BVG     Atrás    Índice de Páxinas

    A muller vai á cabina telefónica. Bota unhas moedas e chama.
MULLER: Bíqueme, aproveite ben cada rincón do meu corpo, imaxine que agarima cada minuto da vida que lle queda. ...Hola, ¿aínda estás aí? Chamábate porque quero que escoites a miña felicidade, o ruído que fai o meu corazón e o seu murmurio apagado de bicos e agarimos. ...Precisaba esquecer todo o meu pasado para darme conta de que o presente me fuxía arrepiado. Pasaron anos, pero nunca perdín a esperanza de amar a alguén. ...¿Escoitas? Son os meus salaios, e o meu cuspe esvarando pelos sulcos que a amargura labrou no meu peito. O meu cuspe endózao todo; agora adobía a miña pele murcha polos anos de seca, e axiña vai sazonar o corpo do home que me ama. Xa non preciso coller ese voo a París, ¿escoitas? Agora podo viaxar sen pasaxe por paraxes marabillosas que ti nunca soñarías. Ódiote. E ámoo. (A O outro). Enreda o cordón do teléfono na miña gorxa e fódeme. ...¿Escóitalo todo? Non quero que perdas nada. ...Pasaches toda a puta vida choromicando polas esquinas o amor de alguén. Encheches de laios os petos dos teus abrigos, e de súplicas os meus. ...¿Sabes que atopei no meu zapato un anaco de teu corazón? Debes telo espallado por todo o mundo mentres corre frío polo baleiro do teu peito. ¿De que o vas encher? Porque che vai sair a merda polas orellas se a filosofía non te afoga antes. ...¿Lembras cando me dicías que amar había que conxugalo en futuro hipotético? Eu asegúroche que o xerundio é o seu mellor tempo verbal; podes gorentar todos os seus morfemas na súa plenitude lingüística. ...É unha mágoa que non esteas aquí, créme. Poderías comprobar que o teléfono non é unha excusa coma sempre. Adeus. O mellor resérvoo para min.
    O auricular fica pendurado mentras ela se aperta ó corpo doutro.
MULLER: Ámote... Por fin ámote.
    O outro afástase da muller. Alónxase uns pasos. Ela, sorprendida, fítao.
O OUTRO: ¡Así non!
MULLER: ...¿Por que?
O OUTRO: ¡Puiden atopar a muller da miña vida se non me enliase!
HOME: Non esaxere...
O OUTRO: (A ela). Vostede enganoume.
HOME: Pois non parecía que vostede o pasase moi mal...
O OUTRO: (Apreixa da chaqueta ó home). ¡Se non cala dunha vez terei que partirlle a boca finalmente!
MULLER: ¿Porque di que o enganei?
O OUTRO: Vostede non é o que eu agardaba.
MULLER: ¿E que agardaba?
O OUTRO: ¡Non o sei! ¡Pero non unha muller que odie! ¡E vostede odia! Dicíallo a alguén por teléfono.
MULLER: Pero ódioo a el. A vostede ámoo.
O OUTRO: Non abonda con iso. Eu busco a alguén en concreto, e, desde logo, vostede non responde ás súas características.
MULLER: ¿De que características fala?
O OUTRO: Non vou discutir máis este asunto. Mentres durou foi agradable. (Tira a carteira). Teña, merque un pisapapeis e co resto encha a neveira. (Bótalle uns billetes, que caen no chan. Olla o reló). Se toda a xente que vai a París é coma vostede non paga a pena coller ese avión. Adeus.
    O outro marcha. Ela mírao desaparecer na lonxanía. Colle os billetes.
HOME: ...¿Vai aceptalo?
MULLER: É o único que me queda del. Foi o amor da miña vida.
    O home evidencia os seus ciúmes.
HOME: ¿Como pode dicir iso? ...¡¿Como pode dicir que foi o amor da súa vida?!
    Silencio.
HOME: ...Eu estiven máis tempo á súa beira. Amábame antes de chegar el. ¿Acaso non significo nada para vostede?
MULLER: Por favor, non me agobie. ...Xa non resisto máis.
HOME: Escóiteme, eu... estou disposto a recuperar todo o que houbo entre nós os dous.
MULLER: Eu... creo que xa non poderei amar a ninguén máis. Gasteime.
HOME: Farei o que sexa. Entregareille o que me pida e os cachos de corazón que me quedan. Estableceremos os compromisos que vostede desexe...
MULLER: Non siga...
HOME: Déame unha oportunidade. ...Eu tamén preciso amar a alguén.
MULLER: Entón poderémonos facer compaña.
    Silencio.
HOME: Voulle dicir algo moi importante, algo que non lle dixen a ninguén e que non me levará nin cinco minutos contarlle. Tiña vostede razón: ...Son imbécil. É unha definición sinxela pero absoluta. Se cadra estes términos non teñen relación, pero para min a eternidade sempre estivo resumida nas etiquetas dos traxes, onde indican a composición dos seus tecidos. Por iso son imbécil. Pero un día que agardaba o autobús para ir o traballo, e o conductor sacou a cabeza pola ventanilla para botarme un esgarro e continuar a rota sen deterse, descubrín que a miña imbecilidade era visible. ¿Acaso había algo no meu rastro que a manifestara? Non. Levaba esas putas etiquetas penduradas dos meus pantalóns, da miña chaqueta, do meu gabán. Ata levaba na sola a composición dos meus zapatos. Collín conciencia por vez primeira de min mesmo, de eu frente ós demais. Sen embargo, máis tarde descubrín que os demais cravaban as etiquetas no peito con alfinetes, para non esquecer a súa composición. Era todo unha fodida convención que os máis espabilados retocaban con caras estéticas, ás que eu, simple funcionario de escala básica non podía aspirar.
MULLER: ¿Vai seguir amolándome coa ridícula historia da súa vida?
    O home deixa o banco ofendido.
HOME: ¡Trataba de ser elegante, de que comprendera o que sinto sen a necesidade de explicitar nada! Pero estou disposto a ser todo o prosaico que faga falta. Comprendín ó vela a vostede que os prólogos son un espaventado inicio sen final, e que eu pasei a vida ardendo en exordios e preámbulos. Quero comezar canto antes este romance; amosareille as miñas vísceras e xa non haberá nada que non coñeza de min.
    O home abre a maleta impetuosamente.
HOME: Todo o que levo aquí é a miña intimidade máis vulgar, o currículum que protexo do xuízo dos demais... Entrégollo. Xa non teño nada meu. (Tirando as cousas). Aquí ten as miñas camisetas; atenda ós remendos e ás sobaqueiras descoridas pola suor:.. Estes son os meus calcetíns, gastados polo talón e con pelotiñas... E estes os meus calzóns, o máis preciado dos meus sagrarios, onde recollo os lixos da miña soedade. Todo é desperdicio e miseria. Pero ofrézollo para que me encadee ó seu corazón. ...Ámeme, por favor!
MULLER: Non é quen de entendelo. Xa tiven o home da miña vida, e agora sería imposible que amase a alguén con tanta intensidade.
HOME: ¿Como sabe que o outro era o home da súa vida? Non levaba escrito na fronte: "Son o home da súa vida", e se o levase escrito, para calquer que o lese sería o home da súa vida. Quero dicir que se a vida é tan estremecedoramente relativa, máis aínda o há ser o home da súa vida.¿Non o comprende?
MULLER: ...Pode que leve razón. Se fose así, poderiamonos amar eternamente, e non importaría a quen.
HOME: Desde logo.
MULLER: Pero a vostede me sería imposible.
HOME: ¿Por que?
MULLER: Coñézoo demasiado. Non debeu ser tan vehemente e amosarme esas cousas. Agora que sei das súas miserias non ten sentido que o ame.
HOME: Tamén eu coñezo as súas miserias e son quen de amala.
MULLER: Vostede non ten a menor idea de quen son eu. Non me coñece en absoluto.
HOME: Vin os escombros que atrapa cada enruga do seu rostro.¿Ve? Aquí, na comisura dos labios, quedoulle enganchada unha noite de amor inacabada...
MULLER: ¡Non me toque!
HOME: ¡Cada vez que me fala ou me mira descubro algunha insatisfacción! ¡A súa vida está ateigada de praceres a medio facer!
MULLER: ¡¿Quere atraparme?! ¡¿Iso é o que quere?!
HOME: (Apréixaa do brazo). ¡Non pode abandonarme! ¡Esíxolle que me ame!
MULLER: ¡Sólteme!
HOME: (Intentando espila). ¡É inevitable que nos amemos! ¡Despois de todo o que pasamos xuntos as nosas vidas non terían sentido se non as uníramos! ¡Non lle falarei tres horas da miña vida, e fareille eu o amor a vostede! ¡Heille bicar os labios cantas veces me pida, e chorarei nos seus pezóns de mármore toda a miña desdita...!
    A muller consegue librarse dos brazos e da boca do home. Levanta.
MULLER: ...¡É vostede un pobre idiota, créame! (Limpa a boca cun pano)....¡Colla ese avión! ¡Vaia ver a Benedicte e dígalle da miña parte que aproveite a súa oportunidade co home que viste traxes de cachemir e que cando a fode lle di: ¡Oh, Benedicte, tu es une grand suceuse! ¡Xa se sabe de quen falo! ¡Con vostede só podería dicir: ¡Oh, cochon, ta langue es une merde de lombric paralytique! ¡E non mo faga traducir! (A muller descolga o auricular do teléfono e bota unhas moedas). ...Despois de vostede calquer home podería ser o da miña vida, abofé. Non vou deixar que me embeba peito de bágoas. ...Merda, comunica. (A muller volve marcar).
HOME: Non me faga isto, María.
MULLER: ¡Non use o meu nome!
    O home, axoenllado na rúa, recolle as pertenzas espalladas da súa maleta.
HOME: ...Entregueille todo. E vostede guindou a miña vida sen ningunha consideración.
MULLER: (Falando por teléfono) ...¿Continúas aí?...
HOME: Teño que recolller cada anaco da miña vida cheo de lama e aceite, mire, ...non pode facer isto comigo.
MULLER: Necesito pasar contigo esta noite... ¡por favor, só esta noite!
    O home levanta do chan.
HOME: Non debería ser así. Se eu a amo vostede debería amarme. O outro é un padecemento insufrible.
MULLER: Farei o que me pidas... Si... si...
HOME: ¡¿Que vai facer con el!?
MULLER: Está ben, o que ti queiras... O que ti...
    O home abalánzase sobre a muller.
HOME: ¡O que el queira faralo comigo! ¡E o que eu queira tamén! ¡Es miña! ¡Pertences ó meu pasado e non podes descolgarte dos meus suspiros coma se foses un Romeu que descende apresurado o balcón da súa amada! ¡Quérote! (O home enlíalle ó pescozo o cordon do teléfono). ¡¿Cómo chegaches a pensar que poderías ofrecerme os teus brazos e despois arrincalos do meu peito?! ¡Mira as túas mans! ¡Están cheas de sangue e carne ! ¡Deixáchesme un burato entre os pulmóns! ¡¿Con que pensas que o vou encher agora?! (A muller trata inutilmente de librarse do cordón que o home apreta). Se non pode ser coas túas apertas heino encher cos teus xemidos. Xúroche que esta noite si a acabarás. Bícame, bícame...
    A muller esvara apertada ó home, e fica colgada, sen vida, do cordón telefónico. O home fítaa. Retrocede uns pasos. Silencio.
HOME: ...A vida vai demasiado rápida e vostede quería correr aínda máis. ¡Tratei de seguir o seu ritmo pero quería que a perseguise na súa fuxida atolada! Quixo deixarme atrás ignorando que xa me pertencía e, desde logo, eu non ía permitir que se fugase co meu corazón e cos meus afectos para que outro tipo non tivese que entregarlle nada. ...¡Non quero que ninguén ame á miña conta, ¿enténdeo?! Se hei de quedar baleiro prefiro que os meus sentimentos apodrezan no silencio a que sirvan de estrume para outro amor: (Acende un cigarro) ...E xa que non me pode devolver nada do que lle din, agrádame pensar que vostede non poderá darlle nada a ninguén. ¿Comprende?...C'est l'amour, ma chérie...
    Escuro.

                                                                Santiago de Compostela, outubro de 1996.
                                                                                                Bruxelas, xuño 1997.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega