BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 9]    Dous amigos gaiteiros, Nos tempos cavilando Que están, en verdá, pouco pra alugueiros, Co-a idea de aforraren o que monta O gasto de tambor, fixeron conta Con un os dous en írense amañando, Y-en unha romaría A que foron levados Por certo maiordomo contratados Pra tocaren os dous en compañía, Os que alí concurriron Con un solo tambor chegar os viron.    A cousa foi corrente En tanto que entonaron [p. 10] Unha tocata igual, mais, de repente, Encomezou a xente A decir, en dous bandos separados, Que máis xa non tocaran mesturados, E mentras uns querían Nada de antiguedá, e antuseasmados De berrar non pararan, E aínda a propasárense chegaran, Si promesa non fan dos agarrados, Pra outros era estrana Música que non fora a riveirana.    Xa reposto do susto O maiordomo, que acudira â presa, E co gallo de dar a todos gusto, Pois a armonía conservar Ile entresa, Determina que, en tanto un a muiñeira Toca, ôs walses o outro se dedique, E logo... que se aprique A bailar cada cal o que máis queira.    E de ver foi entón como sudando, O que o tambor tocaba, Os palitroques ben repinicando Ós de un e de outro bando En marcar os compases se empeñaba; Mais en van, craro está; ¡non é posibre Muiñeira e wals faceren compatribre! Pol-o que, certo vello marrulleiro Dixo ô tamborileiro [p. 11] —"¿Aturar non poideche a dous e queres  Poñer en armonía A tantos centos de homes e mulleres  Como hai na romaría? Si servir non se pode a dous señores,  Dúas gaitas precisan dous tambores.    Mentras costumes e moral unidas  Marchan, ben pode a lei acompañal-as;  Mais cando xa perdidas  Da unión as forzas, vaian devididas,  As leis, e tolería, Pensar en que conserven a armonía.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega