BVG     Atrás    Índice de Páxinas

SAGA DA ESTRELA SENLLEIRA                             A FAUSTINO IGLESIAS POR terras verdecentes devala velaíña á vella estrela céltiga, senlleira e vagariña; orfa, arrulante e núa, envolta en neboeira n'unha dorna garnida de noite silandeira. A estrelecida estrela, a pérola alcendida que alumiñou as mans souriles do druida; loiro fachón aceso dende Jerusalén pra agarimar o vieiro galáxico ao Além do corpo escintilante, albo de lúa e sol do franxente Sant' Yago, pois a albariña frol saudosa e milagreira de terras verdegadas no lene corazón sementara alboradas. O guieiro bisbisante do vello peligriño o luceiro sangal do sangal hirmandiño e do gran mariscal Pero Pardo de Cela coa olIada pendurada da fachuqueira estrela cando o corpo baril, semental do penedo desfollou o seu sangue no val de Mondoñedo. Ela sirgou co fío aloirado e longal as facianas románticas dos herois de Carral, e espallou pol-a Celtia líricos resprandores pra alumar o armoñoso canto dos precursores, cántigas rebuldeiras de melros milagrosos a lilaila buguina dos bós e xenerosos. Cando a choiva ecoaba a poncela lelía na frol do corazón da rosa Rosalía e afondada ferida acadaba en Castela, o sangue do seu sangue mazmía a vella estrela. Foi o lume alcendido, fervenza do luar, —ei na frente unha estrela, nos beizos un cantar— da Terra renacida, da Terra feiticeira, da cántiga lousana, da verba milagreira. Ay pinga repinguera, ay pinga repingada da louvada ringleira de bretemosa olIada, da ringleira louvada, do longado cruceiro sin terra onde pousar o sono derradeiro. Orfa, arrulante e núa, envolta en neboeira n'unha dorna garnida de noite silandeira, por terras verdecentes devala velaíña a vella estrela céltiga, senlleira e vagariña.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega