BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 58]    Tiña un can Xeneroso, Regalo de un seu primo da montaña. —"Valche pouco, —lle dixo Cando llo troixo,— pra gardar a casa: Anque o maten non morde a naide e sólo, Xa ves, que ten boa pranta, (O can alzaba un metro) E ladra, eso si, ladra, Ladra, sin que se canse, O mesmo un día ou dous, que unha semana. Agora, si lle berran algo forte Ou lle insinan, non mais, unha aguillada, Xa tés o can metido Debaixo de unha mesa ou de unha cama.    —"Sírveme o can, —o Xeneroso dixo,— Eso era o que eu buscaba: ¡Un farsante! Verás como o respetan E non hai un que se lle suba âs barbas".    Encargoulle un collar con moitos cravos,  Ordenou lle fixesen unha casa  De ladrillos, e logo [p. 59] Con cadea de ferro o can amarra, E por si fose pouco, pintar fixo  Sobre unha grosa táboa Un letreiro que avisa a todo o mundo  Que o can é fero e traba.    Naide máis xa na finca se lle mete,  Nin a froita lle van, nin âs patacas.  Do can que troixo Xeneroso corre  Entre os vecinos do lugar a fama, E pode, dende estónceas, moi tranquilo  A perna solta xa durmir na cama.    Cantos homes conozo, Que anque ben non resulte a comparanza,  Son como o can de Xeneroso: sólo  Aparentan e ladran.  ¡Hai que ver a sobérbea con que ordenan,  O impéreo con que mandan!  Pra eles nada de respeto é dino:  Ó vello insultan, e â muller aldraxan.  Sostennos, como ô can, as aparénceas,  Deféndeos sólo a farsa.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega