BVG     Atrás    Índice de Páxinas

HOME: A min pásame o mesmo.
MULLER: Ben. Non é un consolo.
HOME: Pero si unha coincidencia.
MULLER: Debe haber millóns de coincidencias polo mundo adiante, ¿non lle parece?
HOME: Paréceme, claro. Non me malinterprete.
MULLER: ¿Como coñeceu a Benedicte?
HOME: Preferiría non falar diso.
MULLER: ¿Por qué?
HOME: Pertence á miña vida privada.
MULLER: ...¿A que vida privada? Neste momento a súa vida perténceme. Eu conteille a miña.
HOME : ¡Veña, non esaxere ! ¡Toda a súa vida non se resumirá a follar nos lavabos dun aeroporto!
MULLER: ¡¿Qué merda saberá vostede da miña vida, nin de nada?! É vostede un coitado, chega con velo. É doado comprender por que Benedicte o abandonou. Non querería queimar a súa vida cun home que só sabe evitar. Evitaría emocionarse, estreitar a man de alguén, chorar por pracer, pedirlle a alguén que o amase, ¿como fixo con Benedicte? Debía estar borracha para ser ela quen se entregase.
HOME: ¡Cale xa!
MULLER: Evitaría cear con ela ou viaxar xuntos a algures porque iso establece compromisos. Dígame unha cousa, ¿cómo fodía con ela para evitar establecer compromisos?
    O home bótase sobre ela, apreixándoa da gorxa.
HOME: ¡Cale! ¡Cale, maldita puta! ¡Os seus xenitais insaciables non a fan diferente dos demais! ¡A miña historia con Benedicte era especial! Non había ningunha clase de compromisos. Vostede non pode comprenndelo porque só busca pracer. ...¿Ve? Agora mesmo está desexando que aprete un pouco máis, ¿non é certo? A súa ollada pode parecer asustada, pero aló no fondo da súa retina observo o reflexo do éxtase... ¿Así? ¿Gústalle o tacto da miña man? Teño experiencia. As relacións cos demais só producen dor, e as relacións cun mesmo pracer. Pero o pracer sen dor é como o mel sen tarro de envase, vérquese todo e ó final acabas lambendo pola encimera da cociña. É un noxo. E un pringue. Esta é a definición máis breve de relación. ¿Que lle parece a miña enorme capacidade de síntese? ¿Gústalle? ¿Apreto un chisco máis? Claro, para tirar proveito desta dor agora querería sentir o contacto do meu corpo. ¿Decátase? Debo producirlle dor e pracer. Finalmente os corpos acaban enredando e enredan as persoas, ¡e así non hai xeito de vivir!
    Sóltaa. A muller respira con dificultade.
HOME: ...Síntoo. Descúlpeme.
    A muller tose. Silencio.
HOME: Ás veces resúltame imposible afastar a miña vida da vida dos demais. Cando produzo dor a alguén cáusomo a min mesmo. Porque busco a miña propia dor, pero non son quen de executarme. ¿Entende? Busco a miña propia destrucción porque é a única maneira de facerme existir, pero recoñezo que son un covarde. ...Crerá que son repugnante.
MULLER: ...Equivócase.
    O home fítaa.
MULLER: Tamén eu procurei esa clase de pracer. Pero deixei que fora a min a quen aplicaran os tormentos. Desexei con apetito os golpes que recibín, os abaixamentos e os desprezos. Tamén pensei que a miña historia con ese home sería diferente.
HOME: Non se preocupe. Axiña iniciaremos a persecución doutro desafío. É inevitable. Pasaremos a vida agardando.
MULLER: ...¿Vai coller ese avión?
    Silencio.
HOME: ...Benedicte escoitaba todo o que eu dicía. Non é doado atopar unha persoa que estea calada tres horas seguidas mentres alguén lle fala. En Benedicte aunábanse as dúas cousas. Calaba e escoitaba. ...Despois facíame o amor. Non volverei atopar unha muller coma ela. ...O seu con ese home, ¿era só paixón ou había algo máis?
MULLER: ...Creo que había algo máis. Pero el non o sabía.
    Silencio.
HOME: ¿Decátase de que aínda non pasou o autobús?
    Silencio.
MULLER: ¿Quere que o intentemos?
HOME: ...¿Cómo di?
MULLER: Se quere que...
HOME: ¡Si, si, xa a escoitei antes! ...Só quería saber se se atrevería a repetilo.
MULLER: ¿Acepta?
HOME: ...Sabe que non me gusta establecer compromisos.
MULLER: Non me importa. Farei o que vostede queira. Podo escoitalo falar durante tres horas ou máis, as que queira, e despois facerlle o amor. Xamais o chamarei por teléfono.
    Silencio.
HOME: ¿E que pide a cambio?
MULLER: Só que me bique nos labios cando llo pida.
HOME: ¿Só iso? Estráñame.
MULLER: ¿Por que?
HOME: Está claro que despois do bico há querer outra cousa, e despois outra, e así ata que enchamos de roupa os armarios, e acabemos chamándonos por teléfono. O de Benedicte fíxome reflexionar. Debo ser cauto coas futuras relacións.
MULLER: ... Está ben. É unha mágoa.
HOME: ¡Oh, non! Por favor, non volva a malinterpretarme. Non estou dicindo que non me interese vostede. ...Só trataba de ser esquivo e inseguro. É un costume, ¿sabe?
MULLER: ¿Entón quere que establezamos unha relación?
HOME: Non o diga con esas palabras.
MULLER: ¿Cómo quere que fagamos?
HOME: Sobreentendamos certos aspectos. Non convén aclarar tanto os términos. Simplemente, ...amémonos. ¿Parécelle ben así?
MULLER : Paréceme. Por min non hai inconveniente.
HOME : Dacordo.
    Silencio. A muller achégaselle.
HOME : Non, por favor. Non nos precipitemos.
MULLER: ¿Entón?
HOME: Falemos tres horas, é dicir, eu falarei tres horas, e despois, se vostede me ama ...poderemos ir á súa casa ou á miña.
MULLER: Moi ben. Comece.
HOME : Verá. Cando a soedade me esmaga no dormitorio saio correndo á rúa e inxéctome o fume dos tubos de escape, a adrenalina enlíaseme ó pescozo e durante uns segundos recupero a vida. Entón repaso a miña existencia secuencia por secuencia e observo a mediocridade dos meus actos e dos meus afectos. E pregúntome, ¿é que toda a xente sae á rúa pola mañá para inxectarse esa merda de fume?...
    Silencio.
MULLER: ...Todos somos distanciadamente semellantes.
HOME: ...¿Por que me interrumpe?
MULLER: Só trataba de...
HOME: ¡¿Élle moi difícil calar tres horas e escoitarme ?! ¡Estoulle contando a miña maldita vida! ¡Só son tres horas e despois serei de vostede!
MULLER: Síntoo...
HOME: ¡Non o sinta! ¡Padézao coma min! ¡Sufra como a humanidade o despreza e o acurrala no silencio das esquinas porque para eles tres horas non son máis que unha merda!
MULLER: Escoite.
HOME: ¡¿Era moito tempo?! ¡Non! ¡Pero vostede tiña outras necesidades, non estaba disposta a sacrificarse por min! ¡¿Como a vou amar se non está disposta a sacrificarse por min!?
MULLER: ¿E vostede que está disposto a entregar?
HOME: ¡O que me dea tempo! ¡Agora a vida é rápida e violenta! Non me pida amor a cámara lenta.
MULLER: ¿E como vou saber cando cala para coller aire ou para pedir a miña opinión?
HOME: Aí reside a esencia das relacións: saber cando falar e cando calar, porque se falas cando o outro agarda que cales, zas, alá vai o amor ó fondo do vertedoiro. E as palabras feden entón a podre.
MULLER: Está ben, déame outra oportunidade. Preciso amar a alguén.
HOME: ¡Non fale así! ¡Non fale así?
MULLER: Ámoo profundamente.
HOME: ¡Non utilice esas palabras!
MULLER: Pero é certo; desde que o vin chegar á parada ámoo.
HOME: ¡Oh, merda! ¡Está destrozando o pouco que tiñamos! ¡Eu estaba disposto a amala!
MULLER: Entín marchemos...
HOME: ¡Non! ¡Non pode ser! É indispensable que lle conte a miña vida en tres horas, que lle sintetice todos os meus anos de amargura, todos os meus anos de derrota...
    Entra impetuoso outro home, cunha bolsa de viaxe na man.
O OUTRO: ¿Esta é a parada do aeroporto?
    Eles calan.
HOME: É. Pero o bús trae retraso.
    O outro fita a muller. O home decátase.
O OUTRO: (A ela). ¿Cómo se chama vostede?
HOME: Non lle conteste, senón eu a escoitaría. E se o noso ha de seguir adiante prefiro non saber o seu nome.
O OUTRO: ¡Cale! (A ela). ¿Está con el?
MULLER: ...Non o sei.
HOME: ¿Como? Hai un momento dixo que me amaba.
O OUTRO: Entón, ¿dirame o seu nome?
MULLER: Pode chamarme María.
HOME: "María", ¡merda! Mantiven unha relación hai sete anos cunha muller que se chamaba María. Agora me será imposible non relacionala con ela. Encántaballe que a masturbara e eu odiaba iso.
MULLER: ¿Colle vostede o avión de París?
O OUTRO: Collo... non. Depende de vostede.
HOME: ¿Por que depende dela?
MULLER: Non o entendo...
HOME: ¡¿Por que depende dela?!
O OUTRO: ¡Se non cala terei que partirlle a boca!
MULLER: Dígame, ¿por que depende de min?
O OUTRO: O certo é que ía a París porque me dixeron que alí tería a oportunidade de amar a alguén. Pero se vostede está disposta a amarme, non collerei ese avión.
HOME: Esta muller ten un compromiso comigo.
MULLER: Por favor, non se meta nisto.
HOME: ¡Pero María, ¿vai negar o que hai entre nós?!
MULLER: ¡O único que sei é que teño que agardar tres horas para poder follar con vostede, e non estou disposta a perder tanto tempo da miña vida! Agora a vida é rápida, son as súas palabras. Non podo desperdiciar ningunha oportunidade que se me presente.
HOME: ¿E a violencia?
MULLER: Esa resérvoa para a cama.
HOME: ¡Oh, Deus! ¡Sabíao!
O OUTRO: (A ela). Escoite, se non quere saber nada de min dígamo. Eu tampouco podo desaproveitar máis tempo.
MULLER: Agarde.
O OUTRO: Decídase.
MULLER: Sei que esta pode ser a última posibilidade que teña de amar a alguén. Pero tanta precipitación dáme medo...
O OUTRO: ¿Non terá nunca o valor de tomar unha decisión?
MULLER: É que non sei quen é vostede.
O OUTRO: ¿E precisa sabelo para amarme? ¿Botaríase atrás se lle digo que son violinista?
MULLER: Non, claro.
O OUTRO: Entón direille que traballo nunha carnicería.
MULLER: Está ben. Se opto por amalo, ¿vostede que fará?
O OUTRO: Amala. Decídase dunha vez, levo présa.
MULLER: Dacordo... Ámoo.
HOME: ¡Oh, merda, merda!
    O home laméntase. O outro colle a muller polos cabelos.
O OUTRO: Agora temos todo o tempo do mundo.
MULLER: Non. Agora é cando o tempo se nos acaba. Debemos darnos présa. Veña aquí.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega