BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 34]    Certa noite, xa pecho un piano,                Despois de un concerto, Comenzaron as tecras caladas,                Rifar de este xeito:    —"Aquí todas xa somos iguales,                As crases morreron",— Dende un lado berraban algunhas                De agudos acentos.    —"Eso, a paso, señoras", —decían                En tono severo De outro estremo unhas poucas,— " iguales?                ¡Non pode ser eso!".    Y-en disputa estiveron un longo                Pedazo de tempo, En que ô cabo poideron de acordo                Poñerse un momento, [p. 35]    E conformes as partes, pautaron,                Deixando o boureo, Do pianista o final ou senténcea                Fiar de aquel preito.    Y-escoitade do fillo de Apolo,                Notabre maiestro, A moi sabia sentencia, que proba                Do xuez o talento:    —"Todas sodes da mesma materia,                Eso eu non-o nego, Entre todas formades, sumadas,                Un piano compreto;"    "Sodes todas aquí moi precisas,                E mal estromento Fora aquel que de todas vosoutras                Tivera unha menos;"    "Mais, si canto vos levo xa dito                Sabedes que é certo, Eu tan sólo pregunto unha cousa:                ¿Sonadel-o mesmo?" Cal as tecras do conto, no mundo                Ó igual somos feitos, De hoso e carne, según din non poucos,                De terra, que eu penso; [p. 36] Todos, cal o tecrado armonioso                De aquel estromento,  Pra que esteña compreto, sin duda                Que falla facemos: ¿Mais, iguales, cal queren algunhos?....                Que collan o metro,  E verán como os unhos son altos,                E os outros pequenos: Que ensaminen a cara de todos                E digan si, afeito,  Sin haber esceución, somos todos                Bunitos ou feos; Que nos pinchen a todos e vexan                Si é igual noso xenio....  Si dous solos, dous solos, siqueras                Común algo temos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega