e
busco abril cos ollos no poente
por
onde sei que han vir as augas vivas.
Aprendin
un oficio acerbo e ingrato:
fundador
de florestas e vixia
de
augaceiros que queren demorarse.
Achando
a terra erma e mentres tanto
averíguo
o perímetro da espera
e
ando a tentas no fio do siléncio.
(De Ritual da vixia, inédito) |
Celébrote
no pálpito da terra,
ritmo
do que vai sendo e nos eleva
a
pancadas de raiba e teimosia.
Celébrote
no ciclo das idades,
maré
que se desangra e nos suscita,
seminal
como a voz dun deus remoto.
Celébrote
matéria, molde e soplo,
azar
feito palabra e o seu princípio
nas
artérias dun tempo desbocado
que
bate a borbollóns e afirma a vida.
Coma
o máis cego e fiel dos teus profetas,
negro
heraldo avanzando entre ruínas,
gasto
o son de amansar as tempestades,
celébrote
raíz, impulso, altura.
(De Ritual da vixia, inédito) |
Toma
o froito da man e da palabra,
canto
crece dos lábios como espora
e
naufraga e regresa eternamente
en
rito de formento e ardentia.
Da
man o berce, a fonte, a cova fonda
e
o golpe imprescindíbel de mornura
e
un tacto de matéria redimida.
Da
palabra o nacente, a donosiña,
os
gaveiros, a poalla, a luz de outubro,
o
alustre, a tarde en flor, toda memória...
A
man partiu o pan e repartiuno;
a
palabra preñou, fixo seara,
pechouse
en man e renaceu espiga.
Toma
o froito da man e da palabra.
(De Ritual da vixia, inédito) |
Iraste
e levarás en ti a tenrura
como
un fardo de amor, como un sudário
tinxido
na poeira dos camiños,
esfarrapado
en todas as tormentas.
Iraste
e virá marzo torpemente
labrando
con buril de lazo a relva;
con
torrentes de azul nas veas rotas
deixará
unha flor certa en cada porta.
E
abriranse de novo os mediodias
con
adoas de vidro e dedos lentos
para
afagar os rostros doutras noivas
torpemente
infelices na brancura.
Iraste
a furto, escuro, mentres nace
detrás
da noite mesta un sol intenso.
(De Ritual da vixia, inédito) |