BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Alí mesmo collérame a min da man, case arrastrándome cos ollos cara á propia palma e os dedos, co seu bafo de mágoa triste e o seu avultado ser de especie que sempre ten chorado. Non chovía nin ía frío, e nembargantes eu procuraba convencerme de que me arrastraba poIas rúas collida do brazo para salvarme do peor dos elementos.       Eu nada levaba enriba senón a fame morta do que agarda unha hora que non vén nin ten por que chegar con ninguén.       Alí mesmo collérame a min da man, como me arrastrou fóra do mundo intenso das rúas enferruxadas do outono e a súa forza terríbel de porto urbano.       Os seus dedos agumándose na miña pel medio vella, e os ollos sen ollarme como se me mercara hai séculos, abríannos paso en novembro coma un coitelo de néboas e vapores. E eu, con tan pouco medo, que non tiña nada, non pensaba que mellor a morte nin a tortura, que nunca ningunha das dúas probara.       Aqueles recantos dos perdidos e os perdíbeis, eran o seu couto, como a despensa podrecida para quen caza moscas, e como o recuncho do mar para quen trata de engaiolar sereas. O seu contacto aquela noite tornoume escura a pel nas feridas do corpo e da alma.       A miña pequena mente retráctil íase despedindo, desfeita en olladas, daquilo que me comera os primeiros anos os átomos de beleza perdida do cemento e a madeira das rúas.       Como parte dunha estraña masa de cidade, cando dela me arrincaron, crin volverme de xeso na soidade do espanto. Cantos novembros azulados lamberon os cristais do arañaeirado acubillo, nunca cheguei a preguntarmo. E aquí, na estraña despensa da recolleita das rúas, sentímonos todos, e eu aínda máis, o pavillón dos soterrados en vida, cando todos fóra deste restrinxido satélite do mundo, cren que cada novembro lle nace un neno novo a esta cazadora nocturna.       Hoxe aínda máis, tralo mesto cristal do pavillón, lembro como miña a primeira desaparición do recanto da rúa onde van dar os febles e os rexeitados.       Cada vez que ela se despide do lume refregando as mans, e cruza a rúa, chega a faltar o aire aquí dentro, onde somos tantos como anos levo buscando a saída.       E como a min me trouxo, volve cos dedos dun neno pálido entre os dedos, e aló atrás, case arrastrado e inmutábel, o resto do neno lambendo o mesto prebe doce que lle deixou nas palmas ao tocalo.       Como unha araña, pensei eu máis tarde ao ver noutros o que fixera comigo.       Cada vez que non durmo, cóntome unha historia que non me deteña as horas tanto como o día, e decátome de que só coñezo a miña propia, e a chegada ao pavillón dos prescindíbeis.       Un neno cada novembro, cheguei a contar relambendo os gumes dunha bailarina de porcelana que o po tiña azucrado co tempo. Se aquilo non era doce, non tiña eu que sabelo ao non poder comparar.       Contáballe entón á miña pequena Sofía, nena do segundo novembro, de como aquela nai nocturna ía recolleitándonos no recuncho húmido das rúas cando o frío nos deixaba pouco ceibes.       Sofía mirábame pouco profunda cos ollos azuis do mudo cansazo co que debeu ter nacido. E eu, sabendo do escuro oco da súa gorxa, non lle pedía palabras nin outros imposíbeis. A mudez suplíaa con aqueles ollos-dedos que apalpaban coa súa superficie.       Non sei se ela ma pedía, pero eu relatáballe a única historia que podía facer coas poucas verbas que tiña, mentres ela se retorcía en xogos por toda a superficie mol e azul daquela estancia chea de teas lenes como con pequenos ínfimos braciños que nos recollían do aire nas caídas.       De entre todos os febles nenos arrebatados do mundo que nos reuniamos sobre aquelas lousas lenes, Sofía era a máis crebadiza, unha nena que coidaba dunha planta de violetas que lle morría cada invemo para durmirse ao frío do pavillón, como ela mesma adoitaba facer ao ficar queda, moi de vagar, sentada sobre o seu ouriñal, cada serán tan lento.       Tiña adoitado de xeito máis especial cós outros seis, o celme adozado dos almofadóns que revestían a habitación única que coñecemos, e canto máis a refregaba eu, con aqueles lenzos húmidos no barreño, o cheiro do veludo e a pana do chan, desprendíase da súa pel a borbollóns, como chorriños de bafo doente.       Coidaba dela igual que á máis leve planta de violetas que ela regaba coa súa pálida ouriña, cada mañá. Mentres eu a ollaba facelo co coidado dunha nai nena sen bonecas, calquera outro dos demais, xa espertos, lambía os cristais grosísimos para ver a néboa da mañá, a través dunhas dioptrías de prisión.       Un a un todos íanse erguendo, respirando aquel celme tenro a coelleira humana, cheo de infantís ladaíñas en linguas inventadas coas que aqueles lenes anormais se saudaban tras cada noite.       A miña Sofía afastaba para dar de comer á súa violeta fráxil, cando Simón, aqueloutro pequeno mudo, lambía os recunchos da ventá na procura do día.       Entón os sete, cada un coas súas estrañas pupilas xordomudas, caóticas, ou minimizadas, avalanzábanse sobre o meu alongado corpo de quince anos, para verme rir sen ruído, que entón ningún dos nenos faciamos palabras coa boca e cos beizos, para non estrañar aos que non podían escoitalas.       Cando o frío facía que nas mañás aquel estraño bosdías que lambía a lingua nos cristais fose especialmente doroso, sabiamos que non tardaría en chegar ao nosa reducido espacio infantil outro neno pasando con ansia a lingua palas mans, e cos ollos desconcertados do que nada sabe.       Novembro tras novembro, e tras tanto tempo de ollar o mesmo rito anual, comprendía que aquela nai precisaba regalarse cada ano, outro pequeno do que o mundo podería prescindir desde aquela data.       Naquel ano, o primeiro despois da miña chegada, lambía eu o cristal, apertando os ollos contra a súa superficie de lente reductora, vendo camiñar á nai cara o recanto da rúa onde me recollera. A estas alturas do mundo, a estrada semellaba un foxo entre dous mundos, por onde ela ía refregando as mans cunha pinga de mel, que daría a lamber ao máis famento e insignificante neno que puidese atopar, pedindo unha moeda, ou un algo, calquera cousa, só cos ollos.       Dese xeito deixara eu o derradeiro daquel esquelético dique humano, cando coa miña man repasei a dela e me entretiven en desdebuxar as liñas de mel case cristalizada que ensarillaban nos dedos, e coma min, todos fixeron o mesmo, un cada novembro, e iamos chegando á calor azul e gris do veludo poeirento daquela habitación grande e sen recunchos onde ficabamos miúdos, íntimos, xordos, ou tan calados como as nosas nais nos deran ao nacer, e sen aprender máis verbas cás oídas que eran os nosos nomes.       Moitas veces cambiabámolos. apreixándoos no aire, aínda quentes despois de saír da boca da nai. Pero Sofía sempre foi Sofía, pois o seu nome líase sen letras no leite pálido do seu sorriso sen ruído. Ela non podía defender outra causa que a súa planta de violetas, e tentaba durmir para ir, aínda sentada, na percura doutro mundo máis amplo, nun dos soños.       Pero qué soñan os nenos que non lembran nada que sexa posíbel soñar...       Ningún daqueles tiña traído cousa que lembrar do mundo do que fora, e eles mesmos semellaban esquecer os uns dos outros, volvendo coñecerse pasados uns minutos.       Así, despois de min, tan boba cos meus cinco anos bordados azuis na cabeza pelada e no frío da face e as mans, chegaron outros máis silenciosos, lambéndose as mans con ignorancia, e deixándose apreixar pola calor mol dos braciños curtos do veludo.       A nai alimentábanos todas as noites, entrando a través daquela pequena porta sempre encaixada na escuridade da parede.       Na semisombra, que batía sobre nós, o reflexo das nosas faces no leite azucrado das cuncas, semellaba para nós o sorriso que invitaba a participar doutro mundo. Logo a quente experiencia do barreño azul cheo de auga tépeda no que nos turnaba para limparnos cun engurroso pano mollado.       Pero o cheiro do leite diario, e da seiva de todos sobre todos despois dos xogos inquedos do día, non se afastaba coa auga e ficaba flotando sobre os nosos corpos arroxados, como lembranzas doutro día pasado. E deste xeito fun deixándome acompañar por un infeliz máis cada ano.       Simón era o terceiro dos infelices mudos daquel mundo reducido a almofadas azuis, estantes cheos de figuras nevadas do po das horas, e aquel barreño ou aquela cunca enormes que a nai enchía de líquido quente, para fartarnos de monótonas dietas.       El, cos seus ollos pálidos detrás daqueles cabelos sen recortar, adoitaba ollarme durante tempo, recollido sobre si mesmo, atraendo cara a el todo o aire posíbel, creando unha burbulla case visíbel dunha estraña vibración esmorecida por toda a súa pel tan branca.       Era o único que chegara con el e os seus catro anos sen son, do mundo de fóra, de onde todos partimos algunha vez.       Eu bañábao coa lentitude que lía nos seus propios movementos, e coa lenidade coa que tiña olIado ás gatas do foxo da ruela limpando aos seus pequenos. El arrolaba nas mans a auga que esvaraba polo seu peito, e logo bebíaa, como impedindo deixar por aí restos seus, incluso da súa suxedade.       Deixábase aloumiñar sen moverse, como calquera anaco do veludo azul do chan. Ficaba sen respirar, abandonado ao contacto das mans dos outros máis pequenos, sempre asexando por non ter máis xoguetes ca eles mesmos.       Incluso deixaba que lle lambesen das comisuras e dos dedos, as pingas de leite que ían escorregando.       A nai adoitaba afastarnos del, que era como o seu neno, ao que levaba a esa beira da casa que para nós estaba soterrada trala porta que o primeiro día cruzamos despistadamente. Cando el saía da estancia, do reducido pavillón, aquela xorda que sempre lle xogaba co pelo e cos dedos, retorcíase polo chan, na súa roupa enorme, abrindo a boca para chiar sen chiar. Sofia ouriñaba nas súas violetas. Flora lambía o po de azucre das figuriñas de louza. Ada envorcallándose naquela ausencia.       Pasara tanto tempo dentro do pavillón, eu soa, sen máis compaña que aquelas bailarinas e pastores de louza, que esquecera que algunha vez tiña sido do mundo do outro lado do cristal.       Esquecíame da face avultada da nai, crendo vela en todas aquelas ríxidas figuras, ate que de novo os seus ollos trémulos e as febles expresións da súa face quitábanme a roupa para fregarme con auga, para darme leite con froita, ou para facerme sentar sobre o ouriñal ate caer escorada polo cansazo.       Despois vestíame como a calquera boneca, sen poder queixarrne, ante o retorcemento súpeto dun brazo, ou un belisco.       Non sabía das evolucións nin das idades dun corpo, parecéndome sempre normal a diferencia da miña esquelética armazón coa figura avultada da nai. Inclinábame no seu colo, arrolándome como eu arrolaba con forza todos, aqueles almofadóns que máis tarde ficarían debuxados co selo da baba dos soños dos outros. Vertíame cancións sen letra a través do oco dos oídos, e eu mantíñame queda, sen bafo, ate que me deixaba caer sobre a superficie mol, e pechaba o portón dun golpe que logo soaba a artillería e a cadeas.       Nin me importaba aquel mundo descoñecido, ou que xa esquecera, tan inseguro para min, que decidía aceptar o meu primeiro ano sen lingua propia, sen movemento propio, e sen lugar para aprendelos. A nai fitaba os meus movementos de animal engaiolado, seu amosar anguria nin ánimo pola miña contaxiosa soidade. Tomaba notas con rapidez, e algúns debuxos que eu trataba de ollar xirando arredor dela.       Despois premiaba as miñas actitudes enchéndome de leite a cunca ate a cima.       Cando chegou Sofía, vinme entrar a min mesma un ano atrás, lambéndome o mel entre os dedos e perdendo a curiosidade por cada murcha cor da estancia.       O seu pequeno corpo mantívose ergueito durante varios días, sen tocar sequera as paredes abafadas polo peso dos estantes e as sombras.       Eu achegárame a ela, a tocar os seus pelos estraños, con cor de estar ardendo aínda, de calor, ou de medo. Cando ela entrara catro días atrás, os cristais cubríronse dun bafo líquido que esvaraba como pingas de auga ao contacto dos dedos, e que xa nunca volvería desaparecer se non era con ela.       Aquel cristal ficou húmido, pola calor do corpo, incluso naqueles meses de aquecemento tan profundo que ate os paxaros chegaban aparvados a bater contra as ventás e morrer nas cornixas.       Sempre impotente, estiven obrigada a ver morrer os paxaros ceibes.      Foi cando entrou a nai a arrincarlle os zapatos e o gabán como a codia dunha árbore moi vella, cando ela caeu deitada na almofada mol, e nunca máis a puidemos ver ergueita en toda a amplitude vertical do seu corpo.       Comezara a chorar, sinalando o veludo con grandes bágoas acedas que zugaba a calma, cando a nai entrou para colocar unha pequena planta entre as figuriñas de louza de acróbatas e amantes pastores sentados embaixo das árbores. Sofía, con aquel nome que eu comezara a murmuriarlle a través da estancia, recolleu aquela planta de foIlas rasposas e sen flores, e arrolouna contra o peito durante días, sen esquecela para comer ou durmir, e quedou entón resolta a súa pertenza maternal e indiscutíbel.       Eu ollaba con mornedade o cabelo ensarillado de Sofía, e notábao medrar co paso do tempo, caer por diante dos seus ollos, e tralos seus ombros, coa rapidez que recollía tamén aquela murcha planta para multiplicar o seu tamaño.       Eu refregaba a miña cabeza pelada pola nai, e na que os abrollos duns cabelos duros me rabuñaban as palmas, pero tampouco trataba de desexar para min calquera cousa que sabía que era da outra.       Tiña as miñas verbas aprendidas naquel mundo da outra beira do bafo pegado nos cristais, e para que ninguén chegase a levarmas, agocháraas dentro do meu corpo, no dondo, aló abaixo da miña boca e do meu ventre como tragadas, e aínda que querían fuxir por todas as saídas, eu evitábao metendo os dedos ate o fondo do padal para apertalas no acubillo.       A desgracia era un medo xigante a chorar sen motivos, e o baleiro máis enorme foi sempre aquel que ían deixando ao saír as bágoas.       Todos chegamos ignorantes dun motivo, e fomos medrando mudos, autistas, xordos e ignorantes dunha causa.       Notabamos a lenta evolución dos nosos lenes corpos, cada vez máis grosos ou máis ridiculamente estraños, as nosas unllas encurvándose amareladas cando evitabamos rillalas e así non perder os dentes. O cabelo ensarillado dalgúns, a miña pequena testa estropallosa de ourizo.       Algúns tornabámonos solúbeis coa escuridade dos fondos, outros do rosado espiritual dos bacoriños engaiolados. A escuridade vivía connosco e os nosos ínfimos obxectos, como un calquera, roubándonos espacio, e aire, acubillándonos do medo na súa propia boca profunda... Pero de qué ha ter medo un neno que nada coñece...       A escuridade metía os seus dedos nas nosas bocas, nos buratos dos oídos, e nesa leve carriza que rodea os corazóns de palpitar lento. Que iso non era o medo...       Silenciábannos as nosas mudeces e xordeiras, e cando a ladaíña continua de xantares e ceas e baños á hora máis escura nos obrigaba a ollar para as nosas evolucionadas nudeces, visitabámonos cos ollos, uns a outros, que nunca era coas xemas nin coas meixelas ultrafrías do sono.       Eu mirábaos a todos, ás miñas tres pequenas nenas, e ao meus tres nenos leitosos. As violetas abrollaban ao fondo, xerminando no silencioso chapuzar da auga.       Despois de Simón, aínda ollándoo medrar, afastándolle o pelo cos dedos, como puidera abrirse o costado de calquera dorida selva, víao despregarse cara ao seu acubillo interno de burbulla invisíbel. E eu queríao polo seu celme ás mil cincocentas estacións que me faltaran, polo seu tacto áspero de mares e améndoas, e o negro asunto que marchaba polos seus ollos.       Ao seu través, vía chegar aos demais cada ano distinto, todos os máis febles e descoñecidos exemplares do outro lado do mundo, da beira máis intensa.       Flora e as súas bágoas creadoras de pequenos fíos de berro e debuxos nas almofadas, Ada e os seus senlleiros paseos consigo mesma a través dos ollos e o cabelo de todos nós, Abel lambendo o po dos andeis e as nubes filtradas polo cristal, e despois o outro, e o xordomudo anxo suxo a derradeira vez.       A nai separábanos por horas, ollándonos en disgustos de silencio, en sorprendente calma de lapis e papel...       Debuxábanos quedos durante horas, espidos ou chorosos, ás veces extremas, ensimesmados ou durmidos en calquera doroso retorcemento no espacio cada vez máis reducido.       Pero era Simón o que se collía da súa man, esta vez sen estar trucada a base de mel, e era conducido polo pasadizo dos nosos soños, cara a un terceiro mundo, diferente ao noso coñecido, ou a aquel murchando tralos ventanais.       Ela conducíao fóra dos meus ollos, onde Sofía viña encher un baleiro, coas lenes acometidas da súa testa no meu peito. E eu imaxinaba que sacudían a escuridade e o medo trala porta, pero qué pode imaxinar un neno que nin do mundo sabe...       Despois souben que o celme que traía Simón no seu pelo, ou na face inundada polo ceo, era o cheiro de todo o que hai e para min non existe. El cruzaba pontes cara a mundos que lle deixaban pegada no corpo e que logo viña a chorrearme enriba, en medo e silencio.       Eu ía medrando tras aquela codia de auga de nena, como as violetas pálidas no seu testo cada vez máis pequeno.      As noites, coas pálpebras abertas, soaban ao bruído das roscas ao xirar. Cheiraban metálicas e chorosas, renxendo o pó nos seus estantes e o feltro sobre as respiracións dos corpos. Incluso escoitaba o crecemento tan mesto, das fallas daquela planta.       Durmiamos coa distancia prudente do que non mestura os soños, e o aire semellaba enfriarse indo duns cara a outros, aínda respirábel, aínda quecido...       Eu achegaba ao neno Simón, co medo dun animal súbito, para quitarlle aquel misterioso canto mudo que saía do seu peito fendido do pranto. Os demais carecían xa de importancia, medrando e tentando sobrevivir ao resto como nunha microselva muda.       E nembargantes el era a herba.       Nin sequera Sofia, xa naquela data en que pegaba as pestanas húmidas de chorar aos cristais, importaba de tal xeito.       Os demais confundiran todos aqueles nomes que a nai lles dera por único son ou marca do mundo, como podería darlles cada día o ouriñal, ou a cunca do leite. Semellaba que unha vez depurado e asimilado o líquido, ela recollíao para si, unha vez afastado do corpo, como se fose o máis prezado dos froitos da terra.       Xa non había máis que aquel agre cheiro ao leite que estilaban os corpos ao respirar, a xelatinosa presencia do inverno nas nosas faces...       Ada revolvíase nas súas estáticas impresións, sempre viaxando cara a paredes sen oco, que eu sabía dos seus soños e dos de todos, porque olIaba o movemento dos seus ollos aínda pechados á noite. Sabía que durmidos podían falar, escoitar, incluso entender e saber do mundo, e de aló traïamos todos, dos soños, aquela soidade mesta que nos gardaba en grandes bágoas a cada momento.       Unicamente a Simón non tiña visto chorar.       Flora adoitaba recoller as bágoas de todos coa punta dos dedos sen pegadas, para alimentarse de non sei que anaco da pena que nelas había, e lambíaas co deleite de quen saborea as primeiras neves do inverno.       Sorbía incluso as súas propias, que quizais poderían ser máis salgadas que ningunhas, e despois pasaba horríbeis intres de sede que a minguaban por horas, ate que no luscofusco, metida no barreño azul da auga limpa, espida, e coa face mergullada ate as raíces do cabelo, saciaba a súa sede durante minutos, ate atoparse sentada nun mínimo charco co celme do seu corpo.       Comezar a deixar desbordar os ollos en miradas de fame dos choros alleos, rexeitando calquera outro alimento, e cada pouco tempo, enchíase de bágoas ate a sede de auga, e enchía de auga ate desecar por fóra.       Foi no tempo en que a planta de violetas de Sofía era o punto de atención dos ollos famentos; o mesmo no que a Simón lle comezou a habitar o ventre un oso polar; o mesmo no que os demais pequenos caeron na hipnose máis absurda, e o exterior foi deixando día a día de chegar cara adentro.       O asustado bafo das sombras semellaba amosarnos o frío do que vive o mundo; ese frío que coce as olladas da xente e os seus espíritos.       A folla de madeira que selaba a saída, ou a entrada a aquel perigoso fervedoiro de mundos, deixara de abrirse, e o reducido pavillón tornábase un día tras outro, nunha arañeira reseca onde a fame e a miseria comezaron a tocarse.       Os cheiros amargos do disgusto e a lene desesperación dos corpos, obrigábannos a ollarnos de súpeto ante o máis incontrolado desexo de sufrir unha agonía última.       Os máis pequenos caeran nun soño profundo entre os almofadóns, e a vibración do seu bafo arrolábanos con mornedade.       Había ollos brillando na noite, que apuntaban na súa fame cara á indefensa planta das foIlas grosas, que Sofía defendía e alimentaba cos seus desfeitos.       Flora miraba directamente o brillo de calquera ollo que rebentara en bágoas.       Comezara a diminuír, e a cada intre era máis difícil atopala sobre a súa sombra.       Cos seus dedos de afinete de xiz, Ada repasaba debuxos inventados sobre a pel dos durmidos. Semellaba encaixar mínima e cadavérica, dentro da sombra que proxectaba no chan, como un pequeno habitáculo mortuorio.       Íaselle apagando a cor da pel, e o seu debuxo interior facíase notar como os andamios que suxeitan o corpo e a mirada.       Simón chegara a min nun dos minutos en que todos caeron nas despensas do soño. Ensarillouse no meu camisón duro e horríbel, e afundiume no frío absurdo daquel vento polar que chegara para habitalo, e daquel cheiro a fume de cidades que nos bautiza a todos no día de nacer.       Durmimos así durante anos inventados na ignorancia do tempo, sentindo varar baleas dentro do sangue.       Naquela noite primeira, soñei cun río. Un río que nunca vira por non saber nada do mundo; e percorrino contracorrente, de vagar, desde unha crebada distancia de superficie.       Había fentos dependendo do río para morrer, e a forza das augas facía saltar chorros cara arriba, co mesmo celme que estila o ceo durante os incendios.       Insectos metálicos rebulían como sorrisos sobre a auga tinxida de carrizas, e nas pedras tatuábase unha calor inhumana, que eu podería ter recoñecido como a quentura dun neno durmido.       Pensei en fuxir con Simón ensarillado no corpo, xusto por alí, pola beira líquida no centro dos soños, pero cómo se pode tornar cara adentro e fuxir pola cabeza...       Naquel único soño dos meus dezaseis anos, cheirei as cores do frío e da chuvia, a calor do medo como un veleno de plantas, a liberdade vencellada ao noxo do corazón, e as sombras mestas encadeadas á pena. O meu único soño.       Simón marchaba por dentro da súa propia cabeza, tragando os seus mundos esluídos no cuspe, e eu quedaba sen pronunciar o seu nome para os oídos, ou quedar co tacto da súa fronte para a miña memoria.       Aquela sería a única noite na que tiven a Lúa minguando nos brazos e contei un a un todos os seus ósos.      Fóra de min, os menores de nós esmorecéranse no sono da fame.       Cando espertei coa face iluminada polo día, todo fuxira cara ao bando contrario da estancia.       O camisón revolto cara arriba, puxérame en contacto co frío, pero a miña seminudez non era mágoa nin espanto dos ollos. Cara ao outro lado, Sofía choraba sobre a súa planta, case esluída a súa face no branco exacto das súas mans ceibándoa do asexo de Flora, axeonllada, e esperando con calma de colleiteira, a baixada das bágoas.       Ada estaba derrubada, recollida polos seus propios brazos retorcidos embaixo do seu corpo mínimo, e na súa face virada, brillaba o burbullo do cuspe entre os labres.       Non sabía que a morte puidese ser diferente ao soño.       O veludo e a pana azuis, nunha distancia prudente desde o seu corpo, escurecéranse cara á púrpura semellanza da sombra líquida da morte.       O fume forte do desconcerto, despexoume cando tentei collela no meu colo, erguéndoa da poza medio zugada polo chan. Tiña aquela bailarina de louza tan branca, cravándose de cabeza no seu ventre, como un desexo profundo.       Pero qué desexan os nenos que en nada soñan...       Flora perseguiu as miñas bágoas queda e en silencio. De non impedirllo, tería lambido o sangue que esvaraba por aquela figuriña, créndoa untada de mel.       A rabia dislocábame o estómago como puidera facelo a fame.       Ate entón tampouco soubera do quente contacto do sangue e o seu cheiro tan vivo, a ruelas de cidade ou ao sal dos portos que xa coñecería.       Supoño que no sangue hai un lene compoñente de mar...       De non virarme sen ganas cara á reunión desesperada dos demais, non me daría conta da patética escena de fame e medo que se pintaba recortada no aire.       Sofía comezara a comer paseniño e con adicación as follas máis pequenas e enfermizas da súa filla-planta. Facíao sen présa, como sen decatarse, cos ollos pegados ás paredes como arañas de cristal verde. Eran os ollos loucos máis fortes que vería, capaces de arrasar unha cidade de templos de aceiro, pero sendo ao mesmo tempo líquidos e dunha rixidez volátil. Estaban inzados dun senso escandaloso do frío e do medo.       Flora desistira de coller aquelas bágoas que poderían estar envelenadas poIa rabia, ter un sabor rancio ao espírito dun paxaro morto na quentura das cornixas.     Eu seguía a pensar no soño dos máis pequenos, na sanguenta diminución de Ada, tratando de relacionalos con aquela porta selada ao longo daqueles días dos que non podiamos levar unha conta os que non sabiamos contar.       Imaxinaba á nai no chan doutra estancia semellante, durmida profunda como os nenos menores, ou sangrando do seu interior dondo, a morrer ao mundo, como unha sombra enorme de Ada.       Sabía que a porta non se confundira na nada, aínda que aquel son do renxer das pechaduras de cada serán quedara perdido na dubidosa claridade da memoria. Unicamente salvara o río do meu soño, desde onde me chegaba un frío de sartego que erguía a miña face en vixilancia.       Simón ficaba durmido en silencio. A outra ollaba as súas propias bágoas nos dedos, rodando como eirugas, lentas, ate desaparecer nos labres.       Sofía comezara a caer cara aos lados, apoiándose nas paredes, co testo despoboado onde a cada violeta lle faltaba unha pétala, e a cada folla, máis da metade do limbo, arrincada cos dedos ou a dentadas.       Horas máis tarde, totalmente caída, encaixada entre os corpos dos máis pequenos, e co testo apertado nos dedos tinxidos de terra e seiva, comezara a tomar a cor das violetas, ese ton púrpura que lle percorría os beizos e os ollos como unha procesión de formigas. Despois comezaba a trousar lentamente, como sen notalo, unha pasta verde brillante, semellante a un volcán vexetal estilando baba e durmindo ao mesmo tempo, e foi sumindo nun letargo que lle chegaba de dentro, como dedos internos que lle xuntaban as pálpebras.       E seguía vertendo aquela cada vez máis escura e líquida baba, ate que despois dun tempo que non percibimos, se convertira todo nun miúdo torrente de cuspe azulado prendido duns beizos lilas e mornos.       Os dedos foron desprendendo involuntariamente do testo e a planta arrastrada por aquel apetito estraño, ate caer no seu colo, afundido no vómito verde, onde caeu parte da terra, creando nas pernas miúdas da nena, unha aba de anacos verdes e outros escuros de terra, como o debuxo dun mapamundi a escala.       Simón achegábase paseniño, coa impresión oculta polo cabelo molesto dabondo, con movementos torpes dun gato que respira o frío que matou ao resto da camada, e entre os seus corpos, segue vivindo.       Flora, queda por momentos, arremuiñaba contra as miñas ríxidas saias, rexeitando atopar coa face de ninguén, desistindo no seu empeño de bágoas. Semellaba roubar a calor do meu corpo, co seu tan frío, feble e mol, atrincheirándose contra min.      Simón afastaba con aqueles dedos miúdos, as pétalas aínda intactas das violetas que non morreran. Desprendendo coas unllas unha das flores, levouna á boca con lentitude que non impedimos, e mantívoa dentro, sen mastigar, durante minutos.      Entón agardamos a que os seus ollos neboaran como con chuvia.      Pero aquela rabia prendérase como guirIandas no desconcerto, achegándose tamén aos seus ollos na espera de sentir algo distinto da fame ou do medo.       Coas pétalas púrpuras da flor aínda asexando nos beizos, colleu con xenreira nunca coñecida nel, aquel testo pesado das violetas, e con toda a forza que estilan unha rabia e unha impotencia xigantes, lanzouno contra o ventanal.       Sobre o meu corpo inclinado, xa máis parte daqueloutro que embaixo de min se acubillaba, desarmáronse os muros dun cárcere en anacos de cristais con gume para causar aquelas feridas de liberdade que non doen nunca.       Entrou o aire simple e húmido das rúas, aquel que despegaba das nubes e non dos corpos. A codia profunda do mundo deunos no rosto, directamente contra os ollos e os labres.       Flora agardaba coa paciencia dunha gata nai, as bágoas daquel neno.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega