BVG     Atrás    Índice de Páxinas

A noite foi agardando arrolada sobre o teito, todas as horas que foron precisas.       Logo a pesadume foi verténdoa a mancheas sobre as ruínas, derriba dos campos, sobre as costas do home que cava...       E na árbore que irrompe premeditada no pube da terra, espera a muller que non é muller nin é corvo nin é nada. Cos ollos traspasados pola agulla brutal do escuro, abana o seu corpo recollido sobre a inutilidade das pólas, como un amasillo de poros humanos e pel, e non plumas, como a sombra podería suxerir.       O home coas costas acarregadas de noites abre canles na terra que fora tragando aquilo que tiña sido unha eirexa. Coa dificultade do frío, da terra endurecida, da noite que lle derramou o ceo por riba dos ombros envorcados como soporte, estarrica os brazos por encima do seu corpo, facéndoos case máis altos ca noite, para afundir o gume entre a terra contaminada polos caos das ruínas, expremendo nunha bafarada todo o aire que empuxara antes cara aos pulmóns.       A estraña muller pendurada na árbore afúndese nun sorriso lacónico de imprevisibilidade, mentres esnaquiza con dedos nerviosos anacos miúdos da cortiza das pólas lixadas polo escremento de paxaros que non eran como ela nin-non-paxaro nin-non-femia.       Belisca coas unllas as veas das follas feríndolles a circulación, tal e como quixera poder clavalas nas costelas arqueadas do home que cava.       El separa as pernas para procurar mellor apoio, bafa un renxido opaco en cada baixada rápida, cortante, do legón, e desfai con ese dente único e prateado dos labregos, unha peza da terra que fora devorando o ventre daquela eirexa.       Había séculos fora quen de engulir todos os lusquefuscos entre as súas pedras mediáticas alimentadas de homilía e o viño das vixías impostas.       Mentres que o home afunde e ergue o corpo ate a metade das fendas que leva feitas, a muller anoada sobre a escuridade que nela latexa, pisca os ollos detrás do pano que llos agocha, morde os beizos gardando un sorriso promiscuo.       É quen de imaxinar nos movementos do cavador, grande e armado, apreixoando e cuspindo aire e terra a runchidos, as posturas dun amante brutal e noitébrego.       Semella que estea fodendo coa terra, evita dicir a non-muller non-paxaro mastigando o beixo oculto e esnaquizando cos dedos o sarmento enferruxado da árbore.       O home que cava enruga o corpo cara a diante, afundindo entre algunhas lousas que aínda resistían o dente cairo de prata co que arara as terras señoriais nalgún outro tempo.       Ao seu redor, o que fora unha igrexa besbesellaba un aceno en ruínas de pedras esparexidas e paredes cravadas contra anacos do cal da censura, do lique de abrigo para as estacións e a terra santa removida.       A noite, pesada de máis, salpica con sombra e residuos dunha ardora terrestre as paredes que aínda poderían ter algo de pantallas para proxectar tarascas de humidade e secretas manchas sinistras. Como as que ficaron sempre tinxindo a historia das casas abandonadas no lenzo amarelado das sabas que se descoidaron.       O home fai pequenas paradas para rastrear a terra co alampo case extinto, para poder lamber o sangue que escoa polas fendas das mans, e que sabe xa aceda de terra, salgada de suor, e doce e enferruxada de hemoglobina con madeira.       A muller prendida na póla pecha os ollos dentro das pálpebras naturais, e o lenzo que agocha como venda parte do seu rosto entre a sombra e as follas, murmura de vagar unhas cóxegas de pestanas agumándose ao rabuñar a tea. Rincha os dentes. Na súa propia seiva pode notar mesturado un remoto sabor de sangue e madeira do sacho. Como recibindo na espiña dorsal da súa lingua os desiguais sabores que desaproveitou a madeira ergueita do legón, ou o facho, toda aquela madeira que se instala como unha candea estendida polas mans del, do home que cava, do saqueador.       As pedras intactas sorrín unha particular historia noitébrega que buliga coas lapas do lume entrado en agonía.       Segue cavando, di a muller dos ollos vendados sen despregar o mínimo anaco de corpo, hai cousas que agardan aínda que poidas atopalas.       O home xira a ollada cara ao chan, e as palabras acedas da outra fican desfeitas no murmurio dunha minúscula distancia.       Ti tamén sabes que entre a terra ten que restar algo daquel vaso onde bebera viño sacro o cristián, segue dicindo, e as verbas acadan un alto grao de consciencia para o home que ignora advertir o propio corpo suorento ou o alleo pendurando na sombra vexetal.       Ela afunde no silencio do que agarda, e volve sorrir taciturna cando advirte de novo o son do metal esnaquizando a terra compacta, os ósos do home renxendo de abatemento, os pulmóns bruíndo forzados como unha caixa de ventos vellísimos.       O home sente un lene estalo entre a terra que vén de desartellar co sacho; un son que semella os ruídos paleolíticos dos homes lascando pedras para as súas lanzas. E busca no chan, removendo cos dedos na terra húmida e fedorenta, ate acadar unha superficie lisa e dunha frialdade pálida que semella provir do seu interior, un cranio espido que apalpa na man aberta, antes de tornar a ollada cara á muller-corvo da árbore, que emite sons de riso indefiníbel.       Aí estás, enfrontado aos propios ollos da morte, a que fai saber sen abrir a boca.       Quizais estea esculcándote con ese sorriso martirizado que non ten beizos. A morte non ten labres para o seu riso enorme, nin pálpebra para esa ollada en desafío...       E el deixa caer na fosa aberta o cranio que lle enfureceu as mans e a expresión do rosto.       Levanta o sacho no aire e o afunde sobre os ósos con carraxe e receo, despezándoos.       A morte sorpréndete de sotaque, verás como en breve adoitarás ti tamén a súa expresión tan palida e tan lenta...       As mandíbulas destrúen os dentes estalándoos baixo a presión imposta polo home na súa xenreira e noxo instantáneo que o fai perseguir ate os máis mínimos anacos da cara desnortada da vida, co bafo xusto para masacrar, tentando ceibarse daquela ollada tan carente de córneas, a expresión máis estática e rideira da morte, tan horribelmente descarnada.       A criatura da árbore detén os seus movementos de paxaro histérico e amaina o trebón de ruídos de ramallos e plumas que non son plumas, nin son sombras, nin manchas dispostas sobre un corpo a contraluz.       Incluso ti poderías relatar a historia desa muller que tiveches entre as mans hai un momento, e que na vida de non hai moito atopaches polos portos da noite, ou nas fosas comúns que son os tan adoitados leitos das putas. Seguro que a viches durmir outra clase de sono, con respiracións e o corpo tépedo e non este frío inmundo.       Olla agora como nos muros se lle devolve a cor ao rosto que coñeciches...       E o home volve a ollada cara aos muros encalados, baixo os brazos ergueitos, reincidentes no destazo do esquelete, e fica estarricado fitando como a humidade e os liques fluctúan como aceite no cal da parede, tratando de compor unha face de muller, escurecida, abstracta nun principio, e que se vai facendo coñecida a cada trazo que se define.       ...Quizais agora lembredes todos a historia das mulleres que tedes ido atopando polos camiños... e cando vos interroguen elas mesmas co foxo dos ollos despido como te esculca agora mesmo a moza da morte...      —¡Cala! —o home lánzalle á criatura das sombras o facho que transcorre en espirais ígneas no seu percorrido ate caer ao chan e apagarse cun asubío na herba mollada. Logo recobra a visión desa face establecida nas paredes arruinadas que fan a crónica dunha defunción. Afunde outra vez as mans nas fendas da terra e entre os dedos ensarilla outro cranio, cabeza da morte, do mesmo ton acedo dos ósos amarelados do tempo pasado.      —Outra...       Outra muller contra a que bateron ás escuras os peitos do tempo. Se cadra poídas lembrala tamén a ela na súa vellez tan enxoita...       O home arrinca compulsivo a mandíbula inferior da caveira, guíndaa ao chan e bate nela coa saña do que non quere saber e destrúe as probas dunha existencia, mais o cal dos muros vai filtrando tamén este rosto que fora vivo, cinguindo unha ollada e unha expresión sobre o muro, canda aquela face anterior que xa se concretou como un óleo que as manchas da humidade tatuaran nas lousas.       El fica intacto fronte á parede na que cada segundo vai achegando un trazo importante que define os rostos. Mais, van aparecendo todas aquelas mulleres que foran desleixadas, tenues nun principio, ocres e rotundas ao momento seguinte. E el, o home que cavaba, sacha outravolta con carraxe que semella histeria, non por tratar de fender a terra senón para destruír aqueles rostos humanos que abrollaban como apóutegas óseas na terra da igrexa do mesmo xeito que unha maré de resaca fai chegar cousas esquecidas á beira dunha praia.       De entre os anacos de terra esnaquizada, os coios estragados, aparecen novas faces descarnadas que retoman o seu aspecto vivo sobre a pantalla dos muros.       A criatura-paxaro canta unha ladaíña incomprensíbel.       O home que cava xa non o fai e non pelexa cos ósos. Salouca entretido na paisaxe humana dos muros, coas ruínas humanas e co seu pranto. Deixa caer o sacho de entre as mans sanguentas.      —Marcho... na casa a miña nena dorme... aínda.       A muller paxaro abre os ollos enormemente trala venda das pálpebras.       A túa nena dorme...       E mentres o home que cavou deixa o lugar con calma abatida, o cal emporcado polos ollos que xa non miran recolle outro rosto que comeza a adiviñarse. A pouca distancia da superficie do chan inzado de cunchas de ósos esnaquizados, hai esquecida unha cabeza miúda. De nena. Da nena que dorme aínda.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega